Όταν είδα για πρώτη φορά αυτή την εικόνα, την αντιλήφθηκα αφηρημένα - μια άλλη ιστορία από το Ευαγγέλιο. Σήμερα ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι μιλάει για μένα εδώ και τώρα. Κάθε πρωί, βράδυ, σε στιγμές προσευχής, στέκομαι μπροστά. Ο Χριστός... καλοφαγωμένος, ντυμένος, ντυμένος και, μην Τον γνωρίζω, μη νιώθοντας στην καρδιά μου, ρωτάω: τι είναι αλήθεια; που μπορώ να σε ψάξω; Πώς μπορώ να ζήσω/ωρα/μιλήσω μαζί σου σωστά;
Και στέκεται μπροστά μου. Βλέπει την πνευματική μου τύφλωση από υπερηφάνεια, από κορεσμό, από σκληρότητα καρδιάς... Όλες μου οι ερωτήσεις είναι απλώς κενή δημαγωγία. Αλλά έχει ήδη πει τα πάντα για την αλήθεια, και όποιος το ήθελε με όλη του την καρδιά, το έχει ήδη λάβει και ξέρει ότι υπάρχει μόνο μία αλήθεια και ότι είναι μέσα Του. Κι εγώ, όπως ο Πόντιος Πιλάτος, φοβάμαι να χάσω ό,τι μου έδωσε ο κόσμος... μου έδωσε άδεια πράγματα, αλλά μπροστά στο αληθινό στριφογυρίζω με κενές ερωτήσεις. Συγχώρεσέ με, Κύριε!
Alana Savvoeva
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου