Ὁ π. Εὐσέβιος Βίττης, «λαϊκός ἀκόμη [ὡς Στέργιος], συμμετεῖχε μέ ὁμάδα νέων στήν ἀπομάκρυνσι τῶν ἐρειπίων, μετά ἀπ᾿ τούς σεισμούς στο
Δομοκό τό 1953, μέ φτυάρια καί κασμάδες. Ὅταν
σουρούπωνε, μάζευε τούς χωρικούς καί τούς μιλοῦσε
πνευματικά. Κάποιος ἀριστερός, ἐνοχλημένος γι᾿ αὐτό,
τόν κατηγόρησε λέγοντας:
—Ἐσεῖς οἱ καλαμαράδες δέν ξέρετε πῶς βγαίνει τό
ψωμί. Δέν ξέρετε ἀπό δουλειά καί ἀπό ἱδρῶτα.
Καί τότε ὁ Στέργιος Βίττης τοῦ ἀπάντησε:
―Γιά νά δοῦμε πῶς εἶναι τά χέρια μας.
Οἱ παλάμες του ἦταν γεμάτες ἀπό ρόζους καί
μουντζοῦρες ἀπ᾿ τό μελάνι τοῦ τυπογραφείου, ὅπου
τότε δούλευε, ἐνῶ τοῦ ἄλλου λεῖες. Ἀπό τότε ἐκεῖνος
δέν τόλμησε νά ξαναμιλήση»(περ. Ογ, τεῦχ. 43, 72).
Βιβλιογραφία. Ανεξάντλητη χαρά. Πατήρ Ιωάννης Κωστωφ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου