ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΒΙΚΤΩΡ ΜΑΜΟΝΤΟΦ . Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΜΟΥ. 1

 

 ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΒΙΚΤΩΡ ΜΑΜΟΝΤΟΦ . Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΜΟΥ

 

 

Ο Κύριος είναι ο Ποιμένας μου

 

Το έργο του γνωστού Αρχιμανδρίτη Βίκτωρα (Μαμόντοφ) είναι αρκετά εκτεταμένο και ποικίλο. Περιλαμβάνει βιβλία, θεολογικά άρθρα και αναφορές, άρθρα ειδικά γραμμένα για διάφορες λετονικές εφημερίδες, απομνημονεύματα για άτομα που γνώρισε ο συγγραφέας, καταγραφές συνομιλιών του π. Βίκτωρα για τα σημαντικότερα θέματα της εκκλησιαστικής ζωής.

 

Το μεγαλύτερο μέρος του υλικού που συλλέχθηκε σε αυτό το βιβλίο είχε δημοσιευτεί νωρίτερα, αλλά σε εκδόσεις μικρής κυκλοφορίας που προς το παρόν είναι πρακτικά απρόσιτες για τον αναγνώστη.

 

Το έργο του Αρχιμανδρίτη Βίκτωρα (Μαμόντοφ), ευρέως γνωστού στη Λετονία, τη Ρωσία και πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο, ο οποίος έζησε και υπηρέτησε στην πόλη Καρσάβα στη Δημοκρατία της Λετονίας για πολλά χρόνια, είναι αρκετά εκτεταμένο και ποικίλο.

 

Περιλαμβάνει βιβλία, θεολογικά άρθρα και αναφορές· άρθρα ειδικά γραμμένα για διάφορες λετονικές εφημερίδες· αναμνήσεις ατόμων που γνώρισε ο συγγραφέας· καταγραφές συζητήσεων του π. Βίκτωρα πάνω στα πιο σημαντικά θέματα της εκκλησιαστικής ζωής.

 

Τα περισσότερα από τα υλικά που παρουσιάζονται σε αυτό το βιβλίο έχουν δημοσιευτεί στο παρελθόν, αλλά συνήθως σε εκδόσεις μικρής κυκλοφορίας που προς το παρόν είναι πρακτικά απρόσιτες στον αναγνώστη.

 

Σε ορισμένα ζητήματα της εκκλησιαστικής ζωής σε εκδόσεις διαφορετικών ετών, ο συγγραφέας εξέφρασε διαφορετικές, μερικές φορές αντικρουόμενες απόψεις, και σε αυτό το βιβλίο οι εκδότες, κατόπιν αιτήματος του Πατέρα Βίκτωρα, διατήρησαν τη δυναμική των απόψεών του.

 

Αρκετές εκατοντάδες άνθρωποι, των οποίων τα ονόματα δεν αναφέρουμε κατόπιν αιτήματος των περισσότερων από αυτούς, παρείχαν πνευματική και υλική βοήθεια στην έκδοση αυτού του βιβλίου. Είθε ο Κύριος, που γνωρίζει όλες τις κρυφές μας προθέσεις, να ανταμείψει όλους ανοιχτά.

 

Άμεση ομιλία (Λίγα λόγια για τον εαυτό του)

 

Γεννήθηκα στις 10 Σεπτεμβρίου 1938 στο χωριό Νόβι Γιάμπολ, στην περιοχή Ζέισκι, στην περιοχή Αμούρ.

 

Οι γονείς μου είναι ο Αβραάμ Νικίτιτς Μαμόντοφ, γεννημένος το 1899, και η Βέρα Ντμιτρίβνα Μαμόντοβα, γεννημένη το 1902.

 

Ο πατέρας εργαζόταν ως διευθυντής σχολείου στο Πριμόριε. Καταπιέστηκε και πέθανε σε στρατόπεδο το 1943.

 

Οι γονείς παντρεύτηκαν στο Μπλαγκοβέστσενσκ. Γεννήθηκαν εννέα παιδιά. Οι αδερφές Ζόγια, Βαλεντίνα, Ράισα, ο αδερφός Βλαντιμίρ είναι ζωντανοί, οι υπόλοιποι έχουν πεθάνει. Η μητέρα πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της στο Γιούζνο-Σαχαλίνσκ, όπου πέθανε το 1993.

 

Μετά το σχολείο, από το 1955 έως το 1960, σπούδασα στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Γιούζνο-Σαχαλίνσκ. Μετά την αποφοίτησή μου, εργάστηκα ως δάσκαλος και αργότερα ως διευθυντής σε ένα σχολείο χωριού στην περιοχή Σοροκοπάντσκι.

 

Από το 1962 έως το 1965 σπούδασα στη μεταπτυχιακή σχολή του Κρατικού Παιδαγωγικού Ινστιτούτου της Μόσχας με δάσκαλο τον Β.Ι. Λένιν. Δάσκαλοί μου ήταν οι καθηγητές του Κρατικού Παιδαγωγικού Ινστιτούτου της Μόσχας Ιβάν Γκριγκόριεβιτς Κλαμπουκόφσκι, Αλεξέι Βασίλιεβιτς Τερνόφσκι και Μπόρις Ιβάνοβιτς Πουρίσεφ.

 

Το 1965, υπερασπίστηκε τη διατριβή του με τίτλο «Δράμα του Α. Ν. Αρμπούζοφ» και έλαβε τον τίτλο του υποψηφίου φιλολογικών επιστημών, στη συνέχεια τον ακαδημαϊκό τίτλο του αναπληρωτή καθηγητή. Για αρκετά χρόνια, εργάστηκε ως αναπληρωτής καθηγητής στο ίδιο ινστιτούτο, διδάσκοντας στους φοιτητές ρωσική λογοτεχνία.

 

Οι μαθητές μου από το παιδαγωγικό ινστιτούτο ήταν πολύ αγαπητοί μου. Πρόσφατα έλαβα από έναν από αυτούς ένα «Λεξικό Ορθόδοξων Όρων» με την επιγραφή «Στον Βίκτορ Αβραάμοβιτς Μαμόντοφ από τη Μαρίνα Μπορόβικοβα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις διαλέξεις-σκέψεις σας για τη ζωή, για το φωτεινό, το πνευματικό. 15/05/05».

 

Έγινα Χριστιανός το 1971. Βαπτίστηκα στη Μόσχα, στο σπίτι μου, από τον ιερέα π. Ντμίτρι Ντούτκο. Λίγο πριν από τον θάνατό του, τον επισκέφτηκα και μου έδωσε το βιβλίο του «Ένα δώρο από τον Θεό», με την επιγραφή: «Στον Αρχιμανδρίτη Βίκτωρα με αγάπη. Σας ευχαριστώ για τη μνήμη. Ιερέας Ντμίτρι Ντούτκο. 27 Σεπτεμβρίου 2000».

 

Στα πρώτα χρόνια της χριστιανικής μου ζωής γνώρισα πολλούς ανθρώπους που άσκησαν μεγάλη πνευματική επιρροή πάνω μου. Αυτοί ήταν οι πρεσβύτεροι Αρχιμανδρίτης Κοσμάς, Αρχιμανδρίτης Ταυρίων, Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ, αυτός ήταν ο Αρχιερέας Νικόλαος Γκουριάνοφ, ο Αρχιμανδρίτης Ζήνων, η Ηγουμένη Βαρβάρα. Είχαν μια πνευματική ακτινοβολία...

 

Επίσης, πολύ αγαπητοί μου είναι οι Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι, Α. Ι. Τσβετάγιεβα, Μ. Βολόσιν, Ν. Μπερντιάγιεφ, Σ. Αβερίντσεφ, Β. Ρασπούτιν, Β. Σολοβιόφ - σοφοί και βαθυστόχαστοι που μπόρεσαν να ανακαλύψουν το νόημα της ανθρώπινης ζωής.

 

Ως φιλόλογος και δάσκαλος, αποφάσισα να αφιερωθώ στην ποιμαντική διακονία, επειδή κατάλαβα ότι είναι ανώτερη από την υπηρεσία στη λογοτεχνία.

 

Ένιωσα για πρώτη φορά ένα κάλεσμα στον μοναχισμό όταν επισκέφτηκα τη Λαύρα του Ποτσάγιεφ το 1975. Εκεί ένιωσα τον εαυτό μου όχι στη γη, αλλά στον παράδεισο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ξεκίνησα τη μοναστική μου διακονία στη Λαύρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Ποτσάγιεφ, όπου έμεινα για περίπου δύο χρόνια. Έγινα δόκιμος και έψαλλα στη χορωδία. Αλλά τότε οι πληροφοριοδότες με έδιωξαν από τη Λαύρα - δεν τους άρεσε που είχα ανώτερη εκπαίδευση και ότι ήμουν καλός ξεναγός για εκδρομές στο μοναστήρι. Με απόφαση των τοπικών αρχών, μου αφαιρέθηκε η άδεια παραμονής μου στην πόλη του Ποτσάγιεφ και αναγκάστηκα να εγκαταλείψω τη Λαύρα.

 

Ήρθα στο χωριό Ρακίτνογιε στον γέροντα Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ (Τιαπότσκιν), ο οποίος με έστειλε στον Μητροπολίτη Λεωνίδα, λέγοντας: «Θα είναι σαν πατέρας σου». Με την ευλογία του Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ, πέρασα αρκετούς μήνες στο Ιερό Σκήτη Μεταμορφώσεως του Μοναστηριού Αγίας Τριάδας-Σεργίου της Ρίγας.

 

Ο Μητροπολίτης Λεωνίδας με εκανε ως μοναχό στις 13 Φεβρουαρίου 1980, στον κατ' οίκον ναό του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ της Μονής της Ρίγας, δίνοντάς μου το όνομα Βίκτωρ, επειδή εκείνη την ημέρα είναι η εορτή του μάρτυρα Βίκτωρα (251 ετών). Στις αρχές Σεπτεμβρίου 1980, ο Μητροπολίτης Ρίγας και Λετονίας Λεωνίδας (Πολιάκωφ) με χειροτόνησε διάκονο και στη συνέχεια ιερέα. Υπηρέτησα στον Καθεδρικό Ναό Αλεξάνδρου Νέφσκι στη Ρίγα και στη συνέχεια μετατέθηκα να υπηρετήσω στην πόλη Τούκουμς.

 

Ο Επίσκοπος με ευλόγησε να είμαι ο πνευματικός πατέρας της Μονής Αγίας Τριάδας-Αγίου Σεργίου της Ρίγας.

 

Σπούδασε ερήμην στο Θεολογικό Σεμινάριο της Μόσχας.

 

Το 1982, ο επίσκοπος με έστειλε να υπηρετήσω στον Ιερό Ναό της Αγίας Ευφροσύνης στην Καρσάβα και σε τρεις ακόμη ενορίες: Γκολισέφσκι, Πουντινάβιαν, Κβιτένσκι. Με προήγαγε στο βαθμό του ιερομονάχου, έπειτα του ηγούμενου και του αρχιμανδρίτη.

 

Στα νιάτα μου ήμουν ανταποκριτής της εφημερίδας Sakhalin Molodaya Gvardiya. Τώρα είμαι μόνιμος ανταποκριτής της εφημερίδας Latgale Ludzas Zeme. Η αγαπημένη και πιο σημαντική μου δουλειά τώρα είναι η συγγραφή πνευματικών βιβλίων: εμπνέουν πολλούς ανθρώπους να ζήσουν μια χριστιανική ζωή. Τα βιβλία μου "Η καρδιά της ερήμου", "Το μυστήριο της παιδικής ηλικίας", "Το μυστήριο της ζωής" έχουν εκδοθεί στη Μόσχα. Το βιβλίο "Ο Κύριος είναι ο Ποιμένας μου" ετοιμάζεται για έκδοση.

 

Μερικές φορές με ρωτούν αν είμαι ευτυχισμένος άνθρωπος; Έχω ένα συναίσθημα και μια κατάσταση απόλυτης, υπέρτατης ηδονής.

 

Και η μοναστική οδός για μένα δεν είναι μια οριζόντια ζωή, αλλά μια κάθετη: πλήρης έφεση προς τον Θεό, χωρίς περισπασμούς. Ένας μοναχός ζει έναν αυστηρό τρόπο ζωής, αρνούμενος τις ψυχαγωγίες της ζωής.

 

Η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή πηγάζει από την επικοινωνία με καλούς ανθρώπους. Αυτό που εκτιμώ περισσότερο σε έναν άνθρωπο είναι η καλοσύνη και η ειλικρίνεια. Και αυτό που με θλίβει περισσότερο είναι να βλέπω πώς ένας άνθρωπος καταστρέφει τον εαυτό του πίνοντας και καπνίζοντας. Και η μεγαλύτερη λύπη και πικρία σε έναν άνθρωπο προκαλείται από κακία και τεμπελιά.

 

Πρόσφατα ο Α. Λουκάς από το Χάρκοβο μου έγραψε σε μια επιστολή: «Είσαι αγγελιοφόρος αγάπης». Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα βαθιάς στοργής, μια εγκάρδια τάση προς κάποιον, προς κάτι. Πρέπει κανείς να αγαπά τον Θεό και τον πλησίον του.

 

Ένας ποιμένας πρέπει να είναι ευγενικός. Αυτό είπε ο Ιησούς Χριστός για τον Εαυτό Του.

 

Ο Χριστιανισμός είναι ζωή με τον Θεό. Άλλωστε, η Εκκλησία δεν είναι θρησκευτικός θεσμός, αλλά μια πνευματική οικογένεια στην οποία οι άνθρωποι ζουν με τον Θεό και αγαπώντας ο ένας τον άλλον.

 

Οι άνθρωποι τώρα πολύ συχνά θέτουν το ερώτημα: πώς μπορεί ένας Χριστιανός να ζήσει στον σύγχρονο κόσμο χωρίς να τον αποσυνδέσει, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε ταυτόχρονα να αγωνίζεται για τη Βασιλεία των Ουρανών;

 

Τα ψάρια κολυμπούν στον ωκεανό σε αλμυρό νερό, αλλά δεν υπάρχει αλάτι σε αυτό. Έτσι, ένας Χριστιανός, που ζει σε αυτόν τον κόσμο, όπου συχνά φαίνεται σε πολλούς ότι η έκρηξη του κακού τον κατακλύζει, δεν πρέπει να το αφήσει να μπει. Τότε η Βασιλεία των Ουρανών θα είναι μέσα του.

 

Όταν ο Θεός σου απαντήσει

 

Λέτε: «Αυτό είναι αδύνατο!»

 

Ο Θεός λέει: «Σε μένα όλα είναι δυνατά».

 

Λες: «Είμαι πολύ κουρασμένος!»

 

Ο Θεός λέει: «Εγώ θα σας δώσω ανάπαυση».

 

Λες: «Κανείς δεν με αγαπάει»

 

Ο Θεός λέει: «Σ' αγαπώ»

 

Λες: «Δεν μπορώ να προχωρήσω!»

 

Ο Θεός λέει: «Αρκεί σε σένα η χάρη μου· η δύναμή μου φανερώνεται τέλεια στην αδυναμία».

 

Λες: «Δεν καταλαβαίνω τον κόσμο γύρω μου»

 

Ο Θεός λέει: «Εγώ θα κατευθύνω τα βήματά σου».

 

Λες «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό».

 

Ο Θεός λέει: «Μαζί μου μπορείτε να κάνετε τα πάντα».

 

Λες: «Δεν έχω αρκετές ικανότητες»

 

Ο Θεός λέει: «Είμαι σε θέση να σε πλουτίσω με όλα όσα χρειάζεσαι».

 

Λες «Αυτό δεν θα μου κάνει καλό».

 

Ο Θεός λέει: «Αυτό θα σου κάνει καλό».

 

Λες: «Δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου»

 

Ο Θεός λέει, «Σε συγχωρώ».

 

Λες «Δεν μπορώ να το διαχειριστώ αυτό».

 

Ο Θεός λέει: «Θα σου παρέχω όλα όσα χρειάζεσαι».

 

Λες: «Φοβάμαι»

 

Ο Θεός λέει: «Δεν σας έδωσα πνεύμα φόβου».

 

Λέτε: «Είμαι συνεχώς ανήσυχος και απογοητευμένος για κάτι».

 

Ο Θεός λέει: «Πάσαι τας φροντίδας σου ρίψον επ’ εμέ».

 

Λες: «Δεν έχω αρκετή πίστη»

 

Ο Θεός λέει: «Δίνω στον καθένα το μέτρο της πίστης που του αναλογεί».

 

Λες: «Δεν είμαι αρκετά έξυπνος»

 

Ο Θεός λέει: «Σου δίνω σοφία».

 

Λες: «Νιώθω μοναξιά»

 

Ο Θεός λέει: «Δεν θα σε αφήσω ποτέ».