«Ένας πολύ γνωστός φίλος από το Baia Mare με ρώτησε με απορία: «Γιατί θυμάσαι πάντα την αιωνιότητα, την αιωνιότητα;». Γιατί εγώ, από πολύ παλιά, από τότε που άρχισα να έχω ευρύτερο ορίζοντα, πάντα κοιτάζω τα πράγματα υπό το φως της αιωνιότητας. Πάντα στο φως της αιωνιότητας. Είναι αλήθεια ότι για να μπορέσεις να το κάνεις αυτό, πρέπει να έχεις συγκεκριμένο ορίζοντα, ωστόσο. Στο Ψαλτήρι λέγεται πολύ όμορφα: «Χίλια χρόνια πριν τα μάτια σου είναι σαν το χθες, που πέρασε και σαν τη φρουρά της νύχτας» (Ψαλμ. 89, 4). Δεν λέει όπως σήμερα. Είμαστε σε ένα τόσο στενό πλαίσιο, συγκρίνοντας τον εαυτό μας με την αιωνιότητα και το άπειρο. Είναι οι δύο μεγάλες πραγματικότητες της ύπαρξης που ταρακουνούν τους πάντες.
Όταν ήμουν παιδί, με απασχολούσαν αυτές οι δύο μεγάλες πραγματικότητες: ο χρόνος και η αιωνιότητα. Και μιλούσαμε με άλλα παιδιά με τα οποία φύλαγα τα βοοειδή μαζί στέκονταν εκεί με το στόμα ανοιχτό, με κοιτούσαν και έλεγαν: «Ω, τι ανοησίες
αυτός μιλάει!» Μιλούσαμε για χρόνο και αιωνιότητα. Από αυτή την οπτική γωνία, τα πράγματα φαίνονται πολύ διαφορετικά. Η υδρόγειος, που φαίνεται στην κλίμακα του άπειρου, δεν είναι καν το μέγεθος ενός κόκκου άμμου. Και μας φαίνεται τόσο σημαντικό! Ο Θεός δημιούργησε επίσης εμάς, και τη γη, και τον ουρανό, και τα πάντα. Μας εξασφάλισε όμως την αιωνιότητα, εμείς είμαστε οι κύριοι της αιωνιότητας, είμαστε οι άρχοντες του απείρου. Δεν υπάρχει, σε όλη τη δημιουργία, ένα πλάσμα περισσότερο
αγαπητός από τον Θεό παρά τον άνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος δεν περιορίζεται μόνο στις φυσικές του διαστάσεις. Ο άνθρωπος έχει επίσης πνευματικές διαστάσεις - την αθάνατη ψυχή, μέσω της οποίας κυριαρχεί στο άπειρο, στο χρόνο και στο χώρο.
«Τι θα μπορούσε να δώσει ο άνθρωπος σε αντάλλαγμα για την ψυχή του;» (Μάρκος 8, 37). Αυτή είναι η τρομερή σημασία που δίνει ο Κύριος Ιησούς Χριστός στην ψυχή! Να πόσο μικρό φαίνονται οι πειρασμοί μας! Κι όμως τους δίνουμε τόση σημασία». Ιουστινιανός Αρχιεπίσκοπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου