ΕΣΤΙΑ ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ. Στόχος ἡ εὐρωπαϊκή ταυτότητα καί ὁ Χριστιανισμός σέ Δύση καί Ἀνατολή.

ΕΣΤΙΑ ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ

Στόχος ἡ εὐρωπαϊκή ταυτότητα καί ὁ Χριστιανισμός σέ Δύση καί Ἀνατολή

 Ὁ πυγμάχος Ὀλεξαντάρ Γιουσούκ μέ τό σύνθημα «Ὀρθοδοξία ἤ Θάνατος».

Τί κρύβεται πίσω ἀπό τήν τυφλή ἐπίθεση τοῦ ριζοσπάστη φονταμενταλιστῆ Σαουδάραβα στήν Χριστουγεννιάτικη ἀγορά τοῦ Μαγδεμβούργου μέ πέντε νεκρούς – Ὑποκρινόταν τόν ἀντι-ισλαμιστή ὀπαδό τοῦ AfD γιά νά κοιμίζει

τίς Ἀρχές – Σέ ἐξέλιξη ὁ θρησκευτικός φανατισμός κατά Χριστιανῶν ἀπό τήν Συρία ἕως τήν Γερμανία – Ἀλλά ἡ Δύσις εὔχεται «Καλές ἑορτές» καί ὄχι «Καλά Χριστούγεννα» γιά νά σέβεται τήν θρησκευτική ἐλευθερία τῶν μουσουλμάνων!

Αναπόσπαστα δεμένη μέ τήν χριστιανική πίστη εἶναι ἡ σύγχρονη εὐρωπαϊκή ταυτότητα. Ἡ ὁποία βάλλεται πλέον πανταχόθεν, μέ τίς ἡγεσίες τῆς ΕΕ νά ἀρνοῦνται νά δοῦν τήν πραγματικότητα καί νά ἀναλάβουν δράση γιά τήν προστασία της. «Αὐτοκτονική συμπόνια» χαρακτήρισε προσφυῶς ὁ Ἔλον Μάσκ τήν στάση τῆς γερμανικῆς κυβερνήσεως στήν περίπτωση τοῦ ἰσλαμιστῆ τρομοκράτη ὁ ὁποῖος τήν περασμένη Παρασκευή «κτύπησε» στήν Χριστουγεννιάτικη ἀγορά τοῦ Μαγδεμβούργου παρασύροντας καί σκοτώνοντας μέ τό αὐτοκίνητό του πέντε ἄτομα καί προκαλῶντας τόν τραυματισμό ἄλλων 200, ἐκ τῶν ὁποίων τά 40 εἶναι σέ κρίσιμη κατάσταση. Εἶναι ἕνα τυφλό κτύπημα τό ὁποῖο «βοᾶ» ὅτι ἀποτελεῖ ἐκδήλωση τῆς καταστροφικῆς μανίας τοῦ Ἰσλάμ κατά τοῦ εὐρωπαϊκοῦ τρόπου ζωῆς, τῆς ταυτότητός μας, καί βεβαίως κατά τοῦ ἰσχυροτέρου συνεκτικοῦ παράγοντος τοῦ λεγομένου δυτικοῦ πολιτισμοῦ, πού εἶναι ἡ Χριστιανική Πίστις.

Εἶναι τόσο τυφλωμένη ἡ Γερμανία ἀπό τήν παράνοια τῆς ἐποχῆς πού ὁδηγεῖται σέ ἄρνηση τοῦ ἑαυτοῦ της. Προτάσσεται στά συστημικά μέσα ἐνημερώσεως τῆς χώρας ἡ «κάλυψις» τοῦ Σαουδάραβα τρομοκράτη, ὁ ὁποῖος ὑποκρινόταν τόν ἀντι-ισλαμιστή καί ἐκφραζόταν μέ συμπάθεια γιά τό AfD. Αὐτήν τήν «στάχτη στά μάτια», ἡ ὁποία δέν ἐπέτρεψε στίς γερμανικές ὑπηρεσίες ἀσφαλείας νά προλάβουν τήν δράση τοῦ τρομοκράτη, τήν προβάλλουν σήμερα παραπλανῶντας τήν κοινή γνώμη, πού εὐλόγως ἔχει ἀγανακτήσει. Ἄν δέν εἴχαμε νά κάνουμε μέ μιά τόσο τραγική ἱστορία, πού τήν καθιστᾶ πιό ὀδυνηρή τό γεγονός ὅτι στά θύματα περιλαμβάνεται καί ἕνα ἐννιάχρονο παιδί, θά ἔπρεπε νά ἀντιμετωπίσουμε μέ πικρή εἰρωνεία τούς ἰσχυρισμούς ἐκείνων πού «πᾶνε νά βγάλουν» ἕναν Σαουδάραβα τρομοκράτη ὑποστηρικτή τοῦ AfD!

Εἶναι αὐτό ἕνα σύμπτωμα τῆς νόσου πού κατατρύχει τίς εὐρωπαϊκές ἡγεσίες, οἱ ὁποῖες νομίζουν ὅτι ἐπιδεικνύουν σεβασμό πρός ἄλλες θρησκεῖες περιφρονῶντας τήν δική μας. Ἀλλά ἐάν κάποιος δέν σέβεται τόν ἑαυτό του, πῶς εἶναι δυνατόν νά σεβασθεῖ τόν τρίτο; Ὅμως ἐκεῖ ἔχουμε φθάσει. Σταματήσαμε νά ἀπευθύνουμε τήν παραδοσιακή εὐχή «Καλά Χριστούγεννα», τήν ὁποία ἀντικαταστήσαμε μέ τό ἀπρόσωπο «Καλές ἑορτές» διότι ἔτσι δῆθεν σεβόμεθα τήν θρησκευτική ἐλευθερία τῶν ἄλλων. Τό ὅτι ἔτσι δέν σεβόμεθα οὔτε τήν πίστη μας, οὔτε τόν πολιτισμό μας, οὔτε τήν ταυτότητά μας, δέν τό ἀντιλαμβάνονται οἱ ἡγεσίες τῆς Δύσεως; Τό ὅτι μέ αὐτήν τήν τακτική γινόμαστε περίγελως τῶν φονταμενταλιστῶν τοῦ Ἰσλάμ καί ἐνισχύουμε τόν φανατισμό τους δέν ἐπέρασε ἀπό τό μυαλό τῶν ἡγετῶν μας. Οἱ ὁποῖοι ἐν τέλει, ἀντί νά προστατεύσουν τήν εὐρωπαϊκή ταυτότητα καί νά διαφυλάξουν τά ἰδεώδη μας, ἀνοίγουν κερκόπορτες στίς ἐπιθέσεις πού ἐξαπολύονται ἐναντίον τους.

Καί ὅμως τήν ἴδια στιγμή τό Ἰσλάμ ὄχι μόνον ἐπεκτείνεται, ἀλλά καί προκαλεῖ. Ὑπό διωγμόν οἱ Χριστιανοί στήν Συρία, ὅπου ἐπεκράτησε τό καθεστώς τῶν τζιχαντιστῶν, ἐνῶ ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη ὁ Ταγίπ Ἐρντογάν ἐξεδήλωσε μεγαλοϊδεατισμό πού φθάνει μέχρι τήν κατάκτηση τῆς Ἱερουσαλήμ, κομπάζοντας ὅτι ἡ πόλις ἦταν ὀθωμανική ἐπί 400 χρόνια!

Στόν ἀντίποδα, βλέπουμε τόν Χριστιανό μοναχικό μαχητή, τόν πυγμάχο Ὀλεξαντάρ Γιουσούκ (Οὐκρανό ρωσσικῆς καταγωγῆς ἀπό τήν Κριμαία) νά πανηγυρίζει τήν ἐπιβεβαίωση τῶν τίτλων του φορῶντας (γιά δεύτερη φορά μάλιστα) στό Ρυάντ τῆς Σαουδικῆς Ἀραβίας μπλουζάκι μέ τήν ἐπιγραφή «Ὀρθοδοξία ἤ Θάνατος», στήν ἑλληνική μάλιστα γλῶσσα. Καί ὅμως ἔχει ὑπάρξει δικαστήριο, τό περιφερειακό δικαστήριο Cheryomushki τῆς Μόσχας, τό ὁποῖο στίς 21 Δεκεμβρίου τοῦ 2010 εἶχε διατάξει νά συμπεριληφθεῖ τό μήνυμα «Ὀρθοδοξία ἤ Θάνατος» στόν ὁμοσπονδιακό κατάλογο ἐξτρεμιστικῶν συνθημάτων! Δηλαδή καί ὁ Ὀλεξαντάρ Γιουσούκ μάχεται μόνος γιά τήν πίστη του. Καί γιά αὐτό πρέπει νά ἀποτελεῖ παράδειγμα γιά κάθε Χριστιανό.

ΚΎΡΙΕ ΗΜΏΝ ΙΗΣΟΎ ΧΡΙΣΤΈ ΦΈΡΕ ΤΗΝ ΕΙΡΉΝΗ.

ΕΥΛΟΓΗΜΈΝΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ.

"LET US BE BORN AGAIN IN CHRIST"

"LET US BE BORN AGAIN IN CHRIST"

At Christmas, those who want to worship the newborn Christ,

they must resemble the first pilgrims of Christ,

the three wise men, Gaspar, Balthasar and Melchior.

I want to liken you to them.

Ilias the Meniate says that the forty days of fasting that we have traveled are a long spiritual path.

 If you travel this path, he says, with expectation, with love, with patience, with faith, then you will reach Bethlehem with your soul prepared and you will worthily partake of the DIVINE GIFTS and then you will be like the Magi, who made a long journey, not forty days, perhaps forty weeks, to come from the depths of the East.

My brothers, how many obstacles did they encounter!!

how many dangers on the road, what fatigue, what hunger, what thirst, the beasts, the rivers, what evil people and robbers!!!

And yet they did not back down, they had made a Decision.....!!

 My dear brothers, let this be my wish, that we make the DECISION with our hearts so that we may be reborn in Christ. 

BLESSED AND FRUITFUL YEARS

Hieromonk Philemon and my fellow brothers in Christ.

"ΝΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΟΎΜΕ ΕΝ ΧΡΙΣΤΏ "

"ΝΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΟΎΜΕ ΕΝ ΧΡΙΣΤΏ "

Τά Χριστούγεννα όσοι θέλουν νά προσκυνήσουν τόν νεογέννητο  Χριστό, 

 αυτοί πρέπει  νά ομοιάσουν μέ τούς πρώτους προσκυνητές τού Χριστού, 

 μέ τούς  τρείς  μάγους τόν Γκασπάρ, τόν Βαλτάσαρ καί τόν Μελχιόρ. 

 Μέ αυτούς  θέλω καί εγώ νά σάς  παρομοιάσω. 

Λέει ό Ηλίας  ό  Μηνιάτης οί ημέρες οί σαράντα τής νηστείας πού διανύσαμε είναι ένας μακρύς πνευματικός  δρόμος. 

Αυτόν τόν δρόμο άν τόν διανύσεις,  λέει μέ προσδοκία,  μέ αγάπη,  μέ υπομονή , μέ πίστη τότε θά φθάσεις στήν Βηθλεέμ  μέ τήν ψυχή σου προετοιμασμένη καί θά μεταλάβεις  άξια  τά ΘΕΊΑ ΔΏΡΑ καί τότε θά είσαι σάν τούς μάγους, οί οποίοι  έκαναν μακράν οδοιπορίαν, όχι σαράντα μέρες  ίσως σαράντα εβδομάδες, γιά νά έρθουν από τά βάθη τής Ανατολής.

Άραγε  αδελφοί μου πόσα εμπόδια συνάντησαν !!

πόσους κινδύνους στον δρόμο, τι κούραση ,τι πείνα, τι δίψα, τα θηρία , τα ποτάμια, τι κακούς ανθρώπους και ληστές!!!

Και όμως  δεν έκαναν πίσω  το είχαν πάρει Απόφαση.....!!

Αγαπητοί μου αδελφοί αυτή ας είναι και η δική μου ευχή ,να πάρουμε με την καρδιά μας την ΑΠΌΦΑΣΗ ώστε να αναγεννηθούμε εν Χριστώ. 

ΧΡΌΝΙΑ  ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΟΛΎΚΑΡΠΑ

Ιερομονάχος Φιλήμων και οι συν εμοί εν Χριστώ αδελφοί.

When I was younger, I was very skeptical about the way the Holy Days of Christmas are celebrated.

When I was younger, I was very skeptical about the way the Holy Days of Christmas are celebrated. And I can say that, with the inexperience that characterized me, I criticized these things. I said, these are secular, they are not needed. Why are they done? They offer nothing, they lose the spiritual meaning and all that we often hear said. 

So once I accompanied an old man from Mount Athos because he needed to visit the doctor. And because on Mount Athos Christmas is celebrated later on a different date due to the calendar, we happened to be in Thessaloniki on Christmas days. Thessaloniki, as in other cities, the main streets of Egnatia, Tsimiski and others are filled with thousands of lamps, lights that decorate the streets.  This ascetic, the old man - he had been out in the world for many years - at night, walking, he saw all that great spectacle with the illumination and the lights and the lamps and he began to cry and thank Christ and say: "My Christ, all this is happening for you!". While I was saying to him: "Grandpa, all this is worldly things. Is this how Christmas is celebrated?" He says to me: "Blessed one, all these things are happening for Christ! If it weren't Christmas, would people put so many lamps in the streets? After all, they put them up for Christ, because it's Christmas and because they want to celebrate as they know how. That's why they filled the places with lamps and lights and it's for the love and for the glory of Christ that all this is happening".

 And he was so much relieved and was overjoyed and had such a good opinion about the people, who adorned and decorated their houses and their shop windows and their streets with so many lamps. Why did he not think that these things were bad and worldly but said that these things were done for the glory of our Christ, because it was Christmas! And if it were not Christmas, all these things would not be done. 

Fr. Athanasios Metropolitan of Limassol

Όταν ήμουν νεότερος είχα πολύ σκεπτικισμό βλέποντας τον τρόπο που γιορτάζονται οι Άγιες μέρες των Χριστουγέννων.

Όταν ήμουν νεότερος είχα πολύ σκεπτικισμό  βλέποντας τον τρόπο που γιορτάζονται οι Άγιες μέρες των Χριστουγέννων. Και μπορώ να πω ότι, με την απειρία η οποία με χαρακτήριζε, κατέκρινα αυτά τα πράγματα. Έλεγα, αυτά είναι κοσμικά, δεν χρειάζονται. Γιατί γίνονται; Δεν προσφέρουν τίποτα, χάνουν το νόημα το πνευματικό και όλα αυτά τα οποία ακούμε συχνά να λέγονται. 

Κάποτε λοιπόν συνόδευσα ένα γεροντάκι 

από το Άγιο Όρος γιατί ήταν ανάγκη να επισκεφτεί το γιατρό. Και επειδή στο Άγιο Όρος τα Χριστούγεννα γιορτάζονται αργότερα σε άλλη ημερομηνία λόγω του εορτολογίου, τύχαμε τις ημέρες των Χριστουγέννων να είμαστε στη Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη, όπως και στις άλλες πόλεις, στις μεγάλες οδούς Εγνατία, Τσιμισκή και άλλες γεμίζουν με χιλιάδες λάμπες, λαμπάκια που στολίζουν τους δρόμους. Αυτός ο ασκητής, ο γεροντάκος -είχε χρόνια πολλά να βγει έξω στον κόσμο- το βράδυ περπατώντας είδε όλο εκείνο το υπερθέαμα με το φωτισμό και τα φώτα και τις λάμπες και άρχισε να κλαίει και να ευχαριστεί το Χριστό και να λέει: "Χριστέ μου, όλα αυτά είναι για σένα που γίνονται!". Ενώ του έλεγα εγώ: "Παππούλη, όλα αυτά είναι κοσμικά πράγματα. Έτσι γιορτάζονται τα Χριστούγεννα;". Μου λέει: "Ευλογημένε, για το Χριστό γίνονται όλα αυτά τα πράγματα! Αν δεν ήταν Χριστούγεννα οι άνθρωποι θα έβαζαν τόσες λάμπες στους δρόμους; Αφού τα έβαλαν για το Χριστό, επειδή είναι Χριστούγεννα και επειδή θέλουν να γιορτάζουν και αυτοί όπως ξέρουν. Γι' αυτό γέμισαν τους τόπους λάμπες και φώτα και είναι για την αγάπη και για τη δόξα Του Χριστού που γίνονται όλα αυτά".

Και τόσο πολύ κατενύγηκε και ήτανε τρισευχαριστημένος και είχε τόσο καλό λογισμό για τους ανθρώπους, οι οποίοι κοσμούσαν και στόλιζαν τα σπίτια τους και τις βιτρίνες τους και τους δρόμους τους με τόσες λάμπες. Γιατί δεν έβαζε το λογισμό ότι αυτά είναι κακά και κοσμικά αλλά έλεγε ότι αυτά γίνονται για τη δόξα του Χριστού μας, επειδή είναι Χριστούγεννα! Κι αν δεν ήταν Χριστούγεννα δεν θα γινόντουσαν αυτά τα πράγματα όλα. 

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

Οι αλήθειες της ζωής...

Πατήρ  πρωτοσύγκελος Χρυσόστομος Φιλιπέσκου

 Οι αλήθειες της ζωής... 

 - «Το σπίτι δεν είναι απαραίτητα ένα μέρος.  Το ΣΠΙΤΙ είναι ένα συναίσθημα.  Είναι ζεστασιά και αγάπη, και φροντίδα, και προσοχή, και ασφάλεια, και χαρά, και πίστη, και ευλογία..." 

 - «Με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποιούμε ότι αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι ούτε τα χρήματα ούτε τα υπάρχοντα.  Αυτοί που πραγματικά έχουν σημασία είναι οι άνθρωποι που μένουν δίπλα μας σε όλες τις δοκιμασίες της ζωής, οι άνθρωποι που εμφανίζονται στο δρόμο μας σαν δώρα Θεού». 

 - «Γιατί κλείνουμε τα μάτια μας όταν προσευχόμαστε, όταν κλαίμε, όταν φιλιόμαστε, όταν ονειρευόμαστε;  Γιατί τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή δεν τα βλέπεις, αλλά τα ζεις από την ψυχή, με την καρδιά». 

 - «Το μέλλον είναι αστερόσκονη, γιατί μπορείς να το ονειρευτείς.  Το παρόν είναι πηλός γιατί μπορείς να το καλουπώσεις.  Αλλά το παρελθόν είναι πέτρα, γιατί δεν μπορείς να το αλλάξεις ποτέ». 

 - «Όταν προσεύχεσαι, ο Θεός ακούει.  Όταν ακούς, ο Θεός σου μιλάει.  Και όταν πιστεύεις τον λόγο Του, κάνει θαύματα στη ζωή σου». 

 - «Να θυμάσαι πάντα τον Θεό.  Από Αυτόν πηγάζει η δύναμη, η σοφία, η υγεία, η επιτυχία και όλα τα επιτεύγματα!  Χωρίς τον Θεό, ο άνθρωπος θα ήταν σαν ένα φύλλο... στον άνεμο». 

 - "Η αγάπη του Θεού είναι το πιο όμορφο τραγούδι που μπορεί να τραγουδηθεί και μπορεί να ακουστεί και να κατανοηθεί μόνο από καρδιές που έχουν παραδοθεί σε Αυτόν!"

 - "Το πιο όμορφο δώρο του Θεού είναι μια νέα μέρα"? 

 - «Ο πιο υπέροχος άντρας στη ζωή σου είναι αυτός που σου βγάζει χρόνο κάθε μέρα, αυτός που σε ρωτάει: Τι κάνεις;  πώς νιώθεις  είσαι καλά;» 

 - «Οι άνθρωποι που περνούν από τη ζωή και την ψυχή μας αφήνουν ίχνη, είτε το θέλουμε είτε όχι.  Μετά από άλλα νιώθεις την ανάγκη να καθαρίσεις, και μετά από άλλα κομμάτια της ψυχής σου φεύγουν και δεν επιστρέφουν ποτέ...ποτέ»! 

 - «Ο πρώτος που ζητά συγγνώμη είναι ο πιο γενναίος.  Ο πρώτος που συγχωρεί είναι ο πιο δυνατός.  Ο πρώτος που ξεχνάει είναι ο πιο ευτυχισμένος».  

 - "Ειρήνη, θα τη βρίσκουμε πάντα κοντά σε αυτούς που μας καταλαβαίνουν και μας αγαπούν όπως είμαστε"? 

 - "Τα καλύτερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν: μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένας καλός φίλος, ένα φιλί, οικογένεια, αγάπη και αναμνήσεις..."

 - "Η ψυχή θεραπεύει όταν είσαι κοντά στα παιδιά!" 

 - «Κάνε αυτό που ξέρεις ότι είναι σωστό, ακόμα κι όταν δεν σε βλέπει κανείς.  Είναι αυτό που λέγεται ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ…»

 - "Οι αποφάσεις που λαμβάνονται με την καρδιά, πληρώνονται με την ψυχή!" 

 - "Ο πλούτος...δεν μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο, αλλά...η ευτυχία μπορεί να σε κάνει πλούσιο..." 

 - «Κανείς δεν είναι τόσο φτωχός που να μην μπορεί να δώσει έναν καλό λόγο, μια καλή πράξη ή ένα χαμόγελο.  Και κανείς δεν είναι αρκετά πλούσιος για να μην τους χρειάζεται…» 

 - «Οι απογοητεύσεις σε αλλάζουν.  Σου κλείνουν την ψυχή για λίγο, αλλά σου ανοίγουν τα μάτια για πάντα».

 Σύναψη: 

 «Εκεί που περνάει η χαρά 

 Ο χώρος παραμένει φωτεινός 

 Το καθήκον είναι γραμμένο στον άνθρωπο 

 Να ζεις για την ομορφιά».  

 Ο Θεός βοηθός!

‘’.....not to forget to take Communion.... Christmas is here....’’

‘’.....not to forget to take Communion.... 

Christmas is here....’’ 

As Christmas Day approaches 

these words often come from the lips of some Christians..... 

The question is, however, how do they usually come out? 

Unfortunately, as a reminder of the many pending tasks 

that we have to do during these days of the year..... 

Holy Communion has become

an additional activity 

between housework, shopping   

and paying traffic taxes.... 

Each Holy Communion 

is a personal encounter 

of our existence with the sweetest Person of our Christ.... 

And every loving encounter 

has a path, it has effort, it has anguish, it has longing..... 

If our heart is not burdened with these,

how do we expect to celebrate Christmas? 

 You know if we lost our way 

to the Bethlehem of our hearts 

it is because we forgot 

Who and Why was born there..... 

We forgot because we didn't care.... 

Let's fight a little, 

not to let the lights of this world 

cover the Star that shows us the way 

that leads to the cave, to the Divine Infant, 

the path called repentance....

Father Ioannis Papadimitriou.

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν), από το βιβλίο «ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ». Για τόν πνευματικό του πατέρα!! Ηγούμενο Σάββα Οσταπένκο!! Ο εξορκισμός!!!

 ΣΥΝΕΧΕΙΑ…

Μια μέρα ήρθε στην εκκλησία μια ελληνική οικογένεια: πατέρας, μητέρα και κόρη, που κυριεύτηκε από δαιμόνιο. Έσκισε τα ρούχα της και έτρεχε στο δάσος, όπου έπρεπε να την αναζητήσουν όπως οι κυνηγοί παρακολουθούν ένα ζώο. Μερικές φορές θα είχε κρίσεις: ούρλιαζε, έξυνε το πρόσωπό της, χτυπούσε το κεφάλι της με τις γροθιές της, ξέσκιζε τα μαλλιά της, σαν μια αόρατη φωτιά να έκαιγε το εσωτερικό της. Μου ζήτησαν να διαβάσω  προσευχές για εξορκισμό. Δεν χρειάστηκε ποτέ πριν να διαβάσω προσευχές για να διώξω τους δαίμονες. Λόγω της απειρίας μου, συμφώνησα. Ακόμη και πριν από αυτό το περιστατικό, ο Μητροπολίτης, τότε Αρχιμανδρίτης Ζηνόβι, μου είπε: 

«Να προσέχεις την επίπληξή σου. Μερικοί νέοι ιερείς ανέλαβαν αυτό το έργο πέρα ​​από τις δυνάμεις τους, αλλά έκαναν κακό στον εαυτό τους και δεν βοήθησαν τους άλλους». Ρώτησα: «Πώς πρέπει να αρνηθώ τέτοια αιτήματα;» Η Vladyka Zinovy ​​απάντησε: "Συμφωνήστε μόνο στις πιο ακραίες περιπτώσεις και, στη συνέχεια, είναι καλύτερο να πείτε μια υπηρεσία προσευχής με έναν ακάθιστο και στη συνέχεια να διαβάσετε τον κανόνα για εξορκισμό και όχι προσευχές εξορκισμού". Προφανώς, η Vladyka ήξερε την αδυναμία μου και είδε αλαζονεία και υπερηφάνεια κάτω από την εξωτερική μου θέρμη.

Δεν υπήρχε κανείς στην εκκλησία εκτός από την άτυχη κοπέλα και τους γονείς της. Φαινόταν ότι το κορίτσι δεν μας είδε ούτε μας άκουσε δεν είπε λέξη. Τοποθέτησα το αναλόγιο με το σταυρό και το Ευαγγέλιο στη μέση της εκκλησίας, έβγαλα το Πετραχήλι και άρχισα να ψάχνω την προσευχή «Για όσους κυριεύτηκαν από κακά πνεύματα». Και ξαφνικά η κοπέλα, που είχε καθίσει σιωπηλή, σαν πετρωμένη, άρχισε να δείχνει άγχος: κοίταξε γύρω της φοβισμένη, σαν να μην καταλάβαινε πού είχε καταλήξει. Και όταν βρήκα την απαραίτητη προσευχή στο Trebnik και ετοιμάστηκα να τη διαβάσω, πήδηξε σιωπηλά από τον πάγκο και όρμησε προς την πόρτα. Οι γονείς της δυσκολεύτηκαν να την κρατήσουν πίσω. Τότε έμεινα έκπληκτος πώς μπορούσε να αισθανθεί αυτό το κορίτσι εκ των προτέρων τι είδους προσευχές θα διάβαζα. Οι γονείς της την οδήγησαν στο αναλόγιο, κρατώντας της τα χέρια. 

Η μητέρα της της ψιθύρισε κάτι τρυφερά στο αυτί και της χάιδεψε το κεφάλι και το πρόσωπο. Άρχισα να διαβάζω και ξαφνικά από τα χείλη του κοριτσιού ξέφυγε κάποια κακιά, απάνθρωπη, ούτε καν ζωική κραυγή. Ακουγόταν πόνος, μίσος και απελπιστική μελαγχολία. Γύρισα και είδα τα μάτια της: δεν ήταν ανθρώπινα μάτια - ένας δαίμονας κοιτούσε μέσα τους. Θυμάμαι σαν παιδί να περπατούσα στον αμπελώνα με τη μητέρα μου, και ξαφνικά, όχι μακριά μας, κάτι αναδεύτηκε στο γρασίδι - ήταν ένα φίδι: σήκωσε το κεφάλι του, τέντωσε το σώμα του προς τα πάνω, σαν να ετοιμαζόταν να χτυπήσει. Μας χώριζε μια βαθιά τάφρο γεμάτη με νερό, που χρησίμευε για το πότισμα του κήπου. Ένα φίδι δεν θα είχε συρθεί σε αυτό το χαντάκι, αλλά κάποιο είδος φόβου για αυτό το ερπετό, σαν έναν αδυσώπητο εχθρό, μπήκε στην καρδιά μου. Η μητέρα μου με έπιασε από το χέρι και με οδήγησε γρήγορα. 

Τώρα, βλέποντας τα μάτια αυτού του δαιμονισμένου, ένιωσα τη φρίκη του δαιμονικού κόσμου. Ο δαίμονας - ένας ανελέητος εχθρός και δολοφόνος, γεμάτος με ένα αίσθημα μίσους προς τον άνθρωπο - εικόνα του Θεού - με κοίταξε. Πριν από αυτή τη φλεγόμενη κακία, το βλέμμα ενός φιδιού που ετοιμάζεται να πηδήξει για να βυθίσει τα δηλητηριώδη δόντια του στο θύμα του θα έμοιαζε με βλέμμα παιδιού. Στα μάτια που με κοίταξαν άνοιξε μια κολασμένη άβυσσος, όπου δεν υπάρχει φως. Ήταν μια εικόνα θανάτου. Όχι απλός θάνατος, ως μετάβαση από αυτόν τον κόσμο σε μια άλλη ύπαρξη, αλλά αιώνιος θάνατος, όπου δεν υπάρχει έλεος, καμία αλλαγή, κανένα τέλος, καμία καταστροφή, καμία λήθη. ήταν λες και το ίδιο το πνεύμα του θανάτου, σε σύγκριση με το οποίο η κατάσταση ενός πτώματος σε τάφο, φαγωμένο από τα σκουλήκια, μοιάζει με ήσυχο ύπνο. Έμοιαζε σαν να είχε σκάσει η κόλαση από το έδαφος και να πάγωσε σε αυτά τα άγρια ​​μάτια. 

Κοιτάζοντάς τους, ένιωσα αυτό που ήξερα στο μυαλό μου: ο Σατανάς δεν μπορεί να έχει μετάνοια, δεν έχει έλεος. Κάτι άλλο μου έγινε ξεκάθαρο: το μαρτύριο που ασκούν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον, τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκαν αθώοι άνθρωποι στα μπουντρούμια των φυλακών, η παράλογη καταστροφή των εθνών, η φρίκη της δίωξης του χριστιανισμού, η αιμοσταγία των τυράννων - όλα αυτά είναι η παρουσία μιας τρομερής κολασμένης δύναμης στη γη. Πίσω από τους τρελαμένους νεκρομάντες και σαδιστές, δαιμονικά πλάσματα στέκονταν σαν σκιά και τους υπαγόρευαν τη θέλησή τους. Πίστευα στις διδασκαλίες της Εκκλησίας για την κόλαση και τον παράδεισο, αλλά θεωρούσα ότι οι εικόνες του ουρανού και της κόλασης που περιγράφονται από τους αγίους πατέρες και τη ζωή των αγίων είναι μόνο περίπλοκοι συμβολισμοί που έχουν μια συνειρμική ομοιότητα με τις πραγματικότητες αυτού του κόσμου. και οι εικόνες της κόλασης ήταν γενικά κάποιου είδους αφαιρέσεις, σε μια συγκεκριμένη συμβατική γλώσσα.Όμως η εμπειρία της νεαρής Ελληνίδας μου έδειξε ότι αυτές οι εικόνες είναι πιο κοντά στην κυριολεκτική πραγματικότητα από όσο νόμιζα. 

Στο τέλος της επίπληξης, μια δυσοσμία βγήκε από το στόμα του κοριτσιού. Δεν ήταν η δυσωδία της σήψης, ούτε του ανθρώπινου σώματος - ήταν μια δυσωδία στην οποία η μυρωδιά του θείου γινόταν όλο και πιο καθαρά. Εδώ δεν μπορούσε να γίνει αυτο-ύπνωση: κάποια δυσάρεστη μυρωδιά καύσης αντικαταστάθηκε από τη μυρωδιά καμένου θείου. Τελικά, η κοπέλα ένιωσε εξαντλημένη, φαινόταν να μαλακώνει στην αγκαλιά των γονιών της και την κατέβασαν στο πάτωμα.

Αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν να τους επιπλήξουν ξανά. Η κοπέλα μιλούσε ήδη με τη μητέρα της και απαντούσε σε ερωτήσεις, προσπάθησε μάλιστα να μου πει κάτι από τη ζωή της, αλλά καταλάβαινε τα ρωσικά και χαμογέλασε ντροπαλά. Όταν έβγαλα το Πετραχήλι, ο φόβος εμφανίστηκε ξανά στο πρόσωπό της. Μας κοίταξε με θλίψη, σαν να μας ζήτησε να μην τη βασανίσουμε, και μετά προσπάθησε πάλι να τρέξει μακριά από την εκκλησία.

Μετά από αυτό, άρχισα να έχω τρομερούς πειρασμούς, επιπλέον, απροσδόκητους, περίεργους, για τους οποίους δεν ήμουν προετοιμασμένος. Ο Μητροπολίτης Ζινόβι, με τον οποίο ομολόγησα, μου απαγόρευσε να με επιπλήττω για τουλάχιστον αρκετά χρόνια. Τότε το δάχτυλο του ποδιού μου άρχισε να πονάει και να σκουραίνει, σαν να είχε αρχίσει η γάγγραινα. Ο Vladyka είπε ότι θα προσευχόταν για την υγεία μου, αλλά αν ήταν γάγγραινα, τότε θα ήταν καλύτερα να τον ακρωτηριάσεις αμέσως. Δεν υπήρχε γάγγραινα, αλλά το δάχτυλο ήταν γεμάτο πύον. Έτσι έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι για αρκετές εβδομάδες. Αμέσως μετά μεταφέρθηκα σε άλλη ενορία.

Θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι μετά τη δεύτερη επίπληξη είπα στους γονείς αυτού του κοριτσιού να μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους και ο πατέρας μίλησε για το τι ένιωθε ένοχος: συνέλαβε την κόρη του κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, επιπλέον, σε κατάσταση μέθης. Είπε επίσης ότι ο πατέρας του, παππούς της άτυχης κοπέλας, υπηρετούσε στο συμβούλιο του χωριού και υπέγραψε εντολή να κλείσει η εκκλησία στο χωριό τους. Έπειτα πήρε μερικές από τις πέτρες από τον ερειπωμένο φράχτη του ναού και τις χρησιμοποίησε για τον αχυρώνα και τον φράχτη του. Οι γείτονες προσπάθησαν να τον πείσουν να μην το κάνει αυτό, αλλά δεν άκουσε, και μετά ήρθε η αρρώστια: τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν, έτσι που δεν μπορούσε να φέρει ούτε ένα κουτάλι στο στόμα του και στα τελευταία του χρόνια τον ταΐζαν σαν ένα μικρό παιδί μέχρι το θάνατό του.

Συμβούλεψα αυτόν τον άνθρωπο να φροντίσει τον κλειστό ναό, να φροντίσει να έχει τζάμια στα παράθυρα, να μην διαρρέει η οροφή και, αν είναι δυνατόν, να βάλει τις πέτρες στην αρχική τους θέση και να φτιάξει το φράχτη με τους συγχωριανούς. Είπε ότι ήταν έτοιμος να κάνει περισσότερα για να κάνει την κόρη του υγιή.

Συνεχίζεται..

Μεγάλοι Ρώσοι πρεσβύτεροι του 20ου αιώνα . 8

Γέροντες της ερήμου Γκλίνσκι

Πρεσβύτερος Αντρόνικ (Λουκάς) (1889–1973)

Ο μεγάλος γέροντας Αντρόνικ χρειάστηκε να περάσει όλο το μαρτύριο της Ρωσικής Εκκλησίας - συνελήφθη, ήταν στη φυλακή, σε ένα στρατόπεδο στο Κολύμα. Το 1948 ο Γέροντας Αντρόνικ επέστρεψε στο Ερμιτάζ του Γκλίνσκ και έγινε αδελφικός εξομολογητής. Η ψυχή του Γέροντος Ανδρονίκ, εξαγνισμένη πολλές φορές. βαθιές θλίψεις, γέμισε με τα γεμάτα χάρη χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η πνευματικότητα προσέλκυε τους ανθρώπους στον γέροντα. Έχοντας υπομείνει γενναιόδωρα όλα τα δεινά, εκπλήρωσε την εντολή «Αγαπάτε τους εχθρούς σας» και απέκτησε στην καρδιά του το μεγαλύτερο δώρο της χάρης του Θεού - τη χριστιανική αγάπη για τον πλησίον.

Σοφός πνευματικός μέντορας, ο Γέροντας Ανδρόνικος είχε ένα χάρισμα από τον Θεό να βλέπει αδιαμφισβήτητα την εσωτερική κατάσταση ενός ανθρώπου. Όλη η δύναμη της πνευματικής καθοδήγησης του γέροντα βρισκόταν στο γεγονός ότι του αποκαλύφθηκε άνωθεν πώς και με ποιον τρόπο να οδηγήσει κάθε ψυχή στη σωτηρία. Σώζοντας τους άλλους, ο ίδιος ανέβηκε στην κορυφή της κοινωνίας με τον Θεό και οδήγησε όσους τον άκουγαν να τον ακολουθήσουν.

Μετά το κλείσιμο της μονής Γκλίνσκ το 1961, ο Γέροντας Αντρόνικ μετακόμισε στην Τιφλίδα υπό τη φροντίδα του πρώην κατοίκου του Ερμιτάζ του Γκλίνσκ, Μητροπολίτη Ζινόβι (Μαζούγκα) του Τετρίτσκαρο, ο οποίος αγαπούσε και σεβόταν πολύ τον γέροντα.

Πνευματικές οδηγίες του Γέροντος Ανδρόνικου

Ο Γέροντας Ανδρονίκ, όταν ρωτήθηκε τι να κάνω αν με ενοχλεί ο τάδε και ο τάδε, απάντησε: «Μην βλέπεις, μην ακούς». Με αυτό προέτρεψε τους ανθρώπους να προσέξουν τον εαυτό τους, να ξεκινήσουν από τον εαυτό τους, να δουν μέσα τους την αιτία της πνευματικής αδυναμίας. Ο γέροντας είπε ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την υπερηφάνεια, είναι χειρότερο από την πορνεία και την αγάπη για το χρήμα, γιατί μέσω αυτής οι φωτεινοί Άγγελοι έγιναν δαίμονες. Με τον ίδιο τρόπο οι άνθρωποι στην περηφάνια τους γίνονται σαν δαίμονες. Ρώτησαν τον δαίμονα τι φοβάται, εκείνος απάντησε: «Ταπεινοφροσύνη». Ο Θεός είναι πιο ευχαριστημένος με την ταπεινοφροσύνη ενός αμαρτωλού παρά με την υπερηφάνεια ενός δίκαιου ανθρώπου. Όταν ρωτήθηκε ποιος είναι ο φόβος του Θεού, ο γέροντας είπε: «Να μην κάνετε τίποτα με τη θέλησή σας, να αισθανθείτε την παρουσία του Θεού σε κάθε μέρος και επομένως να κάνετε τα πάντα όπως ενώπιον του Θεού και όχι ενώπιον των ανθρώπων».

* * *

Πάθη: πορνεία, αμαρτωλός πόθος, αγάπη για τα χρήματα, απόγνωση, συκοφαντία, θυμός, μίσος, ματαιοδοξία και υπερηφάνεια - αυτοί είναι οι κύριοι κλάδοι του κακού. Όλα τα πάθη, αν τους επιτραπεί η ελευθερία, ενεργούν, μεγαλώνουν, εντείνονται στην ψυχή και τελικά την αγκαλιάζουν, την κυριεύονται και τη χωρίζουν από τον Θεό. Αυτά είναι τα βαριά φορτία  έπεσαν στον Αδάμ αφού έφαγε από το δέντρο. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός σκότωσε αυτά τα πάθη στον Σταυρό . Αυτά είναι εκείνα τα παλιά κρασιά στα οποία δεν χύνεται νέο κρασί. Αυτά είναι τα σπάργανα με τα οποία ήταν δεμένος ο Λάζαρος. Αυτοί είναι δαίμονες που έστειλε ο Χριστός στο κοπάδι των γουρουνιών. Αυτός είναι ο γέρος που ο Απόστολος διατάζει τον Χριστιανό να αναβάλει. Αυτά είναι τα γαϊδουράγκαθα και τα αγκάθια που άρχισε να εκτοξεύει η γη για τον Αδάμ αφού πετάχτηκε έξω από τον παράδεισο».

* * *

Προσέξτε τις σκέψεις σας, γιατί για όσους συμφωνούν με λάγνες σκέψεις και χαίρονται με αυτές, δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Αντίθετα, όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους, αλλά αντιστέκονται με κάθε δυνατή προσπάθεια, προσευχόμενοι εναντίον τους, λαμβάνουν στέφανα από τον Θεό.

* * *

Ο Κύριος φυλάει την ψυχή σου όσο εσύ φυλάς τη γλώσσα σου. Μην πολλαπλασιάζεις λέξεις, θα διώξουν το Πνεύμα του Θεού μακριά σου.

* * *

Είναι σπουδαίο πράγμα να μαθαίνεις τη σιωπή. Η σιωπή είναι μίμηση του Κυρίου μας, ο οποίος δεν απάντησε τίποτα, σαν να θαύμασε τον Πιλάτο ( Μάρκος 15:5 ).

Γέροντας Σεραφείμ (Ρομάντσεφ) (1885–1975)

Ο μεγάλος Γκλίνσκι πρεσβύτερος Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ, όπως και ο Γέροντας Αντρόνικ, ακολούθησε το μονοπάτι που έμελλε να ακολουθήσουν πολλοί Ρώσοι μοναχοί και ιερείς - ο γέροντας συνελήφθη, εξορίστηκε στην κατασκευή του Καναλιού της Λευκής Θάλασσας, έζησε στο Κιργιστάν, μετά τον πόλεμο. έζησε στην Τασκένδη, όπου ήταν εξομολογητής στον καθεδρικό ναό.

Στις 30 Δεκεμβρίου 1947 ο γέροντας επέστρεψε στο ερημητήριο του Γκλίνσκ και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε εξομολόγος της μονής.

Ήταν ένας πολύ έμπειρος εξομολογητής, γνώστης όλων των ενδόμυχων κινήσεων της ανθρώπινης καρδιάς, κάτοχος πνευματικών θησαυρών, που απέκτησε μέσα από ένα μακρύ και δύσκολο κατόρθωμα. Το ιδιαίτερο πνευματικό χάρισμα του γέροντα ήταν η ικανότητα να δέχεται την εξομολόγηση και να καλεί τους ανθρώπους σε πλήρη ειλικρίνεια. Προικισμένος με πνευματικό συλλογισμό, ο Γέροντας Σεραφείμ έδινε οδηγίες σε όλους όσους έρχονταν κοντά του. Με ιδιαίτερη πατρική αγάπη δέχτηκε αυτούς που βασάνιζαν από τη θλίψη, τη θλίψη, την απόγνωση, που δεν ήξεραν ποιο δρόμο να ακολουθήσουν στη ζωή, αλλά και όσους κυριεύονταν από αμφιβολίες και ζούσαν έξω από το σωτήριο φράχτη της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στα δύσκολα μεταπολεμικά ο Γέροντας Σεραφείμ άκουσε όλες τις θλίψεις και αμέσως έβαλε επίδεσμο στις πνευματικές πληγές και έδωσε τις απαραίτητες συμβουλές. Οι οδηγίες και οι προσευχές του στοργικού γέροντα έριχναν παρηγοριά, γαλήνη και χαρά στις ψυχές των θλιμμένων. Οι συνομιλίες του, γεμάτες αληθινή ταπείνωση, ζέσταναν τις ψυχρές καρδιές των ανθρώπων, άνοιξαν τα πνευματικά τους μάτια, φώτισαν το μυαλό τους και οδήγησαν σε μετάνοια, πνευματική γαλήνη και πνευματική αναζωπύρωση.

Μετά το κλείσιμο του ερημητηρίου του Γκλίνσκ, ο ηγούμενος του σχήματος Σεραφείμ μετακόμισε στο Σουχούμι, όπου συνέχισε τους γεροντικούς του κόπους, όντας ο εξομολογητής του καθεδρικού ναού. Και πολλοί προσκυνητές συνέρρεαν κοντά του εδώ. Ποτέ άλλοτε η Εκκλησία του Σουχούμι δεν ήταν τόσο γεμάτη όσο υπό τον Γέροντα Σεραφείμ.

Πνευματικές διδασκαλίες

Πώς να σωθείς αν δεν υπάρχουν πρεσβύτεροι; - «Όλοι έχουν στενοχώριες. Αντικαθιστούν τους μεγαλύτερους, όπως τους επιτρέπει ο Κύριος, γνωρίζοντας την καρδιά του καθενός. Κανείς δεν θα βοηθήσει ή θα αλλάξει αν δεν αλλάξετε τον εαυτό σας. Πρέπει να ξεκινήσουμε με προσοχή στη γλώσσα και το μυαλό. Και πρέπει συνεχώς να προσέχουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους».

* * *

«...Πρέπει να υπομένουμε τα πάντα με παιδική ταπείνωση - και ευχάριστα και δυσάρεστα, και να δοξάζουμε για όλα τον καλό Θεό. Όταν έρθει κάποια θλίψη ή ασθένεια, θα λέμε: «Δόξα σε Σένα, Κύριε». Αυξήθηκαν οι θλίψεις και οι ασθένειες, πάλι: «Δόξα σε Σένα, Κύριε». Οι άχαρες θλίψεις και οι ασθένειες έχουν ενταθεί και οδηγούν στον τάφο, και πάλι: «Δόξα Σοι, Κύριε». Γιατί μετά θάνατον θα ζούμε για πάντα και θα χαιρόμαστε με τις κυρίες των αγίων. Και επομένως, ό,τι κι αν συμβεί σε εμάς, θα ευχαριστήσουμε τον Θεό για όλα και θα πούμε: «Δόξα σε Σένα, Κύριε». Με αρρώστιες και θλίψεις ο Κύριος θεραπεύει τις αμαρτωλές πληγές της ψυχής μας. Να αντέχετε όλες τις δυσκολίες με ευχαριστία στον Κύριο. Αυτός ποτέ δεν δίνει σε έναν άνθρωπο έναν σταυρό που δεν μπορούσε να αντέξει, και με τη χάρη Του μας ενισχύει να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Και με τη γκρίνια και την απελπισία διώχνουμε τη θεία βοήθεια και, όντας οι ίδιοι ανίκανοι να αντέξουμε το βάρος των αμαρτιών μας, απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τον Θεό.

* * *

«Ο μεγάλος γέροντας άγιος Σεραφείμ είπε: «Όποιος δεν έχει θλίψεις δεν έχει σωτηρία», και γι' αυτό πρέπει να σηκώσουμε τον σταυρό των θλίψεων και των καθημερινών δυσκολιών και να τον σηκώσουμε χωρίς παράπονο, ευχαριστώντας τον Κύριο για όλα. Ο Κύριος δεν μας βάζει τον Μεγάλο Σταυρό Του, αλλά προστάζει ο καθένας να πάρει τον δικό του, δηλαδή να είναι έτοιμος να υπομείνει τόσα πάθη, εξωτερικούς και εσωτερικούς πειρασμούς, όσα η τιμωρητική, καθαρεύουσα και συγχρόνως ελεήμων Πρόνοια του Θεού. επιβάλλει στον καθένα. Συντονιστείτε λοιπόν να λέτε πάντα, να νιώθετε με όλη σας την ύπαρξη: «Ο Κύριος κάνει τα πάντα για μένα». Έτσι είναι σε όλη τη ζωή: κατά την επίθεση των παθών και σε όλους τους πειρασμούς του εχθρού, σε ασθένειες, σε λύπες, σε προβλήματα και κακοτυχίες - σε όλες τις δυσκολίες της ζωής, πείτε: «Ο Κύριος κάνει τα πάντα για μένα, αλλά Εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να κάνω τίποτα, να αντέξω τίποτα, να νικήσω, να κερδίσω. Είναι η δύναμή μου!

* * *

Πώς να αρχίσετε να βελτιώνεστε; - «Ξεκίνησε κάθε μέρα το πρωί για να κάνεις μια καλή αρχή, ζητώντας με τα λόγια του Χρυσοστόμου: «Κύριε, δώσε μου να Σε αγαπήσω...»

* * *

«Αν παρατηρήσεις ότι δεν κατάφερες να κάνεις όλα όσα ήθελες, πες: «Κύριε, ελέησον!» Έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου, αλλά η τεμπελιά με νίκησε - «Κύριε, συγχώρεσέ με». Εάν ξεχάσετε κάποιον και καταδικάσετε κάποιον, μετανοήστε γρήγορα και αν παραβιάσετε κάτι, κάντε το ίδιο. Έχοντας μετανοήσει, προσπαθήστε να μην αμαρτήσετε και μην σταματήσετε να εστιάζετε σε ό,τι έχετε κάνει, ώστε να έχετε πάντα ένα ήρεμο πνεύμα, μην αγανακτείτε με τίποτα και κανέναν».

* * *

Πολλοί παραπονέθηκαν για ασθένειες, για τις οποίες ο γέροντας είπε: «Οι ασθένειες επιτρέπονται όταν δεν είμαστε ικανοί για κατορθώματα. Η ατυχία μας είναι ότι είμαστε πολύ ανυπόμονοι και δειλοί».

* * *

Μια μεγάλη παρηγοριά στην ασθένεια θα ήταν η ικανότητα της αδιάκοπης προσευχής του Ιησού. «Ενσταλάσσεται» μόνο με μετάνοια για αμαρτίες και ταπείνωση. Ο γέροντας είπε ότι όσοι έχουν βιώσει τη χαρά που δίνει η προσευχή δεν θέλουν πλέον αλλαγές, γιατί φοβούνται μήπως χάσουν την προσευχή στη φασαρία της καθημερινότητας.

* * *

Όταν θέλεις να νικήσεις τους δαίμονες, πρέπει να υποκύψεις στους ανθρώπους. Σέ  προσβάλει κανείς; Υποχωρήστε σε αυτόν και θα έρθει μια γαλήνια σιωπή, που θα ελευθερώσει την ψυχή από την αμηχανία. Στην πνευματική ζωή δεν ανταποδίδει κανείς κακό αντί κακού, αλλά το κακό νικιέται ευσεβώς. Κάνε το καλό σε όσους σε προσβάλλουν, προσευχήσου για εκείνους που σε βλάπτουν και ρίξε όλη σου τη θλίψη στον Κύριο. Είναι ο μεσολαβητής και παρηγορητής των παθόντων.

* * *

Ο πνευματικός πλούτος αποκτάται με την υπομονή. Υπομονή ζητείται με την αδιάκοπη προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με» και θα ελεήσει.

Άγιος Λαυρέντιος του Τσερνίγοφ (1868–1950)

Στην εμφάνιση, ο μοναχός Lawrence έμοιαζε με ερημίτη γέροντα: άνω του μέσου όρου ύψος, με ελαφρώς γκριζωπά γκρίζα μαλλιά. Ένα λαμπερό πρόσωπο, μερικές φορές με ένα ελαφρύ κοκκίνισμα και ένα διαρκές χαμόγελο, στολιζόταν με καθαρά, καθαρά γαλαζωπό-γκρι μάτια, που έμοιαζαν πάντα φιλικά, πάντα έλαμπε με εξαιρετική ευγένεια. Υπήρχε ένα ιδιαίτερο βάθος σε αυτά τα μάτια, το βλέμμα ήταν απαλό και στοργικό.

Πάντα καλοήθης και χαρούμενος, παρά την κούραση, συχνά στερούμενος έστω και βραχυπρόθεσμης ανάπαυσης, ο γέροντας μετέφερε ανεπαίσθητα σε όσους ερχόντουσαν μια κατάσταση πνευματικού σθένους και ανάτασης.

Το πιο σημαντικό πράγμα που έκανε τον γέροντα μεγάλο ήταν το χάρισμα της διόρασης, το χάρισμα της προνοητικότητας.

Το όνομα του Γέροντα Λόρενς ήταν γνωστό πολύ πέρα ​​από τα σύνορα του Τσέρνιγκοφ, παρά το γεγονός ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα η επικοινωνία μεταξύ των πιστών ήταν ασήμαντη. Άνθρωποι που τον γνώριζαν προσωπικά και άκουγαν μόνο γι' αυτόν του έγραψαν. Έγραψαν από τη Γεωργία, τη Μόσχα, το Κίεβο, την Οδησσό και άλλα μέρη. Κάποιοι ζήτησαν προσευχές, άλλοι ζήτησαν συμβουλές σε πνευματικά ή καθημερινά θέματα, κάποιοι εξέφρασαν τη λύπη τους που δεν άκουσαν την ευλογία, έδρασαν με τον δικό τους τρόπο και αναγκάστηκαν να υπομείνουν. Και ο γέροντας έδωσε μια ξεκάθαρη, οριστική απάντηση σε όλες τις αμφιβολίες και τις ερωτήσεις.

Μερικά αποσπάσματα από μια συλλογή που συνέταξαν τα πνευματικά παιδιά του γέροντα

Κατά τη διάρκεια της κατοχής, σπάρθηκε σίκαλη στο οικόπεδο που γειτνιάζει με το μοναστήρι, αλλά το οικόπεδο αφαιρέθηκε και δεν τους επέτρεψαν να θερίσουν. Ο γέροντας έστειλε την οικονόμο Ε. στο συμβούλιο, αλλά δεν ήθελαν να την ακούσουν και την έδιωξαν. Με δάκρυα επιστρέφει στον γέροντα, και το επόμενο πρωί τον ευλογεί πάλι να πάει στις αρχές. Μπήκα σιωπηλά στο γραφείο και εξεπλάγην από την ευγένεια των ίδιων ανθρώπων που μου επέτρεψαν ελεύθερα να μαζέψω τις σοδειές. Ο Ε. ήρθε ευχαριστημένος και είπε στον μοναχό Λόρενς πώς είχαν αλλάξει. Ο γέροντας χαμογέλασε: «Ναι, όταν κάποιος είναι κακός, έχει δαίμονα, αλλά όταν προσεύχεσαι, θα ανατραπεί και ο άνθρωπος γίνεται καλός».

* * *

Μια γυναίκα ήρθε στον γέροντα με ανησυχία ότι δεν υπήρχε γράμμα για πολύ καιρό από τον γιο της, που ήταν στο μέτωπο. Ο γέροντας την ηρέμησε, είπε ότι δεν θα είχε χρόνο να γυρίσει σπίτι πριν λάβει το γράμμα και πρόσθεσε: «Να ξέρεις ότι, μέσω των προσευχών της μητέρας σου, ούτε θα καείς στη φωτιά ούτε θα πνιγείς στο νερό». Όταν γύρισε σπίτι, ο ταχυδρόμος της έδωσε ένα γράμμα στο δρόμο.

Μια κοπέλα ήρθε στον γέροντα για ευλογία για να μπει στο μοναστήρι, αφού οι συνομήλικοί της είχαν λάβει την ευλογία να το κάνουν, και ο γέροντας την κοίταξε και είπε: «Πήγαινε να παντρευτείς». Άρχισε να αντιτίθεται και να διαφωνεί. «Και ποιος θα γεννήσει ιερείς και επισκόπους;» Η πρόβλεψη έγινε πραγματικότητα. Ο γιος της έγινε αρχιερέας.

Σεραφείμ Βυρίτσκι (1866–1949)

Ο μοναχός Σεραφείμ ήταν ο εξομολόγος της Λαύρας του Αλεξάνδρου Νιέφσκι στα μετεπαναστατικά χρόνια. Δέχτηκε αμέτρητους επισκέπτες, μερικές φορές κυριολεκτικά έπεφταν από τα πόδια του από την κούραση. Τις περισσότερες φορές, δεν ρωτούσε τίποτα, αλλά μετέφερε απευθείας πώς να ενεργήσει και τι να κάνει, σαν να ήξερε εκ των προτέρων για τι θα του μιλήσουν.

Λίγο πριν τις μαζικές συλλήψεις κληρικών που ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Άγιος Σεραφείμ αρρώστησε βαριά. Οι γιατροί ανακοίνωσαν ότι μόνο η παραμονή του στο χωριό θα μπορούσε να τον σώσει.

Ο πρεσβύτερος αντιτάχθηκε στην κίνηση, αλλά ο κυβερνών επίσκοπος κάλεσε μια μοναχή από τη Μονή Novodevichy, η οποία στον κόσμο ήταν σύζυγος του Αγίου Σεραφείμ, και την ευλόγησε να πάει τον άρρωστο γέροντα στη Βυρίτσα, ένα παραθεριστικό χωριό κοντά στην Αγία Πετρούπολη. Αυτό έγινε το καλοκαίρι του 1930.

Τα χρόνια της παραμονής του Γέροντα Σεραφείμ στη Βυρίτσα ήταν χρόνια αδιάκοπης αρρώστιας ο γέροντας δεν μπορούσε ούτε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Αλλά αυτή είναι και μια εποχή εκπληκτικών άθλων, που επαναλαμβάνουν τα κατορθώματα των αρχαίων ασκητών. Η ζωή του γέροντα πέρασε με νηστεία και προσευχή. Σχετικά με τα κατορθώματα του γέροντα, συγγενείς και φίλοι είπαν ότι «ήταν απλώς αδύνατο για έναν συνηθισμένο άνθρωπο να τα δει όλα αυτά χωρίς δάκρυα». Και παράλληλα ο γέροντας δέχτηκε δεκάδες και εκατοντάδες κόσμο που προσήλθε στη Βυρίτσα για πνευματική υποστήριξη και συμβουλές. Ο γέροντας, όπως σημείωσαν οι συγγενείς του, περνούσε τις νύχτες του με προσευχή, διαβάζοντας τις ατελείωτες σημειώσεις για την υγεία και την ανάπαυση που του έφεραν τα πνευματικά του παιδιά. Κατά τη διάρκεια αυτών των τρομερών ετών, που υπήρχαν όλο και λιγότεροι ιερείς στην άγρια ​​φύση, όλοι όσοι έρχονταν στον γέροντα έπαιρναν παρηγοριά.

Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, ο Γέροντας Σεραφείμ επανέλαβε το κατόρθωμα του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ - σε μια τεράστια πέτρα που βρισκόταν στον κήπο, ο γέροντας προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα του Αγίου Σεραφείμ για τη σωτηρία της Ρωσίας. Ο άρρωστος γέροντας, βασανισμένος από ασθένειες και πρακτικά ανίκανος να περπατήσει (τον έφεραν στην πέτρα), ήταν τότε 76 ετών. Προσευχόταν στην πέτρα κάθε μέρα - με ζέστη, βροχή, παγωνιά - προσευχόταν όσο του επέτρεπαν οι δυνάμεις του - μια ώρα, δύο ή πολλές ώρες - αλλά αυτή η ορθοστασία συνεχίστηκε σε όλα τα χρόνια του πολέμου.

Πνευματικές οδηγίες του Γέροντα Σεραφείμ Βυρίτσκι

Ο Παντοδύναμος Κύριος κυβερνά τον κόσμο και ό,τι συμβαίνει σε αυτόν συμβαίνει είτε με τη χάρη του Θεού είτε με την άδεια του Θεού. Τα πεπρωμένα του Θεού είναι ακατανόητα στον άνθρωπο. Οι τρεις άγιοι νέοι στο σπήλαιο της Βαβυλώνας ομολόγησαν τον Θεό και πίστευαν αληθινά ότι όλες οι πνευματικές και εμφύλιες καταστροφές που επετράπη να συμβούν σε αυτούς και στον ισραηλινό λαό επετράπη να συμβούν σύμφωνα με τη δίκαιη κρίση του Θεού. Μόνο μια τέτοια άποψη της ουσίας όλων όσων συμβαίνουν προσελκύει την ειρήνη στην ψυχή, δεν επιτρέπει σε κάποιον να παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό, κατευθύνει το όραμα του νου στην Αιωνιότητα και φέρνει υπομονή στις θλίψεις. Και οι ίδιες οι θλίψεις τότε φαίνονται βραχύβιες, ασήμαντες και ασήμαντες.

* * *

Τώρα ήρθε η ώρα της μετάνοιας και της εξομολόγησης. Ο ίδιος ο Κύριος έχει καθορίσει την τιμωρία για τον ρωσικό λαό για τις αμαρτίες του, και μέχρι ο ίδιος ο Κύριος να ελεήσει τη Ρωσία, δεν έχει νόημα να πάμε ενάντια στο άγιο θέλημά Του. Μια ζοφερή νύχτα θα σκεπάσει τη ρωσική γη για πολύ καιρό, πολύ πόνο και θλίψη μας περιμένει. Επομένως, ο Κύριος μας διδάσκει: με την υπομονή σας σώστε τις ψυχές σας ( Λουκάς 21:19 ). Μπορούμε μόνο να εμπιστευόμαστε τον Θεό και να Τον παρακαλούμε για συγχώρεση. Ας θυμηθούμε ότι «ο Θεός είναι αγάπη» ( Α΄ Ιωάννου 4:16 ) και ας ελπίσουμε για το άφατο έλεός Του

* * *

Στις πιο δύσκολες στιγμές, θα είναι βολικό να σωθούν εκείνοι που, στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους, αρχίζουν να αγωνίζονται στην Προσευχή του Ιησού, ανεβαίνοντας από τη συχνή επίκληση του ονόματος του Θεού στην αδιάκοπη προσευχή.

* * *

Ποτέ δεν πρέπει να ζητήσετε από τον Κύριο τίποτα επίγειο. Ξέρει καλύτερα από εμάς τι είναι χρήσιμο για εμάς. Προσεύχομαι. πάντα έτσι: «Παραδίδω, Κύριε, τον εαυτό μου, τα παιδιά μου και όλους τους συγγενείς και τους γείτονές μου στο άγιο θέλημά Σου».

* * *

Η προσευχή προστατεύει και αντανακλά τις τρομερές προτάσεις της σκοτεινής δύναμης.

Και η προσευχή των αγαπημένων, η προσευχή μιας μητέρας, η προσευχή ενός φίλου είναι ιδιαίτερα ισχυρή - έχει μεγάλη δύναμη.

* * *

Ο Κύριος είναι σε θέση να εγείρει εργάτες αν ζητήσουμε. Ας προσευχηθούμε και ας ζητήσουμε - και τότε ο Κύριος θα αναστήσει τους εκλεκτούς Του από τις πέτρες.

* * *

«Πόσο συχνά αρρωσταίνουμε», είπε ο γέροντας, «επειδή δεν προσευχόμαστε στα γεύματα, δεν επικαλούμαστε την ευλογία του Θεού για το φαγητό. Προηγουμένως, τα έκαναν όλα με την προσευχή στα χείλη τους: όργωναν - προσεύχονταν, έσπερναν - προσεύχονταν, θέριζαν - προσεύχονταν.

Τώρα δεν ξέρουμε τι ετοίμασαν οι άνθρωποι αυτό που τρώμε. Άλλωστε, το φαγητό συχνά παρασκευάζεται με βλάσφημα λόγια, βρισιές και κατάρες. Ως εκ τούτου, είναι επιτακτική ανάγκη να ραντίσετε το γεύμα με νερό Ιορδανίας (Θεοφάνεια) - αγιάζει τα πάντα και μπορείτε να φάτε ό,τι είναι έτοιμο χωρίς ντροπή.

Ό,τι τρώμε είναι θυσία της αγάπης του Θεού για εμάς τους ανθρώπους. Μέσω της τροφής όλη η φύση και ο αγγελικός κόσμος υπηρετούν τον άνθρωπο. Επομένως, πριν από ένα γεύμα πρέπει να προσεύχεστε ιδιαίτερα ένθερμα. Πρώτα απ 'όλα, επικαλούμαστε την ευλογία του Επουράνιου Πατέρα διαβάζοντας την προσευχή «Πάτερ ημών». Και όπου είναι ο Κύριος, εκεί είναι η Μητέρα του Θεού, εκεί είναι οι Άγγελοι, γι' αυτό ψάλλουμε: «Παναγία Θεοτόκε, χαίρε...» και το τροπάριο στις Αγγελικές Δυνάμεις: «Ουράνια στρατεύματα των Αρχαγγέλων.. Δεν είναι περίεργο που λέμε: «Αγγέλοι  στο τραπέζι» - και αληθινά Άγγελοι μαζί μας στα γεύματα, όταν τρώμε φαγητό με προσευχή και ευχαριστίες. Και όπου είναι οι Άγγελοι, εκεί είναι όλοι οι άγιοι. Ψάλλουμε λοιπόν το τροπάριο στον Άγιο Νικόλαο, καλώντας μαζί του την ευλογία όλων των αγίων στο γεύμα μας.

* * *

Ο γέροντας συμβούλεψε όσους ήταν άρρωστοι να παίρνουν μια κουταλιά της σούπας αγιασμένο νερό κάθε ώρα. Είπε ότι δεν υπάρχει ισχυρότερο φάρμακο από το νερό και το ευλογημένο λάδι.

* * *

Τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας πρέπει να ανάψουμε ένα κερί για εκείνους τους οποίους προσβάλαμε, απατήσαμε, κλέψαμε ή δεν τους πληρώσαμε.

* * *

Ο γέροντας είπε ότι ο Κύριος μας έδωσε την ψυχή μας, αλλά το σώμα μας προέρχεται από τους γονείς και τους προγόνους μας, επομένως μέρος των αμαρτιών τους περνά σε εμάς. Πρέπει λοιπόν να προσευχόμαστε για τους γονείς και τους παππούδες μας και στην εξομολόγηση να φέρουμε μετάνοια για όλους αυτούς. Περιμένουν την προσευχή μας και είναι τόσο χαρούμενοι όταν προσευχόμαστε γι' αυτούς. και όσοι βρίσκονται ήδη στη Βασιλεία των Ουρανών μας βοηθούν.

* * *

Ο γέροντας συμβούλεψε τα πνευματικά του παιδιά να διαβάζουν όσο πιο συχνά γίνεται την προσευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου : «Κύριε και Δάσκαλε της ζωής μου». «Σε αυτήν την προσευχή», είπε ο γέροντας, «όλη η ουσία της Ορθοδοξίας, ολόκληρο το Ευαγγέλιο. Με αυτό ζητάμε από τον Κύριο βοήθεια για την απόκτηση των ιδιοτήτων ενός νέου ατόμου».

«Ο Γέροντας Γαβριήλ έφερε τα παιδιά στο νηπιαγωγείο μας...» Στην επέτειο της δοξολογίας του Αγίου Γαβριήλ (Urgebadze).

 Μνημείο του Αγίου Γαβριήλ στο προαύλιο της Ιεράς Μονής Προστασίας στο Τολότσιν (περιοχή Μπιτέμπσκ)

«Ο Γέροντας Γαβριήλ έφερε τα παιδιά στο νηπιαγωγείο μας...»

Στην επέτειο της δοξολογίας του Αγίου Γαβριήλ (Urgebadze)

Konstantin Tsertsvadze

«Ήταν ο ίδιος ο γέρος. Πώς να μην είχα μαντέψει…»

Δώδεκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, 20 Δεκεμβρίου, από τότε που η Ιερά Σύνοδος της Γεωργιανής Ορθόδοξης Εκκλησίας, υπό την προεδρία του Καθολικού Πατριάρχη Ηλία Β', αγιοποίησε τον Αρχιμανδρίτη Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε). Μπορώ να επιβεβαιώσω με σιγουριά ότι οι άνθρωποι στη Γεωργία ανυπομονούσαν πραγματικά για σήμερα.

Θυμάμαι τη γνωριμία μου με τον Γέροντα Γαβριήλ. Ήμουν 7-8 χρονών όταν, σε μια σχολική εκδρομή, επισκέφτηκα για πρώτη φορά τον τάφο του γέροντα. Φυσικά, ήξερα γι 'αυτόν από πριν, αφού η μνήμη του ιερέα ήταν πάντα στην οικογένειά μας. Ως παιδί, ήταν έκπληξη για μένα να βλέπω τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων στον τάφο. Η γιαγιά μου μου είπε: «Εδώ, Κόστια, αυτός είναι ο τάφος του Αγίου Γαβριήλ (και τότε δεν αγιοποιήθηκε - Κ.Τσ. ), πήγαινε και προσευχήσου». Έτρεξα στον τάφο και είπα στον γέροντα ότι ήμουν καλός μαθητής, ότι δεν προσέβαλα τους γονείς μου και ότι ήξερα πόσο ευγενικός ήταν. «Το Βασίλειο των Ουρανών σε σένα», είπα με παιδική αφέλεια μπροστά σε μια φωτογραφία του γέροντα και κατευθυνθήκαμε στον καθεδρικό ναό Svetitskhoveli.

Δεν έχω μιλήσει ποτέ για αυτό, αλλά τώρα θα το τολμήσω και θα σας πω για μια καταπληκτική περίπτωση. Όταν η τάξη επρόκειτο να φύγει από την εκκλησία του Svetitskhoveli, η γιαγιά μου και εγώ μείναμε στο παγκάκι, θέλοντας να αγοράσουμε εκκλησιαστικά σκεύη. Επειδή μας περίμεναν σε ένα μίνι λεωφορείο, κατευθυνθήκαμε βιαστικά προς την πύλη και εκείνη την ώρα ένας μοναχός με άσπρα γένια κάλεσε εμένα και τη γιαγιά μου σε αυτόν με μια κίνηση του χεριού του. Πλησιάσαμε τον μοναχό που καθόταν σε ένα παγκάκι. Ευλόγησε τη γιαγιά μου και της είπε επαινετικά λόγια: «Μπράβο, πήγαινε αυτό το έξυπνο αγόρι στην εκκλησία. Η βροχή δεν θα σε ενοχλήσει». Μετά με πήρε από το χέρι και μου είπε: «Πόσο καιρό τρέχεις... Θα τρέχεις στο μέλλον (κυριολεκτικά «και μετά»), η δύναμή σου θα σου φανεί χρήσιμη». Μετά με κοίταξε με μάτια τόσο γεμάτα αγάπη που ακόμα θυμάμαι το τρέμουλο που διαπέρασε το κορμί μου. Ο μοναχός διάβασε κάποιο είδος προσευχής, σταύρωσε εμένα και τη γιαγιά μου, σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό και είπε: «Τώρα είμαστε ελεύθεροι». Ένα πράγμα προκαλεί έκπληξη: εκείνη τη μέρα δεν έπεσε ούτε μια σταγόνα βροχής, και δεν δώσαμε σημασία σε αυτά τα λόγια, και μόνο μετά από λίγη ώρα η γιαγιά είπε: «Ήταν ο ίδιος ο Γέροντας Γαβριήλ. Πώς να μην είχα μαντέψει…»

Έτυχε από την ηλικία των πέντε ετών να υπηρετήσω στην εκκλησία ως Παπαδάκι Πολλές φορές με τη γιαγιά μου έπρεπε να πάμε με τα πόδια στην εκκλησία - τόσο με βροχερό καιρό όσο και με ζέστη. Τότε, φυσικά, δεν καταλαβαίναμε, αλλά τώρα ξέρω ακριβώς πώς θα μπορούσε να γνωρίζει αυτός ο μοναχός ότι λόγω του ότι πολύ συχνά δεν υπήρχε συγκοινωνία, η γιαγιά μου με πήγαινε με τα πόδια στην εκκλησία ακόμα και με βροχερό καιρό.

Μετά την κηδεία του, γύρισα σπίτι, αλλά δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Θυμόμουν συνέχεια ότι μόλις άρχισα να γελάω, μου είπε χαριτολογώντας: «Α, ελπίζω αυτό το γέλιο να μην γίνει δάκρυα!» Δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Κοίταξα τους γείτονες, αλλά κι εκεί η καρδιά μου ήταν ανήσυχη. Όταν ετοιμαζόμουν να φύγω, ο γείτονας είπε: «Μη φεύγεις, θα ανοίξω την τηλεόραση». Άνοιξε την τηλεόραση και συνέβη ένα θαύμα - ακούστηκαν τα λόγια από την οθόνη: "Δεν θα γίνω Χανούμα αν δεν σου δώσω μάθημα!" Η ταινία «Keto and Kote» προβλήθηκε. Έμεινα έκπληκτος...»

Το θαύμα της πολλαπλασιαστικής αγάπης

Η παρουσία του Γέροντα Γαβριήλ είναι αισθητή σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο. Με βάση το γεγονός ότι με τη βοήθεια του Θεού και με την ευλογία του αγαπημένου μας Πατριάρχη Ηλία Β', η δημιουργική μας ομάδα κάνει ταινίες, προγράμματα για τον γέροντα και ασχολείται με τη δοξολογία του, υπάρχουν πολλά που μπορούν να ειπωθούν, αλλά θυμάμαι ιδιαίτερα με χαρά τα ταξίδια μας με την εικόνα δύο μεγάλων γερόντων - του Αγ. Γαβριήλ κ.λπ. Σεραφείμ του Σάρωφ. Η εικόνα ονομάζεται «Ενότητα εν Χριστώ και φιλία των Ρωσικών και Γεωργιανών Ορθοδόξων λαών».

Πριν από την εικόνα των αγίων έγιναν πολλά θαύματα και θεραπείες, για τις οποίες μιλήσαμε σε άρθρα που δημοσιεύτηκαν στο Pravoslavie.Ru.

Πρόσφατα, στον προαύλιο χώρο της Ιεράς Παρακλητικής Μονής στην πόλη Τολότσιν (περιοχή Βιτέμπσκ), ανεγέρθηκε το πρώτο μνημείο της Αγίας Πετρούπολης σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο  για τόν άγιο Γαβριήλ. Θα σας παρουσιάσουμε μια συνομιλία με την ηγουμένη του μοναστηριού, ηγουμένη Ανφίσα (Λιούμπτσακ), τις επόμενες ημέρες. Για μένα, τον Γεωργιανό, είναι μεγάλη χαρά και τιμή να βλέπω το μνημείο του Γέροντα Γαβριήλ στην Αγία Ρωσία... Και ο ίδιος ο ιερέας είπε: «Ο σταυρός μου είναι η Γεωργία και η μισή Ορθόδοξη Ρωσία...». Θα ήθελα να προσθέσω ένα πράγμα: κάθε μέρα η αγάπη για τον Γέροντα Γαβριήλ, σαν χιονόμπαλα, αυξάνεται και παίρνει δύναμη. Άλλωστε, αυτό είναι ένα πραγματικό θαύμα που συμβαίνει σήμερα μπροστά στα μάτια μας. Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να εξηγήσει το γεγονός ότι ο Γέροντας Γαβριήλ έγινε ένα ισχυρό συνδετικό νήμα για τους Ορθόδοξους λαούς μας την εποχή των σχισμάτων;

Konstantin Tsertsvadze

20 Δεκεμβρίου 2024

Κεντρικό θέμα«Μᾶς κυκλώνουν οἱ βάρβαροι Ἀπαγορεύεται νά σιωπήσω!»

ΕΣΤΙΑ ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΣ

Κεντρικό θέμα

«Μᾶς κυκλώνουν οἱ βάρβαροι Ἀπαγορεύεται νά σιωπήσω!»

 

Τό ξέσπασμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ.κ. Γεωργίου στό Πανεπιστήμιο Δυτικῆς Ἀττικῆς – Ἡ Μεγαλόνησος εἶναι ὁ ἀνατολικός προμαχών τοῦ Ἑλληνισμοῦ, πού ἄν πέσει, θά πέσουν τό Αἰγαῖο καί ἡ Θράκη – Ἡ συνάντησις μέ τόν ἐπί σειράν ἐτῶν Διευθυντή τῆς «Ἑστίας» Ἄδωνι Κύρου

«ΚΙΝΔΥΝΟ ΑΔΟΥ» διατρέχει ὁ ἑλληνισμός, τόν ὁποῖο κυκλώνουν στίφη βαρβάρων πού τόν ἀπειλοῦν μέ ἀφανισμό.

Αὐτό ἐτόνισε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Γεώργιος κατά τήν τελετή ἀναγορεύσεώς του σέ ἐπίτιμο διδάκτορα τοῦ Πανεπιστημίου Δυτικῆς Ἀττικῆς. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ἐτόνισε ἰδιαίτερα τήν ἀνάγκη γιά ἐπαναφορά σέ ἰσχύ τοῦ Ἑνιαίου Ἀμυντικοῦ Δόγματος Ἑλλάδος – Κύπρου ἐπισημαίνοντας ὅτι ἡ ἐγκατάλειψίς του «ἀνοίγει τήν ὄρεξη τῆς Τουρκίας γιά νέες κατακτήσεις.»

Εἰδικώτερα ὑπεγράμμισε μεταξύ ἄλλων: «Ἄν δέν ζούσαμε σέ ἐξαιρετικά κρίσιμες γιά τό ἐθνικό μας θέμα, μέρες, ἄν οἱ στιγμές δέν ἦσαν τόσο τραγικές, καί “κίνδυνοι ἅδου” δέν μᾶς περικύκλωναν, καί ἄν δέν ψηλαφούσαμε, κυριολεκτικά τήν τουρκοποίηση τῆς Κύπρου, θά τερμάτιζα ἐδῶ τόν λόγο. Ὅταν ὅμως μᾶς κυκλώνουν στίφη βαρβάρων πού μᾶς ἀπειλοῦν μέ ἀφανισμό κάθε στιγμή μέ τήν ἀριθμητική καί στρατιωτική ὑπεροχή τους, δέν μπορῶ νά σταματήσω ἐδῶ τόν λόγο. Γιατί προέχει τό χρέος: Νά ὑποδείξω, ἀπό τή θεσμική θέση πού κατέχω, καί κατά τήν τιμητική γιά μένα αὐτή στιγμή, ὅτι ἐπιβάλλεται νά συνειδητοποιήσουμε πώς ἐπιδίωξη τῶν Τούρκων εἶναι μία καί μόνη: ἡ κατάληψη καί τουρκοποίηση ὁλόκληρης τῆς Κύπρου. Καί ὅτι ὅλο τό ἔθνος θά πρέπει νά ἐπικεντρώσουμε τίς προσπάθειές μας στήν ἀπόκρουση τοῦ θανάσιμου αὐτοῦ κινδύνου.

»Πρώτιστο χρέος τῶν δύο κυβερνήσεων Ἑλλάδος καί Κύπρου, θεωρῶ ὅτι εἶναι ἡ ἐπαναφορά τοῦ Ἑνιαίου Ἀμυντικοῦ Δόγματος Κύπρου – Ἑλλάδος. Ἡ ἐγκατάλειψή του ἀνοίγει τήν ὄρεξη τῆς Τουρκίας γιά νέες κατακτήσεις. Πολύ δικαίως τό θεωρεῖ ἡττοπάθεια καί ἐγκατάλειψη τῆς Κύπρου ἀπό τήν Ἑλλάδα. Στή δέ ψυχοσύνθεση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί ἰδιαίτερα τοῦ Κυπριακοῦ λαοῦ δημιουργεῖ πόνο καί ἀγωνία γιά τό μέλλον μας. Ἀντίθετα ἡ ἐπαναφορά καί ἀναδόμησή του θά ἀνεβάσει τό ψυχολογικό καί ἀγωνιστικό φρόνημα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καί ἡ Ἱστορία μᾶς ἀπέδειξε πώς ὅταν εἴμαστε ἑνωμένοι, θαυματουργοῦμε. Τό ἀπεδείξαμε δεκάδες φορές. Ἀπό τήν ἀρχαιότητα μέχρι πρόσφατα. Ἀπό τούς περσικούς πολέμους μέχρι τό ἔπος τῆς Πίνδου καί τόν Ἀγῶνα τῆς ΕΟΚΑ.

»Ὁ Ἑλληνισμός στό σύνολό του πρέπει νά συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ Κύπρος ἀποτελεῖ τόν ἀνατολικό προμαχῶνα του.

Ἄν αὐτός πέσει, τότε θά πάρουν σειρά τό Αἰγαῖο, ἡ Θράκη, ἄλλα ἑλληνικά μέρη. Τό ἠθικό τῶν Ἑλλήνων, τότε, θά καταρρεύσει μέ ὅλα τά τραγικά συνεπακόλουθα. Παραφράζοντας τό σχετικό χωρίο τῆς Καινῆς Διαθήκης, λέμε πώς “ἐάν εἰς τό σῶμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ πάσχῃ ἕν μέλος, τότε συμπάσχει πάντα τά μέλη.” Δέν μπορεῖ, δέν εἶναι δυνατόν, νά ἀπειλεῖται ἡ Κύπρος, νά κινδυνεύει τόν ἔσχατο τῶν κινδύνων, τόν κίνδυνο τοῦ ἐκτουρκισμοῦ, καί νά ὀλιγωρεῖ τό ἔθνος».

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ὅμως ἀνεφέρθη ἀκόμη στίς παρακαταθῆκες τοῦ ἑλληνισμοῦ καί τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, τονίζοντας ὅτι αὐτή εἶναι «ἡ σχεδία τοῦ βίου» γιά τούς Κυπρίους:

«Ἡ Ἑλληνική μας παιδεία γιά μᾶς τούς Ἕλληνες τῆς Κύπρου στάθηκε ἡ σχεδία τοῦ βίου μας. Μακριά ἀπό τόν ὑπόλοιπο Ἑλληνικό κορμό, γιά αἰῶνες κάτω ἀπό ξένη κατοχή, πάντα λίγοι, χωρίς τήν εὔνοια τῶν ἀριθμῶν, ἄν δέν εἴχαμε τήν ἑλληνική παιδεία μας, τήν ὁποία προστάτεψε ἡ Ἐκκλησία διαχρονικά, δέν θά μπορούσαμε νά ἐπιβιώσουμε. Θά ἀφομοιωνόμασταν ἀπό τούς ἰσχυρότερους καί πολυπληθέστερους κατακτητές. Ἡ Ἑλληνική μας παιδεία, μᾶς ἔδωσε δύναμη νά ἀντέχουμε καί νά παλεύουμε, Ὀξυγόνο γιά νά ἀναπνέουμε, ἐλπίδα γιά νά προσπαθοῦμε. Ἦταν τό σωτήριο σωσίβιο γιά νά ἐπιβιώσουμε μέσα στόν φοβερό κατακλυσμό τῶν βαρβάρων».

Νά σημειωθεῖ ὅτι ἡ ἀναγόρευσις τοῦ κ.κ. Γεωργίου σέ ἐπίτιμο διδάκτορα ἔγινε στόν ἱστορικό χῶρο τοῦ «Συλλόγου τῶν Ἀθηναίων», στήν Πλάκα, παρουσίᾳ τοῦ Ὑφυπουργοῦ Ὑγείας, κ. Μάριου Θεμιστοκλέους, τοῦ ἐπί σειράν ἐτῶν διευθυντοῦ τῆς «Ἑστίας» κ. Ἀδώνιδος Κύρου καί τοῦ Γενικοῦ Διευθυντοῦ τῆς «Ἑστίας» καί προέδρου τοῦ Συλλόγου κ. Ἐλευθερίου Γ. Σκιαδᾶ.

— Ο Απόστολος Παύλος είπε ότι ακόμη και οι ειδωλολάτρες μπορούν να σωθούν αν η συνείδησή τους μαρτυρεί την ενάρετη ζωή τους.

 

— Ο Απόστολος Παύλος είπε ότι ακόμη και οι ειδωλολάτρες μπορούν να σωθούν αν η συνείδησή τους μαρτυρεί την ενάρετη ζωή τους.

- Αυτή είναι μια γνωστή έκφραση. Οι ειδωλολάτρες, που δεν έχουν το νόμο, κάνουν το νόμο. Φυσικά, ο Κύριος, Πατέρα, ο Θεός μας είναι ο Επουράνιος Πατέρας για όλους.

Στην επίγεια ζωή του Σωτήρα, του Κυρίου, περιβαλλόταν, πρώτα απ' όλα, από Εβραίους που γνώριζαν την Παλαιά Διαθήκη. Υπήρχαν «πάρτι» Φαρισαίων, Σαδδουκαίων και απλών ανθρώπων που δεν στερούνταν γνώσης της Παλαιάς Διαθήκης. Την εποχή του Σωτήρος υπήρχαν συναγωγές όπου διαβάζονταν ο νόμος (Τορά) και τα γραπτά της Παλαιάς Διαθήκης. Υπήρχαν και Ρωμαϊκοί πόλεμοι. Προσπάθησαν να μην ανακατευτούν με άλλους λαούς, να συντηρηθούν. Το Ευαγγέλιο αναφέρει μια ειδωλολάτρη που ζήτησε από τον Κύριο να ελευθερώσει την κόρη της από τον δαίμονα που την βασάνιζε. Φυσικά, ο Κύριος, που ήρθε στο λαό του Ισραήλ για να σώσει, με τον οποίο έγινε η εκδήλωση της Σωτηρίας (η εξιλεωτική θυσία που έκανε ο Σωτήρας), ο Κύριος, προστατεύοντας τον λαό Του, μίλησε για την εκλεκτότητα του λαού Του, ο οποίος διατήρησαν την πίστη τόσους αιώνες.

Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Iliy (Nozdrin)

‘’.....να μην ξεχάσω να Κοινωνήσω.... 

ήρθαν τα Χριστούγεννα....’’ 

Καθώς πλησιάζει η ημέρα των Χριστουγέννων 

τούτα τα λόγια βγαίνουν συχνά από χείλη κάποιων χριστιανών..... 

Το ζητούμενο είναι όμως πως συνήθως βγαίνουν; 

Δυστυχώς ως κάποια υπενθύμιση στις τόσες εκκρεμότητες  

που έχουμε να κάνουμε τις χρονιάρες τούτες μέρες..... 

Έγινε η Θεία Κοινωνία

μια επιπλέον δραστηριότητα  

ανάμεσα στις δουλειές του σπιτιού, τα ψώνια   

και την εξόφληση των τελών κυκλοφορίας.... 

Η κάθε Θεία Μετάληψη  

είναι μια προσωπική συνάντηση 

της ύπαρξης μας με το γλυκύτατο Πρόσωπο του Χριστού μας.... 

Και κάθε αγαπητική συνάντηση  

έχει και πορεία, έχει κόπο, έχει αγωνία, έχει λαχτάρα..... 

Εάν με αυτά δεν εμφορείται η καρδιά μας 

πως περιμένουμε να εορτάσουμε Χριστούγεννα; 

Ξέρεις αν χάσαμε τον δρόμο  

προς την Βηθλεέμ της καρδιάς μας  

είναι γιατί ξεχάσαμε  

Ποιος και Γιατί γεννήθηκε εκεί..... 

Ξεχαστήκαμε γιατί δεν νοιαστήκαμε.... 

Ας κάνουμε λίγο αγώνα,  

να μην αφήσουμε τα φώτα του κόσμου τούτου 

να καλύψουν το Άστρο που μας δείχνει τον δρόμο 

που οδηγεί στο σπήλαιο, στο Θείο Βρέφος, 

τον δρόμο που λέγεται μετάνοια....

Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.

Περιμένοντας τη Γέννηση του Χριστού….

Περιμένοντας τη Γέννηση του Χριστού….

 «Αλλά πού βρίσκουμε ένα θεμελιώδες σημάδι του έργου του Θεού μέσα μας;  Σύμφωνα με τον Άγιο Σιλουανό, η αγάπη για τους εχθρούς είναι το κριτήριο.  Η ίδια η ενσάρκωση του Μονογενούς Υιού είναι η αγάπη για τους εχθρούς.  Όλη η επίγεια ζωή του Χριστού είναι αγάπη για τους εχθρούς.  Κάθε αληθινό δώρο, που κατέρχεται από ψηλά, από τον Πατέρα των Φώτων, φέρει μέσα του μια αγάπη που κατατρώει κάθε μίσος.  Και αυτή είναι, κατά τη διδασκαλία του αγίου Σιλουανού, η αληθινή πίστη».

 Άγιος Σωφρόνιος,

 στο «Το μυστήριο της χριστιανικής ζωής»

Ποιοι είναι οι λόγοι που σήμερα η Εκκλησία επιτρέπει τη δυνατότητα διαζυγίου στους έγγαμους συζύγους;

 

Ποιοι είναι οι λόγοι που σήμερα η Εκκλησία επιτρέπει τη δυνατότητα διαζυγίου στους έγγαμους συζύγους;

Ο πρώτος και κύριος λόγος ως βάση για το διαζύγιο υποδεικνύεται στο Ευαγγέλιο, όταν ο Κύριος στην επί του Όρους Ομιλία κάνει λόγο για το αδιάλυτο της γαμήλιας ένωσης, εκτός από την ενοχή της μοιχείας. Δηλαδή μια τέτοια διαστρέβλωση του γάμου, μετά την οποία μπορούμε να πούμε ότι στην πραγματικότητα, ως ενότητα δύο ανθρώπων ενώπιον του Θεού, παύει να υπάρχει. 

Διότι ένα εκκλησιαστικό διαζύγιο δεν αποτελεί κύρωση για τον χωρισμό των συζύγων, είναι μια δήλωση ότι ο γάμος τους έχει πάψει να υπάρχει ως ενότητα που μπορεί να αγιαστεί ενώπιον του Θεού στην Εκκλησία. Και το μαρτυρεί η Εκκλησία: ναι, αυτό είναι τραγωδία, αυτό είναι συμφορά, αλλά αυτό δεν υπάρχει πια. Η αμαρτία της μοιχείας καταστρέφει έναν γάμο ή τον διαστρεβλώνει τόσο πολύ που μπορεί να αναδημιουργηθεί παρά να διατηρηθεί. 

Αναδημιουργήθηκε από τη μετάνοια που φέρνει ο αμαρτωλός και τη συγχώρεση που δίνεται από τους αθώους αυτής της αμαρτίας. Και εδώ δεν μιλάμε για συντήρηση, αλλά για αναψυχή, για αναβίωση, για νέα οικοδόμηση της οικογένειας. Όποιος έχει βιώσει μια τέτοια ατυχία γνωρίζει εκ πείρας ότι μετά τη μοιχεία ενός από τους συζύγους, όλα τα αραιωμένα ή σπασμένα νήματα της σχέσης πρέπει να αποκατασταθούν και να ενισχυθούν. Και αυτό γίνεται δυνατό μόνο εάν υπάρχει πραγματική διάθεση για συγχώρεση. Αλλά εάν η συγχώρεση είναι αδύνατη, τότε σύμφωνα με τους εκκλησιαστικούς κανόνες δίνεται στον αθώο σύζυγο το δικαίωμα να συνάψει άλλο νόμιμο γάμο.

Στην ιστορική ζωή της Εκκλησίας διευρύνθηκε το εύρος των λόγων διαζυγίου, αλλά αυτό βασιζόταν στην ίδια αρχή, προσθέτοντας δηλαδή στη μοιχεία αυτού του είδους τις αμαρτίες, που στην πραγματικότητα καθιστούν και τον γάμο πραγματικά ανύπαρκτο. Και στο Βυζάντιο, και μετά στη Ρωσία, και σε μια εποχή πιο κοντά μας - στο Εκκλησιαστικό Τοπικό Συμβούλιο του 1917-1918, και στη συνέχεια - στην επετειακή Σύνοδο του 2000 - οι λόγοι για τους οποίους επιτρέπεται η διάλυση ενός εκκλησιαστικού γάμου καταγράφηκαν. Στην πραγματικότητα, αρκεί να αναφέρουμε τα δύο τελευταία εκκλησιαστικά διατάγματα. Έτσι, στο Συμβούλιο του 1917-1918 λέγεται ότι, εκτός από τη μοιχεία ή την είσοδο ενός εκ των συμβαλλομένων σε νέο πολιτικό γάμο, ως βάση διαζυγίου θεωρούνται τα εξής:
Η αποχώρηση ενός εκ των συζύγων από Ορθοδοξία. Δηλαδή, αν ήταν πιστός Χριστιανός, αλλά μετά από κάποια εσωτερική κρίση έφυγε ή προσχώρησε σε άλλη πίστη (ας πούμε, σε κάποια αίρεση: Μορμόνοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Εκκλησία του Χριστού της Μόσχας - και έγινε έμπρακτος οπαδός της, ειδικά σε μη χριστιανική θρησκεία - ο ίδιος Χάρε Κρίσνας) ή απλά έγινε μαχητικός άθεος, τότε είναι σαφές ότι αυτού του είδους η αποστασία καθιστά τον εκκλησιαστικό γάμο αδύνατο και για το αθώο  δίνει το δικαίωμα διαζυγίου.

Αδυναμία έγγαμης συμβίωσης ενός εκ των συζύγων, είτε ως συνέπεια συγγενών αφύσικων σωματικών ελαττωμάτων του ενός εκ των συζύγων, είτε ως συνέπεια εσκεμμένου αυτοακρωτηριασμού (που συνέβη πριν τον γάμο. Ας πούμε, όταν συνάπτει γάμο, η νύφη ή γαμπρός, μέσα από κάποια ανεύθυνη απερισκεψία, απέκρυψε ότι ήταν ανίκανοι για κανονική ζωή γάμου Σε αυτή την περίπτωση, φυσικά, ο δεύτερος σύζυγος ήταν ελεύθερος από τις υποχρεώσεις του γάμου. η αίρεση των ευνούχων, και ακόμη και τώρα υπάρχουν κάποιες μη χριστιανικές λατρείες που επιτρέπουν επίσης κάποιου είδους αυτοακρωτηριασμό, αυτοευνουχισμό Και είναι σαφές ότι αν ένας από τους συζύγους έχει πέσει σε ένα τέτοιο καταστροφικό λάθος, σε τέτοια αίρεση. , τότε απλά εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι κανονικό μέλος της οικογένειας.

Η ασθένεια της λέπρας, αφού η ασθένεια αυτή τοποθετεί τον άνθρωπο εκτός κάθε κοινωνικής ευκαιρίας λόγω της ανάγκης για πλήρη και δια βίου απομόνωσή του. Επομένως, ούτε η Εκκλησία θεωρεί απαραίτητο να θεωρεί τον άλλο σύζυγο δεσμευμένο με γάμο με κάποιον που θα εξακολουθήσει να του ξεσκίζεται για πάντα (δεν εννοώ τη δυνατότητα υλικής φροντίδας και τροφής).

Η ασθένεια είναι η σύφιλη, γιατί σε ενενήντα εννέα περιπτώσεις στις εκατό, αν όχι σε εννιακόσιες ενενήντα εννέα στις χίλιες, την ευθύνη για αυτό έχει ο άρρωστος και δεν σχετίζεται με τυχαίους παράγοντες.
Η πολύωρη και άγνωστη απουσία ενός εκ των συζύγων, που έφυγε άγνωστο πού, εγκατέλειψε την οικογένειά του, και δεν υπάρχουν νέα για αυτόν.
Ή η μακροχρόνια απουσία ενός συζύγου που δεν επέστρεψε από τον πόλεμο, όταν η φυσική περίοδος αναμονής μέχρι την οποία μπορεί κανείς να ελπίζει ότι είναι ζωντανός και θα επιστρέψει έχει ήδη λήξει. Ωστόσο, αυτό είναι μόνο δικαίωμα διαζυγίου, όχι υποχρέωση. Αυτό, δηλαδή, δεν σημαίνει ότι μια χήρα, περιμένοντας τον άντρα της που δεν έχει επιστρέψει από τον πόλεμο, θα πράξει άδικα αν του μείνει πιστή μέχρι τέλους. Φυσικά, θα τα πάει καλύτερα. Αλλά η Εκκλησία απλώς δεν τη δεσμεύει με τέτοιες υποχρεώσεις για το υπόλοιπο της ζωής της, ειδικά αν εξακολουθεί να συναντά έναν άξιο άνθρωπο στον δρόμο της ζωής της.
Καταδίκη του συζύγου σε τιμωρία, σε συνδυασμό με στέρηση κάθε δικαιώματος της περιουσίας. Αυτό είναι ένα προεπαναστατικό πρότυπο δικαστικής καταδίκης, το οποίο ίσχυε για τους πιο σοβαρούς εγκληματίες, ας πούμε, τους δολοφόνους ή εκείνους που επιχείρησαν να σκοτώσουν τον Αυτοκράτορα. Είναι σαφές ότι στην εποχή μας η Εκκλησία δεν θεωρεί ότι η σύζυγος ενός κατά συρροή δολοφόνου, για τα εγκλήματα του οποίου δεν γνώριζε τίποτα, δεν μπορεί επίσης να της επιβάλει τέτοια βάρη.

Μια επίθεση στη ζωή και την υγεία είτε του συζύγου είτε των παιδιών - η οποία συμβαίνει τώρα, κατά κανόνα, σε κατάσταση εθισμού στο αλκοόλ ή στα ναρκωτικά, όταν ένα άτομο πέφτει σε κάποιο είδος ανεπαρκούς κατάστασης και αποτελεί απειλή για τη ζωή των αγαπημένων αυτές. Φυσικά, το να θεωρήσει κανείς ότι η άτυχη σύζυγος ενός τέτοιου τοξικομανή θα πρέπει να υποστεί ακόμη και φόνο από αυτόν όταν έχει καπνίσει άλλο ναρκωτικό, συμπεριλαμβανομένων, ίσως, των παιδιών του, θα ήταν αντίθετο με την ίδια την έννοια της αγάπης ως νόμου της εκκλησιαστικής ζωής.

Μαστροπεία και μαστροπεία, δηλαδή παρακίνηση συζύγου σε άσεμνες σχέσεις με άλλα πρόσωπα. (Παρεμπιπτόντως, σε αυτήν την κατηγορία εμπίπτουν και όλοι όσοι ασχολούνται με την εξωσωματική γονιμοποίηση στο πλάι, παρόλο που εδώ αποκλείεται το στοιχείο της σεξουαλικής ευχαρίστησης.)
Εκμεταλλευόμενος την απρέπεια του συζύγου. Δηλαδή, αυτού του είδους η ανώμαλη κατάσταση που, δυστυχώς, συμβαίνει σήμερα, όταν, ας πούμε, ένας σύζυγος ενθαρρύνει τη γυναίκα του να ζήσει μια σκόπιμα αγενή ζωή και ταυτόχρονα αποκομίζει κάποιου είδους υλικό όφελος για τον εαυτό του.
Μια ανίατη, σοβαρή ψυχική ασθένεια που καθιστά έναν άνθρωπο απολύτως ανεπαρκή για τη ζωή.

Κακόβουλη εγκατάλειψη του ενός συζύγου από τον άλλο, για παράδειγμα, όταν μια σύζυγος λέει στον άντρα της: ζήσε όπως θέλεις, έχω τη δική μου ζωή τώρα, μην ανακατεύεσαι μαζί μου, ό,τι θέλεις, συνέχισε το. Και τον διώχνει από το διαμέρισμα. Φυσικά, αυτό είναι και λόγος για διαζύγιο.
Επί του παρόντος, το Συμβούλιο του 2000 έχει συμπληρώσει αυτόν τον κατάλογο λόγων διαζυγίου με λόγους όπως το AIDS (οι λόγοι εδώ είναι ίδιοι με τη σύφιλη), ο χρόνιος αλκοολισμός και ο εθισμός στα ναρκωτικά με ιατρική πιστοποίηση. σαν μια γυναίκα που κάνει έκτρωση με τη διαφωνία του συζύγου της, αλίμονο, που μπήκε στη ζωή της Πατρίδας μας πιθανότατα ήδη από τον 20ό αιώνα. Δηλαδή, εάν ο σύζυγος έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποτρέψει τη δολοφονία του μωρού στη μήτρα της μητέρας, αλλά αυτή, παρ' όλα αυτά, συμφώνησε σε αυτό, τότε είναι σαφές ότι η ηθική συνείδηση ​​ενός χριστιανού συζύγου μπορεί να αντισταθεί περαιτέρω ζωντανά με γυναίκα που είναι παιδοκτόνος.

Όταν όμως δεν υπάρχουν λόγοι διαζυγίου συζύγου που αναφέρονται στο ψήφισμα της Συνόδου, ούτε προδοσία, ούτε παθολογικές παρεκκλίσεις, αλλά η οικογένεια είναι από τις λεγόμενες καταστροφικές, τότε μέχρι ποιο σημείο πρέπει ο Ορθόδοξος άτομο προσπαθεί να το φτιάξει μόνος του, αφού δεν υπάρχουν αμοιβαίες σχέσεις εδώ και πολύ καιρό να αποκατασταθεί τουλάχιστον κάτι καλό στη συζυγική σχέση;

Στην πραγματικότητα, είναι αδύνατο να προσφερθούν άλλοι λόγοι διαζυγίου εκτός από αυτούς που αναφέρονται, ειδικότερα, στις «Βασικές αρχές της Κοινωνικής Έννοιας» της Εκκλησίας μας. Άλλωστε, είναι αδύνατο να επεκταθεί αυτή η λίστα επ' αόριστον, ακόμη και από συμπάθεια για το ταλαιπωρημένο κομμάτι της οικογενειακής ένωσης. Γιατί στις τελικές συνέπειες, μια τέτοια λογική οδηγεί στο γεγονός ότι όλοι οι γαμήλιοι όρκοι και όλες οι εσωτερικές υποχρεώσεις των συζύγων σε σχέση μεταξύ τους αποδεικνύονται υπό όρους. Με άλλα λόγια, αν η οικογένεια είναι πολύ δύσκολη ηθικά ή στην καθημερινότητα, τότε μπορείς να πετάξεις αυτό το βάρος. Η άδεια για αυτό σημαίνει ότι αναπόφευκτα, σε μια πολύ σύντομη ιστορική περίοδο, θα φτάσουμε σε αυτό στο οποίο έχει φτάσει η πλειοψηφία των Προτεσταντών, όπου η μονογαμία δεν θεωρείται πλέον ο αρχικός κανόνας και τα διαζύγια γίνονται με τον ίδιο τρόπο όπως κοσμικό κράτος - στην πραγματικότητα, κατόπιν αιτήματος των ανθρώπων . Ναι, από κοσμική σκοπιά, η ζωή με έναν αναστοχαστικό χαμένο, με έναν εξευτελιστικό, αν και ήσυχα, που πίνει και ξεθωριάζει, με μια σύζυγο σκύλα ή με μια νευρωτική σύζυγο, που πίνει όλη της τη δύναμη και τους χυμούς της και έναν απολύτως αχάριστο σύζυγο που σέρνει κάρο οικογενειακών αντιξοοτήτων. 

Αλλά ένας Χριστιανός πρέπει να προσπαθήσει να μην ξεχνά ότι όλα σε αυτή τη ζωή πρέπει να εξετάζονται από τη σκοπιά του Ουράνιου κόσμου και ότι οι θλίψεις που φέρει ένας άνθρωπος εδώ και οι οποίες, ίσως, είναι αδιάλυτες στη γήινη ύπαρξη, έχουν σημασία για την αιωνιότητα. . Και σε άλλους τομείς της ύπαρξής μας, θα φαινόταν επίσης ότι υπάρχουν πολλές θλίψεις, την ουσία των οποίων δεν καταλαβαίνει η λογική μας, αλλά για έναν χριστιανό δεν υπάρχει ανούσια ταλαιπωρία όταν κατανοείται με τα μάτια της πίστης. Έτσι είναι και στην οικογενειακή ζωή: καθένας που υπομένει τέτοιες περιστάσεις πρέπει να θυμάται τα λόγια του Χριστού Σωτήρα ότι «όποιος υπομένει μέχρι τέλους θα σωθεί» (Ματθαίος 10:22).
Είναι απαραίτητο να υποστηρίξουμε έναν γάμο εάν οι σύζυγοι είναι παντρεμένοι, αλλά ο ένας έχει προσέλθει στην Ορθόδοξη πίστη και ο άλλος ασχολείται με αιρετικές απόκρυφες διδασκαλίες και τις επιβάλλει στα παιδιά τους;

Σε αυτή την περίπτωση, μπορούμε να κάνουμε κάποια αναλογία με ό,τι έχει ήδη συμβεί στην εκκλησιαστική ζωή. Τον 19ο αιώνα, σύμφωνα με τους νόμους της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, οι οποίοι, φυσικά, καθοδηγούνταν από τους νόμους της Εκκλησίας, εάν ένα από τα μέλη της οικογένειας μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία από την ετεροδοξία, τότε ο γάμος του με ένα άλλο μέλος της συζυγικής ένωσης που δεν έγινε χριστιανός μπορούσε να διαλυθεί. Αυτό συνέβη όταν το ετερόδοξο μέλος της συζυγικής ένωσης ή ο μη Χριστιανός συνέχισε να λιμνάζει στο λάθος του, επηρεάζοντας ενεργά τα παιδιά και τον άλλο σύζυγο, ενθαρρύνοντάς τα να απορρίψουν το φως της αλήθειας του Χριστού. Επιστρέφοντας στο σήμερα, αν η τραγική αφάνεια ενός από τους συζύγους είναι τόσο μεγάλη που επιδόθηκε στις απόκρυφες επιστήμες, τότε ο δεύτερος σύζυγος έχει το δικαίωμα να ζητήσει διαζύγιο. Ωστόσο, είναι πάντα καλύτερο να μην βιάζεστε. Εάν είναι δυνατόν, μπορείτε να ζήσετε χωριστά για κάποιο χρονικό διάστημα, προστατεύοντας τα παιδιά σας από κακές επιρροές. Ποιος ξέρει, ίσως αυτός ο χωρισμός θα ξυπνήσει μια καλή σκέψη στην καρδιά του συζύγου που λάθη και θα εγκαταλείψει όλες τις απάτες και τις φαντασιώσεις στις οποίες βρίσκεται τώρα, εκτιμώντας με ανανεωμένο σθένος πόσο σημαντικό είναι για εκείνο το χαμόγελο ενός παιδιού και πόσο αγαπητό του σύντροφος είναι πραγματικά γι 'αυτόν η ζωή.

Μπορεί μια Ορθόδοξη γυναίκα να χωρίσει έναν μη Ορθόδοξο σύζυγο ή μήπως του στερεί την υποστήριξή του;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό πρέπει να εξεταστεί σε σχέση με δύο καταστάσεις.
Το πρώτο είναι όταν δύο άνθρωποι ήταν άπιστοι, και μετά ο ένας από αυτούς ήρθε στην πίστη και έγινε Ορθόδοξος και, κατά συνέπεια, η στάση του απέναντι στον γάμο, στην ανατροφή των παιδιών, στην οικογένεια είναι ήδη διαφορετική. Εάν ο δεύτερος σύζυγος είναι αντίθετος στην ομολογία της ορθόδοξης πίστης και τους έχει απαγορεύσει εδώ και αρκετά χρόνια να πάνε στην εκκλησία, να κοινωνούν στα παιδιά τους και ιδιαίτερα να τα εμποδίζει να ενταχθούν στην εκκλησία, τότε σε αυτή την περίπτωση ο χριστιανός έχει το δικαίωμα να αναθρέψει το θέμα του διαζυγίου. Τέτοια λύση του γάμου αναγνωρίζεται από την Εκκλησία ως νόμιμη. Αναγνωρίστηκε ως νόμιμο κατά τη συνοδική εποχή στην αυτοκρατορική Ρωσία. Όταν ένας από τους εθνικούς στράφηκε στην Ορθοδοξία, και ο δεύτερος σύζυγος παρέμενε να ανήκει στη δική του ομολογία, τότε αυτός που γινόταν Ορθόδοξος, σε περίπτωση κωλύματος, είχε επίσης δικαίωμα διαζυγίου.

Άλλο είναι αν ένας άνθρωπος, ήδη Ορθόδοξος, συνειδητά, στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις, στη δύναμη των συναισθημάτων του, παντρεύτηκε έναν άπιστο. Στην περίπτωση αυτή, είναι κανονικά και απλώς ηθικά απαράδεκτο ή εξαιρετικά αμφίβολο να ζητηθεί διαζύγιο γι' αυτόν με το σκεπτικό ότι ο δεύτερος σύζυγος, παρ' όλες τις προσπάθειες, δεν έρχεται στην Εκκλησία.

Χρειάζεται να προσευχηθώ για τον σύζυγό μου (τη γυναίκα) μετά από ένα διαζύγιο;
Είναι δυνατό και απαραίτητο εάν η ψυχή δεν είναι εντελώς γαλήνια, δηλαδή δεν υπάρχει τέτοια αντίληψη του πρώτου συζύγου ή της πρώτης συζύγου όπως ένας (ένας) από τους υπόλοιπους αμέτρητους ανθρώπους που είναι γύρω, αλλά προσεύχονται για αυτός που ήταν ο σύντροφος της ζωής σας δεν παίρνει πάνω του κανέναν ιδιαίτερο κανόνα, χωρίς να τον αναδεικνύει με κανέναν τρόπο. Εξάλλου, υπάρχει πάντα κάποιος υπολειπόμενος κίνδυνος εδώ, αν όχι στο επίπεδο κάποιας νέας επανάληψης της ζωής, τότε, φυσικά, κάποιος συναισθηματικός ή πνευματικός χωρισμός από αυτόν που είναι τώρα σύντροφος της ζωής σου.

Αν ένας νέος ερωτεύτηκε μια παντρεμένη γυναίκα, και μάλιστα ένα παιδί, που ανταποδίδει τα συναισθήματά του, έχει το δικαίωμα να προσευχηθεί για επανένωση μαζί της;

Εδώ χρειάζεται να προσευχηθείτε ώστε ο Κύριος να αφαιρέσει αυτό το πάθος από αυτόν και από αυτήν. Μπορεί επίσης να είναι χρήσιμο να αποκαλούμε τα πράγματα με το όνομά τους, για παράδειγμα, η παθιασμένη προσκόλληση στη γυναίκα ενός άλλου άνδρα είναι αμαρτία μοιχείας και όχι αγάπης.

Είναι δυνατόν να έχεις κάποιου είδους σχέση με ένα άτομο που είναι τυπικά σύζυγος της γυναίκας του, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι και σχεδιάζει να χωρίσει;
Λοιπόν τι να πω; Εάν δημιουργηθεί μια οικογένεια με ένα άτομο του οποίου ο πρώτος γάμος διαλύθηκε, τότε μια χριστιανή ή χριστιανή γυναίκα θα πρέπει να θυμάται ως αμετάβλητη: δεν πρέπει να είστε ο λόγος για την οριστική διάλυση αυτού του γάμου. Επιπλέον, αυτή η κατάσταση μπορεί να περιγραφεί με λίγο διαφορετικό τρόπο: ναι, η οικογένεια περνάει κρίση, ναι, τώρα η σχέση, από πολλές απόψεις τυπική, είναι δύσκολη, θυμίζει κοινόχρηστο διαμέρισμα. Αλλά, ίσως, αν αυτός ο «επίσημος» σύζυγος δεν είχε γνωρίσει μια γυναίκα που μπορεί να καταλάβει τα πάντα, ακούστε προσεκτικά και, φυσικά, σήμερα δεν έχει σαρκικές φιλοδοξίες και δεν φέρνει καμία ακαθαρσία στη σχέση μαζί του, αλλά είναι τόσο γεμάτη αγάπης, ελέους και τακτ - καθόλου σαν την πρώην σύζυγό του, νυν γείτονα σε ένα κοινόχρηστο διαμέρισμα, τότε, βλέπετε, θα δυναμώσει, θα έβρισκε τη δύναμη να συνεχίσει να σηκώνει το σταυρό της δύσκολης οικογενειακής του ζωής και Δεν θα ανησυχούσα για την καθημερινή σύγκριση ανάμεσα στον κατανοητό, λεπτό, γλυκό άνθρωπο που είδε μέσα του έναν βαθύ και ειλικρινή άνθρωπο και εκείνη τη μητέρα που τον περιμένει στο σπίτι με τις επόμενες αξιώσεις. Και πρέπει να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να μην βρεθούμε σε αυτόν τον λεπτό και κατανοητό ρόλο. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκεφτεί μια Ορθόδοξη Χριστιανή που βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση. Ωστόσο, για έναν Ορθόδοξο Χριστιανό - όχι λιγότερο.
Το να παντρευτείς ένα διαζευγμένο άτομο που έχει ήδη παντρευτεί δεν είναι μια φορά μοιχεία;

Φυσικά, ο κανόνας μιας χριστιανικής στάσης απέναντι στην οικογένεια είναι ο γάμος ενός άνδρα και μιας γυναίκας - ένας και δια βίου. Τα ίδια τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, παρομοιάζοντας τη γαμήλια ένωση με την ένωση Χριστού και Εκκλησίας, θέτουν ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο για την οικογενειακή ζωή. Στην Ορθόδοξη παράδοση, ο γάμος θεωρείται ότι επεκτείνεται όχι μόνο στην επίγεια ζωή, αλλά και στη ζωή του επόμενου αιώνα.

Ως εκ τούτου, υποθέτοντας τη δυνατότητα μιας έγγαμης ένωσης με ένα διαζευγμένο άτομο, θα πρέπει πρώτα από όλα να ληφθεί υπόψη ο βαθμός της εκκλησιαστικής του ιδιότητας κατά τον πρώτο γάμο του. Αν ήταν τότε, αν και βαφτισμένος, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν εκκλησιαστικός, άπιστος, και συνήψε γάμο με επιμονή συγγενών, μόδα ή άλλα επιφανειακά κίνητρα, μη κατανοώντας τον σκοπό και την ουσία του Μυστηρίου του γάμου, και ο εκκλησιασμός του έγινε ουσιαστικά μετά τη διάλυση της οικογένειας, τότε εδώ υπάρχει χώρος για οικονομία - εκκλησιαστική συγκατάβαση. Εάν ένα άτομο ήξερε και καταλάβαινε τα πάντα από την αρχή και απλά δεν μπορούσε να ελέγξει τον εαυτό του, τότε σκεφτείτε πρώτα εκατό φορές αν θα συνάψετε μια γαμήλια συμμαχία μαζί του ή όχι.

Αρχιερέας Μαξίμ Κοζλόφ