ΦΟΒΙΕΣ...κλειστοφοβία, ἀγοραφοβία,νοσοφοβία...και ἄλλες φοβίες. Γιὰ νὰ ἠρεμεῖ καὶ θεραπεύει ὁ Θεός.

 

ΦΟΒΙΕΣ...κλειστοφοβία, ἀγοραφοβία,νοσοφοβία...και ἄλλες φοβίες. Γιὰ νὰ ἠρεμεῖ καὶ θεραπεύει ὁ Θεός.

 

 

 

Εἰς τὸ ὄνομα Τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ Καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Αμήν.

 

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς (ἐκ γ').

 

Δόξα. Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

 

Καὶ νὺν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων .Ἀμήν.

 

 

 

Παναγία Τριάς, ἐλέησον ἡμᾶς.Κύριε, ἰλάσθητι ταὶς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Δέσποτα, συγχώρησον τὰς ἀνομίας ἡμῖν.

 

Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καὶ ἴασαι τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου.

 

Κύριε, ἐλέησον, Κύριε, ἐλέησον, Κύριε, ἐλέησον.

 

 

 

Δόξα. Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

 

Καὶ νὺν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων .Ἀμήν.

 

 

 

Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοὶς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου, ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου, γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὤς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον, καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὤς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοὶς ὀφειλέταις ἡμῶν, καὶ μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ρύσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ.

 

Δι’ευχών τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς .Ἄμην.

 

 

 

Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε, κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ. εὐλογημένη, σὺ ἐν γυναιξί, καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου, ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 

 

 

Βαπτιστὰ τοῦ Χριστοῦ, πάντων ἡμῶν μνήσθητι, ἵνα ρυσθῶμεν τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν, σοὶ γὰρ ἐδόθη χάρις, πρεσβεύειν ὑπὲρ ἡμῶν.

 

 

 

Βίον ἔνθεον, καλῶς ἀνύσας, σκεῦος τίμιον τοῦ Παρακλήτου, ἀνεδείχθης θεοφόρε Ἀρσένιε, καὶ τῶν θαυμάτων τὴν χάριν δεξάμενος, πᾶσι παρέχεις ταχεῖαν βοήθειαν, Πάτερ Ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἰκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

 

 

 

•      Δεῦτε, προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν τῷ βασιλεῖ ἡμῶν Θεῷ.

 

•      Δεῦτε, προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν Χριστῷ, τῷ βασιλεῖ ἡμῶν Θεῷ.

 

•      Δεῦτε, προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν αὐτῷ Χριστῷ, τῷ βασιλεῖ καὶ Θεῷ ἡμῶν.

 

 

 

ΨΑΛΜΟΣ 26

 

ΚΥΡΙΟΣ φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου, τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου, ἀπὸ τίνος δειλιάσω; Ἐν τῷ ἐγγίζειν ἐπ’εμέ κακούντας, τοῦ φαγεῖν τὰς σάρκας μου. Οἱ θλίβοντες μὲ καὶ οἱ ἐχθροί μου, αὐτοὶ ἠσθένησαν καὶ ἔπεσον. Ἐὰν παρατάξηται ἐπ’εμέ παρεμβολῇ, οὗ φοβηθήσεται ἡ καρδία μου· ἐὰν ἐπαναστῇ ἐπ’εμέ πόλεμος, ἐν ταύτῃ ἐγὼ ἐλπίζω. Μίαν ἠτησάμην παρὰ Κυρίου, ταύτην ζητήσω· τοῦ κατοικεῖν μὲ ἐν οἴκῳ Κυρίου, πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, τοῦ θεωρεῖν μὲ τὴν τερπνότητα Κυρίου καὶ ἐπισκέπτεσθαι τὸν ναὸν τὸν ἅγιον αὐτοῦ. ’Ὅτι ἔκρυψε μὲ ἐν σκηνῇ αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ κακῶν μου, ἐσκέπασε μὲ ἐν ἀποκρύφῳ τῆς σκηνῆς αὐτοῦ, ἐν πέτρᾳ ὕψωσε με. Καὶ νῦν ἰδοὺ ὕψωσε τὴν κεφαλὴν μοῦ ἐπ’εχθρούς μου. Ἐκύκλωσα καὶ ἔθυσα ἐν τῇ σκηνῇ αὐτοῦ θυσίαν αἰνέσεως καὶ ἀλαλαγμοῦ· ἄσω καὶ ψαλῶ τῷ Κυρίω. Εἰσάκουσον, Κύριε, τῆς φωνῆς μου, ᾖς ἐκέκραξα· ἐλέησον μὲ καὶ εἰσάκουσον μου. Σοὶ εἶπεν ἡ καρδία μου· Κύριον ζητήσω. Ἐξεζήτησε σὲ τὸ πρόσωπον μου· τὸ πρόσωπον σου, Κύριε, ζητήσω. Μὴ ἀποστρέψης τὸ πρόσωπον σου ἀπ’εμού καὶ μὴ ἐκκλίνης ἐν ὀργῇ ἀπὸ τοῦ δούλου σου. Βοηθὸς μοῦ γενοῦ, μὴ ἀποσκορακίσης μὲ καὶ μὴ ἐγκαταλίπης με, ὁ Θεός, ὁ σωτήρ μου. ’Ὅτι ὁ πατήρ μου καὶ ἡ μήτηρ μου ἐγκατέλιπον με, ὁ δὲ Κύριος προσελάβετο με. Νομοθέτησον με, Κύριε, ἐν τῇ ὁδῷ σου καὶ ὁδήγησον μὲ ἐν τρίβῳ εὐθεῖα, ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν μου. Μὴ παραδῷς μὲ εἰς ψυχὰς θλιβόντων με, ὅτι ἐπανέστησαν μοὶ μάρτυρες ἄδικοι καὶ ἐψεύσατο ἡ ἀδικία ἑαυτή. Πιστεύω τοῦ ἰδεῖν τὰ ἀγαθὰ Κυρίου ἐν γῆ ζώντων. Ὑπόμεινον τὸν Κύριον· ἀνδρίζου, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία σου, καὶ ὑπόμεινον τὸν Κύριον.

 

 

 

 

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ(Ματθ.κη΄1-10)

 

ΟΨΕ δὲ σάββάτων, τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν σάββάτων, ἦλθε Μὰρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μὰρία θεωρῆσαι τὸν τάφον. καὶ ἰδοὺ σεὶσμὸς ἐγένετο μέγας· ἄγγελος γὰρ Κυρίου καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας καὶ ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ. ἦν δὲ ἡ ἰδέα αὐτοῦ ὡς ἀστραπὴ καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λεὺκὸν ὡσεὶ χίών. ἀπὸ δὲ τοῦ φόβου αὐτοῦ ἐσείσθησαν οἱ τηροῦντες καὶ ἐγένοντο ὡσεὶ νεκροί. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἄγγελος εἶπε ταῖς γυναιξί· Μὴ φοβεῖσθε ὑμεῖς· οἶδα γὰρ ὅτι Ἰησοῦν τὸν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε· οὐκ ἔστιν ὧδὲ· ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε. δεῦτε ἴδετε τὸν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος. καὶ τὰχὺ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν, καὶ ἰδοὺ πρὸάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε· ἰδοὺ εἶπον ὑμῖν. καὶ ἐξελθοῦσαι τὰχὺ ἀπὸ τοῦ μνημείου μετὰ φόβου καὶ χαρᾶς μὲγάλης ἔδραμον ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ. ὡς δὲ ἐπορεύοντο ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ Ἰησοῦς ἀπήντησεν αὐταῖς λέγων· Χάίρετε. αἱ δὲ προσελθοῦσαι ἐκράτησαν αὐτοῦ τὸὺς πόδας καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ. τότε λέγει αὐταῖς ὁ Ἰησοῦς· Μὴ φοβεῖσθε· ὑπάγετε ἀπαγγείλατε τοῖς ἀδελφοῖς μου ἵνα ἀπέλθωσιν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, κἀκεῖ μὲ ὄψονται.

 

 

 

Κομβοσχοίνι Χ 100 φορὲς τὸ «Ἅγιε Ἀρσένιε πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.» καὶ ὅσες μετάνοιες δυνάμεθα.

 

 

 

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον καὶ σώσον ἡμᾶς .Αμήν.

 

 

 

(Από ΠΡΟΣΕΥΧΗΤΑΡΙΟΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ εκδ.ΑΘΩΣ - π.Διονυσίου  Ταμπάκη.)

" ο Τούρκος πρωταγωνιστεί, ο λαθραίος τζιχαντιστής καραδοκεί, ο προδότης παραχωρεί , ο σεισμός παιδαγωγεί και ο νεο-Έλληνας μάλλον υπνοβατεί με ύπνο βαθύ;"

ΝΕΑ ΈΚΔΟΣΗ!!!!

ΣΌΚ ΓΙΑ ΑΠΟΤΈΦΡΩΣΗ

https://vm.tiktok.com/ZNewbBQRT/

ΤΊ ΓΊΝΕΤΑΙ ΕΔΏ;;;;;

«Θραύση» κάνει στο Χ το «΅Ελευθερώστε την Κωνσταντινούπολη» μια τάση που ξεκίνησε πριν ελάχιστες ημέρες από τον πρώην σύμβουλο του Ντόναλντ Τραμπ και για πολλούς πνευματικό του καθοδηγητή Στίβ Μπάνον.

Μεταφορές απελπισίας και Πρωτοχρονιάς... Ιερέας Ιωάννης Ιστράτης.

Μεταφορές απελπισίας και Πρωτοχρονιάς...

 Ιερέας Ιωάννης Ιστράτης

 Κάθε χειμώνα, στα τέλη Δεκεμβρίου, ο κόσμος μπαίνει σε έναν πανικό που είναι δύσκολο να ταξινομηθεί.  Όλος ο κόσμος συρρέει στα μαγαζιά, τεράστιες ουρές δίνουν την τελευταία δεκάρα από τις τσέπες τους με μια ύποπτη φρενίτιδα, αγοραστές των πάντων, και των ψυχών θα έλεγα, είναι σε κάθε γωνιά του δρόμου, υπόσχονται ευτυχία ή τουλάχιστον μια σταγόνα από αυτήν. .  Οι πιο εχθρικοί άνθρωποι χαμογελούν στα παιδιά, κόβονται αθώα έλατα με θυμό, μόνο για να γίνουν «δύο χρονών και κάτω, για να μάθω τον Χριστό», η κατανάλωση ρεύματος εκρήγνυται για ένα μήνα, τα λεγόμενα δώρα στη θλιβερή υπενθύμιση, όλοι οι άνθρωποι αγοράζουν λαμπάκια, γκλίτερ, πούλιες, συστήματα φωτισμού, γυαλιστερούς Άγιους Βασίληδες που σκαρφαλώνουν στο παράθυρο, κλέβουν από το δέντρο, σκαρφαλώνουν στην καμινάδα... Άνθρωποι  τρώνε περισσότερο, ακούνε χριστουγεννιάτικα τραγούδια στον υπολογιστή, μαγειρεύουν ό,τι πιάσουν στα χέρια τους, κάποιοι μεθάνε πολύ, οπότε ακούς πιο συχνά το ασθενοφόρο.  Είναι ένα πλήθος που είναι δύσκολο να περιγραφεί παντού, ειδικά εκεί που υπάρχει κάτι προς πώληση, που μερικές φορές νομίζεις ότι αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν ότι θα πεθάνουν σε λίγες μέρες και μετά προσπαθούν να ζήσουν τα τελευταία απομεινάρια της ζωής με αυξημένη ένταση , τεράστιο ακόμη.

 Κάποιοι σκληραγωγημένοι ηθικολόγοι, δαγκώνοντας διακριτικά, θα πουν σκληρά ότι είναι καθαρή ματαιοδοξία, ανικανότητα, νωθρότητα, τεχνητότητα, κατάρα της ύλης, αλαζονεία της σάρκας, παρακαλώ, ξύλινη γλώσσα έτσι.

 Κι όμως τι κρύβεται πίσω από αυτόν τον τεράστιο αγώνα, ποιο είναι το μυστικό πίσω από τα εκατομμύρια πολύχρωμα φώτα, πού είναι το νόημα των σωρών από κρέας ή οι ατελείωτες ουρές στο σούπερ μάρκετ, ο στόχος των κραυγών εμποτισμένων με σαμπάνια στις δημόσιες πλατείες , το τρεμάμενο παραλήρημα της ανθρωπότητας στον πυρήνα του χειμώνα.

 Η απάντηση είναι απλή.  Οι άνθρωποι αναζητούν την ευτυχία, την αιώνια ζωή, το αιώνιο φως, την αγάπη του ουράνιου Νυμφίου, την ένωση με τον Θεό, το βλέμμα των συγκροτημάτων των Αγίων, τις χορωδίες των μυριάδων Αγγέλων, την αιώνια Λειτουργία του Αμνού του Θεού.  Εκθαμβωτικός.  Ποιοι, οι τραμπούκοι στην Πλατεία Συντάγματος, οι μεθυσμένοι στο κλιμακοστάσιο του οικοπέδου, οι κροτίδες στις παρυφές γειτονιές, οι θορυβώδεις showmen με το παράθυρο ανοιχτό, οι φτηνοί μπουκαλοθραύστες της σαμπάνιας που έχουν γεύση σάπια ροδάκινα, τα πλάσματα κρυμμένα σε κλαμπ όπου τα ντεσιμπέλ, ο καπνός και το σκοτάδι είναι οι προφητείες του επόμενου αιώνα, μεθυσμένοι μασκοφόροι που χτυπούν τα τύμπανα άγρια ​​στην απόγνωση των μητέρων με τα παιδιά  μικρά ; Ναι, αυτοί.  Αλλά δεν ξέρουν πού να ψάξουν.  Αναζητήστε - όπως λένε οι Άγιοι Πατέρες, πεπερασμένα πράγματα με άπειρη λαχτάρα, αναζητήστε την αιωνιότητα στη σάρκα, το φως στα σκουπίδια.

 Είναι σαν όταν πεινάς να πηγαίνεις στο σκουπιδοτενεκέ αντί για ψυγείο, φούρνο, τραπέζι κ.λπ.  Τα Χριστούγεννα εξακολουθούν να είναι μια καλή ευκαιρία για να δούμε πώς οι άνθρωποι προσκολλώνται απεγνωσμένα στην ύλη για να σβήσουν την άσβεστη δίψα τους για πνεύμα, πώς ψαχουλεύουν στα σκουπίδια μόνο για τον Παράδεισο, πώς αναζητούν τον παράδεισο με τα μάτια καρφωμένα στη γη.  Οι λαίμαργοι είναι απλώς φτωχά θύματα της μήτρας, αλλά η πείνα τους μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο με την τροφή από τον Θεό, στη Θεία Κοινωνία.  Πόρνοι είναι οι άνθρωποι που χάνονται ανάμεσα στα σώματα, στην αναζήτηση της αληθινής αγάπης, στη γαμήλια αίθουσα του Δασκάλου.  Οι αδειαστές μπουκαλιών χωρίς αριθμό διψούν εν αγνοία τους για το αληθινό νερό που έρχεται από τον ουρανό και μετατρέπει τον άνθρωπο σε πηγή νερού που αναβλύζει στην αιώνια ζωή.  Οι ακροατές τραγουδιών κενών περιεχομένου είναι απλώς αναζητητές αγγελικών χορωδιών, κολλημένοι σε έναν αδιέξοδο δρόμο, σε ένα «σημείο χωρίς επιστροφή».

 Οι γιορτές είναι το τεράστιο, απελπισμένο ουρλιαχτό των ανθρώπων στην αναζήτηση της αιωνιότητας.  Είναι ο απέραντος πόνος όσων ξέρουν ότι θα πεθάνουν.  Είναι ο σεισμός του να είσαι μπροστά στο τίποτα, η τεράστια άρνηση όσων μπαίνουν στη γη.  Είναι η απάντηση των εκατομμυρίων αθάνατων ψυχών που φωνάζουν σε χορωδία: ΟΧΙ, δεν θα πεθάνουμε, είμαστε προορισμένοι για τον παράδεισο, έχουμε ιδανικά, επιθυμίες, εμπειρίες, σχέδια για την αιωνιότητα.  Δυστυχώς, πολύ λίγοι γνωρίζουν πού είναι το πραγματικό φαγητό, η αληθινή μουσική, τα πραγματικά δώρα, το πραγματικό φως, η πραγματική ζωή.  Εκεί που γεννιέται ο Χριστός, ο άρτος του ουρανού, ο αιώνιος Ύμνος της αγάπης, το υπέρτατο Δώρο που έκανε ο Θεός στους ανθρώπους, το Φως του κόσμου, η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή.  του

" ΡΕ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ " - Αρχιμ.Δανιήλ Ψωίνος

 

Η πνευματική πορεία και ο χριστιανισμός στη Συρία μέσα από τις αφηγήσεις της Γερόντισσας Παρακλήτης.

 

Παράκληση στην Βηθλεεμίτισσα, μπροστά στα λείψανα των Αγίων Νηπίων. Ψάλλουν οι Προδρομίτες πατέρες. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου - Σκήτη Βεροίας

 

Λόγος αρχιμ. Νεκταρίου Ν. Πέττα, ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως επ’ ευκαιρίᾳ εκδηλώσεως στο Εμπορείο της Θήρας για τον Γέροντα Διονύσιο τον Κολλυβά, τον Επιφανιάδη, κατὰ την Κυριακὴ της Τυρινής του 2018 (τῆ 18ῃ Φεβρουαρίου).

 

                                                                                                                              

Λόγος ἀρχιμ. Νεκταρίου Ν. Πέττα, ἱεροκήρυκος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως ἐπ’ εὐκαιρίᾳ ἐκδηλώσεως στὸ Ἐμπορεῖο τῆς Θήρας γιὰ τὸν Γέροντα Διονύσιο τὸν Κολλυβᾶ, τὸν Ἐπιφανιάδη, κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς τοῦ 2018 (τῆ 18ῃ Φεβρουαρίου). 

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Θήρας, Ἀμοργοῦ καὶ Νήσων κ. Ἐπιφάνιε. Εἶναι μεγάλη τιμὴ γιὰ τὴν ἐλαχιστότητά μου ποὺ μοῦ ἀναθέσατε νὰ κηρύξω αὐτὴ τὴν Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς. Κατόπιν προσκλήσεώς σας φθάσαμε στὸ ὄμορφο νησί σας μὲ τὸ ἐκλεκτὸ καὶ εὐλαβὲς ζεῦγος Ἄριστου καὶ Γεωργίας Δωρίτη. Εἶμαι κοντά σας καὶ μὲ τὴν κανονικὴ εὐλογία τοῦ Ποιμενάρχου μου, τοῦ Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίου, τὸν ὁποῖο εὐσεβάστως εὐχαριστῶ.

Ἡ σημερινὴ Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, μᾶς φέρνει στὸ κατώφλι τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ αὔριο, Καθαρὰ Δευτέρα, ἕως καὶ τὴν Παρασκευὴ πρὸ τοῦ Λαζάρου. Ἔχει ὡς κύρια χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τὴν προσευχή, τὴν ἔντονη λατρευτικὴ ζωὴ καὶ τὴν γλυκιὰ νηστεία, καὶ σκοπὸ τὴν πνευματικὴ προετοιμασία μας, γιὰ νὰ προσκυνήσουμε τὰ ἄχραντα Πάθη καὶ τὴν ζωοποιὸ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Νὰ ἑορτάσουμε τὸ ἐτήσιο Πάσχα καὶ νὰ λάβουμε ἀφορμὴ νὰ ἑορτάζουμε τὸ Πάσχα καὶ κάθε Κυριακὴ τοῦ ἔτους.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ ὅλους γιὰ σαράντα ἡμέρες νὰ μιμηθοῦμε τὸν Θεάνθρωπο Κύριό μας, ὁ ὁποῖος, προτοῦ ἀρχίσει τὴν ἐπὶ γῆς δημόσια δράση του γιὰ τὴν σωτηρία μας, νήστευσε στὴν ἔρημο ἐπὶ σαράντα ἡμερονύκτια. Ὡς πιστοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ λοιπὸν ἐμεῖς καὶ πρέπει νὰ νηστεύσουμε μὲ ἀπαραίτητη προϋπόθεση τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό. Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ὁ Κύριος διδάσκει, ὅτι «ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος». Γιὰ αὐτὸ εἶναι σημαντικὸ πρᾶγμα ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. Ἡ ἀγάπη, ποὺ συγχωρεῖ παραπτώματα τοῦ συναθρώπου, κάνει τὸν χοϊκὸ ἄνθρωπο Θεό, ἐνῶ στὴν ἀντίθετη περίπτωση τὸν καθιστᾶ κληρονόμο τῆς κολάσεως. Κάποιοι δὲν συγχωροῦμε καὶ ὁμοιάζουμε στὴν μνησιακακία μὲ τὶς καμῆλες. Ὅσοι συγχωροῦμε μὲ τὰ χείλη, ὁμοιάζουμε μὲ τὸν Κάιν καὶ μὲ τὸν Ἰούδα! Διότι προδίδουμε τὸν Κύριο, καὶ ἐκεῖνος ὀνομάζει αὐτὲς τὶς καταστάσεις ὑποκριτικὲς καὶ τὶς βδελύσσεται. Ἀκόμη ὁ Κύριος τοὺς κατατάσσει στοὺς ὑποκριτές, ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἔχουν ὡς στόχο νὰ τιμηθοῦν μὲ τὴν νηστεία οἱ ἴδιοι καὶ ἀσχολοῦνται μὲ τὰ παραπτώματα τῶν ἄλλων, τοὺς ὁποίους κατακρίνουν, ἐπαινώντας συνάμα τὸν ἑαυτό τους.

Ἡ νηστεία, ὅπως ἀκοῦμε καὶ στὰ τροπάρια αὐτῶν τῶν ἡμερῶν, δὲν εἶναι ἀποχὴ μόνο ἀπὸ ὁρισμένες τροφές, ἀλλὰ ἀποχὴ καὶ ἀπὸ τὶς κακίες, ποὺ ἡ πλέον συνηθισμένη μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ μνησικακία: Νὰ θυμᾶται δηλαδὴ κάποιος τὸ κακό, ποὺ τοῦ ἔκανε κάποιος καὶ νὰ μὴν τὸν συγχωρεῖ. Ἐπίσης καὶ ἡ πλεονεξία, δηλαδὴ νὰ θέλει κάποιος ὅλο καὶ περισσότερα, πολλὲς φορὲς σὲ βάρος τῶν ἄλλων καὶ νὰ μὴν εἶναι ποτὲ εὐχαριστημένος καὶ μὲ τίποτε. Εὔκολα ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ νηστεία ὡς ἄσκηση δὲν σημαίνει μόνο ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένες τροφές, ποὺ ἴσως εἶναι καὶ τὸ εὐκολότερο, ἀλλὰ ἡ αὐθεντικὴ ἔκφραση τῆς ψυχῆς, ποὺ ἀγωνίζεται νὰ ἀρέσει στὸν Θεὸ καὶ διακατέχεται ἀπὸ ἀρετές, ὅπως πραότητα καὶ ἀνεξικακία, ἀγάπη, δικαιοσύνη καὶ ταπείνωση. Ὁ γνήσιος ἀγωνιστὴς πρέπει νὰ ἐπιζητεῖ τὸν ἔπαινο τοῦ Θεοῦ, ποὺ βλέπει τὶς καρδιές, καὶ ὄχι τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων, γιατί ἡ πληρωμὴ τοῦ κόσμου κρύβει μελλοντικὴ διπλὴ τιμωρία. Ἐκεῖνος, ποὺ νηστεύει, ὡς ἄλλος Μωϋσῆς βρίσκεται «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἀπεκδέχεται τὴν μυστικὴ χαρὰ τῆς οὐράνιας εὐλογίας.

Σήμερα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχὴ ἔχουμε ἀνάγκη νὰ νηστεύσουμε, διότι ἡ ψυχὴ παρομοιάζεται μὲ τὸν οὐρανό, ἐνῶ ἡ σάρκα μὲ τὴν γῆ. Καὶ εὔλογα ἀναρωτιόμαστε πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ νικήσουμε τὴν σάρκα. Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται, ἂν καταστήσουμε αὐτὴν δούλη τῆς ψυχῆς μὲ τὴν βοήθεια τῆς νηστείας.   

«Τὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν ἔχει ἀνοίξει, ὅσοι θέλετε νὰ ἀθληθεῖτε, ἐλᾶτε μέσα σ’ αὐτό...» Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλωσορίζει στὰ πνευματικὰ ἀγωνίσματα τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς καὶ τῆς μετανοίας, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀλληλένδετα καὶ μαζὶ μὲ τὴν φιλανθρωπία προάγουν τὴν πνευματική μας ἀναβάθμιση. Γι’ αὐτὸ μὲ τὴν νηστεία, τὴν ἐξομολόγηση καὶ τὴν ἀγάπη θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ δοῦμε τὸν Χριστὸ «ἐκ νεκρῶν ἀναστάντα καὶ εἰς οὐρανοὺς ἀνερχόμενον».

Μία οὐρανοδρόμος μορφὴ ἔχει ἁγιάσει μὲ τὸ πέρασμά της ἐδῶ ἀπὸ τὸ νησί σας, τὴν Θήρα, στὰ μέσα τοῦ 19ου αἰώνα, γιὰ τὴν ὁποία θὰ κάνουμε ἱερὴ μνεία. Εἶναι ὁ Γέροντας Διονύσιος, ὁ Ἐπιφανιάδης, ἢ γνωστότερος ὡς Κολλυβᾶς.

Γιὰ τὴν σεπτὴ μορφὴ αὐτοῦ τοῦ νηστευτῆ ἀσκητῆ ἱερομονάχου, ἔχουμε πραγματοποίησει ἐπιστημονικὲς ἐκδηλώσεις καὶ ἔχουμε ἐκδώσει ἀφιερώματα. Μάλιστα ἡ μικρὴ τρεμάμενη, ἀλλὰ ζωντανὴ φλόγα ἄναψε ἐδῶ στὸ νησί σας, ὅπου στὸ ναὸ αὐτὸ τὴν 12η  Σεπτεμβρίου τοῦ 2009, Σεβασμιώτατε, ὑποδεχθήκατε τὴν ἱερὴ εἰκόνα του, τὴν χρίσατε μὲ ἱερὸ Μύρο καὶ τὴν τοποθετήσατε γιὰ προσκύνηση στὸ ἱερὸ παρεκκλήσιο, ποὺ πρὸς τιμή του διατηρεῖ ὁ ἐνοριακὸς αὐτὸς ναὸς.

Αὐτὴ τὴν μικρὴ φλόγα φούντωσε ἀπὸ τὸ Φανάρι τῆς Κωνσταντινούπολης ὁ φιλάγιος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ὁ Παναγιώτατος, ἐπευλογώντας ἐφετινὸ Ἑορτολόγιο πρὸς τιμὴν τοῦ Γέροντος Διονυσίου, ποὺ ἐξέδωσε ὁ κ. Ἄριστος Δωρίτης, μεταξὺ τῶν ἄλλων σημειώνει: «Χάριν καὶ εὐχαριστίας ὀφείλομεν τῷ Παντοκράτορι Κυρίῳ, Ὅστις ἐπένευσεν ἀγαθῶς εἰς τὴν καρδίαν τοῦ ἀγαπητοῦ κυρίου Ἄριστου Δωρίτου, ὅπως ἀναδείξῃ τὴν μορφὴν τοῦ ἐν οὐρανοῖς πλησίον τῶν Ὁσίων καὶ Ἁγίων ἀναπαυομένου Γέροντος Διονυσίου διὰ τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ ὑπ’ αὐτοῦ οἰκοδομηθέντος εὐκτηρίου οἴκου τοῦ Προφήτου Ἠλιοῦ, διὰ τῆς ἀνευρέσεως τῶν λειψάνων αὐτοῦ καὶ διὰ ταύτης τῆς πανηγυρικῆς ἐκδόσεως, ἥτις προβάλλει προσηκόντως τὴν ἱερὰν αὐτοῦ βιοτήν». Ὁ Παναγιώτατος εἶναι  ἁπάσης τῆς οἰκουμένης ὀφθαλμὸς καὶ παρίσταται ὡς ἄλλος Ἰωάννης Πρόδρομος, ποὺ ἔρχεται νὰ ὑψώσει φωνὴ δικαιώσεως ὅλων αὐτῶν τὸν χριστοφοριζόντων φιλόκαλων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ὑπέμειναν τόσα κατὰ τὴν ξενοκίνητη περίοδο τῆς Βαυαροκρατίας. Αὐτοὶ οἱ Γέροντες, ἐὰν καὶ ἀποτελοῦν μικρὸ ποίμνιο, εἶχαν ὅμως τὴν εὐλογία τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας. Βασανίσθηκαν καὶ θυσιάσθηκαν, γιὰ νὰ παρηγορήσουν, νὰ θρέψουν καὶ νὰ ποτίσουν πνευματικῶς τοὺς λαβωμένους ρωμιούς.

Ὅπως εἶναι γνωστὸ στὸ εὐλογημένο χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Θήρας, οἱ δύο τοπικοί σας ὅσιοι Γέροντες, Χριστοφόρος ὁ Παπουλᾶκος, καὶ ὁ ὁμοϊδεάτης του, ὁ λόγιος Διονύσιος ὁ Κολλυβᾶς, ἔφθασαν ἐδῶ ὡς ἐξόριστοι. Οἱ δύο αὐτοὶ ὁσιότατοι Γέροντες φυλακίσθηκαν στὴν Μονὴ τοῦ Προφήτη Ἠλία. Ἀλλὰ ὅλη ἡ πορεία τῆς ζωῆς αὐτῶν μέχρι σήμερα, ποὺ τὸ πνεῦμα τους ἐνοχλεῖ καὶ ἐλέγχει, θυμίζει ὅτι τῆς ζώσας Ἐκκλησίας «πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν».

Καὶ πραγματικὰ αὐτὸ τὸ νιώσαμε στὸ πετσί μας. Σὲ ἐσᾶς ἀπευθύνομαι, Σεβασμιώτατε κ. Ἐπιφάνιε, καὶ σὲ ἐσᾶς αἰδεσιμολογιώτατε Γενικὲ Ἀρχιερατικέ Επίτροπε τῆς Μητροπόλεως αὔτης, πρωτοπρεσβύτερε κ. Νικόλαε Σιγάλα, καὶ σὲ ἐσᾶς ἀξιότιμε καὶ γνήσιε ἑλληνορθόδοξε ρωμιὲ κ. Ἄριστε Δωρίτη, ποὺ ὅλους μας, ὅπως εἶπα, μᾶς ἄγγιξαν οἱ φλόγες τῆς κολάσεως, ποὺ βρυχῶνταν, διότι πιστεύουμε σὲ αὐτοὺς τοὺς νεοφωτιστὲς Γέροντες. Ὁ Θεὸς φύλαξε καὶ οἱ φλόγες αὐτές μᾶς πῆραν ξώφαλτσα!

Καί, ἂν δὲν πιστεύετε στὰ λόγιά μου, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ὅτι οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας κατατροπώνονται, πιστεύετε στὰ ἀληθινὰ γεγονότα. Πόσοι προσκυνημένοι γραικύλοι στὴν ὀθωμανοκρατορία, ἄρχοντες πάσης μορφῆς, θέλησαν νὰ νικήσουν αὐτὲς τὶς χριστομίμητες φωνὲς τῆς Ἐκκλησίας; Πόσα βάσανα καὶ κατατρεγμοὺς πέρασαν οἱ χαρακτηριζόμενοι τότε ὡς «Παπουλακίζοντες» ἢ «Χριστοφορίζοντες» ρασοφόροι; Σὲ πόσα ἔξοδα ὑποβλήθηκε καὶ πόσες ἐκστρατεῖες πραγματοποίησε ἡ τότε ἐξουσία, γιὰ νὰ τοὺς «ἀφανίσει»; Μέχρι καὶ τὴν εὐλογημένη ἰδέα τοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ εὐνούχισαν οἱ πανίσχυρες καὶ ἀδίστακτες αὐτὲς ὑπόγειες δυνάμεις! Μέχρι καὶ τὴν ρωμαίικη Ἐκκλησία ἔκοψαν στὰ δύο! Ὅμως δὲν τὴν νίκησαν, καὶ ἔτσι ζεῖ καὶ συνεχίζει τὴν μαρτυρία της.

Ποῦ εἶναι ὁ Ὄθωνας καὶ ἐκεῖνοι οἱ ἀντιβασιλεῖς του; Ποῦ εἶναι οἱ προσκυνημένοι πάσης φύσεως ἐξουσιαστές; Ἔχουν σιγήσει καὶ παραδόθηκαν στὴν λήθη. Καὶ ποῦ εἶναι ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Λάμπει περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸν ἥλιο. Τὰ δικά τους ὕπουλα καὶ ἀπνευμάτιστα σχέδια ἔσβησαν, ἐνῶ τὰ σχέδια τῶν «Παπουλακιζόντων» παραμένουν ἀθάνατα, διότι ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν μακραίωνη πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ νηστεία καὶ δάκρυα. Ἄν, ὅταν ἦταν λίγοι, δὲν νικήθηκαν πνευματικά, τώρα ποὺ ἡ οἰκουμένη γέμισε εὐσέβεια μέσα ἀπὸ τὴν δικαίωσή τους στὶς ἡμέρες μας ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο, πῶς μπορεῖ νὰ τοὺς νικήσει πάλι τὸ πνεῦμα τῶν «Παπουλακιζόντων»; «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. 24.35).

Καὶ πολὺ εὔλογα, στοιχώντας στὴν οἰκογενειακή μου παράδοση, ὅπως ἀκριβῶς ἔπραξαν καὶ οἱ ἀείμνηστοι γονεῖς μου, ὁ πατέρας Νικόλαος καὶ ἡ πρεσβυτέρα Ἀνθία, ζητῶ, ἔστω καὶ ἐξ ἀποστάσεως τὴν εὐχὴ καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Γενάρχη μας, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, γιὰ νὰ συνεχίσω.

Σεβασμιώτατε, σεβαστοὶ πατέρες καὶ ἀγαπητοὶ χριστιανοί, σᾶς εὔχομαι καλὴ καὶ εὐλογημένη τὴν ἐπὶ θύραις Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ ὁσιοτάτου Γέροντος Διονυσίου τοῦ Κολλυβᾶ, τοῦ ὁποίου σὲ λίγο ὁ εὐλαβέστατος καὶ πολλὰ εὐλογημένος κ. Ἄρις Δωρίτης θὰ παραδώσει στὸ Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη ἱερὴ πολύτιμη λάρνακα μὲ μέρος ἀπὸ τὰ χαριτόβρυτα λείψανά του, γιὰ νὰ ἁγιάζει τοὺς καλοκάγαθους Σαντορινιούς. Αὐτὴ ἡ θαυματουργὴ λάρνακα τοῦ ὁσίου Διονυσίου θὰ ἀποτελεῖ πνευματικὴ πεαρακαταθήκη τῆς ἐνορίας τοῦ Εὐαγγελισμοῦ Ἐμπορίου, ὅπως δήλωσε ὁ δωρητὴς της κ. Δωρίτης.

Τῇ λʹ (30ῃ) τοῦ μηνός Δεκεμβρίου, μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶν Διονυσίου τοῦ Νέου (τοὐπίκλην Ἐπιφανιάδης), Ὁμολογητοῦ καί Διδασκάλου (+ 1887).

S. Devyatova .Ορθόδοξοι ασκητές του 20ού αιώνα 15

 

Σχήμα μοναχή Βαρβάρα (Tretyakova) (χωριό Βυρίτσα) (1907–1999)

Στις 25 Οκτωβρίου / 7 Νοεμβρίου 1907, στο χωριό Pozhegdin (Βόρεια Επικράτεια Zyryansky - Δημοκρατία της Κόμη), ένα τέταρτο κορίτσι γεννήθηκε στην οικογένεια ενός πλούσιου αγρότη Fyodor Mikhailovich Tretyakov που ονομάστηκε Natalya.

Όταν η Ναταλία έγινε 12 ετών, έγινε αρχάριος στο μοναστήρι της Ιβήρων Εικόνας της Θεοτόκου. Δύο χρόνια νωρίτερα, η οξυδερκής πρεσβυτέρα Lukerya, που ζούσε στο μοναστήρι, ανέφερε ότι είχε ένα όραμα - η ίδια η Μητέρα του Θεού διέταξε να γίνει δεκτή στο μοναστήρι η μικρότερη κόρη του αγρότη Fyodor Mikhailovich Tretyakov, Natalya.

Όταν οι μοναχοί ήρθαν στο σπίτι των Tretyakovs και είπαν για το θαυματουργό όραμα, η Pelageya Fedorovna, η μητέρα της Natalya, κρατώντας τη μικρότερη κόρη της στο στήθος της, προσευχήθηκε: «Βασίλισσα του Ουρανού, συγχώρεσέ με, την αμαρτωλή! Δεν μπορώ να την αφήσω να φύγει, δεν είναι ούτε δέκα χρονών...» Και όταν δύο χρόνια αργότερα ήρθαν πάλι οι μοναχοί για το κορίτσι, ταπεινώθηκε και έστειλε τη μικρότερη κόρη της στο μοναστήρι, ευλογώντας την με την Ιβήρων Μητέρα του Το εικονίδιο του Θεού και το εικονίδιο του Burning Bush.

Από τα απομνημονεύματα της πνευματικής κόρης της Γερόντισσας Βαρβάρας, της δούλης του Θεού Μαρίνας: «Έζησε εκεί (στο μοναστήρι) αρκετό καιρό. Όμως η μάνα Βαρβάρα μας μίλησε λίγο για αυτή την περίοδο. Μερικές φορές ξεκινούσε την ιστορία του, αλλά όταν επρόκειτο για την εποχή των Σοβιετικών, ξέσπασε σε κλάματα. Για παράδειγμα, όταν μίλησε για το πώς οι Μπολσεβίκοι, που πήραν την εξουσία, αποφάσισαν να καταστρέψουν το μοναστήρι. Το κτίριο όπου έμεναν οι μοναχές και οι αρχάριοι ήταν περικυκλωμένο από εργάτες της NKVD και η εντολή ακούστηκε: «Βγείτε έξω μια κάθε φορά!» Οι μοναχές προσευχήθηκαν για πολλή ώρα, κλείνοντας τις πόρτες και τα παράθυρα από τους στρατιώτες, και μετά μια αποφάσισε να πάει έξω προς αυτούς: «Τι να κάνουμε, θα πρέπει να βγούμε ούτως ή άλλως». Τα αντίποινα εναντίον της έγιναν ακριβώς κάτω από τα παράθυρα. Βλέποντας αυτή τη σκληρότητα και τον εμπαιγμό της εν Χριστώ αδελφής τους, οι μοναχές αποφάσισαν να μην βγουν έξω και να πεθάνουν από την πείνα. Προσευχήθηκαν έντονα αυτή την ώρα. Η μητέρα έκλαιγε πάντα σε αυτό το μέρος... Αφού ηρεμησε λίγο, είπε: «Αυτά που έπρεπε να αντέξουν οι πιστοί, πώς τους κορόιδευαν, Θεός φυλάξοι, μην ξαναφέρετε τέτοιες δοκιμασίες!».

Η μητέρα Βαρβάρα στέκεται στην προσευχή σε αυτό το φραγμένο κτίριο και ξαφνικά βλέπει τον πατέρα Σεραφείμ του Σάρωφ δίπλα της. Της λέει: «Ετοιμάσου, θα σε οδηγήσω μέσα από τον κλοιό των κακών. Απλώς μη φοβάσαι, θα σε βγάλω έξω». Μάζεψε το δέμα και έφυγαν. Κανείς δεν τους είδε. Ο παπάς την έφερε στη Βυρίτσα, στον π. Σεραφείμ. Και η μάνα Βαρβάρα άρχισε από τότε να οικοδομεί εκεί. Η μητέρα Lyubushka ήταν εκεί, καθώς και άλλες καλόγριες, τότε, ωστόσο, ακόμα αρχάριες. Ήταν αυτοί που αργότερα έγιναν μοναχές του Pyukhtitsky και άλλων μοναστηριών. Και ο πατέρας της Seraphim Vyritsky  την ευλόγησε να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια.

Ο Κύριος έστειλε στη μητέρα έναν ήρεμο, ισορροπημένο σύζυγο. Και ήταν πιστός, αλλά τον πήραν από την οικογένειά του, και δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δύο παιδιά του, έναν γιο και μια κόρη... Και ο σύζυγος δεν έζησε πολύ στη νέα οικογένεια. Πέθανε..."

Από τα απομνημονεύματα της δούλης του Θεού Νίνα: «Πώς η μητέρα ήξερε να προσεύχεται! Τώρα κανείς δεν προσεύχεται έτσι... Η αγαπημένη της εκκλησία στην εκκλησία της ήταν η Ιβήρων Εικόνα της Μητέρας του Θεού... (Ακολουθεί η ιστορία της R. B. Nina για την ανακάλυψη της Ιβήρων Εικόνα της Μητέρας του Θεού.)

Μια μέρα η Θεοτόκος εμφανίστηκε στη μητέρα μου το βράδυ και είπε: «Πήγαινε στο χωριό Βυρίτσα. Θα υπάρχει ένα πέρασμα προς τα δεξιά. Ένα λευκό άλογο βόσκει σε αυτό το τρέξιμο. Πάρε αυτό το άλογο και φέρε Με. Τοποθετήστε με στην αριστερή πλευρά."

Η μητέρα δεν καταλάβαινε τίποτα και δεν του έδινε καμία σημασία. Η Μητέρα του Θεού εμφανίστηκε για δεύτερη φορά. Επανέλαβε τα λόγια της ακριβώς, αλλά αυτή τη φορά απειλητικά. Η μητέρα πάλι δεν κατάλαβε τίποτα. Η Μητέρα του Θεού εμφανίστηκε για τρίτη φορά και είπε ξανά: «Πήγαινε στο χωριό Βυρίτσα... Πάρε ένα άσπρο άλογο... Αν δεν συμμορφωθείς, θα σε τιμωρήσω!».

Η μητέρα δεν σκέφτηκε άλλο... Έτρεξε στον πατέρα Μιχαήλ. Του τα είπα όλα. Ο πατέρας πήρε την ιστορία πολύ σοβαρά: «Ξέρω ότι στο χωριό Βυρίτσα υπάρχει ένα σπίτι και ένα άσπρο άλογο μέσα, αλλά στην εκκλησία υπάρχει ένας κενός χώρος στην αριστερή πλευρά του βωμού. Κάθε σημάδι και εμφάνιση της Βασίλισσας του Ουρανού πρέπει να εκπληρώνεται αυστηρά. Με το θέλημα της Μητέρας του Θεού και του Υιού Της, όλα γίνονται στη γη. Για ανυπακοή σε Αυτόν, ο Θεός μπορεί να τιμωρήσει όχι μόνο ένα άτομο, αλλά και ολόκληρα έθνη... Πρέπει να μαζέψουμε τον κόσμο, ας πάμε σε μια θρησκευτική πομπή...»

Όταν το κάρο που το έσερνε ένα άσπρο άλογο ανέβηκε στην εκκλησία, όλα ήταν έτοιμα για την πομπή... Ο ιερέας σκέφτηκε ως εξής: «Η Μητέρα του Θεού έδειξε το άσπρο άλογο και πρέπει να μας οδηγήσει εκεί που πρέπει να πάμε. .»

Ο οδηγός άφησε τα ηνία και το άλογο κατευθύνθηκε κατά μήκος της οδού Kirovsky... Έστριψε προς τη γέφυρα, διασχίζοντας την... κύλησε κατά μήκος του ποταμού... Εδώ είναι η στροφή προς το μοναστήρι... Ο φράχτης του μοναστηριού ήταν διατηρήθηκε ανέπαφο, και ακόμη και οι πύλες ήταν κλειδωμένες. Όταν τους πλησίασε η πομπή, άνοιξαν σαν μόνα τους... Τους άνοιξε η τελευταία ηγουμένη του μοναστηριού, Αναστασία Ρομάνοβα. Έζησε τη ζωή της ακριβώς εκεί, πίσω από τον φράχτη, στο σπίτι της. Η ηγουμένη υποκλίθηκε και είπε: «Σε περίμενα, σε περίμενα, ακολούθησέ με».

Η εικόνα θάφτηκε σε ένα από τα βοηθητικά δωμάτια... Όταν αφαιρέθηκε το στρώμα από πάνω, το πρόσωπό της έλαμψε, το οποίο έγινε ακόμα πιο φωτεινό. Οι άνθρωποι έπεφταν με τα μούτρα και ύμνησαν τη Βασίλισσα του Ουρανού. Λένε ότι πολλοί βίωσαν την ευεργετική του επίδραση και μάλιστα θεραπεύτηκαν.

Έτσι, η Ηγουμένη Ρομάνοβα μετέφερε την εικόνα της Ιβήρων της Μητέρας του Θεού στον ναό που χτίστηκε προς τιμήν της τριακοσίας επετείου της δυναστείας των Ρομανόφ.

Αυτά είναι τα θαύματα που συνέβησαν γύρω από τη μητέρα. Είναι αλήθεια ότι δεν ήταν μοναχή ακόμα. Το εικονίδιο τοποθετήθηκε στον υποδεικνυόμενο χώρο και τελέστηκε προσευχή...»

Ο οραματιστής Vyritsky πρεσβύτερος Schemamonk Σεραφείμ έχει πει πολλές φορές ότι η Ρωσία έχει έναν ανεκτίμητο θησαυρό - είναι ο θεματοφύλακας της ιερής Ορθόδοξης πίστης. Ο αληθινός φωτισμός είναι ο φωτισμός της ψυχής με το φως της Ορθοδοξίας. Η πνευματική του κόρη, η Μητέρα Βαρβάρα, με τις προσευχές του έγινε η αληθινή θεματοφύλακας της αγίας Ορθοδόξου πίστεως.

Είναι γνωστό ότι ο Γέροντας Σεραφείμ Βυρίτσκι συμβούλεψε τα πνευματικά του παιδιά να διαβάζουν όσο πιο συχνά γίνεται την προσευχή του Αγ. Εφραίμ του Σύρου «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου...» Είπε ότι αυτή η προσευχή περιέχει όλη την ουσία της Ορθοδοξίας, ολόκληρο το Ευαγγέλιο: «Διαβάζοντάς το, ζητάμε από τον Κύριο βοήθεια για την απόκτηση των ιδιοτήτων ενός νέου ανθρώπου». Ο Γέροντας Σεραφείμ αποκάλεσε την αμαρτία της κρίσης μια από τις μεγαλύτερες πνευματικές ασθένειες και είπε: «Έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε μόνο τον εαυτό μας. Ακόμα κι όταν μιλάμε για ένα άτομο, τον καταδικάζουμε άθελά μας». Ο π. Σεραφείμ ήταν βαθιά πεπεισμένος ότι ένα άτομο πρέπει να προετοιμαστεί για την Αιωνιότητα, κάλεσε σε μετάνοια και συμβούλεψε τα πνευματικά του παιδιά να «αγωνιστούν στην προσευχή του Ιησού, ανεβαίνοντας από τη συχνή επίκληση του ονόματος του Υιού του Θεού στην αδιάκοπη προσευχή».

Η μητέρα Βαρβάρα πάντα προσπαθούσε να κάνει ό,τι τη συμβούλευε ο οξυδερκής γέροντας, αισθανόταν συνεχώς την προσευχητική του βοήθεια. Με τις προσευχές του εξομολογητή της θεραπεύτηκε η τρίχρονη κόρη της Γκαλίνα. (Σύμφωνα με τις ιστορίες της μητέρας, η Galina ξαφνικά αρρώστησε, σταμάτησε να πίνει και να τρώει, χλώμιασε και μετά άρχισε να γίνεται μπλε. Η μητέρα φοβόταν ότι θα την έχανε.)

Η μητέρα Βαρβάρα θυμήθηκε ότι την άνοιξη του 1949, ο Γέροντας Σεραφείμ άρχισε να προειδοποιεί τα πνευματικά του παιδιά ότι ο Κύριος θα τον καλούσε σύντομα στις Ουράνιες κατοικίες. Όταν η μητέρα Βαρβάρα ανησύχησε ότι δεν θα προλάβαινε να τον αποχαιρετήσει, ο εξομολογητής την παρηγόρησε τρυφερά: «Μην ανησυχείς, δεν θα χάσεις την ώρα του θανάτου του, θα σε ειδοποιήσει η προστάτιδα μας. Τότε τρέξε κοντά μου». Και έτσι συνέβη - την ώρα του θανάτου του γέροντα, το δωμάτιο όπου ζούσε τότε η μητέρα φωτίστηκε με έντονο φως.

Από τα απομνημονεύματα της δούλης του Θεού Μαρίνας: «Όταν η Μητέρα Βαρβάρα (στη Βυρίτσα), υπακούοντας στον πατέρα Σεραφείμ, μεγάλωσε πνευματικά, πήρε μοναχικούς όρκους. Την ενόχλησε ο πατέρας της Θεοδόσιος από την Ιερουσαλήμ. Όταν δέχτηκε το σχήμα, εμφανίστηκε η Μητέρα του Θεού και της είπε: «Τώρα, Βαρβαρούσκα, θα παρακαλάς για τα μωρά...»

«Η Αγνή Παρθένα Μητέρα οδήγησε το χέρι της, όπως μας είπε η Μητέρα Βαρβάρα, και βρέθηκα σε έναν άλλο κόσμο. Είδα τη γη μας σαν έναν τεράστιο ωκεανό. Και ανάμεσα σε αυτά τα κύματα υπάρχουν πολλά παιδιά. Επιπλέουν, κακομοίρηδες, με τις τελευταίες δυνάμεις τους προσπαθούν να αρπάξουν πάνω σε κάτι ξύλα, και τα κύματα τα κατακλύζουν και τα πνίγουν... Οι άνθρωποι... με τα ίδια τους τα χέρια τους πέταξαν στη μανιασμένη άβυσσο των κυμάτων. Τα παιδιά πνίγονταν και φώναζαν: «Μαμά, μπαμπά, γιατί με πέταξες εδώ;» Για τι;! Δεν θέλω να πεθάνω! Μα-α-μόχ-κα! Βοηθήστε με! Φοβάμαι!..» Και όταν το είδα αυτό, έπεσα στα πόδια της Μητέρας του Θεού και προσευχήθηκα: «Μάνα, τι είναι αυτό;! Γιατί συμβαίνει αυτό;!» Η Μητέρα του Θεού μου απάντησε: «Εξαιτίας των αμαρτιών των ανθρώπων, έρχεται μια τέτοια ζωή και αυτό που βλέπετε τώρα θα συμβαίνει παντού. Οι γονείς θα φορέσουν οικειοθελώς τις παρωπίδες τους και δεν θα καταλαβαίνουν τα παιδιά τους. Το μυαλό και η καρδιά τους θα είναι απασχολημένα να ικανοποιήσουν τον εαυτό τους και τις ιδιοτροπίες του σώματός τους. Και θα καταστρέψουν τα παιδιά τους. Παρεμβαίνουν στην αμαρτωλή ζωή τους. Και εγώ, η Βαρβαρούσκα, θα στείλω ανθρώπους σε εσάς υπό την καθοδήγηση του Επουράνιου Πατέρα Μας, και εσείς θα εκλιπαρείτε για τις ψυχές αυτών των αθώων μωρών». «Πώς μπορώ να προσευχηθώ για αυτούς; Είμαι κι εγώ ένα θραύσμα σε αυτή τη θάλασσα». Η Μητέρα του Θεού οδήγησε το χέρι της και μια σχεδία εμφανίστηκε σε αυτά τα κύματα: «Εδώ είναι μια σχεδία για σένα, Βαρβαρούσκα. Και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο φύλακας άγγελός σας θα είναι πάντα δίπλα σας. Όποιον και να σας καλέσετε θα είναι εκεί και θα σας βοηθήσει. Διαμορφώστε και νουθετείτε αυτούς που έρχονται σε εσάς».

Η μητέρα έπεσε από το βάρος του σταυρού που της είχε ετοιμάσει, και όταν σήκωσε το κεφάλι της, το όραμα εξαφανίστηκε. Μόνο το λεπτό άρωμα και η γλύκα της καρδιάς έλεγαν ότι δεν το είχε φανταστεί. Και από τότε, η μητέρα έφερε αυτόν τον βαρύ σταυρό. Έτσι φτάσαμε σε αυτήν. Μας έδωσε μετάνοια για τις αμαρτίες μας. Δόξα τω Θεώ για όλα!

Θυμάμαι μια γιαγιά ήρθε στη Βυρίτσα και μαζί της μια εγγονή με νόσο Down, ένα φτωχό παιδί. Και τότε υπήρχαν πολλά άτομα με τη μητέρα. Και αυτή η γιαγιά λέει: «Ένας γέρος μου είπε ότι στη χώρα μας τρεις μητέρες ζητιανεύουν για τέτοια πράγματα. Επισκέφτηκα δύο. Το παιδί είναι καλύτερα, αλλά η ασθένεια δεν υποχωρεί. Τώρα ξέρω ότι εδώ η εγγονή μου θα λάβει θεραπεία μέσω των προσευχών σας». Η γιαγιά μου είχε τόσο ισχυρή πίστη. Η μητέρα Βαρβάρα την κοίταξε, πήρε το παιδί από το χέρι και το οδήγησε στην ιερή γωνιά της. Άναψε ένα κερί από τη λάμπα και το έδωσε στο κορίτσι. Άρχισε να προσευχεται. Δεν θυμάμαι πόση ώρα πέρασε τότε. Για τη μητέρα μου, δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια άλλη διάσταση. Και ξαφνικά η κοπέλα γυρίζει προς το μέρος μας και το πρόσωπό της είναι λαμπερό, αγνό, όμορφο, απλά ένας άγγελος στη σάρκα και λέει δυνατά: "Γιαγιά, κοίτα πόσο όμορφα είναι όλα!" Και δείχνει με το βλέμμα του κάπου προς τα πάνω, στο επίπεδο της οροφής. Αυτό που είδε εκεί δεν μας αποκαλύφθηκε. Μπορούσαμε να δούμε μόνο αυτή την απόκοσμη ομορφιά και χάρη στα μάτια του κοριτσιού. Και νιώθαμε επίσης στην ψυχή μας ότι κάτι σπουδαίο και υπέροχο συνέβαινε μπροστά στα μάτια μας. Όλοι άρχισαν να κλαίνε και λόγια ευγνωμοσύνης και προσευχές ξεχύθηκαν από τα χείλη μας. Ο Κύριος, με τις προσευχές της μητέρας, δημιούργησε ένα τέτοιο θαύμα.

Ως εκ θαύματος, με τις προσευχές της μητέρας μας, ο σύζυγός μου θεραπεύτηκε. Το έλκος του άνοιξε και η αιμοσφαιρίνη του έπεσε λόγω μεγάλης απώλειας αίματος. Την ίδια ώρα, οι γιατροί φοβήθηκαν να κάνουν την επέμβαση: «Αν επιβιώσει, θα επιβιώσει. Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε. Σε αυτή την κατάσταση, μπορεί να πεθάνει στο χειρουργικό τραπέζι...» Πήγα με την αδερφή μου στη μητέρα μου. Πρώτα πήγαμε στον τάφο του πατέρα Σεραφείμ και προσευχηθήκαμε. Μετά στη μητέρα.

Καθόταν στο πλάι της τάφρου που ήταν κοντά στο σπίτι της. Η μητέρα μας ήξερε πάντα εκ των προτέρων ποιος θα ερχόταν κοντά της. Οι άγιοι της είπαν αυτό. Αρχίσαμε να στρίβουμε προς το σπίτι και φώναξε: «Έλα, έλα σε μένα. Μου είπαν ήδη ότι έπρεπε να έρθεις σε μένα. Κάθομαι, προσεύχομαι, σε περιμένω». Της είπα τον κόπο μου, προσευχήθηκε και είπε: «Τι να κάνω, τι να κάνω... Λοιπόν, υπάρχουν αγελάδες που βόσκουν εκεί κοντά;» «Βόσκηση». «Πηγαίνετε, αγοράστε γάλα, βράστε το, κρυώστε το για να είναι ζεστό. Πάμε στο σπίτι, θα σου δώσω άλλο μέλι... Δώσε αυτό στον άντρα σου». Τότε της λέω: «Μητέρα, δεν μπορώ να τον φροντίσω, είναι στην εντατική». «Τίποτα, θα σε μεταφέρουν».

Αφού το είπε η μητέρα, σημαίνει ότι έτσι θα είναι. Μου έδωσε μέλι, με ευλόγησε και με έστειλε στο δρόμο μου. Φτάνω στο νοσοκομείο και μου λένε: «Η ασθενής έχει μεταφερθεί στο χειρουργικό τμήμα...» Άρχισα να πηγαίνω να δω τον άντρα μου. Δεν μπορούσε να σηκωθεί, δεν είχε καθόλου δύναμη. Μου έδωσε γάλα και μέλι. Είχα πεποίθηση ότι ο Κύριος δεν θα τον άφηνε, θα τον έβαζε στα πόδια και ότι όλα αυτά χρειάζονταν για να δυναμώσει η πίστη του... Ταΐζω τον ασθενή μου, όπως είπε η μητέρα, τον φροντίζω. Προσκάλεσε τον παπά,  εξομολογήθηκε, τόν  κοινώνησε ...  

Ως εκ θαύματος, με τις προσευχές της μητέρας μας, ο σύζυγός μου θεραπεύτηκε. Το έλκος του άνοιξε και η αιμοσφαιρίνη του έπεσε λόγω μεγάλης απώλειας αίματος. Την ίδια ώρα, οι γιατροί φοβήθηκαν να κάνουν την επέμβαση: «Αν επιβιώσει, θα επιβιώσει. Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε. Σε αυτή την κατάσταση, μπορεί να πεθάνει στο χειρουργικό τραπέζι...» Πήγα με την αδερφή μου στη μητέρα μου. Πρώτα πήγαμε στον τάφο του πατέρα Σεραφείμ και προσευχηθήκαμε. Μετά στη μητέρα.

Η μετάγγιση έγινε για τον άντρα μου. Αλλά και πάλι προέκυψε το πρόβλημα: είχε μια σπάνια ομάδα. Και πάλι στη μητέρα για τις προσευχές και τις συμβουλές της. έφτασα. "Τίποτα. Μην ανησυχείς. Θα υπάρχει αίμα. Κοιτάξτε... την επιχείρηση. Πρέπει να το πούμε στο ραδιόφωνο». Αυτό κάναμε. Η βαφτιστήρα μου ανακοίνωσε μέσω της ενδοεπικοινωνίας. Οκτώ άτομα έφτασαν κυριολεκτικά μέσα σε μια ώρα. Μεταγγίστηκαν σχεδόν πέντε λίτρα αίματος. Δόξα τω Θεώ, ο άντρας μου ζει μετά από αυτό.

Η μητέρα σίγουρα ανέλαβε πολλά πράγματα. Γριά, αδύναμη, άρρωστη, νίκησε με την προσευχή της τον εχθρό του ανθρώπινου γένους. Την εκδικήθηκε ακούραστα για αυτό. Στον τάφο της μητέρας μας  κρέμεται μια φωτογραφία όπου το αριστερό της χέρι είναι δεμένο με ένα πανί. Συνεχώς έπεφτε σε αυτό το χερούλι. Και πολύ συχνά αυτό το χέρι ήταν δεμένο με ένα κουρέλι. Και όταν η μητέρα παρακάλεσε κάποιον από τον Κύριο και έδειξε ένα θαύμα, ο εχθρός πήρε εκδίκηση σπάζοντας της το χέρι. Ο εχθρός την βασάνιζε πολύ...

Κάποιοι, είδα, ήρθαν κοντά της ντυμένοι, με ακριβά αυτοκίνητα, όλοι ντυμένοι... Έρχονταν και άνθρωποι με άστεγη εμφάνιση: βρώμικες, αξύριστες, τους αγκάλιαζε από κάτω, τους φίλησε τα χέρια. Αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα και για εμάς...»

Ο σύζυγος της κόρης της Μητέρας Βαρβάρας, E. A. Udaltsov, λέει: «...Ο Δημιουργός αντάμειψε έναν αγράμματο άτομο με αδιαίρετη, αναμφισβήτητη πίστη με εκπληκτικές ικανότητες. Η μητέρα ήξερε πώς να βλέπει το μέλλον, το παρόν και το παρελθόν των επισκεπτών της, διείσδυσε στις σκέψεις του συνομιλητή της, είδε γεγονότα να λαμβάνουν χώρα εξ αποστάσεως, θεράπευε τους αρρώστους από ανίατες ασθένειες, προέβλεψε και προφήτευε και διέθετε τα χαρίσματα της προσευχητικής περισυλλογής και πνευματική παρηγοριά.

Η φήμη των καταπληκτικών ικανοτήτων της μοναχής της Βυρίτσας απλώθηκε πολύ γρήγορα και μακριά... Εκατοντάδες... από τους θεραπευμένους, πνευματικά φωτισμένους, εμπνευσμένους από την πίστη, την εγκατέλειψαν. Η μητέρα Βαρβάρα αντιμετώπισε τα πνευματικά της παιδιά με μεγάλη αγάπη και ζεστασιά. Δεν τους έχασε ποτέ από τα μάτια της, ήξερε για όλες τις ανάγκες τους...

Η μητέρα συνήθως μιλούσε ελάχιστα και σύντομα... Ζούσε ασκητικό τρόπο ζωής, αρκούμενη σε ελάχιστο υλικό πλούτο. Σε όλη μου τη ζωή έτρωγα πολύ λίγα απλά, φυσικά τρόφιμα που περιείχαν φυτικές ίνες. Για να διατηρεί το σώμα της καθαρό, νήστευε συνεχώς και συχνά πεινούσε...

Σε «ιδιαίτερα σοβαρές» περιπτώσεις, προσευχόταν για αρκετές ημέρες στη σειρά, δεν έτρωγε και δεν έπινε τίποτα.

«Μην ανησυχείς για το σώμα, ανησυχείς για την ψυχή», είπε η μητέρα. – Μην ανταλλάξετε αυτή τη γήινη στιγμή της ζωής με απολαύσεις. Όποιος το περάσει θα συνεχίσει να ζει. Η θέση κάθε ανθρώπου στον Παράδεισο θα καθοριστεί...

... Όσο τη θυμάμαι, πάντα σταύρωνε τα πάντα. (Πριν από το φαγητό, προσευχόταν και σταυρωνε προσεκτικά το φαγητό.) Αν ντυνόταν, τότε όλα τα ρούχα της, συμπεριλαμβανομένων κάθε κάλτσας, μπότας ή γαντιού αν έτρωγε, τότε κάθε πιάτο, κάθε κομμάτι «ψωμί». Χωρίς το σταυρό δεν έκανε βήμα. Βάπτιζε αργά, στοχαστικά, βαθιά συνειδητά, ψυχικά, με πίστη στη δύναμη και την αποτελεσματικότητα του σταυρού. Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι επισκέπτονταν τη μητέρα έλεγαν πάντα: «Πετάς από αυτήν σαν στα φτερά!»

Από τα απομνημονεύματα της πνευματικής κόρης της Γερόντισσας Βαρβάρας, της δούλης του Θεού Μαρίνας:

«Πριν από το θάνατό της, η μητέρα μου ήταν πολύ άρρωστη… Δεν μπορούσε να περπατήσει. Άντεξε: «Το οφείλω στον εαυτό μου». Και δέχτηκε τόσο κόσμο! Πάνω από μία φορά είχαμε όνειρα ότι θα πάμε να δούμε τη μητέρα μου στο νοσοκομείο και υπήρχε μια γραμμή προς αυτήν σε όλη τη διαδρομή από τον σταθμό. Στέκονται σε σειρές...

Τον τελευταίο καιρό μιλούσε πολύ λίγο, μόνο προσευχόταν. Αλλά δέχτηκε κάποιον. Ήταν στην Αγία Πετρούπολη, στο νοσοκομείο Ksenia St. Petersburg. Όταν εξομολογήθηξε και κοινώνγσε η αρρώστια φαινόταν να υποχωρεί. Αλλά το πρωί του Πόκροφ, η Μητέρα με ενημέρωσε ότι θα έφευγε εκείνη τη μέρα. Άρχισα να αποχαιρετώ...»

Στις 14 Οκτωβρίου 1999, στην εορτή της Παρακλήσεως της Θεοτόκου, η Μητέρα Βαρβάρα εκοιμήθη ειρηνικά εν Κυρίω.

ΑΘΩΝΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΈΡΕΣ.

ΑΘΩΝΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ 

Καλημέρα και καλή εβδομάδα με κέφι και όνειρα έστω και ακατόρθωτα ....αφού ο αγαπημένος χώρος δράσης του Θεού  είναι το ανθρώπινο αδιέξοδο.

Πάντα κάθε μέρα σας να είναι γιορτή.

"*Πάλιν ἑορτή καί πάλιν πανήγυρις. Ἑορτή μεγάλη καί θαυμαστή καί τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων πρόξενος*"

Η σημερα εορταζομένη  Αγία Ανυσία να μας δίνει φώτιση , θέληση για να ανύουμε και διανύουμε την ζωή μας στον υπέρθεο Ιησού Χριστόν.

  Μα χνωτισουμε  τα θέλω μας με το θέλημά Του..!

Πατήρ Διονύσιος Ταμπακης.

Η όμορφη ειρωνεία είναι ότι η απώλεια μας είναι η επανένωση κάποιου άλλου. ❣️

Πως σώθηκε ο Πρόδρομος από την Βρεφοκτονία.

Πως σώθηκε ο Πρόδρομος από την Βρεφοκτονία. 

Μετά την γέννησι του Χριστού ο Ζαχαρίας, πατέρας του Προδρόμου, σύμφωνα με την παράδοσι, εκήρυττε με παρρησία ότι η Μαριάμ όντως εγέννησε τον Θεό και ότι μετά τον θείο τοκετό έμεινε και πάλι Παρθένος. Επειδή δέ στον ναό της όρισε να στέκεται όπου εστέκοντο αι παρθένοι, διήγειρε εναντίον του το μίσος των Εβραίων.

Κατά την βρεφοκτονία της Βηθλεέμ, επειδή ζουσαν και εκείνοι στα περίχωρα της, έκρυψε την Ελισάβετ μαζί με τον Ιωάννη, νήπιο τότε δυόμισι ετών, σε σπήλαιο πέραν του Ιορδάνου. Εκεί άνοιξε η πέτρα και τους δέχθηκε για να μην τους βρουν οι στρατιώτες του Ηρώδη. 

Οι Ιουδαίοι κατήγγειλαν τον Ζαχαρία στον θηριώδη Ηρώδη και τον κατεδίωξαν ως το εσωτερικό του ναού. Εκεί τον εφόνευσαν μεταξύ ναού και θυσιαστηρίου, στον τόπο όπου είχε ορίσει να στέκεται η Παρθένος μετά την θεοτοκία της. Το αίμα του κύλησε έως το εσωτερικό του θυσιαστηρίου, μαρτυρώντας ενώπιον του Θεού την μιαιφονία των Εβραίων. Οι ιερείς ενεταφίασαν το σώμα του στον τάφο των πατέρων του, στα Ιεροσόλυμα.

Από το γεγονός αυτό και εξής στον ναό των Ιεροσολύμων έλαβαν χώρα σημεία και τέρατα, που προεμήνυαν την προσεχή κατάργησι της λατρείας και του Νόμου. Οι ιερείς έπαυσαν να έχουν οπτασίες θεοπέμπτων αγγέλων· τους αφαιρέθηκε το χάρισμα της προφητείας και δεν μπορούσαν πλέον να δώσουν χρησμό από το Δαβήρ (άδυτο του ναού), ούτε να ρωτήσουν στο εφούδ (άμφιο του Ααρών) και να διασαφηνίσουν στον λαό τα δυσνόητα σημεία της Αγίας Γραφής.

Μετά την Βρεφοκτονία ,  Άγγελος Κυρίου παρέλαβε το παιδίο τον Πρόδρομο και το οδήγησε στην έρημο.  Εκεί έμενε χρόνια μόνος μόνω Θεώ ,  τρεφόμενος με ακρίδες και μέλι άγριο,  μελετώντας τους Προφήτες και προσευχόμενος, έως την ημέρα αναδείξεως του στον Ισραήλ.  Δηλαδή όταν έφτασε τριάντα χρονών και είχε νόμιμη ηλικία να κηρύττει δημόσια .

Πηγή: ΟΙ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΕΣ

Από την ακολουθία της ημέρας. Δοξαστικὸν, Ποίημα Ανδρέου Κρήτης 

Ἡρῴδης ὁ παράνομος, θεωρῶν τὸν ἀστέρα, ὑπὲρ πᾶσαν κτίσιν λαμπρότερον, ἐταράττετο, καὶ γαλακτοτροφούμενα Βρέφη, ἐξ ἀγκαλῶν μητρικῶν ἀφήρπασεν. Ἡ δὲ Ἐλισάβετ, λαβοῦσα τὸν Ἰωάννην, πέτραν παρεκάλει. Δέξαι Μητέρα μετὰ τέκνου. Ὄρος ἐδέξατο τὸν Πρόδρομον· φάτνη ἐφύλαττε τὸν θησαυρόν, ὃν ἀστὴρ ἐμήνυσε· Μάγοι προσεκύνουν, Κύριε δόξα σοι.

S. Devyatova .Ορθόδοξοι ασκητές του 20ού αιώνα 14

 

Σχήμα μοναχή Μαρία (Μακόβκινα) (1984–1971)

Η μοναχή Μαρία (Maria Pavlovna Makovkina) από τις αρχές της δεκαετίας του εξήντα, τα τελευταία χρόνια της ζωής της, ζούσε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου στην Αγία Πετρούπολη.

Μοναχοί, ιερείς και λαϊκοί απευθύνθηκαν στην οξυδερκή ηλικιωμένη γυναίκα για πνευματικές συμβουλές.

Στη νεολαία της, η μελλοντικός ασκητής έζησε στη Μόσχα. Είναι γνωστό ότι μετά την ολοκλήρωση του παραϊατρικού της μαθήματος επισκέφτηκε το μοναστήρι της Γεθσημανής μαζί με τον Γέροντα Βαρνάβα . Αυτό το ταξίδι προκαθόρισε ολόκληρη τη ζωή της. Η συνοδός του κελιού του γέροντα έφυγε ειδικά από το σπίτι για να την καλέσει, που ήταν τελευταία στη σειρά, από τον πολυάριθμο κόσμο.

Η μητέρα Μαρία θυμήθηκε αργότερα ότι η συνομιλία με τον οξυδερκή γέροντα διήρκεσε δύο ώρες, ο γέροντας προέβλεψε ολόκληρη τη μελλοντική της ζωή (οι προβλέψεις έγιναν πραγματικότητα).

Με την ευλογία του Γέροντα Βαρνάβα, κατά τη διάρκεια του πολέμου άρχισε να εργάζεται στην Αγία Πετρούπολη στο Αυτοκρατορικό Νοσοκομείο, όπου εκείνη την εποχή οι μεγάλες Δούκισσες και η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φεοντόροβνα παρείχαν βοήθεια σε τραυματίες στρατιώτες. Η μητέρα Μαρία διατήρησε την αγάπη και τον σεβασμό της για τους Βασιλομάρτυρες μέχρι το τέλος των ημερών της.

Κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού, είχε την ευκαιρία να προσευχηθεί τη νύχτα στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου για τη σωτηρία της Ρωσίας μαζί με τον Μητροπολίτη Λένινγκραντ Αλέξιο (Σιμάνσκι) Έχοντας γίνει πατριάρχης, έστειλε πολλές φορές «αγγελιοφόρους» στη Μητέρα Μαρία και συμβουλεύτηκε μαζί της για σημαντικά θέματα της εκκλησιαστικής πολιτικής.

Η Klavdia Petrovna Petrunenkova είπε ότι στο Pechery άκουσε κάποτε από έναν από τους πρεσβύτερους Valaam που επέστρεψε στη Ρωσία: «Η Μητέρα Μαρία είναι η κολόνα πάνω στην οποία στηρίζεται ολόκληρη η πόλη και τα πάντα γύρω».

Με τις προσευχές της οξυδερκούς γερόντισσας Μαρίας, οι άνθρωποι σώθηκαν από τον διωγμό και θεραπεύτηκαν από σοβαρές ασθένειες. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της Klavdia Petrovna, μετά τον θάνατο του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Αλεξίου Α', η ηλικιωμένη γυναίκα, αρνούμενη το φαγητό, προσευχόταν μέρες και νύχτες. Μετά την εκλογή του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Πίμεν, αναστέναξε με ανακούφιση και είπε: «Δόξα τω Θεώ, επιλέχθηκε ένας πιστός. Είναι πιστός».

Η μοναχή Μαρία αναχώρησε στον Κύριο το 1971, χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν για να δουν τη μεγάλη ασκήτρια στο τελευταίο της ταξίδι. Η Σχήμα-μοναχή Μαρία θάφτηκε στο νεκροταφείο Σουβαλόφσκι, όχι μακριά από την εκκλησία του Αγιου Πρίγκιπας Αλέξανδρος Νιέφσκι.

S. Devyatova .Ορθόδοξοι ασκητές του 20ού αιώνα 13

 

Mοναχη Μαρία (Λελιανόβα) (1874–1932)

Η μοναχή του σχήματος Μαρία (στον κόσμο Lidia Aleksandrovna Lelyanova) γεννήθηκε το 1874 στην οικογένεια του εμπόρου Alexander Ivanovich Lelyanov στην Αγία Πετρούπολη. Η οικογένεια Lelyanov ζούσε δίπλα στην Εκκλησία της Μεταμόρφωσης στη λεωφόρο Zabalkansky, στο σπίτι με αριθμό 101. Η Lydia πέρασε τα ξέγνοιαστα παιδικά και νιάτα της εδώ.

Πριν από τις τελικές εξετάσεις στο γυμνάσιο, η Λυδία αρρώστησε με εγκεφαλίτιδα, η οποία περιέπλεξε τη νόσο του Πάρκινσον και την έφεραν στις εξετάσεις σε αναπηρικό καροτσάκι. Η Λυδία έμεινε εντελώς ανάπηρη.

Η Λυδία σήκωσε τον σταυρό της με μεγάλη ταπείνωση, η παρηγοριά της ήρθε με την προσευχή, βρήκε ψυχική ηρεμία και πνευματική σοφία. Σύμφωνα με την Πρόνοια του Θεού, έμελλε να γίνει παρηγορήτρια, πνευματική μητέρα πολλών πιστών.

Καταδικασμένη σε ακινησία, βαθύτερη στη συνεχή Προσευχή του Ιησού, έγινε εξαιρετικά πράος, ταπεινή και συγκεντρωμένη.

Στο βιβλίο του Πρωτοπρεσβύτερου Μιχαήλ Πόλσκι «Νέοι Ρώσοι Μάρτυρες», στο κεφάλαιο αφιερωμένο στη Μητέρα Μαρία, σημειώνεται: «Έχοντας βρεθεί εντελώς σωματικά ανάπηρη, (αυτή) όχι μόνο δεν εκφυλίστηκε ψυχικά, αλλά ανακάλυψε εντελώς ασυνήθιστη προσωπικότητα και χαρακτήρα. χαρακτηριστικά, ασυνήθιστα για τέτοιους ασθενείς: έγινε εξαιρετικά πράος, ταπεινή, υποταγμένη, ανεπιτήδευτη, συγκεντρωμένη στον εαυτό της, βάθυνε στη συνεχή προσευχή, χωρίς το παραμικρό μουρμουρητό αντέχοντας τη δύσκολη κατάστασή του».

Το 1909, οι συγγενείς της έφεραν την ασκήτρια στην πόλη Γκάτσινα (επαρχία της Αγίας Πετρούπολης), όπου ζούσε σε ένα ξύλινο σπίτι όχι μακριά από τον καθεδρικό ναό του Παβλόφσκ. Στο ίδιο σπίτι έμενε ο μεγαλύτερος αδερφός της Βλαντιμίρ (ήταν ιδιοκτήτης του φαρμακείου Elizavetinskaya). Σύμφωνα με τη μαρτυρία του καθηγητή M.I Andreevsky , ο αδερφός της μητέρας Μαρίας, ένας αδύναμος, μικρόσωμος, όμορφος γέρος, την πρόσεχε ανιδιοτελώς και δεχόταν πολλούς επισκέπτες που ήρθαν στην οξυδερκή ηλικιωμένη γυναίκα για πνευματικές συμβουλές.

Το 1912, η ​​Λυδία έχασε την ικανότητα να κινείται, της ήταν δύσκολο να μιλήσει «μιλούσε με το στόμα μισόκλειστο, ψέλνοντας αργά και μονότονα». Το 1921, ένας κύκλος προσευχής σηκώθηκε γύρω από την  ασκητή. Ονομαζόταν Ιωαννόφσκι από το όνομα του αγίου δικαίου Ιωάννου της Κρονστάνδης . Η συνεχής κοινή προσευχή των αδελφών και των αδελφών τους ένωσε σε μια πνευματική οικογένεια, έτοιμη να υπηρετήσει τους πλησίον τους με πράξεις ευσπλαχνίας. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της πνευματικής κόρης της Μητέρας Μαρίας O.E Weyert, σκοπός του κύκλου ήταν η διατήρηση πνευματικής και ηθικής επικοινωνίας με τον άρρωστο, καθώς και η πραγματοποίηση μνημοσύνων, προσευχών και συναντήσεων προσευχής στο διαμέρισμα του ασθενούς. Περιλάμβανε γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και τάξεων, ευαίσθητες στην καρδιά, συμπονετικές και μεγαλωμένες από τους γονείς τους με την Ορθόδοξη πίστη. Κάποιοι υπέφεραν αργότερα για την πίστη τους.

Το 1922, στην αυλή της Μονής της Θεοτόκου Πιατιγκόρσκ (στην Γκάτσινα), η Λυδία έγινε μοναχή με το όνομα Μαρία, ο αρχιμανδρίτης Λαύρα Μακάριος (Ανάσταση) με την ευλογία του Μητροπολίτη Πετρούπολης Βενιαμίν .

Η κοινότητα Ioannovskaya τροφοδοτήθηκε πρώτα πνευματικά από τον Αρχιερέα Ioann Smolin και μετά τον θάνατό του το 1927 από τον πατέρα Peter Belavsky. Σύντομα ο πατέρας του Πέτρου συνελήφθη και εξορίστηκε στο στρατόπεδο Solovetsky. Η πάσχουσα Μαρία παρηγόρησε τον πατέρα Πέτρο στις επιστολές της: «...Κοίταξε τον όμορφο ουρανό: τώρα είναι καθαρός και γαλάζιος, αλλά μετά εμφανίζονται τεράστια λευκά σύννεφα, σαν να ήταν κολλημένα στο θησαυροφυλάκιο του ουρανού λευκά κομμάτια πάγου. Αυτό λοιπόν αλλάζει με τα λευκά αρνιά. Και ξαφνικά εμφανίζονται μαύρα σύννεφα με χάλκινη απόχρωση και πολύ σύντομα πυκνώνουν. Είναι σκοτεινό στη φύση, ολόκληρος ο ζωντανός κόσμος είναι σε μια ανήσυχη κατάσταση, ένα σύννεφο ασκεί πίεση στον εγκέφαλο και σφίγγει την καρδιά. Αλλά μετά ο άνεμος σηκώθηκε, βροντές χτύπησαν και δυνατή βροχή άρχισε να πέφτει. ο ουρανός καθάρισε, ο ήλιος βγήκε, ο αέρας καθάρισε, ακούστηκε μια μυρωδιά ευχάριστης φρεσκάδας, όλα ζωντάνεψαν και το άτομο αναζωογονήθηκε... Δεν είναι αυτό που βιώνετε, αγαπητέ, και όλοι, και Δεν είμαι εξαίρεση.

Πότε, αφού ρίξει καυτά δάκρυα, θα καθαρίσει η καρδιά μας και θα γίνει εύκολη; Ω, πόσο έλεος έχει ο Παντοδύναμος. Η ευτυχία δεν σε άφησε ούτε στο βορρά. Ευτυχία είναι να ζεις ανάμεσα στη φύση. Η φύση είναι η ίδια μας η μητέρα, που μας παιδεύει, μας παρηγορεί και μας ευχαριστεί. Το πνεύμα αναπνέει παντού, και δεν έχει υπάρξει ούτε μια μέρα που να μην σε θυμούνται...»

Η μητέρα Μαρία γνώριζε πολλούς κληρικούς. Το 1928-1929 Ο Αρχιεπίσκοπος Dimitri (Lyubimov) επισκέφθηκε τη μητέρα Μαρία. Οι Μητροπολίτες Βενιαμίν (Καζάνσκι) και Ιωσήφ (Πετρόβιχ) της παρουσίασαν τις φωτογραφίες τους με επιγραφές. Ο Ιερομάρτυς Μητροπολίτης Πετρούπολης Βενιαμίν έγραψε στη φωτογραφία που δόθηκε στη μητέρα του: «Στην βαθειά σεβάσμια ταλαίπωρη Μητέρα Μαρία, που παρηγόρησε, ανάμεσα σε πολλούς που θρήνησαν, εμένα, έναν αμαρτωλό».

Πολλοί πιστοί στον κόσμο ήρθαν στη μοναχή, άκουσαν τη συμβουλή της και πολλοί ζήτησαν βοήθεια με προσευχή.

Από τα απομνημονεύματα του καθηγητή M.I Andreevsky, ο οποίος επισκέφτηκε τη μοναχή Μαρία το 1927: «Σε μια καταγγελία για οδυνηρή και απελπιστική μελαγχολία, η ηλικιωμένη γυναίκα απάντησε σοφά: «Η μελαγχολία είναι ένας πνευματικός σταυρός, στέλνεται για να βοηθήσει τους μετανοούντες που δεν το κάνουν. ξέρουν πώς να μετανοήσουν, δηλ. μετά τη μετάνοια, πέφτουν πάλι στις προηγούμενες αμαρτίες τους... Και επομένως, μόνο δύο φάρμακα αντιμετωπίζουν αυτό το μερικές φορές εξαιρετικά σοβαρό πνευματικό πόνο. Πρέπει είτε να μάθουμε να μετανοούμε και να φέρουμε τους καρπούς της μετάνοιας, είτε με ταπείνωση, πραότητα, υπομονή και μεγάλη ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο, να σηκώσουμε αυτόν τον σταυρό της πνευματικής αγωνίας, να θυμόμαστε ότι η φόρτωση αυτού του σταυρού καταλογίζεται στον Κύριο για τον καρπό της μετανοίας. .. Μα τι μεγάλη παρηγοριά είναι να συνειδητοποιείς ότι η μελαγχολία σου είναι ένας ασυνείδητος καρπός μετανοίας, μια υποσυνείδητη αυτοτιμωρία για την έλλειψη των απαιτούμενων καρπών... Από αυτή τη σκέψη νιώθεις τρυφερότητα. πρέπει να έρθεις, και τότε η μελαγχολία θα λιώσει σταδιακά και θα αρχίσουν οι αληθινοί καρποί της μετάνοιας...»

Τον Φεβρουάριο του 1932, η μοναχή και ο αδελφός της συνελήφθησαν. Αφορμή της σύλληψης ήταν η τεράστια πνευματική επιρροή της Γερόντισσας Μαρίας. Οι αστυνομικοί της ασφάλειας έσυραν την αβοήθητη ασκήτρια κατά μήκος του δαπέδου, κατά μήκος του εδάφους από τα στριμμένα μπράτσα της, στη συνέχεια την πέταξαν ασυνήθιστα στο πίσω μέρος ενός φορτηγού και την μετέφεραν στο προφυλάκιο.

Σύμφωνα με την ετυμηγορία της τρόικας NKVD, η μοναχή Μαρία έπρεπε να απελαθεί από την περιοχή του Λένινγκραντ για 3 χρόνια, αλλά ο πάσχων μεταφέρθηκε από τη φυλακή στο τμήμα φυλακών του πρώην νοσοκομείου Alexander στη Fontanka. Ο αδελφός της μοναχής Μαρίας, ο Βλαντιμίρ, μετά από 9 μήνες έρευνας, έλαβε 5 χρόνια φυλάκιση σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Σιβηρία, η αδελφή Τζούλια συμμετείχε επίσης στην «υπόθεση της κοινότητας Ioannovskaya, Αγία Πετρούπολη, 1932», καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, διάφορες περιόδους εξορίας και στρατόπεδα Το έλαβαν και οι μοναχές από το Μετόχι της Μεσολάβησης, που τιμούσαν τη Μητέρα.

Στις 5 Απριλίου 1932, η Σχημα μοναχή Μαρία πέθανε στο νοσοκομείο των φυλακών. (Υποβλήθηκε σε επώδυνες επεμβάσεις: της κόπηκαν οι τένοντες...). Η σορός δόθηκε στον ξάδερφο του πάσχοντος για ταφή στο νεκροταφείο του Σμολένσκ. Ο τάφος, που βρίσκεται κοντά στο παρεκκλήσι της Παναγίας Ξενίας της Αγίας Πετρούπολης, έγινε τόπος προσκυνήματος για τους Ορθοδόξους.

* * *

Το 1981, η Σχήμα-μοναχή Μαρία αγιοποιήθηκε από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία του Εξωτερικού ως ένας από τους Αγίους Νεομάρτυρες και Ομολογητές της Ρωσίας.

S. Devyatova .Ορθόδοξοι ασκητές του 20ού αιώνα 12

 Αγία Πετρούπολη 

Οι μακάριοι πρεσβύτεροι του 20ου αιώνα, που έζησαν στην Αγία Πετρούπολη και τα περίχωρά της, όπως και οι μεγάλοι προκάτοχοί τους που έζησαν τον 18ο-19ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της ασκητικής τους ζωής και της μεγάλης υπομονής και ταπεινοφροσύνης τους, απέκτησαν το θράσος να υποστηρίξουν με προσευχή τους πάσχοντες ενώπιον του Κυρίου. Ας δώσουμε μια σύντομη βιογραφία των πιο διάσημων δίκαιων γυναικών της Αγίας Πετρούπολης των τελευταίων αιώνων.

Γνωστή πλέον σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο, η μακαρία Ξένια, έχοντας χάσει τον αγαπημένο της σύζυγο σε ηλικία 26 ετών, ο οποίος πέθανε χωρίς χριστιανική προετοιμασία, η Αντρέι Φεοντόροβιτς Πετρόφ (πρώην τραγουδιστής της αυλικής χορωδίας που υπηρέτησε με τον βαθμό του συνταγματάρχη), ξεκίνησε ένα κατόρθωμα ανοησίας. προκειμένου να παρακαλέσει τον Δημιουργό για συγγνώμη για τον ξαφνικά νεκρό σύζυγό της.

Η νεαρή χήρα απαρνήθηκε όλες τις ευλογίες του κόσμου, φόρεσε τα ρούχα του συζύγου της και άρχισε να περιπλανιέται στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης, ενημερώνοντας όλους όσοι τη γνώριζαν: «Η Ksenyushka μου πέθανε και αναπαύεται ειρηνικά στο νεκροταφείο, αλλά η αμαρτωλή είναι όλη εδώ."

Για πολλά χρόνια, η ευλογημένη Ξένια έκανε με πραότητα το σωτήριο κατόρθωμα της, προσευχόμενη ακατάπαυστα, υπομένοντας υπομονετικά τη γελοιοποίηση και τους ξυλοδαρμούς, τη ζέστη και το κρύο.

Για τη μεγάλη ταπεινοφροσύνη και την αγάπη της προς τους γείτονές της, απονεμήθηκαν στην μακαρία Ξένια τα μεγάλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος: το δώρο της ενόρασης και της θεραπείας. Σύμφωνα με τους σύγχρονους, οι προβλέψεις της έγιναν πραγματικότητα, οι άρρωστοι θεραπεύτηκαν μέσω των προσευχών της και η ευλογημένη βοήθησε στην οργάνωση της οικογενειακής ζωής των φτωχών ανθρώπων.

Η μακαρία Ξένια, που εργάστηκε ως ανόητη για 45 χρόνια, αναχώρησε στον Κύριο στις αρχές κιόλας του 19ου αιώνα. Η μεγάλη ασκήτρια θάφτηκε στο νεκροταφείο του Σμολένσκ της Αγίας Πετρούπολης, όπου κάποτε βοήθησε να χτιστεί μια εκκλησία. (Όταν άρχισε η κατασκευή μιας νέας πέτρινης εκκλησίας στο νεκροταφείο του Σμολένσκ, η μακαρίτης σήκωσε κρυφά τούβλα τη νύχτα και τα στοίβαξε σε σκαλωσιές.)

Τα θαύματα της θεραπείας με τις προσευχές της μακαρίας Ξένιας δεν σταμάτησαν ούτε μετά τον θάνατό της. Το 1902 χτίστηκε ξωκλήσι με μαρμάρινο τέμπλο και επιτύμβια στήλη πάνω από τον τάφο της μακαρίας Ξενίας. Το 1988 αγιοποιήθηκε η μακαριστή Ξένια. Ημέρα Μνήμης της Μακαρίας Ξενίας 24 Ιανουαρίου/6 Φεβρουαρίου.

Τροπάριο Μακαρίας Ξενίας Πετρούπολης, ήχος έβδομος 

Έχοντας αγαπήσει τη φτώχεια του Χριστού, τώρα απολαμβάνοντας το αθάνατο τραπέζι, έχοντας εκθέσει την τρέλα του κόσμου με φανταστική τρέλα, λάβατε τη δύναμη του Θεού με την ταπείνωση του Σταυρού. Γι' αυτό, εσύ που απέκτησες το χάρισμα της θαυματουργικής βοήθειας, ευλογημένη Ξένια, προσευχήσου στον Χριστό Θεό να μας ελευθερώσει από κάθε κακό με τη μετάνοια.

Για περισσότερα από 30 χρόνια, η μακαρία Άννα εργάστηκε στο κατόρθωμα της ανοησίας, συνεχίζοντας την προσευχητική μεσιτεία της ενώπιον του Κυρίου για την πόλη του Αγίου Πέτρου, που ξεκίνησε η μακαρία Ξένια.

Είναι γνωστό ότι η ευλογημένη Άννα (Anna Ivanovna Lukasheva, σε ορισμένες λογοτεχνικές πηγές αναφέρεται το επώνυμο Lashkina) γεννήθηκε σε μια πλούσια οικογένεια, αποφοίτησε από ένα από τα ινστιτούτα της Αγίας Πετρούπολης και μετά την απώλεια του αγαπημένου της νεαρού (αυτός απροσδόκητα για την Άννα παντρεύτηκε μια άλλη κοπέλα) μπήκε στον δρόμο της ανοησίας.

Σύμφωνα με τους σύγχρονους, η μακαρία Άννα, ντυμένη με κουρέλια, φορώντας ένα λευκό σκουφάκι στο κεφάλι της, δεμένη με ένα βαμβακερό μαντίλι, με ένα τεράστιο σάκο στους ώμους της και ένα ραβδί στα χέρια της, περπατούσε στους δρόμους της πόλης, κατά μήκος της διαδρομής κατήγγειλε την υπερηφάνεια και την αλαζονεία, προειδοποίησε και προέβλεψε.

Η μακαρία Άννα αναχώρησε στον Κύριο το 1853, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, από την 1η Ιουλίου έως τις 5 Ιουλίου 1853, χιλιάδες άνθρωποι έσπευσαν στην εκκλησία Spasskaya στην πλατεία Sennaya για να αποχαιρετήσουν την αποθανούσα ανόητη Αγία Πετρούπολη. Την ημέρα της κηδείας, 5 Ιουλίου, περίπου 40 χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο νεκροταφείο του Σμολένσκ. Για πολλές δεκαετίες, πιστοί κάτοικοι της Αγίας Πετρούπολης, ερχόμενοι στο νεκροταφείο του Σμολένσκ, τελούσαν πάντα μνημόσυνα για τη δούλη του Θεού Άννα μαζί με την ευλογημένη. Ξένια. Δυστυχώς, το παρεκκλήσι πάνω από τον τάφο της αγίας ανόητης Άννας δεν έχει σωθεί.

Οι κάτοικοι της Αγίας Πετρούπολης κρατούν στη μνήμη τους και ονόματα άλλων ασκητών. Η μακαρία Μάρθα, η Ματρώνα, η Ιρίνα, η Άννα Ιβάνοβνα Κομισσάροβα, η Όλγα Ιβάνοβνα, σεβαστή από τον λαό, θάβονται στο νεκροταφείο του Σμολένσκ και η ευλογημένη γριά Μαρία στο νεκροταφείο Σουβαλόφσκι.

Θυμίζοντας τα ονόματα των ασκητών που τιμούνταν τον 19ο αιώνα στην πόλη του Αγίου Πέτρου, θα ήθελα να θυμηθώ το όνομα της γερόντισσας  Παρασκευά (Παρασκευά Ιβάνοβνα Κοβρίγινα, 1816–1886). Στο βιβλίο «The Source of Living Water», το οποίο μιλάει για τη ζωή και το έργο του μεγάλου βιβλίου προσευχής και θαυματουργού, Αγίου Δίκαιου Ιωάννη της Κρονστάνδης (1829–1908), που δημοσιεύτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, μπορείτε να βρείτε υλικό για τη γριά Παρασκευά.

Η Paraskeva Ivanovna Kovrigina γεννήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 1816 σε μια αγροτική οικογένεια στο χωριό Falagino (κοντά στην πόλη Galich, στην επαρχία Kostroma). Η Παρασκευάς ήταν η μικρότερη της οικογένειας από την παιδική της ηλικία.

Από την ηλικία των είκοσι ετών, η Παρασκευά άρχισε να επισκέπτεται συχνά το μοναστήρι Reshma και εδώ βρήκε έναν πνευματικό ηγέτη, τον οξυδερκή γέροντα Ιερομόναχο Ιλαρίωνα.

Πριν από το θάνατό του, ο πνευματικός πατέρας της μέλλουσας γερόντισσας, ο Γέροντας Ιλαρίων, ευλόγησε τη Μητέρα Παρασκευά να μετακομίσει στην Κρονστάνδη, είπε: «Εκεί ο φωτιστής της Εκκλησίας του Χριστού, ο πάτερ Ιωάννης, να υπηρετήσεις μαζί του!».

Σύμφωνα με τον συντάκτη του βιβλίου N.I Bolshakov († 1910), «εκείνη την εποχή οι άνθρωποι δεν έβλεπαν ακόμη τίποτα το εξαιρετικό στον πατέρα Ιωάννη Σεργκέεφ... Οι κάτοικοι της Κρονστάνδης... δεν μπορούσαν παρά να εντυπωσιαστούν από την ασυνήθιστη περίσταση. Η Παρασκευά Ιβάνοβνα περπάτησε για πολλή ώρα στους δρόμους της πόλης με τον π. John Sergiev, και επίσης τον συνόδευε παντού, ταπεινά συνομιλώντας μαζί του, ακούγοντας προσεκτικά τις συμβουλές του...

Όταν η Παρασκευά έμεινε μόνη, (το πλήθος) την πολιόρκησε με ερωτήσεις για τον πατέρα Ιωάννη και τον λόγο των μακρών συνομιλιών της μαζί του... Η Παρασκευά Ιβάνοβνα... απλώς τους εξήγησε πόσο ευεργετικές συνομιλίες είχε με τον π. Αρχιερέας Σεργκιέφ και πώς ανανεώνεται ένας άνθρωπος, αφού του άνοιξε ειλικρινά την ψυχή του στην εξομολόγηση... δημιουργήθηκε μια μικρή κοινωνία που καταδίωκε την Κοβρίγινα, με στόχο να μιλήσει μαζί της, να αποκαλύψει τις ψυχικές και καρδιακές τους πληγές... όταν ντρέπονταν να πουν οτιδήποτε προσωπικά στον πατέρα Ιωάννη Σέργκιεφ...

Αυτή έπεισε τον π.  Αρχιερέα Ιωάννης να οργανώσει πνευματικές συνομιλίες σε άξια σπίτια για όσους διψούν για πνευματική σωτηρία... Το 1881 η  Παρασκευά Ιβάνοβνα, μη ικανοποιημένη με τις καθιερωμένες πνευματικές συνομιλίες στην Κρονστάνδη, σπεύδει στην πρωτεύουσα... Γόνιμο έδαφος για πνευματική σπορά βρέθηκε και στο Πετρούπολη... Η Γερόντισσα  Παρασκευά συστήνει πολλές οικογένειες με αυτόν τον στοργικό βοσκό, με τις προσευχές του οποίου σε αυτές τις οικογένειες, πάσχοντας από διάφορες ασθένειες, εγκαθιδρύεται η ειρήνη, καταστρέφεται η μοιχεία και η διχόνοια ή η ανυπακοή στη γονική βούληση, ο σεβασμός στα ιερά πρόσωπα...

Η Γερόντισσα Παρασκευά είχε έντονη πνευματική επιρροή σε όλους όσους στράφηκαν στη μεσολάβησή της. Και υπήρχαν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι».

Θα περάσουν πολλά χρόνια και ο πατέρας Ιωάννης της Κρονστάνδης, όταν ρωτήθηκε πώς και πότε άρχισε να προσεύχεται για τους αρρώστους και τους δαιμονισμένους, αναπολώντας τα πρώτα χρόνια της διακονίας στην Κρονστάνδη, θα απαντήσει:

«...πολέμησα το κακό με τα συνήθη μέτρα στο ποιμαντικό έργο και όχι μόνο δεν λειτούργησα ως γενικός προσευχητάριος και μεσίτης ενώπιον του Θεού, αλλά ούτε στα βάθη της ψυχής μου δεν είχα τέτοια επιθυμία και πρόθεση. Ο Κύριος ο Θεός χάρηκε που με έβαλε σε διαφορετικό μονοπάτι. Έγινε έτσι: στην Κρονστάνδη ζούσε μια ευσεβής γυναίκα με όμορφη ψυχή, η Παρασκευά Ιβάνοβνα Κοβρίγινα, η οποία έδωσε τον εαυτό της στην υπηρεσία των γειτόνων της. Άρχισε πειστικά να μου ζητά να προσευχηθώ για αυτό ή εκείνο το άτομο που υποφέρει, διαβεβαιώνοντάς με ότι η προσευχή μου γι' αυτούς θα ήταν αποτελεσματική και χρήσιμη γι' αυτούς. Αρνήθηκα όλη την ώρα, χωρίς καθόλου να θεωρώ τον εαυτό μου άξιο να είμαι ειδικός μεσολαβητής μεταξύ ανθρώπων που έχουν ανάγκη τη βοήθεια του Θεού και του Θεού. Αλλά τα επίμονα αιτήματα και οι διαβεβαιώσεις της Παρασκευά Ιβάνοβνα για τη βοήθεια του Θεού με νίκησαν τελικά, και με σταθερή ελπίδα και ελπίδα, άρχισα να προσεύχομαι στον Θεό για τη θεραπεία εκείνων που ήταν άρρωστοι και εξασθενημένοι σε πνεύμα και σώμα. Ο Κύριος άκουσε τις, αν και ανάξιες, προσευχές μου και τις εκπλήρωσε: οι άρρωστοι και οι παράλυτοι θεραπεύτηκαν. Αυτό με ενθάρρυνε και με ενίσχυσε. Όλο και πιο συχνά άρχισα να στρέφομαι στον Θεό μετά από αίτημα του ενός ή του άλλου προσώπου, και ο Κύριος έκανε και εξακολουθεί να κάνει πολλά υπέροχα πράγματα για τις κοινές μας προσευχές. Πολλά θαύματα έγιναν και γίνονται. Σε αυτό βλέπω τις οδηγίες του Θεού προς εμένα, μια ιδιαίτερη υπακοή από τον Θεό να προσεύχομαι για όλους όσους ζητούν από τον Θεό έλεος. Επομένως, δεν αρνούμαι την προσευχή μου σε κανέναν και, κατόπιν αιτήματός του, ταξιδεύω σε όλη τη Ρωσία για να επισκεφτώ τους άρρωστους».

Στις 24 Σεπτεμβρίου 1886  η γερόντισσα Παρασκευά αναχώρησε ειρηνικά στον Κύριο. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1886, στην κηδεία της Μητέρας Παρασκευά, ο μεγάλος βοσκός είπε: «Όχι μόνο η ζωή σου, αλλά και ο θάνατός σου είναι πολύ εποικοδομητική και διδακτική για όλους όσους σε γνώρισαν. Με το λόγο και το παράδειγμά σου προσέλκυσες πολλούς στην Αγία Εκκλησία και ευλογημένη ζωή: σε πολλούς δίδαξες να εξομολογούνται συχνότερα και να μετέχουν των Αγίων Μυστηρίων για να τους ενισχύεις στη ζωή του Χριστού. Και πέθανες ειρηνικά και εποικοδομητικά, με την προσευχή στα χείλη σου και με σταθερή ελπίδα στο έλεος του Θεού απέναντί ​​σου και μετά θάνατον...

Είθε ο Κύριος να βάλει την ψυχή σου στα χωριά των δικαίων, από όπου φεύγει η αρρώστια, η θλίψη και ο στεναγμός. Αμήν".

Ακολουθεί απόσπασμα από το άρθρο «Κηδεία της αγρότισσας Π. Ι. Κοβρίγινα», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κρονστάνδη Δελτίο» Νο. 117, Οκτώβριος 1886.

«Το Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου, στην Εκκλησία του Οίκου της Επιμέλειας, πραγματοποιήθηκε η κηδεία για τη σορό μιας αγρότισσας από την επαρχία Γιαροσλάβλ. Παρασκευά Ιβάνοβνα Κοβρίγινα. Ο εκλιπών ανήκε στους οπαδούς του σεβαστού μας αρχιερέα π. Γιάννης. Έκανε ασκητική ζωή, πολύ πριν πεθάνει αρνιόταν να φάει κρέας, καφέ, τσάι και διάφορα γρήγορα και φυτικά έλαια, δεν έχασε ούτε μια θεία λειτουργία και, όπως λένε, είχε το χάρισμα της πρόβλεψης. Μέσω της εξύμνησης της αγιότητας της ζωής και των αρετών του πατέρα Ιωάννη, ο τελευταίος έγινε διάσημος όχι μόνο στην Αγία Πετρούπολη, αλλά σε ολόκληρη σχεδόν τη Ρωσία και ακόμη και στο εξωτερικό...

Η νεκρώσιμος ακολουθία και η ίδια η κηδεία έγινε σε πανηγυρικό κλίμα. Τη λειτουργία και την κηδεία τέλεσε ο π. Ιωάννης, συνδιάκονος και με χορωδία ψαλτών... Όχι μόνο ο ναός, αλλά και η οδός της Αρκούδας ήταν κατάμεστη από κόσμο, στην οποία κυριαρχούσε το γυναικείο φύλο, και ανάμεσα στις γυναίκες παρατηρήσαμε πολλές κυρίες που ανήκουν στους ευφυείς η τάξη των εμπόρων και η τάξη των ευγενών.

Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας και της κηδείας, πολλοί από τους παρευρισκόμενους έκλαψαν και ο αποχαιρετισμός στον εκλιπόντα κράτησε πολύ. Στο τέλος της λειτουργίας, το λευκό φέρετρο με τα λείψανα του νεκρού έβγαλαν από την εκκλησία οι προσκυνητές, οι οποίοι εξέφρασαν την επιθυμία να το μεταφέρουν στην αγκαλιά τους στην τελευταία του ανάπαυση... Οι οπαδοί αποφάσισαν  να πηγαίνουν στο νεκροταφείο κάθε μέρα και να κάνουνε μνημόσυνα στον τάφο και, επιπλέον, να κανονίσει συνδρομή και με τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν, να χτίσει ένα παρεκκλήσι πάνω από τις στάχτες της, όπως το παρεκκλήσι της Ξένιας, γνωστό σε όλη την Αγία Πετρούπολη, που είναι θαμμένο την Νεκροταφείο Σμολένσκ».

Στη συνέχεια, στον τάφο της  Παρασκευά στο νεκροταφείο της Τριάδας της Κρονστάνδης ανεγέρθηκε ένα πέτρινο παρεκκλήσι, το οποίο σώζεται ως σήμερα ως εκ θαύματος. 24 Σεπτεμβρίου/7 Οκτωβρίου είναι η ημέρα μνήμης της γερόντισσας Παρασκευά.

Πρεσβυτέρα Matrona Shcherbinina (πέδιλο Matronushka) (1814–1911)

Το 1814, στο χωριό Vanina, στην επαρχία Kostroma, γεννήθηκε ένα κορίτσι στην αγροτική οικογένεια των Shcherbinins, την ονόμασαν Matrona. Τίποτα δεν είναι γνωστό για τα παιδικά της χρόνια. Είναι γνωστό ότι η Matrona παντρεύτηκε έναν έμπορο από την πόλη Kostroma, τον Yegor Mylnikov. Η οικογένεια είχε το δικό της σπίτι και παντοπωλείο. Κατά τον Τουρκικό πόλεμο του 1877-1878. Ο σύζυγός της κλήθηκε στο στρατό, ο Matronushka πήγε μαζί του στο μέτωπο. Ήταν μια αδερφή του ελέους. Βοηθούσε τους πάντες όσο καλύτερα μπορούσε και μοίραζε όλο τον πενιχρό μισθό της στους φτωχούς στρατιώτες.

Αφού ο σύζυγός της πέθανε στον πόλεμο, η Ματρόνα αποφάσισε να αφιερώσει το υπόλοιπο της ζωής της στον Θεό. Μετά το τέλος του πολέμου, η Ματρόνα επέστρεψε στην Κόστρομα, πούλησε την περιουσία της, μοίρασε τα χρήματα στους φτωχούς και πήγε σε ένα περιπλανώμενο ταξίδι, παίρνοντας έναν όρκο ανοησίας για χάρη του Χριστού από εκείνη τη στιγμή μέχρι το θάνατό της περπάτησε μόνο ξυπόλυτη. Ακόμη και το χειμώνα, η Matronushka φορούσε ελαφριά καλοκαιρινά ρούχα, πάντα λευκά. Επισκέφτηκε τους θαυματουργούς του Σολοβέτσκι, ταξίδεψε στα ιερά μέρη της Ρωσίας και πήγε ξυπόλητη στην Ιερουσαλήμ τέσσερις φορές σε μια από τις επισκέψεις της στην Ιερουσαλήμ πήρε το σχήμα με το όνομα της Μαρίας, υποσχόμενος στον Θεό να το κρύψει από όλους.

Η Matronushka πέρασε τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής της στην Αγία Πετρούπολη, έζησε πρώτα στην πλευρά της Αγίας Πετρούπολης και στη συνέχεια για 16 χρόνια στο παρεκκλήσι στο όνομα της εικόνας της Μητέρας του Θεού «Χαρά όλων που θλίβονται. ” Ξυπόλητη χειμώνα καλοκαίρι, με ανοιχτό λευκό ιμάτιο, με ένα ραβδί στα χέρια, προσευχόταν συχνά στο παρεκκλήσι της Θλίψης.

Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι επισκέπτονταν την ευλογημένη Matronushka κάθε χρόνο, ζητώντας της για προσευχή βοήθεια σε ασθένειες, καθημερινές θλίψεις και μια μεγάλη ποικιλία αναγκών. Εξέπεμπε αγάπη και ζεστασιά, ήταν οξυδερκής και η προσευχή της, με το θέλημα του Κυρίου, είχε τεράστια δύναμη. Δέχτηκε τους πάντες, τους παρηγόρησε, έδωσε συμβουλές και προσευχόταν μαζί με τους πόνους. Μέσω των προσευχών της, οι αλκοολικοί ελευθερώθηκαν από μια σοβαρή ασθένεια και έχουν διατηρηθεί πολλές περιγραφές περιπτώσεων θαυματουργών θεραπειών. Οι άνθρωποι που είχαν κάποια σοβαρή ανάγκη, προσευχόμενοι μαζί με τον Κύριο Θεό, έπαιρναν ό,τι χρειάζονταν. Η Matronushka προειδοποίησε πολλούς ανθρώπους για τον επικείμενο κίνδυνο. Η συμβουλή της ακούστηκε προσεκτικά.

Η οξυδερκής ηλικιωμένη γυναίκα βοήθησε τους ανθρώπους με την προσευχή της, προειδοποίησε για επικείμενες κακοτυχίες και αποκάλυψε την Πρόνοια του Θεού σε πολλούς. Υψηλόβαθμοι πιστοί υπήκοοι του Κυρίαρχου, πηγαίνοντας σε μέρη που επλήγησαν από επιδημίες και πολέμους, ήρθαν σε αυτήν. Η γερόντισσα ράντισε όλους με αγιασμό, τους ευλόγησε με μια εικόνα και εν μέσω θανάσιμου κινδύνου έμειναν αλώβητοι. Αλλά μερικές φορές η ευλογημένη ηλικιωμένη αρνιόταν να προσευχηθεί για υγεία, ονομάζοντας αναμφισβήτητα την ημέρα του επικείμενου θανάτου του ασθενούς.

Μερικές φορές λαμβάνοντας μεγάλα χρηματικά ποσά ως δώρο, η Matronushka τα διένειμε αμέσως στους άπορους φτωχούς, έστελνε δωρεές σε φτωχές ενορίες και μοναστήρια και επίσης αγόρασε Ευαγγέλια και εικόνες με τις οποίες ευλογούσε τους ανθρώπους που έρχονταν σε αυτήν.

Από τις αρχές του 1909, η Matronushka άρχισε να προετοιμάζεται για το θάνατο. Κάθε Κυριακή τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής της ελάμβανε Θεία Κοινωνία και τό ελάμβανε  πολλές φορές. Στις αρχές Μαρτίου 1911 ένιωθε πολύ αδιαθεσία. Αδυνατούσε μπροστά στα μάτια μας. Προς το τέλος του μήνα, η γριά είπε: «Θα σε αφήσω μαζί με νερό και πάγο». Πέθανε αθόρυβα στις 30 Μαρτίου 1911, όταν άρχισε η μετατόπιση του πάγου στον Νέβα.

Η ημέρα της κηδείας της Matronushka συνέπεσε με την Κυριακή των Βαΐων. Αξιοσημείωτο είναι ότι τη λειτουργία την ημέρα της κηδείας τέλεσε ο ιερέας Peter Skipetrov, ο οποίος λίγα χρόνια αργότερα έγινε ο πρώτος μάρτυρας της Πετρούπολης.

Η Matronushka ήταν ιδιαίτερα σεβαστή από την αυτοκράτειρα Elizaveta Feodorovna, αφού έμαθε για το θάνατο της ευλογημένης ηλικιωμένης γυναίκας, έκλαψε για μεγάλο χρονικό διάστημα και με την εντολή της στάλθηκε ένα στεφάνι στον τάφο.

Έθαψαν τγν  μακαριστό στον φράχτη του παρεκκλησίου , όπου τότε έμενε η θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου «Χαίρε πάντων λυπημένων» με φλουριά .

Περίπου 25 χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για την κηδεία της μακαριστής Γερόντισσας Ματρώνας: ανάμεσά τους, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, υπήρχαν εκπρόσωποι όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Πλήθος κληρικών τέλεσαν την νεκρώσιμη τελετή. Συγκινητικά ακούστηκαν τα αποχαιρετιστήρια λόγια του Αρχιμανδρίτη Αλέξανδρου: «...Ο Κύριος ξεχωρίζει τέτοια λυχνάρια που ξυπνούν στον λαό αγάπη για την Ορθόδοξη Εκκλησία, τους ποιμένες της... Ας προσευχηθούμε με την ελπίδα ότι εκεί, σε έναν άλλο κόσμο, θα βρισκόμαστε όχι μακριά από αυτή τη γυναίκα που ανέβηκε σε τέτοια πνευματικά ύψη. Στο ύψος του θρόνου, μη μας ξεχνάς, Ματρονούσκα, με τις προσευχές σου».

Στη σοβιετική εποχή, μια μεγάλη και όμορφη εκκλησία στο όνομα της εικόνας "Χαρά όλων που θλίβονται" καταστράφηκε και ο τάφος της ευλογημένης Matronushka χάθηκε. Στη δεκαετία του 1990, το διατηρητέο ​​παρεκκλήσι μετατράπηκε σε εκκλησία, η οποία έγινε η αυλή της Μονής της Αγίας Τριάδας Zelenetsky.

Το 1997, βρέθηκε και αποκαταστάθηκε ο τάφος της ευλογημένης Matronushka-Sandalfoot και τελούνται μνημόσυνα κοντά του τις Κυριακές. Για άλλη μια φορά, οι πιστοί έχουν την ευκαιρία να έρθουν στην ευλογημένη ηλικιωμένη γυναίκα για να ζητήσουν τη βοήθειά της με την προσευχή της, η Matronushka δεν απορρίπτει κανέναν, προσεύχεται για όλους και βοηθάει όλους όσο το δυνατόν περισσότερο.

Ας παρουσιάσουμε αρκετές μαρτυρίες πιστών που συνέλεξαν οι αδελφοί της Μονής Zelenetsky.

Η Βέρα Πετρόβνα Κ. (περιοχή Καλούγκα) λέει: «Τον Δεκέμβριο του 1998, έφερα λάδι λυχνίας από τον τάφο της Ματριονούσκα Ξυπόλητη για να αλείψω το πονεμένο γόνατο του πατέρα μου. Είναι 84 ετών και πάσχει από αρθρίτιδα στο γόνατο. Προηγουμένως, η θεραπεία για έξαρση της νόσου διαρκούσε ενάμιση μήνα. Τώρα, όταν βάζω λάδι στο γόνατό μου, η ανακούφιση έρχεται μέσα σε πέντε ημέρες».

Από την ιστορία του Πάβελ Κ., ο οποίος έλαβε θεραπεία στον τάφο του μακαριστού: «Υπόφερα από πόνους στη μέση για 20 χρόνια, κανένα φάρμακο δεν βοήθησε. Έφτασε στο σημείο που τα πόδια μου άρχισαν να αστοχούν όταν περπατούσα. Κατά τύχη κατέληξα στη λεωφόρο Αμύνης Obukhovskaya κοντά στο ναό. Πονούσε τόσο πολύ η μέση μου που άρχισα να ψάχνω κάπου να καθίσω. Και τότε στην πύλη της εκκλησίας είδα μια επιγραφή ότι στις όχθες του Νέβα υπήρχε ο τάφος της Matryonushka Barefoot. Μετά ανέβηκα στον τάφο, κοίταξα τη φωτογραφία της ευλογημένης ηλικιωμένης γυναίκας και κοιτάζοντάς την στα μάτια, ρώτησα: «Γιαγιά Ματρωνα, βοήθησέ με, σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, μου είναι τόσο δύσκολο!» Την επόμενη μέρα ξύπνησα υγιής. Ο πόνος στο κάτω μέρος της πλάτης μου έχει φύγει και τώρα δεν κουράζομαι καθόλου όταν περπατάω».

Η Khalida A. (Αγία Πετρούπολη) λέει: «Το 1998, η κόρη μου αρρώστησε με μια σοβαρή μορφή φυματίωσης. Έμεινε έξι μήνες στο νοσοκομείο, αλλά δεν έγινε καλύτερα. Επιπλέον, υπήρξαν επιπλοκές από φαρμακευτική δηλητηρίαση. Τον Μάρτιο του 1999, πήρε εξιτήριο στο σπίτι για να συνεχίσει τη θεραπεία. Δεν βαφτίζομαι, αν και είμαι πιστός στην ψυχή μου. Ήρθε στην εκκλησία «Χαρά όλων των Λυπών», προσευχήθηκε στην Υπεραγία Θεοτόκο, ζήτησε θεραπεία για την κόρη της και προσευχήθηκε στον τάφο της μακαρίας Matryonushka-Sandalfoot. Πέντε εβδομάδες αργότερα, όταν εξέτασα την κόρη μου, η κατάστασή της βελτιώθηκε για πρώτη φορά. Άρχισα να έρχομαι πιο συχνά στην εκκλησία και στον τάφο. Προσευχήθηκε όσο καλύτερα μπορούσε. Στις 6 Ιουλίου, μια επαναληπτική εξέταση (αξονική τομογραφία πνευμόνων) έδειξε περαιτέρω βελτιώσεις. Εμπιστεύομαι το έλεος του Κυρίου, τη μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου και τις προσευχές της μακαρίας Matryonushka».

Larisa E., Severodvinsk: «Τον Αύγουστο του 1997, ήρθα στον τάφο της Matryonushka και της ζήτησα τις προσευχές για τον γιο της, ο οποίος δεν δούλευε, έπινε και προκάλεσε προβλήματα στην οικογένεια. Και τον Οκτώβριο βρήκε μια δουλειά που του αρέσει. Ο γιος έχει αλλάξει τελείως. Ευχαριστώ τη Matryonushka για την καλοσύνη της προς τους ανθρώπους.»