Πνευματικὲς καταστάσεις ἀπό
τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη του γέροντα Αναστασίου του Κουδουμιανού.
Μιὰ φορὰ προσευχόμενος βρέθηκε στὸν Ἅδη, ὅπως ἦταν πρὶν κατέβει ὁ Χριστὸς καὶ εἶδε τὸν πατριάρχη Ἰακὼβ σὲ ἕνα ἁλώνι φωτός, μέσα στὸ μαῦρο σκοτάδι καὶ τοῦ εἶπε· βρίσκομαι σὲ θεοφρουρούμενο τόπο, ἐγὼ καὶ ὅλοι δίκαιοι μέχρι νὰ βγοῦμε μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ χῶρο. Ὅταν τὸν ρῷτούσαν πὼς ἦταν οἱ δίκαιοι στὸν Ἅδη, τοὺς ἔλεγε· ὑπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου, ἀλλὰ ὄχι βασανιζόμενοι ὑπὸ αὐτοῦ.
Ἕνα ἄλλο βραδὺ ἐνῶ βρισκόταν στὸ κελί του, μελετῶντας τὸ Εὐαγγέλιο διάβαζε γιὰ τὴν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἀναρωτήθηκε τότε μὲ τὸν νοῦ τοῦ ἂν πραγματικὰ ὑπῆρχε τόσος κόσμος τὴν ἡμέρα ἐκείνη στὴν ὑποδοχή. Ἀμέσως, μὲ θαυμαστὸ τρόπο, βρέθηκε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ μάλιστα τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Κύριος ἔμπαινε στὴν Ἁγία πόλη. Εἶδε τότε πάρα πολὺ κόσμο, κρατῶντας κλαδιὰ ἀπὸ φοίνικες στὰ χέρια, νὰ βρίσκεται στοὺς δρόμους. Τρέχοντας προσπαθοῦσαν νὰ πλησιάσουν κοντὰ στὸν Χριστὸ γιὰ νὰ τὸν δοῦν, νὰ τὸν ἀγγίξουν. Ὁ κόσμος φώναζε χαρούμενος κι ἐπευφημοῦσε τὸν Κύριο.
Ἔβλεπε ταυτόχρονα τὴν ὥρα ἐκείνη πλῆθος Ἀγγέλων νὰ κατεβαίνουν ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ παροτρύνουν τὰ μικρὰ παιδιὰ νὰ φωνάζουν «Ὠσάννὰ ἐν τόῖς ὑψίστοις, ἔὐλογημένος ὁ ἐρχόμενός, ἐν ὀνόματι Κυρίου» κι ἐκεῖνα τὸ φώναζαν μὲ ὅλη τους τὴ δύναμη. Εἴ-δὲ ὅμως καὶ τὸν Χριστὸ πάνω στὸ γαϊδουράκι νὰ βιάζεται νὰ περάσει μέσὰ ἀπὸ τὸ πλῆθος καὶ νὰ λέει στοὺς μαθητὲς νὰ κάνουν γρήγορα, γρῆγορά. Βιαζότανε, ἔλεγε συγκινημένος ὁ γέροντας, γιατί εἶχε πόθο νὰ φτάσεῖ γρήγορα στὴ Σταύρωση, ἀλλὰ ἤθελε καὶ νὰ διαφυλάξει τοὺς μαθητὲς ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια καὶ ἀπὸ μιὰ λανθασμένη κατανόηση τῆς ἀποστολής του γιατί τέτοια ὑποδοχὴ δὲν εἶχαν ξαναδεῖ ποτὲ στὴ ζωή τους. Ἦταν πραγματικὰ βασιλική.
Ἀξιώθηκε νὰ δεῖ τὸ Γολγοθᾶ, μὲ δάκρυα ὁ γέροντας ἔλεγε «τίποτα δὲν ξέρουμε» καὶ θαύμαζε τὸ μεγαλεῖο τῆς Θεοτόκου. Εἶδε τὸ Χριστὸ ποὺ στήριζε τὴν Θεοτόκο πάνω ἀπὸ στὸ Σταυρό, καὶ ὅταν ρωτοῦσαν τὸν γέροντα ἂν πότε πέρασε λογισμὸς στὴν Παναγία γιὰ τὴν Θεότητα τοῦ Υἱοῦ της, ἀπαντοῦσε· «ὄχι γιατί ἦταν καὶ ἴδια στὴν θέωση, ἀλλὰ ὅμως δὲν μπόροῦσε καὶ νὰ ἐννοήσει ὡς ἄνθρωπος τὸ μυστήριο τῆς ταπεινώσεως, γιατί βούιζαν στὰ αὐτιά της τὰ λόγια τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ «ὁὗ τῆς βασιλείας ὁὐκ ἔσταὶ τέλος» Δὲν ταλαντεύτηκε ἡ Παναγιά, δὲν τὴν πείραξε ποτὲ λογισμός, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε καὶ ὡς ἄνθρωπος νὰ ἐξηγήσει τὸ μέγὰ μυστήριο τῆς ταπεινώσεως, τῆς Ἄκρας Ταπείνωσης».
Ἀξιώθηκε νὰ βιώσει ὅλη τὴν πορεία ἀπὸ τὸ πάθος μέχρι τὴν Ἀνάσταση. Εἶδε ἀκόμα καὶ τὴν Παναγία νὰ κάθεται στὸ πασχαλινὸ τραπέζι καὶ νὰ στηρίζει τοὺς μαθητές. Ἔλεγε ὁ γέροντας· «ὅλα αὐτὰ ποὺ εἶδα, τὰ εἶδε καὶ ἡ Ἁγία Ἑλένη, ὅταν ἔχτισε τὸ ναὸ τῆς ἀναστάσεως, εἶδε ἀπὸ τὴν σταύρωση μέχρι καὶ τὴν Ἀνάσταση, τὰ ὁποῖα διηγήθηκε ἡ Ἁγία Ἑλένη, ἀλλὰ ὁ κόσμος δὲν τὸ κατάλαβε καὶ μάλιστα τὸ ἔκανε δημοτικὸ τραγούδι, ποὺ φέρνουν τὴν Ἁγία Ἑλένη ἀντιμέτωπη μὲ τὴν Παναγία, ἐνῶ ἡ Ἁγία Ἑλένη τὰ εἶδε αὐτὰ δι΄αποκαλύψεως».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου