ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι.Μ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ.
ΑΡΧΙΜ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΖΟΥΜΗ ΤΟΥ ΠΑΡΙΟΥ.
Ένα από τα ωραία θεάματα του αισθητού κόσμου είναι να βλέπεις τα ψάρια μέσα στα πελάγη. Αν μάλιστα έχεις δυνατότητα να δεις τον Βυθό της θάλασσας, εκεί θα θαυμάσεις εικόνες παρόμοιες και ανώτερες από της ξηράς. Θα δεις κάμπους κατάφυτους από φύκια και κοράλλια. Και λοφίσκους κατάμεστους διαφόρων φυτών. Και να βόσκουν κοπαδιαστά τα ψάρια. Εκεί ευφραίνεται το μάτι να βλέπει και ή ακοή να απολαύει ησυχίας. Τα ψάρια μήτε βήχουν μήτε βελάζουν, και όμως ζουν και αυξάνονται όπως όλη ή δημιουργία.
Αυτήν την εικόνα έλα να την μεταφέρουμε στον κόσμο ενός Κοινοβίου. Μόνο από την κίνηση καταλαβαίνεις πώς αυτά τα ψάρια είναι ζωντανά. Ένα τέτοιο ψάρι υπήρξε ό γέρο-Σαμψών στην Λογγοβάρδα. Μόνο από την κίνηση καταλάβαινες πώς ζει αυτό το μαριδάκι.
Όποιος είχε ανάγκη βοηθείας στο μοναστήρι το «Σαμψ...» φώναζε. Ήταν βέβαιος πώς δεν θα άκουγε ούτε «σε λίγο» ούτε «περίμενε, έχω δουλειά». Πρώτα των άλλων τα διακονήματα και τελευταία το δικό του.
Στην εκκλησία έφτιαχνε τα κόλλυβα και υπηρετούσε στο Ιερό. Ή παρουσία του ήτανε περισσότερο σκιά παρά φιγούρα άνθρωπου. Το λεπτό και κυρτωμένο του σώμα με την μικρή γενειάδα έμοιαζε με ιεράρχη πού σέβιζε στην κόγχη του ιερού Βήματος.
Είχε και το διακόνημα για τις κοτούλες. Κανείς δεν τον έπαιρνε είδηση πότε τις φρόντιζε, και όμως πάντα ήτανε ποτισμένες και ταϊσμένες.
Όταν επρόκειτο να ταξιδέψει, υπολόγιζε πόσες μέρες θα λείψει από το κελί του κ' έκανε διπλό κανόνα, μη τυχόν και δεν τον βοηθήσουν οι συνθήκες της παραμονής του να εκτέλεση τις επιτασσόμενες προσευχές. Φεύγοντας για τα άνω δώματα, έλεγε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου