Ο Λάζαρος και τα δάκρυα του Θεού!!!

Ο Λάζαρος και τα δάκρυα του Θεού

 Ο Χριστός αγαπά τον Λάζαρο, τη Μάρθα και τη Μαρία.  Κι όμως, στο όραμά Του που εκτείνεται στους αιώνες, καθυστερεί να έρθει στο κεφάλι του βαριά άρρωστου φίλου Του.  Περιμένει να επέλθει η ασθένεια, αν και τον πονάει ο πόνος του θανάτου του Λάζαρου.  Νιώθει θεϊκά πώς τελειώνει ο φίλος του, ακούει τους αναστεναγμούς του από τους ουρανούς, βλέπει πώς η ψυχή του ανεβαίνει στον ουρανό.  Ξέρει τα πάντα για τον Λάζαρο όπως ξέρει τα πάντα για εμάς.  Κάθε ψίθυρος, κάθε πτήση σκέψης, κάθε αναστεναγμός, κάθε δάκρυ, κάθε θάνατος και κάθε ζωή.

 Στη συνέχεια, πηγαίνοντας στον τάφο, ο Ιησούς κλαίει στην άκρη του λάκκου πριν σκίσει τους ουρανούς και καλέσει το πνεύμα του νεκρού για τέσσερις ημέρες.  Τα μάτια του Θεού έριξαν δάκρυα πόνου μπροστά στο θάνατο.  Στο μυαλό του Χριστού, όλα τα δισεκατομμύρια των νεκρών της ιστορίας κάνουν να ακουστεί ο μυστικός πόνος τους.  Μπροστά στον τάφο του Λαζάρου, ο Χριστός νιώθει παγκόσμιο θάνατο, η γη έγινε ένα τεράστιο νεκροταφείο ιδανικών, μια γη πλημμυρισμένη από δάκρυα, ένας τάφος ζωής.  Από εδώ έρχονται τα δάκρυα που κυλούν από τα μάτια του Εραστή των ανθρώπων.  Είναι ο άπειρος πόνος Εκείνου που αγαπά άπειρα, αλλά εγκαταλείφθηκε από τον άνθρωπο χαμένο ανάμεσα στις αμαρτίες.  Είναι το αυτοδάκρυ του Πατέρα που βλέπει πώς ο γιος που δημιουργήθηκε για την αθανασία μετατρέπεται και μετατρέπεται σε γη.  Όλο το σύμπαν έχει γίνει μια τεράστια σαρκοφάγος, εξαιτίας της ανθρώπινης απώλειας.  Και ο Βασιλιάς της ζωής, αιώνια ερωτευμένος με τον άνθρωπο, δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αποτρέψει τον άνθρωπο από την ίδια του την καταστροφή.

 Τότε, ανάμεσα σε δάκρυα, ο Χριστός ξεστομίζει τα λόγια που καταργούν την παντοδυναμία του θανάτου: Λάζαρε, βγες!  Είναι η εξαγωγή του ανθρώπου από τον θάνατο, η πράξη της κληρονομιάς της ανθρωπότητας από τη μήτρα του ελεύθερα επιλεγμένου μη όντος, η καισαρική τομή του λάκκου της γης, από τον οποίο γεννιέται ξανά ο Λάζαρος, αποτινάσσοντας το μίασμα του θανάτου και έρχεται στο φως.  Αυτή η ανάσταση από τους νεκρούς είναι η απόλυτη προφητεία της Ανάστασης του Υιού του Θεού, το κρυφό σημάδι της ζωής που περιμένει το Άγιο Πνεύμα να συντρίψει τη γη και να έρθει στο φως.  Η γη του νεκροταφείου γίνεται η μήτρα της αιώνιας ζωής, αγία μητέρα για την ανθρωπότητα που γεννήθηκε από τους νεκρούς και προετοιμάστηκε για τον ουρανό.  Ο τάφος του Χριστού είναι η οντολογική μήτρα της νέας εποχής, της ανθρωπότητας που θεώθηκε κατά χάρη.  Και η ανάσταση του Λαζάρου είναι ακριβώς η πρόβα, η εκπαίδευση για την αθανασία, η επιγραφή της ζωής στον παγκόσμιο δούλο του θανάτου, η ακύρωση της απώλειας και η προφητεία της αρχής της Βασιλείας του Θεού.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.