«Ὄχι πολλά χρόνια πρίν, ἕνας νέος ὑποψήφιος μοναχός πῆγε νά ἐγκατασταθῆ στόν Ἄθωνα.
Μιλώντας μέ τό σεβάσμιο ἡγούμενο τῆς μονῆς, ὅπου
ἐπιθυμοῦσε νά μείνη, τοῦ εἶπε:
―Ἅγιε πάτερ! Ἡ καρδιά μου φλέγεται γιά τήν
πνευματική ζωή, γιά τόν ἀσκητισμό, γιά τήν ἀκα-
τάπαυστη κοινωνία μέ τό Θεό, γιά τήν ὑπακοή σ᾿
ἕνα Γέροντα. Καθοδηγῆστε με, παρακαλῶ, ἅγιε πά-
τερ, ὥστε νά μπορέσω νά ἔχω πνευματική πρόοδο.
Πηγαίνοντας στο ράφι, ὁ ἡγούμενος πῆρε ἕνα
ἀντίτυπο τοῦ David Copperfield τοῦ Charles Dickens.
Διάβασε αὐτό, παιδί μου, εἶπε.
—Ἀλλά, πάτερι, ἀντέδρασε ταραγμένος ὁ φιλόδοξος, αὐτό εἶναι μία ἑτερόδοξη βικτωριανή συναισθηματική συγγραφή, ἕνα προϊόν τῆς δυτικῆς αἰχμαλωσίας! Αὐτό δέν εἶναι πνευματικό· δέν εἶναι κἄν
Ὀρθόδοξο! Χρειάζομαι γραπτά πού θά μοῦ διδάσκουν τήν πνευματικότητα!
Ὁ ἡγούμενος χαμογέλασε, λέγοντας:
—Μόνο ἄν δέν ἀνακαλύψης καταρχήν τά κανονικά, ἀνθρώπινα, Χριστιανικά συναισθήματα καί μάθης νά βλέπης τή ζωή ὅπως ἔκανε ὁ μικρός Δαυΐδ
—μέ ἁπλότητα, εὐγένεια, ζεστασιά καί συγχώρησι
τότε ὅλα τά Ὀρθόδοξα πνευματικά κείμενα δέν θά
σέ ὠφελήσουν»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου