Ο άνθρωπος που σε βοηθάει να πλησιάσεις τον Θεό είναι η γέφυρα. Κι είναι σημαντικός στη ζωή σου! Δεν μπορείς, όμως, να ’σαι για πάντα πάνω στη γέφυρα. Γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός της ζωής σου. Η κατασκήνωσή μας δεν θα γίνει στη γέφυρα. Θα γίνει στην απέναντι όχθη, που είναι ο Θεός. Περπατάς. Και ο οδηγός σού κρατά το χέρι, μη γλιστρήσεις, μη χάσεις την ισορροπία σου, μη ζαλιστείς και πέσεις. Το καταλαβαίνω. Ομως για πόσο καιρό θα γίνεται αυτό; Για πόσο καιρό θα σου κρατάω εγώ -ο κληρικός- το χεράκι, «στράτα στρατούλα», να περπατάς; Είναι αναγκαίο να μάθεις κι εσύ να περπατάς.
Το μπορείς! Το αξίζεις. Και πραγματικά θα το χαρείς. Και το θαυμαστό είναι πως όταν το πετύχεις, δεν θα σε χάσω! Διότι τότε θα μ’ αγαπάς ακόμα πιο πολύ, αφού θα νιώθεις ότι η σχέση μας δεν ήταν σχέση εξαρτητική ούτε σχέση αφομοίωσης. Θα βλέπεις ότι δεν σ’ έχω απορροφήσει στο «εγώ» μου ούτε σ’ έχω κάνει να προσκολλάσαι αρρωστημένα σ’ εμένα. Με αφορμή εμένα, βρήκες τον Θεό. Αυτός είναι ο στόχος όλων μας. Σου δείχνω τον Θεό κι εσύ μερικές φορές ξεγελιέσαι και κοιτάς το δάχτυλό μου και μένεις σ’ αυτό! Σου αρέσει αυτό το δάχτυλο και λες: «Μα τι ωραίο δάχτυλο! Ο δείκτης σας τι ωραία που δείχνει τον Θεό!» Ναι, όντως, Τον δείχνω ωραία. Αλλά αν δεν πας εκεί όπου δείχνει αυτό το δάχτυλο, δεν πετυχαίνεις κάτι. Δεν αρκεί να αγαπάς μια πινακίδα που απλά γράφει Παράδεισος και τελικά να μένεις στάσιμος και να μην πας στον Παράδεισο! Μένω στον Παράδεισο Αμαρουσίου.
Ενας λόγος που διάλεξα αυτό το σπίτι είναι ακριβώς το όνομα της περιοχής: Παράδεισος. Οταν πριν από χρόνια έψαχνα στην εφημερίδα να βρω σπίτι, είδα που έγραφε: «Πωλείται σπίτι στον Παράδεισο». Και ήρθα και το πήρα. Είπα τότε μέσα μου: «Θα πάω στον Παράδεισο να πάρω αυτό το σπίτι. Εστω σ’ αυτή τη γη να ’χω ένα σπίτι στον Παράδεισο. Στην άλλη ζωή ελπίζω να ’χω μάθει από τώρα ν’ αγαπάω τον Παράδεισο, και να πάω και στην άλλη ζωή στον Παράδεισο». Αν, όμως, πιάσω την πινακίδα και την αγκαλιάσω και απλά ενθουσιαστώ, λέγοντας «πω πω! αυτή η πινακίδα δείχνει τον Παράδεισο, με οδηγεί στον Παράδεισο», αλλά δεν περπατήσω προσωπικά, με τα δικά μου βήματα να τον αγγίξω, θα μένω πάντα στάσιμος στην Κόλασή μου... Πιστεύω να καταλαβαίνεις γιατί τα λέω όλα αυτά. Διότι πολλές φορές θες να σου δίνω έτοιμες λύσεις. Γι’ αυτό. «Πείτε μου, πάτερ, τι να κάνω σ’ αυτό, πείτε μου τι να κάνω στο άλλο». Πρόκειται για νηπιακή σχέση, που φανερώνει μια παιδική ψυχολογία. Δεν την κατηγορώ καθόλου. Εχει κι αυτή τη θέση της στη ζωή μας. Η παιδικότητα στην πνευματική ζωή είναι κάτι που όλοι θα περάσουμε. Πρόκειται, όμως, για μια φάση της ζωής μας. Είναι ένα στάδιο της πνευματικής μας πορείας.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου