Όταν θεραπεύτηκα από μια θανατηφόρα ασθένεια, συνήθως έκανα κήρυγμα στο σχολείο και στους δρόμους. Είπα στους ανθρώπους: «Ακόμα κι αν δεν είχα μια Βίβλο, θα ήξερα ότι υπάρχει η κόλαση».
Βλέπετε, ήμουν εκεί. Και τους είπα γι 'αυτό.
"Συνέβη στο δρόμο του Βόρειου Κολλεγίου, στο σπίτι αριθμό 405", - είπα στους ανθρώπους. Ήταν το βράδυ του Σαββάτου. Μόλις το ρολόι του παππού μου χτύπησε στις 19:30, η καρδιά μου σταμάτησε.
Βρισκόμουν στο κρεβάτι. Έχω αρρώστια σε όλη μου τη ζωή με καρδιακές παθήσεις και μια ανίατη ασθένεια του αίματος. Και στις 19:30, πιο γρήγορα από ό, τι λέω γι 'αυτό, το σώμα μου σταμάτησε να λειτουργεί: πρώτα - τα δάχτυλα των ποδιών, αστραγάλους, γόνατα, στη συνέχεια - ισχία και στομάχι. Τότε ξαφνικά πήδηξα έξω από το σώμα μου, σαν ένας άνδρας να πηδάει από μια σανίδα στην πισίνα.
Όταν πήδησα έξω από το σώμα, άρχισα να κατεβαίνω. Ήταν σαν να κατέβαινα σε ένα βαθύ πηγάδι ή βαθιά σπηλιά. Θα μπορούσα να κοιτάξω ψηλά και να βλέπω τα φώτα της γης, τα οποία έλαμψαν σε κάποια απόσταση πάνω μου. Κατεβαινα κάτω και κάτω, μέχρι τα φώτα της γης να πέσουν τελείως και το σκοτάδι να με πιάσει.
Ήταν ένα τόσο τρομερό σκοτάδι που δεν μπορούσατε να δείτε το χέρι που έφερα στο πρόσωπό . Ήταν τόσο παχύ που φαινόταν σαν να μπορούσε να κοπεί με ένα μαχαίρι. Όσο πιο βαθιά κατέβηκα, τόσο πιο σκοτεινό και πιο ζεστό γινόταν.
Όταν βύθισα στο κάτω μέρος της σπηλιάς (χρειάστηκαν μόνο μερικά δευτερόλεπτα, αλλά φαινόταν σαν μια αιωνιότητα), είδα ένα φως που τρεμοπαίζει από μια φωτεινή φλόγα της φωτιάς.
Σε μικρή απόσταση ήταν η είσοδος στην κόλαση. Το μονοπάτι που οδηγούσε στις πύλες της κόλασης , κάπως κολυμπουσα σε αυτές τις πύλες, αδύναμος να σταματήσω την κάθοδο μου. Ήξερα ότι μόλις περνούσα μέσα από αυτήν την πύλη, δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω και με φοβήθηκα .
Όταν πλησίασα τις πύλες της κόλασης, με γνώρισε κάποιο πλάσμα. Συνέχισα να κοιτάζω ευθεία μπροστά. Το βλέμμα του ήταν φοβερό όπως στην κόλαση, οπότε δεν κοίταξα αυτό το πλάσμα, αλλά ήξερα ότι ήταν κοντά.
Προσπάθησα να επιβραδύνω την κάθοδο μου στην τρομερή πύλη, αλλά το πλάσμα πήρε το χέρι μου για να με συνοδεύσει. Εκείνη τη στιγμή, από κάπου στο σκοτάδι, μίλησε η Φωνή. Ήταν μια αρσενική φωνή, αλλά μίλησε μια γλώσσα που δεν ήξερα. Αυτή η φωνή έδωσε μόνο μερικά λόγια, αλλά η κόλαση και όλα κλονίστηκαν σαν ένας μεγάλος σεισμός.
Όταν μίλησε αυτή η Φωνή, το πλάσμα άφησε το χέρι μου και άρχισα να κολυμπάω - από την κόλαση στη γη. Σαν μια μεγάλη αντλία ή μαγνήτης με τράβηξε, και άρχισα να ανεβαίνω.
Δεν έχα ακόμη αναρριχηθεί, αλλά θα μπορούσα ξανά να βλέπω τα φώτα της γης. Όταν βγήκα από αυτό το σκοτεινό σπήλαιο, βρήκα τον εαυτό μου στη βεράντα του σπιτιού μου. Είδα ένα μεγάλο κέδρο στην αυλή και την κουνιστή καρέκλα του παππού στο κατώφλι. Στη συνέχεια, σαν να περπατούσα στον τοίχο και να πηδήσω στο σώμα μου σαν ένα πόδι που μπαίνει σε μια μπότα.
Αυτό συνέβη τρεις φορές εκείνο το βράδυ.
Όταν την τρίτη φορά άρχισα να κατεβαίνω στο σκοτάδι, φώναξα με φρίκη: " Θεέ μου, ανήκω στην εκκλησία, βαπτιστικα μέσα στο νερό! Δεν πρέπει να πάω κάτω!" Αλλά δεν υπήρχε απάντηση, μόνο η ηχώ της κραυγής μου ακούστηκε στο σκοτάδι.!!!
Έτσι, την τρίτη φορά που πήγα κάτω σε αυτό το λάκκο, και το πλάσμα με συνάντησε πήρε το χέρι μου. Αλλά αυτή η φωνή μίλησε ξανά και ξανά άρχισα να ανεβαίνω στο έδαφος. Μόνο αυτή τη φορά, καθώς ανέβηκα μέσα στο σκοτάδι, άρχισα να προσεύχομαι. Άρχισα να φωνάζω στον Θεό στο όνομα του Ιησού, ζητώντας να με σώσει, να με συγχωρεσει και να με καθαρίσει .
Όταν επέστρεψα πίσω στο σώμα μου, η φυσικη μου φωνή επανήλθε , και εγώ συνέχισα να προσεύχομαι, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Το ρολόι ήταν 19:40. Έτσι, όλα αυτά χρειάστηκαν μόλις 10 λεπτά. Την πρώτη φορά που σταμάτησε η καρδιά μου, η μαμά μου έτρεξε στο δρόμο. Προσευχήθηκε στο κατώφλι και φώναξε στον Θεό τόσο δυνατά όσο μπορούσε.
Όταν επέστρεψα για τρίτη φορά μέσα στο σώμα, που είχε προσευχηθεί τόσο δυνατά ότι η προσευχή μας ακούστηκε πολύ πέρα από τα όρια του σπιτιού μας (όπως μου είπε αργότερα)! Αλλά εδώ σας λέω: όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γινόμαστε αμέσως σοβαροί για το Θεό!
Η θέα της κόλασης είναι τόσο τρομακτική που θέλω αμέσως να καθιερώσω μια σχέση με τον Θεό!
Η κόλαση με έκανε εκείνη τη νύχτα έκανα να αναζητησω τον Ιησού Κύριο και Σωτήρα μου. Όταν το έκανα αυτό, μεταφέρθηκα από τη βασιλεία του σκότους στη Βασιλεία του Υιού του Θεού, Ιησού Χριστού! (Κολοσσαείς 1:13).
Φίλοι, υπάρχει ο Ουρανό, και κόλαση, που πρέπει να αποφύγουμε . Ίσως σήμερα δεν ξέρετε τίποτα για την κόλαση, αλλά όταν πεθάνετε, θα περάσετε στην αιωνιότητα είτε στον Ουρανό, είτε στην κόλαση. Και αν δεν γνωρίζετε τον Ιησού Χριστό ως τον προσωπικό σας Σωτήρα, θα πάτε στην κόλαση και θα περάσετε την αιωνιότητα εκεί, στον τόπο αυτό μαρτύρων και τιμωρίας.
Αλλά ο Θεός δεν θέλει τους ανθρώπους να περάσουν την αιωνιότητα στην κόλαση. Ως εκ τούτου, ο Θεός έστειλε τον Υιό Του τον Ιησού Χριστό στον κόσμο, ο οποίος πέθανε στο σταυρό και ανέβηκε από τους νεκρούς για την σωτηρία μας.
Λόγω της εμπειρίας μου από το γεγονός ότι βρίσκομαι σε αυτό το σκοτεινό μέρος, πάντα ήθελα να πω στους άλλους ότι υπάρχει Ουρανό και υπάρχει κόλαση που πρέπει να αποφευχθεί. Ξέρω ότι υπάρχει η κόλαση επειδή ήμουν εκεί. Αλλά στην πραγματικότητα, πρέπει να πιστέψουμε ότι υπάρχει κόλαση, διότι η Βίβλος και η Εκκλησία το λέει καθαρά . Αυτός είναι ο λόγος που προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια να διδάσκω στους ανθρώπους τα εξής: αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που λέει η Βίβλος και όχι αυτό που λένε οι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου