Πώς έγινε ή γνωριμία μου με τον π. Ιωάννη Αθανασιάδη;

Ό μακαριστός Γέροντας είχε συγγενείς στο χωριό μου (Χρύσα -Αριδαίας). Ήταν κουμπάροι με την οικογένεια τού κ. Χρήστου Κεφαλίδη, πού έμεναν δίπλα στο δικό μας σπίτι. Κάποια φορά ήρθε να δει τούς κουμπάρους του και το απόγευμα, άρχισε πλέον να πέφτει το σκοτάδι, ό πατέρας μου μαζί με την γιαγιά μου (την μητέρα του), πήγαν να δουν τον σεβάσμιο επισκέπτη. Μαζί τους ήμουν κι'έγώ, ηλικίας το πολύ επτά ετών. Καθόντουσαν έξω στην αυλή και συζητούσαν ό π. Ιωάννης με τον πατέρα μου θέματα γύρω από την πίστη μας.

Εγώ καθόμουν κοντά στα πόδια τού πατέρα μου, σ ένα μικρό σκαμνάκι, και παρακολουθούσα τη συζήτηση τους. Τότε μάλιστα για πρώτη φορά στη ζωή μου άκουσα τη γιαγιά μου να λέει στον Ιερέα ασπαζόμενη το χέρι του, την ευχή σου. Μέχρι τότε από κανένα άλλο δεν άκουσα αυτά τα λόγια, γι'αύτό και μού έκαναν εντύπωση. Σήμερα αυτό είναι αρκετά διαδεδομένο, αλλά τότε κανείς δεν το έλεγε. Πολλά άλλα πράγματα δεν θυμάμαι από εκείνη τη συζήτηση. Ένα πού ακόμη μού έμεινε και το θυμάμαι πάρα πολύ καλά είναι το έξης: Σε κάποια στιγμή λέει ό π. Ιωάννης στον πατέρα μου, χαίρομαι, γιατί είσαι πολύ πνευματικός άνθρωπος.

Ή δεύτερη φορά πού συναντηθήκαμε ήταν, όταν εγώ ήμουν πλέον μαθητής στο Γυμνάσιο Αριδαίας και ό π. Ιωάννης ήρθε με άλλους Πνευματικούς, για να εξομολογήσουν τούς μαθητές. Τότε εξομολογήθηκα για πρώτη φορά σ' αυτόν και από τότε συνδεθήκαμε στενά. Έμεινα κοντά του μέχρι την χειροτονία μου, οπότε μού έδωσε και την πνευματική συμμαρτυρία.

Ή σχέση μας δεν κρατούσε μόνο κατά την ώρα της εξομολογήσεως, αλλά συνεχίσθηκε και στην μετέπειτα ζωή μου. Πολύ συχνά πήγαινα στην Παναγίτσα, έμενα σε μία θεία μου, αδελφή της μητέρας μου, μα τον περισσότερο χρόνο τον περνούσα μαζί του. Καθόμουν μέχρι αργά την νύκτα μαζί του και κουβεντιάζαμε. Ήταν πολύ καλός για παρέα, παρότι είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας. Τού έκαμνα πολλές ερωτήσεις και μού έδινε πάντοτε τις καλύτερες απαντήσεις. Πιστεύω πώς καλύτερες δεν θα μπορούσε άλλος να μού δώσει. Παρ ότι ήταν άνθρωπος τού Δημοτικού, είχε γίνει καλύτερος από τούς θεολόγους, με την προσωπική του μελέτη και τον φωτισμό τού Θεού.

Μού τόνιζε πάντοτε την εμπιστοσύνη, πού πρέπει να έχουμε στο Θεό. Ο ίδιος ήταν πολύ αισιόδοξος ακόμη και στους πιο δύσκολους καιρούς. Δεν ήσαν λίγα αυτά πού πέρασε. Από αυτόν και από τότε θυμάμαι τα λόγια, πού συχνά μού έλεγε και τα οποία με τη σειρά μου τα λέω σε πολλούς.

Έπίρριψον επί Κύριον την μέριμνάν σου και αυτός σε διαθρέψει. Και ού στερήσει Κύριος τα αγαθά τοίς πορευομένοις έν ακακία.

Κάποια φορά μού μιλούσε για την προσευχή και μάλιστα την αδιάλειπτη, όπως μάς το λέει ό απόστολος Παύλος. Μού ανέφερε εκείνο πού σημειώνει ό άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος, Θεού ένθυμητέον μάλλον ή άναπνευστέον. Για να μού δώσει να το καταλάβω καλύτερα μού είπε ένα παράδειγμα.

Εκείνες τις ήμερες ήταν κάποια εθνική γιορτή, 25 Μαρτίου ή 28 Οκτωβρίου, δεν θυμάμαι ακριβώς, και μαζί κάναμε την επιμνημόσυνη δέηση για τούς πεσόντες στο ηρώων τού χωριού. Κοίταξε, μού είπε. Στην επιμνημόσυνη δέηση κρατάμε ενός λεπτού σιγή. Πόσες φορές αναπνέουμε σ εκείνο το λεπτό; Έ, ακόμη περισσότερο πρέπει να θυμόμαστε τον Θεό και να προσευχόμαστε.

Ό ίδιος ήταν άνθρωπος πολλής προσευχής και ανώτερης προσευχής. Μέσα στο κελί του ξεχνιόταν στην ένθερμη προσευχή. Στις ακολουθίες τού νυχθημέρου τακτικός και τυπικός. Δεν άφηνε καμιά Ακολουθία. Ήταν μέσα στον κόσμο και φερόταν σαν να ζούσε σε Μοναστήρι. Ποτέ το πρωί δεν έκανε την Ακολουθία τού Όρθρου, αν δεν διάβαζε προηγουμένου το Μεσονύκτιο. Ποτέ δεν έκανε Εσπερινό, αν δε διάβαζε την ένατη ώρα.  Στον Κυριακάτικο Όρθρο διάβαζε το Ψαλτήρι και τον Άμωμο, όπως ορίζει το μοναστηριακό τυπικό.

Στην θεία Λειτουργία ήταν σαν άγγελος. Συνήθως ήταν λευκά τα άμφια του. Πραγματικά, όπως λένε κάποια τροπάρια, επίγειος άγγελος και ουράνιος άνθρωπος. Δεν πατούσε στην γη, πετούσε στον ουρανό. Δεν έχω δει άλλον Ιερέα να λειτουργεί έτσι, με τόση προσοχή, τόση ευλάβεια, τέτοια αφοσίωση. Όταν διάβαζε τις ευχές, όντως συνομιλούσε με τον Θεό. Στο Άνω σχώμεν τας καρδίας νόμιζες, ότι άνοιγε το στήθος του και ή καρδιά του ανέβαινε ψηλά στον ουρανό. Ήταν (δεν είναι υπερβολή) σαν ένα Χερουβείμ μπροστά και γύρο;» στην Αγία Τράπεζα.

Ήταν ακούραστος στο ποιμαντικό του έργο. Σε κάθε θεία Λειτουργία έκαμνε θαυμάσιες ομιλίες. Κάποτε μάλιστα σε συνεχή μικρά λειτουργικά κηρύγματα ανέλυε την θεία Λειτουργία, κάτι πολύ σπάνιο για την εποχή του. Όταν οι άλλοι Ιερείς των χωριών δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να κάνουν Κατηχητικό, εκείνος έκαμνε μαθήματα Κατηχητικού στα παιδιά τού Δημοτικού και Αγιογραφικούς Κύκλους στους μεγάλους. Ή Παναγίτσα ήταν πολύ τυχερή και ιδιαίτερα ευλογημένη από τον Θεό.

 Ό μακαριστός Μητροπολίτης Καλλίνικος, το είπαμε πιο πάνω, τον σεβόταν και τον εκτιμούσε πάρα πολύ. Όταν ήθελε να αναφέρει περίπτωση καλού Ιερέως ανέφερε πάντοτε τον π. Ιωάννη. Όταν μάλιστα ήρθε στην Ιερά Μητρόπολη μας ό τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος, ό Δεσπότης μας τον πήγε να γνωρίσει τον Εφημέριο Παναγίτσας π. Ιωάννη. Ό Αρχιεπίσκοπος και μόνο πού τον είδε και συζήτησαν για λίγο, έμεινε έκθαμβος από την αγία μορφή του και θαύμασε την αρετή τού αγαθού Λευίτη.

Στον εαυτό του, στη ζωή του ήταν πολύ αυστηρός, ενώ φερόταν με επιείκεια, με πολλή καλοσύνη στους άλλους. Ή αγάπη και φιλανθρωπία του δεν είχαν μέτρο. Μόνο ό Κύριος γνωρίζει τις ελεημοσύνες του, όσα έκαμνε για εκείνους, πού είχαν ανάγκη. Όλα τα έκαμνε στα κρυφά, όπως ό Χριστός μας λέει μέσα στο Άγιο Ευαγγέλιο.

Έζησε με λιτότητα. Ήταν αυστηρότατος νηστευτής. Ή νηστεία του πάντοτε χωρίς λάδι και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις πού κρατούσε τριήμερο. Ένα ποτήρι τσάι με ένα παξιμάδι τού ήταν αρκετό. Πάντοτε ανυποχώρητος στην τήρηση των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας και στην ενάσκηση των καθηκόντων του. Ποτέ του δεν δικαιολογούσε τον εαυτό του, ότι θα μπορούσε κάποια φορά να παραλείψει κάτι, παρ ότι σαν άνθρωπος ήταν φιλάσθενος.

Οι πόντιοι Ιερείς, το γνωρίζω και από άλλες περιπτώσεις, όπως π.χ. και από τον επίσης πόντιο Ιερέα τού χωριού μου π. Ευστάθιο Μεταξά, θεωρούσαν την πρώτη ήμερα τού Πάσχα και των Χριστουγέννων ήμερα των πονεμένων (της αγάπης). Αυτών πού έχασαν πρόσφατα κάποιο δικό τους άνθρωπο, πού είχαν μια ατυχία, μια αρρώστια, κάποιο άλλο πρόβλημα. Αυτούς τούς επισκεπτόταν εκείνη την ήμερα, όχι βέβαια με άδεια χέρια, και το ίδιο έλεγε να κάνουν τα παιδιά του και οι χριστιανοί της ενορίας του.

Αγαπούσε πολύ την Ιεραποστολή. Όταν ήταν νεωκόρος στον παλαιό Μητροπολιτικό Ναό, γνώρισε τον κατόπιν σπουδαίο Ιεραπόστολο π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο, ό οποίος χρημάτισε Ιεροκήρυκας στην Μητρόπολη μας. Μετά πού πήγε στην Αφρική, ό π. Ιωάννης τον βοήθησε σημαντικά στο Ιεραποστολικό του έργο. Τού έστελνε συχνά χρήματα, Ιερατικά Άμφια και οτιδήποτε άλλο χρήσιμο. Ό π. Χρυσόστομος αλληλογραφούσε μαζί του και πάντοτε τον ευχαριστούσε για την σημαντική προσφορά του στην Ιεραποστολή.

Ήταν και καλός πατριώτης. Αγαπούσε πολύ την Ελλάδα μας. Στις εθνικές γιορτές, από πολύ παλιά, όταν τα παιδιά του ήταν σχετικά μικρά γέμιζε τούς τοίχους τού σπιτιού του με εικόνες των εθνικών μας ηρώων.

Αλλά δεν υστέρησε ούτε και στο θέμα της ανοικοδόμησης κτίριο. Έκτισε το νέο Ενοριακό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τον οποίο διακόσμησε ωραιότατα και τον διατηρούσε πολύ καθαρό και περιποιημένο. Ήταν πολύ φιλόκαλος. Στην αυλή έκανε σιντριβάνι, όπου έριχνε κατά την εορτή των Φώτων τον Τίμιο Σταυρό. Όλος ό πέριξ τού Ναού χώρος ήταν πολύ περιποιημένος και με πολλά λουλούδια. Στην συνέχεια πίσω στα βουνά έκτισε το 'Εξωκκλήσι τού Αγίου Γεωργίου και κατόπιν σ ένα ύψωμα στην άκρη τού χωριού τον Προφήτη Ηλία. Στα γεράματα του έγινε και το ψηλό καμπαναριό τού ενοριακού Ναού. Όλη μέρα δούλευαν οι τεχνίτες και όλη νύχτα μόνος του ό Γέροντας ανέβαζε με την πλάτη του τα υλικά πάνω στη σκαλωσιά. Έτσι το καμπαναριό έγινε με τα μισά χρήματα από ότι υπολόγιζε στην αρχή ό εργολάβος και σε πολύ λιγότερο χρόνο.

Στα γεράματα του άρχισε να βαριακούει. Έτσι, όταν μού έδωσε την συμμαρτυρία για την χειροτονία μου, μού είπε: Κοίταξε παιδί μου Γεώργιε, να βρεις τώρα άλλον πνευματικό. Εγώ γέρασα και δεν ακούω:». Εσύ πρέπει να φωνάζεις και έτσι θα μάς πάρουν είδηση απέξω, τότε τί εξομολόγηση θα είναι; Εξ άλλου ετοιμαζόταν να φύγει για το Μοναστήρι. Τότε ήταν ή τελευταία μου εξομολόγηση σ αυτόν.

Έφυγα πολύ συγκινημένος και δακρυσμένος, όπως το παιδί πού απογαλακτίζεται από τη μητέρα του. Τού ζήτησα μία ευλογία, κάτι αναμνηστικό και μού έστειλε, με την κόρη του κ. Μάρθα ένα πετραχήλι του. Στην αρχή της ιερατικής μου ζωής το φορούσα στις καθημερινές Ακολουθίες και κυρίους στην εξομολόγηση, όταν έγινα πνευματικός. 

Μετά όμως δεν το φόρεσα άλλο, για να μη φθαρεί. Το φυλάσσω στο σπίτι μου και το έχω σαν μια μεγάλη ευλογία από ένα άγιο Ιερέα.

Ή προς Κύριον εκδημία του ασφαλώς με λύπησε βαθύτατα. Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα της γης, έχουν ημερομηνία λήξεως. Ώς τώ Κυρίω έδωξεν ούτω και έγένετο. Είη το όνομα Κυρίου εύλογημένον. Τα τροπάρια της εξόδιας Ακολουθίας αυτό μάς λένε: ΩΣ άνθος μαραίνεται και ως όναρ παρέρχεται και διαλύεται πάς άνθρωπος. Εφόσον ό ίδιος ό Κύριος μας, ως άνθρωπος, γεύθηκε τον θάνατο, αυτό θα συμβεί και με τον καθένα μας. Έτσι ήρθε ή ώρα, κατά την οποία ό μακαριστός π. Ιωάννης έξεμέτρησε τού βίου το χρέος.

Ήταν 4 Ιουλίου τού 1978, παραμονή της εορτής τού Όσιου Αθανασίου τού Αθωνίτου. Στην Ιερά Μονή τού Παρακλήτου έχουν Παρεκκλήσιο αυτού τού Αγίου. Την ούρα πού έκαμναν τον εσπερινό και οι Πατέρες έψαλλαν τα Ανοιξαντάρια, Ό π. Ιωάννης άνοιξε το στόμα του και ή ψυχή του σαν πουλάκι έφυγε από αυτόν τον μάταιο κόσμο και ανέβηκε στον ουρανό, κοντά στο Θεό.

Τώρα τον έχουμε θερμότερο πρεσβευτή στον Κύριο, γιατί ακριβώς είναι πιο κοντά Του και, πιστεύω, πώς έχει καλή θέση εκεί και μεγάλη παρρησία. Ή μεγάλη του αγάπη τον παρακινεί να προσεύχεται για μάς. Κι' εμείς ταπεινά ευχόμαστε πάντοτε, σε κάθε θεία Λειτουργία, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, ό Κύριος να τον αναπαύσει εν σκηναίς δικαίων και να τού χαρίσει τον Παράδεισο, την Βασιλεία του, όπως λένε τα επτά , πού συμβολικά έβαλε στην πρόσοψη της Εκκλησίας και συνιστούσε στους χριστιανούς του, κάθε φορά πού περνούν έξω από τον Ναό, να κάνουν το σταυρό τους και να ζητούν από την Παναγία: «Ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με». Αυτήν την ουράνια πατρίδα να χαρίσει σε όλους μας ό θεός δι ευχών τού αγίου Γέροντα μας. Αμήν.-

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ . ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΓΑΛΑΚΤΟΤΡΟΦΟΥΣΑ. ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ ΕΔΕΣΣΗΣ. ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΚΕΛΕΣΙΔΗ.