ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΠΊΔΕΙΞΗΣ. ΤΕΡΤΥΛΛΙΑΝΟΎ. ΟΙ ΤΑ ΜΑΛΑΚΑ ΦΟΡΟΥΝΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΤΟΙΣ ΠΑΛΑΤΙΟΙΣ

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΔΕΙΞΗΣ

Η  πραγματεία  δεν  γράφθηκε  χάριν  κάποιας  μόδας  της  εποχής  αλλά όπως  λέγει  «γράφω  συνταγές  φαρμάκων για την ηθική». (5:5) ΄Ετσι  λοιπόν  η  «εφευρετικότητα της  ραπτικής  προστέθηκε  στην  ήδη υπάρχουσα  αφθονία  υφασμάτων  και δημιούργησε  τα  διάφορα  είδη  ενδυμάτων  –  πρώτα  για  να  ικανοποιήσει την  επιθυμία  της  ανθρωπότητας  (γιά πολυτέλεια)  αφού  η  ικανοποίηση  της ανάγκης  είχε  προηγηθεί,  και  κατόπιν για  να  στολίσει  αλλά  και  να  κολακέψει,  όταν  η  φιλοδοξία  ακολουθούσε» (3:7)   Στο  5ο  κεφ.,  αναλύονται  οι αρετές  του  σεμνού  Μανδύα  έναντι τής  ματαιόδοξης  και  επιδεικτικής Τηβέννου  για  να  αποδείξει  ότι  όλη  η υπόθεση  δεν  είναι  τίποτα  άλλο  παρά χυδαία επίδειξη. Το  σοβαρό  αυτό  πάθος  της  επίδειξης  «έκανε  ένα  μεγάλο  βασιλιά  (σ.μ. τον  μέγα  Αλέξανδρο)  –  μόλις  κατώτερο  από  τη  φήμη  του  –  να  βράζει  από έξαψη.  Νίκησε  το  έθνος  των  Μήδων, και  νικήθηκε  από  το  ένδυμά  τους.» (4:6)                


           Όπως  πριν  από  αυτόν ο  Ηρακλής  «αντικατέστησε  τον  τραχύ μανδύα  του  αθλητή  με  φίνο  διαφανές ύφασμα»  (4:6)  και  ο  Αλέξανδρος  «ζεστός  ακόμα  από  τη  μάχη,  φρόντισε  να δροσιστεί  με  το  αιθέριο  μεταξωτό!  Η περηφάνεια  του  πνεύματος  του  Μακεδόνα,  βρήκε  ευχαρίστηση  σε  ένα  εξ ίσου  περήφανο  ένδυμα,  κάτι  που  και οι φιλόσοφοι το αγαπούν» (4:4)



ΟΙ   ΤΑ  ΜΑΛΑΚΑ ΦΟΡΟΥΝΤΕΣ  ΕΙΝΑΙ  ΕΝ  ΤΟΙΣ  ΠΑΛΑΤΙΟΙΣ            



.. Την  τήβεννο  φορούν  άνθρωποι ματαιόδοξοι  για  το  λόγο  αυτό  γράφει:  «Καυτηριάζω  τη  φιλοδοξία  που οδήγησε  τον  Μ.  Τούλλιο  να  αγοράσει ένα  στρογγυλό  τραπέζι  από  ξύλο  κιτρολεμονιάς  γιά  περισσότερα  από  χίλια  σηστέρσια  και  τον  Ασίνιο  Γάλλο να  πληρώσει  δυό  φορές  τόσα  γιά  ένα κοινό  τραπέζι  από  το  ίδιο  Μαυριτανικό  ξύλο  (Α!  Πόσο  ακριβά  εκτιμούν τα  πιτσιλωτά  επιπλάκια!)  ή,  πάλι,  τον Σούλλα,  να  φτιάξει  πιάτα  βάρους  πενήντα κιλών …  (5:5) Επίσης  θα  βάλω  το  νυστέρι  στην απανθρωπιά  που  οδήγησε  τον  Βέδιο Πόλλιο  να  κάνει  τους  σκλάβους  τροφή  γιά  τα  θαλασσινά  χέλια.  Κατευχαριστημένος  με  την  καινούρια  του  κτηνωδία,  διατηρούσε  τέρατα  της  ξηράς, χωρίς  δόντια,  νύχια,  και  κέρατα:  του άρεσε  να  κάνει  τα  ψάρια  του  άγρια θηρία,  και  μετά,  όταν  θα  τα  μαγείρευε, θα  εύρισκε  στα  εντόσθιά  τους  τη  γεύση των σωμάτων των σκλάβων του. Θα  κατακεραυνώσω  τη  λαιμαργία που  οδήγησε  τον  ρήτορα  Ορτένσιο  να γίνει  ο  πρώτος  που  είχε  την  καρδιά  να σφάξει ένα παγώνι γιά να το φάει. Που  οδήγησε  τον  Ωφίδιο  Λούρκο να  γίνει  ο  πρώτος  που  χαράμισε  κρέας παραγεμίζοντάς  το:  χρησιμοποιώντας κιμά  γιά  γέμιση  του  έδωσε  νόθα  γεύση.  Που  οδήγησε  τον  Ασίνιο  Κήληρα να  αγοράσει  ένα  κέφαλο  (ψάρι)  σχεδόν έξι σηστέρσια.»  (5:6)