ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑΝ ΤΟΥ ΣΙΜΩΝΟΣ,
ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ!
Ὁ Ὅσιος Ἱερώνυμος Σιμωνοπετρίτης, κατά κόσμον Ἰωάννης Διακογιώργης (Μνήμη 9/5, Κοίμησις 6/1), ἐγεννήθη τό 1871, στήν Κρήνη (Τσεσμέ) τῆς ἁγιοτόκου Μικρᾶς Ἀσίας καί συγκεκριμένως εἰς τό χωρίον Ρεΐζ Ντερέ, 5 χλμ βορειανατολικῶς ἀπό τά Ἀλάτσατα. Οι γονείς του, Νικόλαος και Μαρία Διακογιώργη, όπως και η πλειονότης των κατοίκων της περιοχής, ήσαν πτωχοί αγρότες. Ωστόσο, διακατείχοντο από βαθιάν πίστη κι ευλάβειαν.
Ο μικρός Ιωάννης υπήρξεν άριστος μαθητής, ο οποίος, εκτός της οξυνοίας του στην εκπαίδευση, διεκρίνετο και διά τας αρετάς του, οι οποίες τον έκαμαν να ξεχωρίζῃ από τους συνομηλίκους του. Μάλιστα, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, ο διδάσκαλός του, βλέποντας την σπάνια φρόνισή και τις ικανότητες του παιδιού, του εμπιστεύθηκε την διδασκαλία σε σχολείο της κοντινής κωμοπόλεως, παρά το γεγονός, ότι ο Όσιος, μόλις είχεν αποφοιτήσει και ο ίδιος από το Δημοτικό σχολείον!..
Εις την καθημερινότητά του, ο Ιωάννης, ανελλιπώς συμμετείχεν εις τις Ιερές Ακολουθίες της Εκκλησίας και ο ναός του χωριού του, ήτο η δευτέρα οικία του! Εκεί, εντός του ναού, η ψυχή και το πνεύμα του έβρισκαν την τελείαν ανάπαυσιν, καθώς φρόντιζε να διακονή με κάθε τρόπον, άλλοτε από το ψαλτήρι κι άλλοτε εντός του ιερού βήματος. Με την βοήθεια της ευλαβεστάτης μητρός του, η οποία πριν τα τέλη της ζωής της, έλαβε το μοναχικόν Σχήμα και μετονομάσθη Μελάνη -επίσης, τον ίδιον δρόμον ηκολούθησαν και οι δύο αδελφοί του μαζί με τις τρεις αδελφές του!- έμαθε από νωρίς την αξία της νηστείας, της αναγνώσεως των βίων των Αγίων και της αναγκαιότητος της αδιαλείπτου προσευχής προς τον Πατέρα Θεόν. Όπως ἐσυνήθιζε να λέγῃ ο Όσιος, από 7 ετών εγνώριζεν απέξω τους Χαιρετισμούς εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον, τους οποίους εδιδάχθη από την αδελφή του.
Μια από τις ηγαπημένες ενασχολήσεις του μικρού Ιωάννου, ήτο η επίσκεψις χαρισματικών Γερόντων της εποχής του, προκειμένου να λαμβάνῃ μέσα από τους λόγους τους ευλογίαν και χάριν... Έτσι, στην ηλικία των 12 ετών, με συνοδείαν 3 ἑτέρων νέων, επισκέφθηκεν εις την ἀντικρυνήν Χίον, τον ξακουστόν διακριτικόν Γέροντα τῆς Σκήτης τῶν Ἁγίων Πατέρων Όσιον Παρθένιον Ἀρελᾶν (1815-1883), μετά τοῦ ὁποίου στενῶς συνεδέθη ὁ Ἅγιος Νεκτάριος -λεπτομέρειες εἰς τό βιβλίον "Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ Ἅγιός μας"), από τον οποίον έλαβεν πρόγευση του χαρίσματος της προοράσεως. Ο περίφημος αυτός Γέρων, ο οποίος ζούσεν εις σπήλαιον πλησίον τῆς Σκήτης του, αφού τους υποδέχθηκε αποκαλώντας τους με τα ονόματά τους, απεκάλυψεν εις τον έκθαμβον Ιωάννην, την μελλοντικήν μοναχικήν πορείαν του!
Σε ηλικίαν 17 ετών, με την ιδέα της μοναχικής κλήσεώς του από τον Κύριον να του κατακαίῃ την καρδίαν, εγκαταλείπει την πατρίδα του, με «φυλακτό» την ευχή του πατρός του «να μή ξαναγυρίσῃ πίσω»!.. Οδεύει προς το Άγιον Όρος (1888) και συγκεκριμένως προς τήν Μονήν της Σίμωνος Πέτρας, όπου εγκαταβίωναν, αγωνιζόμενοι πνευματικώς, πολλοί από τους συμπατριώτας του από τα Αλάτσατα καί τήν εὐρυτέραν περιοχήν. Εκεί, την Κυριακή των Βαΐων της 21ης Μαρτίου του 1893, κείρεται, από τον Μητροπολίτην Κασσανδρίας Ειρηναίον, μοναχός –λαμβάνοντας το όνομα Ιερώνυμος- και εν συνεχεία στις 11/4/1920 και 12/4 του ιδίου έτους, χειροτονείται Διάκονος, Πρεσβύτερος και Πνευματικός, αντιστοίχως. Οι πνευματικοί αγώνες του, ήσαν σκληροί και γρήγορα ο νεαρός αρχιμανδρίτης, έγινε το καύχημα του Μοναστηριού. Επί 43 έτη, ο μακάριος Ιερώνυμος, υπήρξε διακονητής της Μονής της μετανοίας του. Καλλιεργώντας τας αρετάς της υπομονής και της ταπεινώσεως, υπηρέτησεν εκεί στην θέση του απλού κελλάρη (στο Μετόχι της Μονής εις την Λήμνον), του γραμματέως και τελικώς του Ηγουμένου της (20/4/1920).
Ως Ηγούμενος, διεκρίθη για την αφιλοχρηματία, την δικαιοσύνη και την ανεξικακία του. Ακολουθώντας την συμβουλή του προηγουμένου του Νεοφύτου, έγινε διακονητής των διακονητών, συμμετέχοντας σε όλα τα διακονήματα των μοναχών του! Παρά τις συκοφαντικές επιθέσεις, τις οποίες δεχόταν, παρέμεινε απαθής, αμνησίκακος, εγκρατής και αδιαλείπτως προσευχόμενος. Η αγιοφιλία του τον οδήγησε να συνδεθεί πνευματικώς, με μεγάλες μορφές της εποχής του, όπως του Αγίου Σάββα της Καλύμνου και του Αγίου Νικολάου Πλανά. Μεταξύ αυτών, εγνωρίσθη με τον Άγιον Νεκτάριον, ὅταν ἐκεῖνος ἐπεσκέφθη τήν Σιμωνόπετραν -λεπτομέρειες εἰς τό βιβλίον "Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ Ἅγιός μας"), τον οποίον, μάλιστα, επεσκέφθη έναν μήνα πρίν την κοίμησή του, στο Ἀρεταίειο νοσοκομεῖο και έλαβε την ευχή του (11/10/1920).
Μετά την ημερολογιακήν μεταρρύθμισιν τό 1920, ο Όσιος, λειτουργεί για πρώτη φορά με το νέον ημερολόγιον στο Μετόχι της Αναλήψεως, στην εορτήν του Ευαγγελισμού… Δυστυχώς, μια ομάς ἀντιφρονούντων μοναχών, αντιδρούν κι όταν επιστρέφῃ στην Μονή, του απαγορεύουν την είσοδον εις τον ναόν, επί 6 μήνες!.. Στο εξής, ο βίος του γίνεται μαρτυρικός… Δεχόμενος το θέλημα του Θεού, με καρτερίαν και ταπείνωσιν, αντιμετωπίζει τους κατηγόρους του, οι οποίοι έφθασαν να του αποδώσουν την κατηγορία της οικονομικής κακοδιαχειρίσεως, με σιωπήν και αμνησικακίαν, βαδίζοντας, εμπράκτως, τον δρόμο του Εσταυρωμένου Χριστού και όλων των συκοφαντημένων Αγίων της Εκκλησίας μας. Με απόφαση της Ιεράς Κοινότητος, στα τέλη του Ιουνίου του 1931, εξορίζεται για 6 μήνες εις την Ι. Μονήν Κουτλουμουσίου, όπου οι πατέρες της Μονής του συμπεριφέρονται με απεριόριστη αγάπη και τον αναγνωρίζουν ως άγιον!.. Ο μακάριος Ιερώνυμος, δεν παύει να ομολογῇ πως υποφέρει εξαιτίας των... αμαρτιών του! Στην συνέχειαν, η έμμεση αναγνώρισις, από την Ι. Κοινότητα, της αθωότητός του, τον αποστέλλει στην Αθήνα – στο σιμωνοπετρίτικο Μετόχιον της Αναλήψεως εἰς τόν Βύρωνα… Εκεί, επί 26 συνεχή έτη, διάγει βίον εκτός του Αγίου Όρους, μεταφέροντας την αγιορειτικήν παράδοσιν εις τον χώρον της διακονίας του. Εκτελώντας, με πίστη και υποταγή, το σχέδιο του Θεού –χωρίς να αισθάνεται λύπη για τους εμπαιγμούς ἤ χαρά δια τους επαίνους- γίνεται αιτία σωτηρίας χιλιάδων ψυχών!.. Αφοσιώνεται τόσον εις τήν διακονίαν του ποιμνίου του, ώστε όταν, το 1949, η Μονή του τον ανακαλή, προκειμένου να αναλάβη πάλιν την ηγουμενία της, εκείνος εὐγενῶς αρνείται λέγοντας: «Και την μεν Ιεράν ημών Μετάνοιαν ουδόλως θα ωφελήσω, εμέ δε τα μέγιστα θα ζημιώσω, μη δυνάμενος να ανταπεξέλθω κατά το χρέος μου και καθήκον προς όσα η θέσις και η μεγάλη τῷ όντι διακονία απαιτεί και προσεπιβάλλεται εις τον αναδεχόμενον το πράγμα».
Παρά τις πολυάριθμες ασθένειες, οι οποίες τον εβασάνιζαν, αφιέρωνε τον χρόνο του στους πιστούς, οι οποίοι τον επισκέπτονταν κι ακόμη κι όταν υπέφερεν από πόνους, δεν άφηνε κανέναν να φύγῃ χωρίς να γευθῇ την γλυκύτητα της εξομολογήσεως στο πετραχήλι του, λέγοντας: «Εγώ γι’ αυτό είμαι εδώ, αυτή είναι η δουλειά μου»… Κατά την ώρα της Λειτουργίας, η οποία τελεῖτο κατά το αγιορειτικόν τυπικόν, πολλά από τα παιδιά τον έβλεπαν να ίπταται του εδάφους!.. «Ο παππούλης πετάει» φώναζαν!
Κατά την περίοδον της Κατοχής, ο Όσιος υπήρξεν μέγας ευεργέτης των αναξιοπαθούντων, αφού φρόντιζε να παρέχῃ κάθε είδους βοήθεια σε όποιον του το ζητούσε αλλά και σε εκείνους για τους οποίους επληροφορείτο, ότι έχρηζαν ελεημοσύνης. Ήτο, τόσον ανιδιοτελής και ελεήμων, ο φιλεύσπλαχνος ‘Οσιος, ώστε, όπως χαρακτηριστικῶς λέγεται, όταν εκοιμήθη, στο συρτάρι του βρέθησαν μόνον 7 δραχμές!
Για όλον αυτόν τον αγώνα του, ο Δικαιοκρίτης Θεός, επροίκησε το άξιον τέκνον Του, με πολλά χαρίσματα, όπως το προορατικό και το ιαματικόν… Ο ίδιος, ποτέ δεν αναφερόταν εις αυτά, καθώς τα δεχόταν με απλότητα και ταπείνωση! Κάποτε, παρευρισκόμενος εις την κηδεία του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, τον έβαλαν στην σειράν με την τάξη των εγγάμων ἱερέων. Πλάι του ήτο ένας σεβάσμιος κληρικός, ο οποίος του είπε: «Τί έχετε εσείς οι αγιορείτες και ευωδιάζετε;» Και τότε ο Όσιος Γέρων, του απήντησε με τα εξής: «Πάψε ευλογημένε, τί έχουμε…». Εκείνος, ωστόσο επέμενεν· «Όχι, το αισθάνομαι, έρχεται η ευωδία από εσάς, κάτι έχετε επάνω σας…».
Κάποιο άλλο πνευματικό του παιδί έλεγεν: «Όσο απομακρυνόμουν από κοντά του, τόσο λιγόστευε η ευωδία- κάτι ανάμεσα σε γαρύφαλλο και τριαντάφυλλον!.. Παρόμοια ευωδίαν αισθάνθηκα στον Άγιο Νεκτάριον».
Εις ηλικία 86 ετών, έλαβε την πληροφορία της αποδημήσεώς του και αν και βαρέως ασθενής, επισκέφθηκε – εν μέσω κακοκαιρίας- τήν μονή του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, προκειμένου να προσκυνήση την ιεράν κάρα του Αγίου κσί νά εὐλογήσῃ τάς μοναχάς -λεπτομέρειες εἰς τό βιβλίον "Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ὁ Ἅγιός μας"), . Τέσσερις ημέρες μετά, η υγεία του επιδεινώθηκε και μεταφέρθηκε σε άσχημη κατάστασιν εις κλινικήν του Πειραιώς, όπου στις 11:40 το πρωί, ημέρα Κυριακή μετά την Λειτουργία και τον αγιασμό των Θεοφανείων (6/1/1957), η ευλογημένη ψυχή του πέταξεν εις τους ουρανούς, εἰς την αγκάλην του Κυρίου.
Κατά την ανακομιδήν των λειψάνων του (8/5/1965), ο Γέρων Γελάσιος Σιμωνοπετρίτης -λεπτομέρειες εἰς τό βιβλίον "Ἁγιορεῖτες εὐλογεῖτε"), ο οποίος εστάλη από την Μονή για την παραλαβή των οστών του, είπεν: «Αν ο οικονόμος δεν τα έκρυβε στο καμπαναριό του ναού, θα επέστρεφα το κιβώτιον κενόν». Αυτό, το ανέφερε, διότι όλος ο κόσμος, με ιερή λαχτάραν έπεσεν εις το μνήμα του, προκειμένου να λάβη ως ευλογία και φυλακτό, χώμα και ξύλο από το φέρετρό του. Μάλιστα, πολλοί είχαν την χαρά να αισθανθούν έντονα τα σημεία της χάριτος του Θεού και με θαυμασμόν, ομολόγησαν την ευωδίαν κατά την ώρα της ανακομιδής!..
Αξιοσημείωτον είναι πως η έντονη αγιοφιλία του Οσίου Ιερωνύμου, βρήκε έκφραση ποιητική μέσω του χαρίσματος, που του έδωσε ο Θεός να ψάλῃ και να υμνογραφῇ. Έτσι, το 1893, σε ηλικία 22 ετών, έγραψε τους «οκτώ κανόνες κατ’ ήχον του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Σίμωνος του Μυροβλύτου» αναπληρώνοντας αυτούς που είχαν καεί κατά την μεγάλην πυρκαϊά του 1891. -λεπτομέρειες εἰς τό βιβλίον "Ἁγιορεῖτες εὐλογεῖτε"). Επίσης, το 1896, συνέθεσε παρακλητικόν κανόνα εις τους αγίους της Μονής, Σίμωνα τον Μυροβλύτην και Μαρίαν την Μαγδαληνήν, οι οποίοι εκδόθηκαν αργότερα (1924), μαζί με τις ασματικές Ακολουθίες τους και τους οκτώ κανόνες του Οσίου Σίμωνος.
Πάμπολλες, φίλες και φίλοι, οι καταγεγραμμένες –από επιστολές του- πνευματικές νουθεσίες του Οσίου· εμείς, ταπεινώς παραθέτουμε εις την αγάπη σας, ελάχιστον ψήγμα αυτών, ως θυμίαμα στην αγίαν μνήμη του:
- «Όμοιος το όμοιον αγαπά. Ημείς δε οι οποίοι, χάριτι Χριστού, ηξιώθημεν να έχωμεν ιδιαίτερον χάρισμα και δώρον από τον Κύριον και Πλάστην μας να είμεθα χριστιανοί και γνήσια τέκνα μιάς και της αυτής μητρός της αγίας ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας, γεννηθέντες ως εις μίαν κοιλίαν με το Άγιον Βάπτισμα εις την κολυμβήθραν, έχομεν ιδιαιτέραν υποχρέωσιν κατά την εντολήν του Κυρίου ν’ αγαπώμεν αλλήλους, και μας εσύστησεν ιδιαίτερον διακριτικόν γνώρισμα, ότι είμεθα χριστιανοί, την αγάπην προς αλλήλους».
- «…Ο εχθρός, αδελφοί μου, είναι απ’ αρχής ανθρωποκτόνος και έργον του έχει παντοτεινόν με κάθε τρόπον και μέσον να εμποδίζη και να βλάπτη την σωτηρίαν μας και δεν είναι παράδοξον, ότι μας πολεμεί, αφού αυτόν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν ετόλμησεν ο παμμίαρος να πολεμήση. Αλλά και ο Κύριος ημών με το ιδικόν του παράδειγμα μας εδίδαξε πώς να πολεμώμεν και ημείς τον πειράζοντα. Εκείνος μας πολεμεί με τα πάθη και ημείς με την προσοχήν εις τάς κακούργους μηχανάς του και με τάς αρετάς· εκείνος μας πολεμεί με την γαστριμαργίαν, την σάρκα και τάς ηδονάς, ημείς να τον πολεμώμεν με την νηστείαν, την αγρυπνίαν και την προσευχήν· εκείνος με την φιλοκοσμίαν, ημείς με την άρνησιν του κόσμου και την ησυχαστικήν ζωήν. Εκείνος με την αφιλαργυρίαν, ημείς με την ακτημοσύνην. Εκείνος με την αμέλειαν; ημείς με την σπουδήν. Εκείνος με τον θυμόν; ημείς με την μακροθυμίαν και την πραότητα. Εκείνος με την βλασφημίαν; ημείς με την δοξολογίαν και την προσευχήν. Εκείνος με την υπερηφάνειαν, το πρώτον του και μεγαλύτερον όπλον; ημείς με την ταπείνωσιν, τον φοβερώτερον εχθρόν του. Λοιπόν εάν σου φέρη λογισμούς ατόπους και εναντίους και αμέλειαν εις την πνευματικήν σου εργασίαν, ή και ό,τι άλλο εναντίον της σωτηρίας της ψυχής σου και της αγάπης του Χριστού και του θείου πόθου, με ό,τι συμβαίνει να βλέπης ή να ακούης, επειδή ζής εις τον κόσμον, αντιπολέμει τον και σύ εις τους κακούς λογισμούς, με την σωτήριον προσευχήν εσωτερικώς με το «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι».
Ο ισαγγελικός επίγειος βίος τοῦ Γέροντος Ιερωνύμου του Σιμωνοπετρίτου, σε συνδυασμό με τα θαυμαστά σημεία, τα οποία ακολούθησαν την κοίμησή του, οδήγησαν την Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον του Οικουμενικού Πατριαρχείου, υπό την προεδρείαν της Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, να προβῇ στις 27 Νοεμβρίου 2019, στην επίσημον αναγραφή του, εις το Αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Αυτού την ευχή και τις θεοπειθείς πρεσβείες ας έχομεν.
Αμήν.
Μ α ν ώ λ η ς M ε λ ι ν ό ς
Θεολόγος Συγγραφεύς
Διευθυντής τῆς Bιβλιοθήκης
τῆς ῾Iερᾶς Συνόδου
τῆς ᾿Eκκλησίας τῆς ῾Eλλάδος
e-mail: ManolisMelinos@gmail.com
http//: www.manolismelinos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου