..." Έγραφε στον διάκονο Αθανάσιο:" Εσύ σπλάχνο μου, τί τυπικόν να φυλάξης, όπως και όπου είσαι; Ο περισσότερος σου αγώνας ας στραφή εις την ευχήν γενικά εννοώ. Να προσεύχεσαι όσον μπορής περισσότερον και να αιχμαλωτίζης τον νουν σου στην μνήμην του Θεού. Το μυστήριον του θανάτου και ο στόχος του προορισμού μας να βρίσκονται πάντοτε μαζί σου. Κάθε άλλη απασχόλησις είναι ματαιοπονία. Πιστεύω και εύχομαι στον Θεό των Πατέρων μου ότι και θα σε σκεπάση και θα σε ενισχύση να επιτύχης περισσότερον της προσδοκίας, αμήν". Η μνήμη του θανάτου και η έξοδος από τα πρόσκαιρα, σε όσους δεν έχουν αδιάλειπτη την αίσθηση της θείας Χάριτος, θα οδηγήσει σίγουρα σε ψυχοπαθολογικές καταστάσεις. Όσοι όμως αγωνίζονται πνευματικά κάτω από την σκέπη πνευματικού Πατρός, με υπακοή και πνευματική αναφορά, ανοίγονται σε άλλη διάστασή. Προκαλείται η έξοδος από την πρόσκαιρη ματαιότητα της καθημερινότητας και η μετάβαση σε εκείνον τον μοναδικά πραγματικό, πνευματικό χώρο, της πνευματικής παρακλήσεως, κατά το "μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται".
Αυτή η άγνωστη στους πολλούς παράκληση είναι ταυτόχρονα " η δύναμις του Θεού". Ο άνθρωπος ανακαινίζεται, ενδυναμώνεται πνευματικά, σύμφωνα με το ψαλμικό, "ανακαινησθήσεται ως αετού η νεότης σου". Σε αυτήν την πνευματική κατάσταση επειγόταν να οδηγήσει τα πνευματικά τέκνα του ο Γέροντας, αφού και ο ίδιος είχε κερδίσει σαν λάφυρο με τους ανιδιοτελείς και φιλότιμους πνευματικούς του αγώνες...."
(Αρχιμ. Εφραίμ Βατοπαιδινού)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου