ΨΑΛΜΟΣ ΚΔ΄ (24)Μνήσθητι τῶν οἰκτιρμῶν σου, Κύριε, καὶ τὰ ἐλέη σου, ὅτι ἀπὸ τοῦ αἰῶνός εἰσιν.

ΨΑΛΜΟΣ ΚΔ΄ (24)

Μνήσθητι τῶν οἰκτιρμῶν σου, Κύριε, καὶ τὰ ἐλέη σου, ὅτι ἀπὸ τοῦ αἰῶνός εἰσιν,

Μνήσθητι, σὰν νὰ ξέχασε ὁ Θεὸς ἢ σὰν νὰ ξεχνάει ὁ Θεὸς ποιὸς εἶναι.

Ὁ ποιητὴς καταθέτει τὴν ἀντίληψη τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν εἶναι μόνος, μέσα στὴ μοναξιά του, μέσα στὸν πόνο του ἂν θέλετε, μέσα στὸ πένθος, μέσα στὴν ἐγγενή του κατάσταση, πειράζεται, καὶ ὁ πειρασμὸς αὐτὸς

τὸν ὁδηγεῖ νὰ νομίζει πὼς ὁ Θεὸς τὸν ἐγκατέλειψε. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς πάνω στὸν σταυρὸ καταθέτει αὐτὴν τὴν κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα τί με ἐγκατέλιπες. Τὸ κραυγάζει, εἶναι κραυγὴ αὐτὴ τοῦ ἀνθρώπου.

Μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν πειρασμό, πρὶν φτάσεις νὰ φωτιστεῖς ἀπὸ τὴν ἀγάπη

τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ πεῖς οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω ἀλλὰ ὡς σύ, μπορεῖς νὰ ζητήσεις ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ θυμηθεῖ ποιὸς εἶσαι.

Τὰ ἐλέη εἶναι θεμελιακὴ κατάσταση στὸν Θεό, αὐτὸς εἶναι ὁ Θεός.

Ὁ Θεὸς εἶναι τὰ ἐλέη, δηλαδὴ ὁ προαιώνιος τρόπος ποὺ ὑπάρχει ὁ Θεὸς

εἶναι τὸ ἔλεός του καὶ οἱ οἰκτιρμοί του. Καὶ ἡ βιβλικὴ παράδοση ἀναπτύσσει ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν Θεὸ τοῦ ἐλέους καὶ τῶν οἰκτιρμῶν. Στὴ θεοφάνεια τοῦ Μωυσῆ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει τὸ ὄνομά του: Κύριος

πολυέλεος καὶ πολυεύσπλαχνος καὶ ἀληθινός. Ὅλη αὐτὴ τὴν ἀποκάλυψη, πάνω στὴν ὁποία θεμελιώνεται ἡ σχέση τοῦ λαοῦ μὲ τὸν Θεό, τὴν

διατυπώνει μὲ τρεῖς λέξεις ὁ ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν

Α' Ἐπιστολή του: ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστι. Ὄχι ὁ Θεὸς ἀγαπάει, ἀλλὰ ὁ Θεὸς

εἶναι ἀγάπη. Εἶναι ὁ τρόπος ποὺ ὑπάρχει ὁ Θεός. Αὐτὸ μᾶς ἀποκαλύπτει

ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ ὅλη ἡ πράξη τοῦ Χριστοῦ. Ἂν ὁ Θεὸς εἶναι

ἀγάπη, τότε τὰ στοιχεῖα αὐτά, τὸ ἔλεος καὶ οἱ οἰκτιρμοὶ εἶναι τὰ προϊόντα

αὐτοῦ ποὺ εἶναι ὁ Θεός. Γι' αὐτὸ ὁ ποιητὴς ἀναφέρεται στὴν ἀπὸ αἰώνων

ὑπάρχουσα κατάσταση: μνήσθητι τῶν οἰκτιρμῶν σου, Κύριε, καὶ τὰ

ἐλέη σου, ὅτι ἀπὸ τοῦ αἰῶνός εἰσιν. Ὑπάρχουν δηλαδὴ προαιωνίως αὐτὰ τὰ ἐλέη καὶ οἱ οἰκτιρμοί. Ὁ ποιητὴς γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς θὰ ἐνεργήσει κατὰ τὸν τρόπο ποὺ ὑπάρχει, κατὰ αὐτὸ ποὺ εἶναι ὁ Θεός. Καὶ τὸ καταθέτει στὸν 6ο στίχο, γιὰ νὰ μᾶς ἐξηγήσει στοὺς δύο ἑπόμενους στίχους

γιατί ἔχει ἀνάγκη νὰ ἀντλήσει μία δύναμη ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἶναι ὁ Θεός.

Γιατὶ ψηλαφεῖ μέσα στὴ ζωή του, «ἐκ νεότητος», μιὰ ὑπάρχουσα ροπὴ

πρὸς τὴν ἁμαρτία.

Βιβλιογραφία.Δημητρης Μαυρόπουλος. Ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω!!