ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΚΑΛΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥΚΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΦΕ.

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΚΑΛΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΦΕ

   Καταγραφὴ λόγων τοῦ Γέροντα Ἀνανία  Κουστένη

2018-2019 

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

Τὰ λόγια τῆς σκάλας τὰ ἀφιερώνω σὲ σένα, ἀδελφέ μου Νίκο Ὀρφανίδη, ποὺ εἶσαι μακριὰ καὶ συγχρόνως πολὺ κοντὰ μας, στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, στὴν Νεάπολη, κοντὰ στὰ Ἐξάρχεια. Εἶναι σπαράγματα σοφίας ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Γέροντὰ μας Ἀνανία, ποὺ σκέφτηκα νὰ ἀρχίσω νὰ τὰ καταγράφω, γιὰ νὰ μὴν πᾶν χαμένα καὶ νὰ στὰ στέλνω σὰν ἀντίδωρο, μιᾶς καὶ ὁ Γέροντας τὰ λέει στὴν σκάλα τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, μετὰ τὴν Θεία Λειτουργία, καὶ ἀφοῦ ἐμοίρασε σὲ ὅλους τοὺς παρόντες εὐχὲς καὶ ἀντίδωρα.

Σκέφτηκα, τὸ λοιπόν, ἐσύ, γιατί νὰ ἀδικεῖσαι, ἀφοῦ κάθε φορὰ εἶσαι νοερὰ παρὼν στὸ Ψαλτήρι, ἀνάμεσα σὲ μένα καὶ στὸν Θοδωράκη μας, τὸν ἀρχιψάλτη;

Ἐκεῖ, μετὰ τὸ «Δι’  εὐχῶν», τὰ ἀντίδωρα καὶ τὶς εὐχές, κατεβαίνει τὴν σκαλίτσα ὑποβασταζόμενος ἀπὸ τὸν Γρηγοράκη καὶ λέει πράγματα σοφὰ καὶ ἐμεῖς, ὁ Σταύρακας καὶ κανὰ δυὸ ἄλλοι ἀδελφοί, τὰ ἀκοῦμε καὶ πάντα σκέπτομαι: «Τί κρίμα; Δὲν ὑπάρχουν μαγνητόφωνα σὲ αὐτὴ τὴν διαδρομὴ καὶ ὅλα αὐτὰ θὰ ξεχαστοῦν. Θὰ πᾶν χαμένα». 

Ὅμως πιστεύω πὼς αὐτὰ ποὺ βγαίνουν ἀπ’ τὸ στόμα του, ἔτσι φρεσκολειτουργημένος καὶ νεκραναστημένος ἀπὸ τοὺς ἄφθονους τοὺς σκώλωπες «τῇ σαρκί», ποὺ ἐπιτρέπει στοὺς δικούς Του ὁ Χριστὸς μας, δὲν εἶναι τοῦ «Ἀνανία τοῦ ἀναξίου Ἱερομονάχου». Εἶναι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὰ ὡραιότερα.

Γι’ αὐτὸ ἀποφάσισα νὰ σοῦ τὰ στέλνω λίγα -λίγα καὶ σύ, εἶναι δικὰ σου, κάντα ὅ,τι θέλεις. Γιὰ μένα καὶ μόνο τὸ χαμόγελο στὸ πρόσωπό σου, ὅταν τὰ διαβάζεις, μοῦ φθάνει. Δέξου τὰ σὰν ἀντίδωρο, γιὰ ὅσα μᾶς προσφέρεις μὲ τὰ βιβλία ποὺ μᾶς χάρισες τοῦ Γέροντὰ μας.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ

Ἀναγνώστης -Ἰατρὸς

Τά σαράντα του Γέροντα μας Ανανία Κουστένη.

Το πετραχήλι του Γέροντα Ανανία.

Λευκό σάν την ψυχή του.

Δικέφαλος ἀετός βυζαντινός ὅπου ἡ καρδιά καί ἡ καταγωγή του ἀπ την βυζαντινή Καρκαλού της Γορτυνίας,

Σταυρός ὅπως ἡ βιωτή του με χίλια βάσανα τυραννισμένη.

Ἁπλό φτωχικό ἀλλά ἀρχοντικό ,με μιά σειρά σταυρουδάκια στήν γαρνιτούρα ,οὔτε χρυσοκλωστές οὔτε διαμάντια. Σταυρουδάκια σάν τις ψυχές μας πού «ἔπαιρνε» στήν πλάτη του καί ἀνέπαυε στό Πετραχήλι του.

Καί μιά φωτογραφία ἀπό πάνω χαμογελαστός ὅπως πάντα ,ἀκόμα καί σάν θύμωνε καί μας ἔβριζε. Ἐσύ Γιατρέ , ξέρω ,δέν συμφωνεῖς με αὐτά ἀλλά ἐγώ ὅμως βρίζω... -Καλά κάνεις Γέροντα του ἀπάντησα ,γιατί ἀλλιῶς θά σε περάσουνε γιά Ἅγιο καί ἀλλοίμονό σου.. -Αμ , αὐτό πού το πᾶς;; Καί ξαναγύριζε το χαμόγελο στήν μορφή του.

Κάθησα Νικολάκη μου μπροστά -μπροστά σε ἕνα στασίδι πού ἦταν 1-2 μέτρα ἀπό το τραπεζάκι με τα κόλλυβα καί το πετραχήλι του καί την φωτογραφία του ἀπό πάνω καί εἶπα νά βγάλω μιά φωτογραφία νά σου στείλω. Δέν ἐπιστράτευσα  τέχνη φωτογραφική ἤ οφθαλμολογική ἀλλά ἀπό μόνη της  ετουτη ἡ φωτογραφία πού σου στέλνω δείχνει τον Γέροντα μας σάν νά λειτουργεῖ καί ἡ μορφή του γέμισε την Ὡραία Πύλη.

Χοροστατοῦσε ὁ Θεόφιλος, Ἐπίσκοπος Ρωγῶν καί ἄλλοι ἐννέα ἱερεῖς συλλειτουργοῦσαν, μίλησε καί ὁ πατήρ Σιλουανός καί εἶπε κάτι ὄνειρα συγκινητικά πού εἶχε με τον Γέροντα μας ὁλόκληρες συνομιλίες καί χάρηκα πολύ νά σου πῶ την ἀλήθεια μου γιατί εἶδα πώς δέν εἶμαι ὁ μόνος ἀλλά γιά αὐτά δέν θέλω νά ὁμιλῶ μήν με περάσουνε γιά ἀλαφροϊσκιωτο ἤ πλανεμένο. Με βάλαν καί εἶπα Νικολάκη μου το 'Πιστεύω” ,ἔλειπες βλέπεις καί ἐσύ πού στό ἔδινε τιμητικά ὁ Γέροντάς μας. Μας διάβασε Ἀπόστολο”ὁ “Πρύτανις” πού ὀνόμαζε ὁ Γέροντας τον Δημήτρη καί ὁ Σταύρακας διάβασε το “Πάτερ ἡμῶν” σάν τον παλιό καλό καιρό πού εἴχαμε τον Γέροντα κοντά μας. Την ὥρᾳ πού ξεκίνησα το διάβασμα σκύβη ὁ Θοδωρακης ὁ Αρχιψάλτης του παππουλη καί μου λέει:Ἀργά καί καθαρά! Ἐκεῖ στό τέλος πού ὁμολογῶ ἕν Βάπτισμα με πήρανε τα κλάματα καί ἔσπασε ἡ φωνῆ μου Νικολάκη μου. Θυμήθηκα πού με διόρθωνε τότε στήν ἀρχή πρίν ἀπό χρόνια ΕΝ!!!! ΕΝ!!!. -Μά ἕνα εἶπα Γέροντα... -Ξαναπέστο!! Ἵδρωσα νά καταλάβω την διαφορά. Δέν εἶναι βλέπεις ἕνα βαπτισματάκι ἐκεῖ πέρα ἀλλά το ΕΝ καί μοναδικό βάπτισμα πού τρέμουν οἱ δαίμονες. Ὅλα αὐτά μου ἦλθαν στήν μνήμη μου σάν κινηματογραφική ταινία καί συγκινήθηκα καί ὅταν τέλειωσα ὅπως -ὅπως την ἀνάγνωση γύρισα στό στασίδι μου με λυγμούς γιά λίγη ὥρα. Νὰ εἶναι ἤ ευσυγκινησία των γηρατειῶν;; Νά εἶναι ἡ ἐπίσκεψη της ψυχῆς του Ἁγίου Παππουλάκου μας;Σήμερα στά σαράντα του φέρνουν οἱ ἄγγελοι τήν ψυχή ἐνώπιον του θρόνου του Θεοῦ καί γίνεται ἡ πρώτη κρίση καί ἡ ἐκκλησία ὅλη σύσσωμη συμπαραστέκεται σε αὐτήν τήν κρίση. Καί εἶμαι σίγουρος πώς εἶναι ἤδη με παρέα ζηλευτή ,τον Γέροντα του Ὅσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη καί τον ἄλλο Πορφύριο τον παραδελφό του τον Δελή πού προηγήθηκε λιγάκι.