Θαυμαστές μαρτυρίες γιά τόν π. Νικόλαο Πέττα:

 Θαυμαστές μαρτυρίες γιά τόν π. Νικόλαο Πέττα:

Τόν π. Νικόλαο τόν γνώρισα πρίν ἀπό 17 χρόνια περίπου στό σπίτι του στήν Πάτρα. Εἶχα πάει μέ μιά φίλη μου, ἡ ὁποία τόν γνώριζε καλά, τόν εὐλαβεῖτο καί ἀπ᾽ ὅ,τι ξέρω εἶχε συχνή ἐπικοινωνία μαζί του. Αὐτό πού μέ προβλημάτιζε τότε καί μέ στεναχωροῦσε ἰδιαίτερα ἦταν ἡ ἀσθένεια ἑνός συγγενικοῦ προσώπου. Οἱ γιατροί μᾶς εἶχαν πεῖ ὅτι θά ὑπάρξει βελτίωση καί θά μπορεῖ νά κάνει μιά ζωή συντηρητική, ἀλλά χωρίς πολλά πολλά πράγματα. Ὅταν μιά μέρα πῆρα τόν π. Νικόλαο νά τοῦ τό πῶ αὐτό, μέ διαβεβαίωνε ὅτι θά γίνει καλά. Ἐγώ ἔκλαιγα συνεχῶς καί δέν τόν ἄφηνα νά μοῦ πεῖ αὐτά πού ἤθελε.

Τότε ὕψωσε λίγο τή φωνή του καί μοῦ εἶπε: «Ἄκου νά σοῦ πῶ, δέν ἔχει τίποτα! Ὁ Θεός τόν θεράπευσε! Θά διοριστεῖ, θά παντρευτεῖ, ἀλλά ἐσύ τότε θά ἀρρωστήσεις ἀπό τήν πολλή σου στενοχώρια».

Πράγματι τό συγγενικό μου αὐτό πρόσωπο κατάφερε νά κάνει ὅλα αὐτά, γιά τά ὁποῖα μέ διαβεβαίωσε ὁ π. Νικόλαος, καί 2-3 μῆνες ἀφ᾽ ὅτου παντρεύτηκε ἐγώ ἀρρώστησα ἀπό σακχαρώδη διαβήτη.

Τό θαυμαστό εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός δέν μποροῦσε νά διοριστεῖ, γιατί τότε ἔπρεπε νά πληρεῖ κάποιες προϋποθέσεις γιά διορισμό στό δημό- σιο. Ἐγώ ἔλεγα λοιπόν στόν π. Νικόλαο ὅτι αὐτό εἶναι ἀδύνατο νά γίνει.

Αὐτός ὅμως ἐπέμενε καί ἔλεγε: «Δέν ξέρω πῶς θά γίνει, ξέρω ὅμως ὅτι αὐτά θά γίνουν!».

Πράγματι, ἕνα μῆνα πρίν ἔρθει ἡ σειρά του στήν ἐπετηρίδα ἄλλαξε ὁ Νόμος καί μπρόρεσε νά διοριστεῖ, χωρίς νά ἔχει τίς προϋποθέσεις, γιατί μέ τήν ἀλλαγή τοῦ Νόμου δέν χρειάζονταν πιά...

Πρίν 13-14 χρόνια ἡ μητέρα μας ἀρρώστησε ἀπό κάποιο καρδιολογικό πρόβλημα. Ὁ γιατρός μᾶς εἶπε ὅτι πρέπει νά γίνει ἄμεσα μιά ἐπέμβαση, ἀλλά τά πράγματα εἶναι δύσκολα.

Προσέξτε στή φωτογραφία τό προσηλωμένο βλέμμα τοῦ π. Νικολάου, σέ ἐντελῶς διαφορετικό σημεῖο ἀπό ὅλους τούς ὑπολοίπους. Εἶναι βέβαιο, ὅπως καί μαρτυρεῖται, ὅτι βίωνε καταστάσεις χάριτος, ὄχι μόνο μέ τά πνευματικά, ἀλλά καί μέ τά σωματικά του μάτια.

Τηλεφώνησα στόν π. Νικόλαο καί αὐτός μοῦ εἶπε ὅτι θά γίνει καλά, ἡ ἐπέμβαση θά ἔχει ἐπιτυχία καί ὅτι κοντά της θά εἶναι ὁ Ἅγιος Πατά- πιος! «Θά σᾶς τήν χαρίσει ὁ Θεός γιά πολλά χρόνια ἀκόμα!» μοῦ εἶπε. Ὅταν ὁ γιατρός βγῆκε ἀπό τό χειρουργεῖο μᾶς εἶπε ὅτι συνάντησε μεγάλη δυσκολία, ἀλλά μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ τά κατάφερε. Ὅταν ἡ μητέρα μας γύρισε στό σπίτι τήν ρώτησα ἄν γνώριζε τόν Ἅγιο Πατάπιο. Ἐκείνη μοῦ μίλησε μέ ἐνθουσιασμό γιά τόν Ἅγιο, μοῦ εἶπε ὅτι τόν εὐλα- βεῖτο πολύ καί μάλιστα μέ «μάλωσε» πού δέν εἶχα πάει ποτέ στό μονα-

στήρι του νά προσκυνήσω τό σκήνωμά του.

Σέ κάποια ἐκπαιδευτικό χωρίς αὐτή νά τοῦ ἀναφέρει κάτι τῆς λέει:

«Νά προετοιμάζεσαι πάντα πολύ καλά γιατί σοῦ δημιουργεῖται ἄγχος μέσα στήν τάξη ἄν κάτι δέν τό ἔχεις καλά προετοιμάσει καί προγραμ- ματίσει. Καί πράγματι ἔτσι ἦταν.

Πρίν 20 ἡμέρες ὁ δεύτερος γιός μου, ὁ ὁποῖος εἶναι 18 χρονῶν καί ἑτοιμάζεται νά δώσει ἐξετάσεις πανελλαδικές (γιά τό Πανεπιστήμιο) ἀρρώστησε ξαφνικά ἀπό ἕνα αὐτοάνοσο νόσημα. Τό σῶμα του γέμισε πάρα πολλά σπυριά καί εἶχε φοβερό κνησμό.

Δέν μποροῦσε οὔτε νά κοιμηθεῖ, οὔτε νά διαβάσει. Εἶχε στενοχωρηθεῖ πολύ. Ὁ δερματολόγος μᾶς εἶπε ὅτι ἡ νόσος αὐτή κρατᾶ περίπου 4-6 ἑβδομάδες. Ὅμως ἐπειδή εἶναι σέ πολύ βαριά μορφή δέν πρόκειται νά τοῦ περάσουν ὅλα αὐτά πρίν ἀπό τούς 4 μῆνες. Τό παιδί μου πού τό ἄκουσε στενοχωρήθηκε πολύ. Μοῦ εἶπε πώς δέν μπορεῖ ἔτσι νά δώσει ἐξετάσεις καί πώς οἱ κόποι μας -καί οἱ δικοί του καί οἱ δικοί μας- θά πᾶνε χαμένοι. Μετά ἀπό δυό-τρεῖς μέρες μέ πῆρε ὁ πατέρας Νεκτάριος (γιός τοῦ π. Νικολάου) νά μέ ρωτήσει κάτι. Τοῦ εἶπα πώς ἤμουν στενο- χωρημένη μέ τό παιδί μου καί δέν ἤξερα πῶς νά τό βοηθήσω. Ὁ π. Νε- κτάριος μοῦ εἶπε νά παρακαλέσω τόν π. Νικόλαο νά βοηθήσει τό παιδί μου καί μοῦ ἐξήγησε ὅτι ὁ παππούλης ἀγαποῦσε πολύ τά παιδιά καί εἰδικά αὐτά πού ἔδιναν ἐξετάσεις (ὡς καθηγητής πού ἦταν καί ὡς πο- λύτεκνος πατέρας).

Ὅταν ἔκλεισα τό τηλέφωνο εἶπα στό γιό μου ὅσα μοῦ εἶπε ὁ π. Νε- κτάριος καί τοῦ εἶπα ἀπόψε νά προσευχηθοῦμε καί οἱ δυό μας στόν π. Νικόλαο καί αὐτός θά μᾶς βοηθήσει. Ὁ γιός μου εἶπε: «Μαμά, μόνο γι᾽ αὐτόν τόν φοβερό κνησμό νά προσευχηθοῦμε, δέν μέ πειράζει γιά τά σπυριά, ἄς τά᾽ χω...»

Πράγματι αὐτό κάναμε καί τό πρωΐ ξύπνησε πολύ καλά. Τοῦ εἶχε πε- ράσει ὁ κνησμός καί εἶχαν φύγει τά μισά σπυριά. Σέ δύο μέρες ἦταν ἐντελῶς καλά καί ἀπαλλαγμένος ἀπ᾽ ὅλα.

Συγκινήθηκα πολύ καί εὐχαρίστησα τόν Θεό καί τόν παππούλη γι᾽ αὐτή τήν εὐεργεσία στήν οἰκογένειά μου, σ᾽ αὐτή τήν δύσκολη καί κρί- σιμη φάση τῆς ζωῆς τοῦ παιδιοῦ μου.

ΥΓ. Ὅταν ὁ πατέρας Νεκτάριος Πέττας μέ πῆρε τηλέφωνο μετά ἀπό λίγες μέρες καί μέ ρώτησε πῶς πηγαίνει τό παιδί μου, μέ ρώτησε ἐπίσης ἄν ἔχω μία φωτογραφία τοῦ π. Νικολάου. Τοῦ ἀπάντησα πώς ὄχι, ἀλλά θά ἤθελα νά εἶχα μία φωτογραφία του. Τήν ἡμέρα πού τό παιδί μου ἔγινε καλά εἶχα σκεφτεῖ, ἀλλά δέν τό εἶχα πεῖ πουθενά, ὅτι ἄν εἶχα μιά φωτο- γραφία του θά τήν ἔβαζα κι αὐτή μαζί μέ ἄλλες φωτογραφίες ἁγίων γε- ρόντων ὅπως τοῦ Γέροντα Παϊσίου, τοῦ Γέροντα Πορφυρίου καί Ἰακώβου Τσαλίκη, πού ἔχω σ᾽ ἕνα τραπεζάκι κάτω ἀπό τό εἰκόνισμα. Πράγματι αὐτή ἡ φωτογραφία ἔφτασε στά χέρια μου καί εὐχαριστῶ τό Θεό καί γι᾽ αὐτό τό μικρό δῶρο τῆς ἀγάπης Του. Δοξασμένο τό ἅγιο ὄνομά Του πάντων ἕνεκεν! (10-2-12. Δασκάλα Ἐ. Δ.)

Μέ τήν ἐπιστολή μου αὐτή θά ἤθελα νά καταθέσω τρεῖς προσωπικές μαρτυρίες πού βίωσα μέ τόν ἀείμνηστο πατέρα Νικόλαο Πέττα, προκειμένου νά συμβάλω κι ἐγώ στό νά γίνει εὑρύτερα γνωστό τό με- γαλεῖο τῆς ψυχῆς του, ἡ διορατικότητά του καί γενικότερα τό ὑψηλό ἐπίπεδο τῆς πνευματικότητάς του.

Ἀρκετές φορές τόν ἐπισκεπτόμασταν χριστιανοί καί γίνονταν πνευματικές συζητήσεις.

Ἐκεῖ μᾶς ἔδινε καί συμβουλές, εἴτε σέ προσωπικό, εἴτε σέ οἰκογενειακό ἐπίπεδο. Τό 1998 σέ μία ἀπό αὐτές τίς συζητήσεις ἀπευθύνθηκε σέ μένα καί μέ ρώτησε ἄν διατηρῶ ἀποθέματα ἀπό συγκεκριμένα ἀγαθά, διότι ὅπως μοῦ εἶπε: «Θά σοῦ χρειασθοῦν στό μέλλον». Ἀπόρησα μέ τήν ἐρώτησή του, διότι στίς συζητήσεις πού γίνονταν καί εἶχα παρακολου- θήσει ἀρκετές, δέν ἀναφερόταν ποτέ σέ ὑλικά ἀγαθά καί ἡ ἐρώτηση αὐτή ἔγινε μόνο σέ μένα, πού τήν περίοδο ἐκείνη φάνταζε (ἄς μέ συγχωρέσει ὁ Θεός καί ὁ π. Νικόλαος) τουλάχιστον ἀστεία.

Ὅμως, ὅπως ἀποδείχθηκε στό μέλλον, μετά ἀπό πέντε μέ ἕξι χρόνια, ἀστεία δέν ἦταν ἡ ἐρώτηση, ἀλλά ἐγώ πού δέν ἄκουσα τήν συμβουλή του, διότι ὅπως εἶχε προΐδει πράγματι τά ὑλικά γιά τά ὁποῖα μέ εἶχε ρωτήσει καί τά ὁποῖα εἶχα πλούσια τήν ἐποχή ἐκείνη, μοῦ ἔλειψαν τελικά σέ πολύ μεγάλο βαθμό.

Ἡ δεύτερη μαρτυρία πού ἔχω ἀφορᾶ τήν ἐγγονή μου. Ἦταν πολύ μικρή καί εἶχε χτυπήσει. Εἴχαμε ἀνησυχήσει τόσο ἐγώ ὅσο καί ἡ κόρη μου. Πῆγα στόν πατέρα Νικόλαο καί ζήτησα τήν βοήθειά του. Αὐτός μέ καθησύχασε καί μοῦ εἶπε ὅτι ἡ μικρή δέν ἔχει τίποτα, μοῦ ἔδωσε δέ τό κορδονάκι πού εἶναι σταυρωμένο στήν Ἁγία Ζώνη τῆς Παναγίας μας. Τήν κράτησα μία ἑβδομάδα στό σπίτι καί τελικά ὄντως ἡ ἐγγονή μου δέν εἶχε κανένα πρόβλημα.

Καί ἡ τρίτη εἶναι, ὅταν ἡ κουμπάρα μου καί φίλη ἀπό τό Αἴγιο, Ἀσπα- σία Τρανούλη, ἀντιμετώπιζε ἕνα σοβαρό πρόβλημα. Μιά ἡμέρα χωρίς νά τόν περιμένει πῆγε στό σπίτι της ὁ π. Νικόλαος καί μοῦ διηγήθηκε ἡ ἴδια κλαίγοντας ἀπό συγκίνηση: «Χριστίνα μου, ἦρθε στό σπίτι μου σή- μερα ὁ πατέρας Νικόλαος χωρίς νά τόν περιμένω καί νά τοῦ ἔχω πεῖ τί- ποτα καί τά ᾽χασα. Συζήτησα μαζί του το πρόβλημά μου, μέ ἠρέμησε καί μέ βοήθησε να βρῶ λύση».

Ἦταν ἕνας ἀξιόλογος ἄνθρωπος, ἤρεμος καί πράος καί ὅταν τόν ἐπι- σκεπτόσουν και συζητοῦσες μαζί του φώτιζε τό μυαλό σου και γέμιζε ἡ ψυχή σου.

Μέ σεβασμό, Χριστίνα Σωτηράκη Αἰτωλικοῦ 26, Πάτρα.

ΝΕΑΙ ΗΓΙΑΣΜΕΝΑΙ ΜΟΡΦΑΙ: π. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΤΤΑΣ & Η ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΗ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΜΑΞΙΜΟΥ ΙΒΗΡΙΤΟΥ ΠΡΩΤΕΠΙΣΤΑΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ