ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
Οι Εβραίοι μου έδιναν πέντε φορές σαράντα μαστιγώματα μείον ένα. Τρεις φορές με χτύπησαν με ράβδους, μια με λιθοβολούσαν, τρεις φορές ναυάγησα, μια νύχτα και μια μέρα ούρλιαξα στα βάθη της θάλασσας ( Β Κορ. 11:24–25 ).
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος ήταν ένας από τους πιο φτωχούς Αποστόλους. Υπέμεινε τόση θλίψη, διωγμό, ταπείνωση και ξυλοδαρμούς για την πίστη του Χριστού που κανένας άλλος απόστολος δεν το άντεξε.
Λες και όλη η δαιμονική κακία και η ανθρώπινη κακία ήταν συγκεντρωμένη πάνω του. Και με τι ασυμβίβαστο μίσος ο Σαούλ (αυτό ήταν το όνομά του πριν) είχε προηγουμένως καταδιώξει και βασάνιζε την Εκκλησία του Χριστού, με το ίδιο σκληρό μίσος οι Εβραίοι τον καταδίωξαν και τον βασάνισαν όταν ασπάστηκε τον Χριστιανισμό.
Σαφώς τον εκδικήθηκαν ως προδότη της πίστης των πατέρων του και όχι μόνο τον έδιωξαν από πόλη σε πόλη. Όχι! Στόχος ήταν να καταστραφεί γρήγορα, να σκοτωθεί ο Απόστολος Παύλος, για να μη ζήσει καθόλου, για να μη φανούν τα μάτια του και να μην ακουστεί η φωνή του. Ήταν τόσο μισητός από τους Εβραίους ηγέτες που δεν ήξεραν τι θα έκαναν για να εξαφανίσουν τον Απόστολο Παύλο από προσώπου γης. Υπήρχαν περιπτώσεις που ορκίστηκαν να μην φάνε και να μην πιουν μέχρι να καταστρέψουν τον Παύλο.
Σαν κακές σκιές, τον ακολουθούσαν κατά δεκάδες όπου πήγαινε κηρύττοντας το Ευαγγέλιο. Αλλά ούτε τα χρήματα, ούτε η ωμή βία, ούτε η ύπουλη κολακεία είχαν καμία επιτυχία γι 'αυτούς.
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος ήταν άτρωτος. Συνέτριψε τους αντιπάλους του με έναν εύστοχο λόγο σοφίας και το σπαθί της αγίας πίστης στον Χριστό. Και ο Κύριος προστάτευσε τη ζωή του σαν κόρη οφθαλμού. Και όταν κάποτε κλείστηκε στην πόλη, για να μην μπορέσει να ξεφύγει από αυτή την παγίδα, οι μαθητές τον κατέβασαν τη νύχτα σε ένα καλάθι κάτω από τον τοίχο από ένα πάνω παράθυρο...
Και πάντα φαινόταν ότι η ζωή του μεγάλου Αποστόλου Παύλου κρεμόταν από μια κλωστή πάνω από μια άβυσσο: έρχεται η ανταπόδοση. Εδώ είναι το τέλος... Όχι όμως! Δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα, και ο άγιος Απόστολος ξαναζούσε, κήρυξε με θάρρος τον Χριστό και συνέτριψε τους απίστους.
Ως γνωστόν, ο Απόστολος Παύλος δεν ήταν μαθητής του Χριστού κατά τη διάρκεια της ζωής του Σωτήρος. Όταν ο Κύριος περπάτησε μέσα από τις πόλεις και τα χωριά της Παλαιστίνης και δίδασκε τους ανθρώπους, ο Σαούλ ήταν μαθητής ενός σοφού που ονομαζόταν Γαμαλιήλ. Στα πόδια αυτού του Φαρισαίου δασκάλου, ο Σαούλ έμαθε όλη τη σοφία αυτής της εποχής, και το πιο σημαντικό, μελέτησε την πίστη των πατέρων του και έγινε ένθερμος ζηλωτής των παραδόσεων των πατέρων του.
Όταν του έφτασαν τα νέα για τον Δάσκαλο, τον Ιησού, ο Σαούλ τα αντιμετώπισε με περιφρόνηση. Και τότε, όταν η πίστη στον Χριστό άρχισε να μεγαλώνει και να πολλαπλασιάζεται, ο Σαούλ το μισούσε και του κήρυξε έναν ασυμβίβαστο πόλεμο.
Ως λόγιος, ως Φαρισαίος από μια οικογένεια ευγενών Φαρισαίων, ο Σαούλ είχε τεράστια δύναμη να συλλαμβάνει και να σκοτώνει Χριστιανούς, και το έκανε με μεγάλη επιτυχία.
Έχοντας φυλακίσει πολλούς Χριστιανούς στην Ιερουσαλήμ, πηγαίνει με εξουσία να τους σκοτώσει και να τους βασανίσει στη Δαμασκό, αλλά στο δρόμο εμφανίστηκε ο Ιησούς Χριστός και είπε με πραότητα: «Σαούλ! Σαούλ! Γιατί με καταδιώκετε; - "Ποιος είσαι, Κύριε;" - απάντησε ο μπερδεμένος Σαούλ. « Εγώ είμαι ο Ιησούς, τον οποίο καταδιώκετε», ήταν η απάντηση ( Πράξεις 9:4–5 ).
Εδώ έλαβε χώρα το Μεγάλο Μυστήριο της ανανέωσης της ψυχής του Σαούλ στον Παύλο. Κατάλαβε το προηγούμενο λάθος του, έλαβε το βάπτισμα και τη θεραπεία. Έπειτα πέρασε τρία χρόνια στην Αραβία, αναθεωρώντας την πορεία του και επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ ως ο πιο αφοσιωμένος μαθητής του Χριστού, ένας δυνατός και θαρραλέος αγωνιστής για την αγία Του Διδασκαλία.
Οι Άγιοι Απόστολοι αρχικά δεν δέχτηκαν τον Παύλο. (Στο βάπτισμα, ο Σαούλ έλαβε το όνομα Παύλος.) Τον φοβόντουσαν ως τον φοβερό διώκτη και εχθρό τους. Και όταν ο Παύλος είπε ότι κι αυτός έγινε μαθητής του Χριστού, δεν τον πίστεψαν, θεωρώντας τον κατάσκοπο και έξυπνο αξιωματικό πληροφοριών. Στη συνέχεια, χάρη στον Βαρνάβα, οι απόστολοι δέχτηκαν τον Παύλο στην κοινωνία τους.
Αδύναμος και αδύναμος στην όψη, ο Απόστολος Παύλος είχε τέτοια πνευματική δύναμη που κανένας λόγιος σοφός, κανένας επιφανής φιλόσοφος δεν μπορούσε να αντέξει τον οξύ και σοφό λόγο του, σαν σπαθί. Συνέτριψε όλα τα τέρατα των δαιμόνων, με ένα χτύπημα έσκισε όλα τα δίχτυα που έπλεκαν πονηρά εναντίον του και έγινε νικητής για τη δόξα του Χριστού.
Ένας τύραννος είπε στους φίλους του: «Δεν αντέχω τη λέξη: Αγάπη! Με θυμώνει, με κάνει έξαλλο. “είναι ανάξιο τιμής και αξιοπρέπειας”... Αυτή είναι μια πραγματικά σατανική ομολογία! Αυτή είναι μια δαιμονική φιλοσοφία που επιδιώκει να καταστρέψει τα πάντα, να εκμηδενίσει τα πάντα, να καταστρέψει τα πάντα και τους πάντες!..
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος εμφύσησε αυτή την αγάπη του Χριστού. Ήταν έτοιμος να πεθάνει για τον Εβραίο και τον ειδωλολάτρη, σκλάβο και ελεύθερο, πιστό και άπιστο. Δεν εκτιμούσε καθόλου τη ζωή του, όσο μπορούσε να τη δώσει στους ανθρώπους και μαζί με τη ζωή και τη χαρά του Ευαγγελίου του Χριστού.
Τι μεγάλη πνευματική δύναμη κρυβόταν σε αυτόν τον φαινομενικά άρρωστο άνθρωπο! Ω, αν τώρα ο άγιος απόστολος Παύλος σηκωνόταν και άρχιζε πάλι το κήρυγμα του, ξεκινώντας από τα σύνορα της Ρωσίας, ολόκληρος ο «νέος παγανιστικός» κόσμος θα αντηχούσε αμέσως με τον πύρινο λόγο του! Και πόσο εύκολα και με ακρίβεια θα έκλεινε τα ασεβή, ψευδώς φιλοσοφικά χείλη των σημερινών «φιλοσόφων»! Τι ευγενικό και έξυπνο λόγο θα τους είχε πει!..
Αλλά δύσκολα είναι δυνατόν να πούμε κάτι περισσότερο από αυτό που είπε ο άγιος Απόστολος Παύλος στις 14 Επιστολές του;!
Για τη γνώση του Θεού, για τη σωτηρία του ανθρώπου, όλα έχουν ήδη ειπωθεί. Απλώς χρειάζεται να σπάσουμε την περηφάνια μας και να διαβάσουμε με ευλάβεια όσα έγραψαν οι άγιοι απόστολοι.
«Αλλά δεν υπάρχει κανείς που να καταλαβαίνει, κανείς δεν αναζητά τον Θεό, όλοι έχουν παραμεριστεί, δεν υπάρχει κανένας που να κάνει καλό, ούτε ένας. «Το δηλητήριο των ασπίδων είναι κάτω από τα χείλη τους» ( Ρωμ. 3:11–13 ).
Ο πατέρας Λαυρέντης διάβασε και ζαλίστηκε. Κάποιο βαρύ συναίσθημα κυρίευσε την ψυχή μου. Κάποιο αναπόδραστο μαύρο σύννεφο κινούνταν και σκέπαζε το κελί του, το μοναστήρι, την πόλη και ολόκληρο τον απέραντο αμαρτωλό κόσμο... Ακόμα και έξω γινόταν πιο σκοτεινό, αν και ήταν ακόμα μεσημέρι. "Τι είναι αυτό;" – σκέφτηκε ο πατέρας Λαυρέντης και σήκωσε το κεφάλι. Έξω είχε σχεδόν σκοτεινιάσει... Κάποιος έτρεξε γρήγορα στο διάδρομο. Κάποιος φώναξε έντρομος... Κάπου πολύ κοντά έγινε μια φοβερή συντριβή... Ο Αρχιμανδρίτης δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Δεν σηκώθηκε καν να ανάψει το φως, αλλά κάθισε στο σκοτάδι… «Όλοι έχουν στραβώσει! - έτρεχε στο φλεγμονώδες κεφάλι μου. - Είναι όλοι ανάξιοι, δεν υπάρχει κανένας που να κάνει καλό, ούτε ένας... Θεέ μου! Πόσο βουλωμένος και βαρύς νιώθω! Πόσο λίγο φως υπάρχει στη ζωή!.. Τι μετά, Κύριε! - ακούστηκε το πνιχτό κλάμα του. - Είμαστε όλοι νεκροί;...»
Ο άνεμος ούρλιαξε έξω από το παράθυρο. Η καταιγίδα ήταν τρομερή! Αστραπές έλαμψαν στον ουρανό. Έβρεχε γάτες και σκυλιά…
Όταν πέρασε η καταιγίδα, έγινε εντελώς ελαφριά. Η πλυμένη φύση έγινε πιο εύθυμη. Ο πατέρας Λαυρέντης ένιωθε επίσης καλύτερα. Σταυρώθηκε ευσεβώς και είπε ήσυχα: «Για σένα όλα είναι δυνατά, και σκοτώνεις και ζεις!» Κάνε το θέλημά σου για μας, Θεέ μας!...»
Αφού συγκέντρωσε την προσοχή του, άρχισε να διαβάζει ξανά για τον άγιο απόστολο Παύλο.
…Ο αγώνας του μεγάλου αποστόλου με διάφορες δαιμονικές αυταπάτες ήταν ηρωικός. Κάθε μέρα πέθαινε για τον Χριστό τον Θεό του, και ανασταίνονταν ξανά για να κηρύξει το ιερό Ευαγγέλιο. Για κάθε άτομο ξεχωριστά, για κάθε έθνος, ήταν έτοιμος να υποφέρει και να βασανίσει τον εαυτό του. Ιδιαίτερα ο άγιος απόστολος Παύλος υπέφερε για τους κατά σάρκα αδελφούς του, δηλ. για τον εβραϊκό λαό. Ήταν έτοιμος να αποκλειστεί από το βιβλίο της ζωής, αν μόνο οι συντοπίτες του σώθηκαν. Αγαπούσε τόσο πολύ τους πάντες και τους δικούς του ανθρώπους που δεν είχε ησυχία για τη μοίρα τους ούτε μέρα ούτε νύχτα.
Εδώ ο πατέρας Λαυρέντιος άρχισε να ξανασκέφτεται. Μερικές φορές ένιωθε ντροπή για τον εαυτό του. Ήταν Ρώσος και ήξερε επίσης ότι οι Ρώσοι είχαν απομακρυνθεί όσο το δυνατόν περισσότερο από τον Θεό. Σε άλλα έθνη: Ουκρανοί, Λευκορώσοι, Γεωργιανοί και άλλοι, η πίστη εξακολουθεί να αστράφτει, ενώ οι Ρώσοι έχουν ξεχάσει σχεδόν εντελώς τον Κύριο Θεό. Και, μπορεί κανείς να πει ότι οι Ρώσοι είναι οι οργανωτές του αθεϊσμού. Γι' αυτό σχεδόν όλες οι εκκλησίες στο κεντρικό τμήμα της Ρωσίας έχουν κατεδαφιστεί και είναι σπάνιο να βρεθεί χωριό στο οποίο να έχει σωθεί εκκλησία του Θεού.
Έτσι ήταν με τον εβραϊκό λαό την εποχή του αγίου Αποστόλου Παύλου.
Σταύρωσε τον Χριστό και ο ρωσικός λαός κάνει διπλή σταύρωση: τη δεύτερη φορά – ο Χριστός και η Αγία Του Εκκλησία…
«Ω! Πόσο πρέπει να θρηνήσω τους ιθαγενείς μου! – σκέφτεται ο πατήρ Λαυρέντιος. - Πόσο δακρυσμένα πρέπει να προσευχόμαστε γι' αυτόν! Τι καλός Ρώσος λαός! Πόσο δυνατός, ευγενικός, ταλαντούχος, υπομονετικός, έξυπνος! Τι ένδοξη ιστορία έχει! Τι όμορφες παραδόσεις!
… Μεγάλη θλίψη για μένα και αδιάκοπο μαρτύριο στην καρδιά μου για τους ίδιους τους κατά σάρκα αδελφούς μου …
«Γιατί έτσι; – πέρασε από το μυαλό του πατέρα Λαυρέντιο. – Άλλωστε, ο ρωσικός λαός μας θεωρεί τον εαυτό του πολύ πιο ευτυχισμένο σε αυτήν την κατάσταση: πρόοδος, ανακαλύψεις, σημαντική βελτίωση στη ζωή, μια συνολική έξαρση πνεύματος και σκέψης παντού... Όχι! Κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν πάει καλά! - διατρέχει το κεφάλι του ιερέα. «Πώς θα μπορούσε να μην είναι έτσι; - έρχεται σε αντίθεση με την αντίθετη σκέψη. - Δεν είναι αυτό για σένα, αλλά είναι αυτό για άλλους. Άλλωστε αρέσει σε πολλούς και στη συντριπτική τους πλειοψηφία! Ω! Καιροί, καιροί! - Ο πατέρας Λαυρέντυ σκέφτηκε δυνατά και η ψυχή του έγινε πάλι πιο σκοτεινή από τη νύχτα. «Οι άλλοι είναι χαρούμενοι για τους ανθρώπους μας, αλλά για κάποιο λόγο κλαίω, προφανώς, είμαι τόσο στενόμυαλος;».
Έχοντας ανάψει το φως, αφού ήταν ήδη βράδυ, ο πατέρας Λαυρέντυ συνέχισε να διαβάζει.
…Ο Άγιος Απόστολος Παύλος ταξίδεψε σε πολλές χώρες. Έφερε τη χαρά του ιερού Ευαγγελίου του Χριστού σε όλα τα έθνη. Έγραψε 14 Επιστολές προς διάφορα έθνη, στις οποίες αποκάλυψε όλα τα ζητήματα της χριστιανικής πίστης και της ίδιας της ζωής.
Ο άγιος απόστολος πέθανε μαρτυρικά. Αυτός, ως Ρωμαίος πολίτης, αποκεφαλίστηκε με σπαθί. Έτσι τελείωσε η μεγάλη ζωή του αγίου Αποστόλου Παύλου, του Αποστόλου των Εθνών.
«Πολέμησα τον καλό αγώνα, τελείωσα την πορεία, κράτησα την πίστη και τώρα το στεφάνι της δικαιοσύνης έχει τεθεί για μένα» ( 2 Τιμ. 4:7–8 ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου