«Λάζαρε, βγες έξω!»... η πρόσκληση του Χριστού στην ανθρωπότητα
Με την ευκαιρία αυτή, ο Ιησούς αδειάζει τον τάφο του Λαζάρου για να μπορέσει μετά από λίγο καιρό να μπει ο Ίδιος στον παγκόσμιο τάφο, δίνοντας έτσι νόημα στην πιο όμορφη δήλωση αγάπης:
"Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· όποιος πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει. Και όποιος ζει και πιστεύει σε μένα, δεν θα πεθάνει ποτέ..."
Από αυτή την παραβολή νομίζω ότι μπορούμε να κρατήσουμε τρεις σημαντικές ιδέες:
1. Η αρρώστια έχει και παιδαγωγικό ρόλο: «Η αρρώστια αυτή δεν είναι για θάνατο, αλλά για τη δόξα του Θεού, για να δοξαστεί μέσω αυτής ο Υιός του Θεού».
2. Η παραβολή απαντά επίσης σε πολλά ερωτήματα όπως: «πού είναι ο Θεός όταν υποφέρει ο άνθρωπος;».
Λοιπόν, εδώ μαθαίνουμε επίσης ότι ο Χριστός δεν έρχεται όταν τον καλούν την πρώτη φορά. Δεν μπαίνει στην ανθρώπινη λογική. Έρχεται όταν χρειάζεται!
Αδιαφορία, λησμονιά, ανεμελιά, απέναντι στον «φίλο» σου που υποφέρει; ΟΧΙ, σε κάθε περίπτωση, γιατί τα δάκρυά Του αρνούνται κάθε τέτοια υπόθεση.
«Ο Ιησούς λοιπόν, όταν την είδε να κλαίει και τους Ιουδαίους που είχαν έρθει μαζί της να κλαίνε, αναστέναξε στο πνεύμα του και ταράχτηκε μέσα του... Και έκλαψε».
3. Καλό είναι να απαντάς πάντα «παρών» στο κάλεσμα του Θεού, ακόμα κι αν είσαι νεκρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου