«Ὅταν ὁ ἅγιος Σπυρίδων, ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος,
πήγαινε στήν Α' Οἰκουμενική Σύνοδο, στο δρόμο
στάθηκε σε κάποιο ξενοδοχεῖο. Ἐκεῖ ἕνας μοναχός
πού τόν συνόδευε, τοῦ εἶπε: Πάτερ, δέν μπορῶ νά
καταλάβω, πῶς τό ἄλογό μας δέν τρώει τό λάχανο,
τό ὁποῖο τοῦ ἀγόρασα ἀπό τόν ξενοδόχο. Καί ἕνα
λάχανο! Τί φρέσκοι Ἄνθρωπος τό λαχταράει. Καί τό
ἄλογο δέν τό τρώει!
Απάντησε ὁ ἅγιος Σπυρίδων: Γι' αὐτό δέν τό
τρώει. Διότι τὸ ζῶο αἰσθάνεται να βγαίνη ἀπό τό
Ο ξενοδόχος μας ταλαιπωρεῖται ἀπό τό πάθος της
λάχανο μια ανυπόφορη βρώμα. Και βγαίνει, διότι
ο ξενοδόχος μας ταλαιπωρείται από τό πάθος της
τσιγγουνιάς.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχη φωτισμό ἁγίου
Πνεύματος, κάτι τέτοια δεν τα καταλαβαίνει. Μα οι
ἅγιοι ἔχουν το χάρισμα νά βλέπουν τά πάθη. Ἀπό
τα πράγματά μας, οἱ ἅγιοι καταλαβαίνουν, τί πάθη
διαλύουν την ψυχή μας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου