ΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΊΟ.

-Γιαγιά, για ποιο λόγο δεν έχετε καλές σχέσεις με τον μπαμπά μου και τη μαμά μου;

-Είναι μεγάλη ιστορία, Γιωργάκη. Εσύ για ποιο λόγο ρωτάς;

-Πες μου, γιαγιά. θέλω να μάθω, σε παρακαλώ. Να δω τι συμβαίνει.

-Εντάξει, Γιωργάκη. Όμως, δε θα με διακόψεις. Λοιπόν, ξεκινάω.

Έζησα ωραία ζωή αν και παντρεύτηκα σε μικρή ηλικία. Μετά από λίγα χρόνια ήρθανε και τα τρία παιδιά μου, με διαφορά ενός χρόνου το ένα από τα άλλο. Τι κι αν ζήσαμε φτωχικά χρόνια; Καταφέραμε και επιβιώσαμε ώσπου μεγάλωσαν και πήραν τον δρόμο τους. Τα αγόρια παντρεύτηκαν πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια και απέκτησα τέσσερα εγγόνια, ενώ η κόρη μου παντρεύτηκε πριν από πέντε χρόνια και έφερε στη ζωή ένα κοριτσάκι. Η χαρά μου απερίγραπτη.

Τα προβλήματά μας ξεκίνησαν όταν εμφανίστηκαν κάποια προβλήματα υγείας. Πήγα να μείνω για ένα χρονικό διάστημα με τον γιο μου, τον πατέρα σου δηλαδή, μέχρι να τελειώσω τη θεραπεία και  να επιστρέψω στην καθημερινότητά μου. Ήταν Τρίτη θυμάμαι. Μόλις έφτασα με υποδέχτηκαν με χαρά, οι πρώτες μέρες κυλούσαν υπέροχα με αισιοδοξία πώς θα αναρρώσω πλήρως. Όμως, μετά από ένα μήνα τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν και η συνύπαρξη να γίνεται ανυπόφορη.

Μία μέρα τους άκουσα να συζητάνε. Ήθελαν να με πάνε σε κάποιο γηροκομείο. Όταν μου το ανακοίνωσαν, εγώ έκανα πως δεν ήξερα τίποτα, αν και  το είχα ακούσει. Δεν μπορώ να πω πως μου άρεσε η απόφασή τους. Αντίθετα, στεναχωρήθηκα πολύ. Έκλαιγα κάθε βράδυ μόνη μου στο δωμάτιο μετά την ανακοίνωση της απόφασής τους. Όταν το έμαθαν τα άλλα παιδιά μου, δεν τους άρεσε αυτή η ιδέα. Διαφώνησαν αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, καθώς έμεναν στην Αγγλία. Οπότε, εγώ σε μία εβδομάδα θα βρισκόμουν στο γηροκομείο  ή όπως λέει ο γιος μου σε οίκο ευγηρίας.

Την πρώτη μέρα που πήγα στο γηροκομείο ενθουσιάστηκα. Ένα ωραίο κτίριο με καλούς νοσηλευτές -ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα- οι πρώτες δύο εβδομάδες ήταν υποφερτές, αν και είχα κάποιες υποψίες πως δεν περιποιούνται τους ανθρώπους όπως αρμόζει. Είχα ακούσει από το διπλανό δωμάτιο να φωνάζουν σε μία κακόμοιρη γυναικούλα.

Σιγά σιγά άρχισα κι εγώ να είμαι θύμα τους. Δεν μας έφερναν φαγητό, νερό. Κι αυτή ήταν μόνο η αρχή. Έχασα γύρω στα τριάντα  κιλά. Σε ένα μήνα έφτασαν στο σημείο να μας ρίχνουν ηρεμιστικά στο νερό και  να μας δένουν το κρεβάτι. Βέβαια δεν έλειπαν οι εκφοβισμοί και οι εκβιασμοί για να μην αποκαλύψουμε σε κανέναν αυτό που γινότανε εκεί μέσα. Τα παιδιά δεν ερχόταν να με δούνε. Τα δύο, στο εξωτερικό, έπαιρναν τηλέφωνο. Αλλά αυτός ο γιος μου, που είναι στην Ελλάδα, ούτε τηλέφωνο έπαιρνε. Μία μέρα  με πήρε τηλέφωνο η κόρη μου. Κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά δεν έδωσε σημασία. Μετά από λίγες μέρες όταν με ξαναπήρε τηλέφωνο, κατάλαβε πως δεν περνάω καλά. Τρεις μέρες μετά ήρθε από την Αγγλία να δει τι συμβαίνει και όταν ήρθε να με δει, δεν την άφησαν να μπει στο δωμάτιό μου. Της είπαν μία δικαιολογία, πως κοιμάμαι. Τη δεύτερη φορά την άφησαν να μπει. Μόλις με είδε, έβγαλε μία κραυγή απελπισίας. Εγώ ήμουν ημιλιπόθυμη. Σε δύο μέρες με πήρε και φύγαμε για την Αγγλία και σιγά-σιγά άρχισα να συνέρχομαι. Βέβαια όλο αυτό με το γηροκομείο δεν το αφήσαμε έτσι, καθώς στείλαμε εξώδικα, κάναμε μηνύσεις, πληρώσαμε μία περιουσία στους δικηγόρους, ώσπου δικαιωθήκαμε.

Γι’ αυτό σου λέω, Γιωργάκη, να μην κάνεις τα ίδια λάθη με τον πατέρα σου και να μην συμπεριφερθείς στη μητέρα σου όπως συμπεριφέρθηκε αυτός σε εμένα…

Από το φως στο σκοτάδι

Στέφανος Σκουρτόπουλος