Η Χάρη του Κυρίου κατοικεί μέσα σου. Κι εσύ προτιμάς να είσαι συνέχεια με απλωμένα χέρια ζητιανιάς
Μα δεν μπορεί να 'σαι για πάντα ανώριμο παιδί. Δεν μπορεί για πάντα το παιδάκι να ρωτάει τον δάσκαλό του: «Δύο και δύο, δάσκαλέ μου, κάνει σίγουρα τέσσερα;» «Ελα, παιδί μου. Ρωτάς ακόμα για το δύο και δύο; Είσαι έκτη δημοτικού και ρωτάς αν δύο και δύο κάνει τέσσερα; Βάλε μόνος σου το μυαλό σου να σκεφτεί. Σκέψου. Ελα! Μπορείς». Αυτή η αίσθηση της αυτοδυναμίας είναι αναγκαία ως επόμενο στάδιο πνευματικής προκοπής. Είναι βαθμός ωρίμανσης. Δεν πρόκειται για εγωισμό. Αναφέρομαι σε αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι με Χριστῷ». Μπορώ τα πάντα με τη δύναμη του Χριστού! Μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Εχω τον Χριστό μέσα μου! Κι απόδειξη της ζωντανής παρουσίας Του μέσα μου είναι ακριβώς αυτό: Μπορώ να περπατήσω και να πάω παντού. Οταν όμως δεν φτάνεις ποτέ σε αυτό το σημείο, να νιώθεις την παντοδυναμία που κρύβεται στη Χάρη του Χριστού, ζεις μια μόνιμη στασιμότητα και παιδικότητα. Σκέψου το: Η Χάρη του Χριστού κατοικεί μέσα σου. Κι εσύ προτιμάς να είσαι συνέχεια με απλωμένα χέρια ζητιανιάς. Και διαρκώς σε βολεύει να ρωτάς: «Πείτε μου, πάτερ. Τι να κάνω σ' αυτό; Τι να κάνω στο άλλο; Τι θέλει ο Θεός; Πώς με βλέπει ο Θεός;» Και δεν αισθάνεσαι ποτέ με τρόπο προσωπικό τη φωνή του Θεού μέσα σου. Δεν είναι ανωριμότητα αυτό και πνευματική καθήλωση;
Θυμάσαι που λέει ο Χριστός ότι ο ποιμήν ο καλός, ο καλός ο βοσκός, φωνάζει τα προβατάκια του με τ' όνομά τους, και τον ξέρουν, και τα ξέρει. «Καὶ γινώσκω τὰ ἐμά, καὶ γινώσκομαι ὑπὸ τῶν ἐμῶν». Με άλλα λόγια, γνωριζόμαστε! Αγαπιόμαστε, αγκαλιαζόμαστε, σχετιζόμαστε. Το ζητούμενο της πνευματικής ζωής είναι να φτάσεις να ζεις μια τέτοια προσωπική σχέση με τον Χριστό. Εσύ κι ο Χριστός. Ο Χριστός κι εσύ. Και έπειτα ξεχνάς εμένα. Και τον άλλον. Και ξεχνάς τους πάντες. Και ξεχνάς σχήματα, μορφές, κοσμικές αναλογίες, αναφορές, μετρήματα, αριθμούς… Ξεχνάς τα πάντα και λες: «Εγώ κι ο Θεός». Και κάποια στιγμή λιώνεις κι εσύ μες στον Θεό και νιώθεις να γίνεστε ένα, κατά χάρη, με την ευλογία Του, με την αγάπη Του, με το έλεός Του. Πρόκειται για βήματα πνευματικής προκοπής. Δεν ξέρω πότε θα φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Εγώ δεν το έχω πετύχει ακόμη.
Γι' αυτό έχουμε τόσες προσωπικές ανασφάλειες και διαρκώς αγωνιούμε να μάθουμε τι θα μας πει κάποιος άλλος για τα θέματα που μας απασχολούν. Τόσα χρόνια στην Εκκλησία. Κι όμως ακόμη δεν έχουμε μάθει να χτυπάμε προσωπικά την πόρτα του Χριστού. Σε ένα σχήμα, «εγώ κι ο Χριστός». Εν τη Εκκλησία, εννοείται, μα με προσωπικό δεσμό μαζί Του. Και να λέμε: «Χριστέ μου, μίλα μου! Σε ακούω. Μίλησέ μου, πες μου το προσωπικό Σου κάλεσμα στη δική μου ψυχή». Εχει να κάνει και με το πώς μεγαλώσαμε.
* Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα», των εκδόσεων Αθως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου