Ανάμεσά μας ζούσε ένας Άγιος
Πνευματικά παιδιά και συσπουδαστές του θυμούνται τον
Γέροντα Κύριλλο. Μέρος Α.
Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Παύλοφ)
Πέρασε
περίπου ένας χρόνος από τη μέρα που ο Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Παύλοφ) αναχώρησε
για τον Κύριο. Την ημέρα της μνήμης του Γέροντα, αδερφοί από την Τριαδική Λάυρα
του Αγίου Σέργιου, φίλοι, πνευματικά παιδιά και μαθητές του τον θυμούνται.
«Για να μείνουμε στην καρδιά του»
Αρχιμανδρίτης Παύλος (Κριβονόγκοφ), Πρωτοεφημέριος της Τριαδικής Λάυρας του Αγίου Σέργιου:
– Όταν ο Γέροντας ήταν ήδη αδύναμος, ρωτήσαν έναν από τους Γέροντες του
Άθω:
– Πρέπει, ίσως, να επιλέξουμε έναν καινούργιόν πνευματικό για τους αδερφούς
της Λαύρας;
Για να λάβουν την απάντηση:
– Εάν επιλέξετε νέο πνευματικό, θα είναι σαν να εγκαταλείπετε την καρδιά
του Γέροντα Κυρίλλου, ενώ τώρα είστε στην καρδιά του και αυτός προσεύχεται για
σας.
Φυσικά, οι αδελφοί αποφάσισαν ομόφωνα ν’ αφήσουν τα πράματα ως έχουν. H
θέση του Γέροντα δίπλα στον Πατέρα Ηγούμενο στο τραπέζι ήταν πάντα ελεύθερη.
Δεν επιλέξαμε κανέναν μέχρι τον θάνατο του πατρός Κυρίλλου, για να μείνουμε
στην καρδιά του.
Το πιο σημαντικό χάρισμα του πνευματικού
Μητροφόρος αρχιεπίσκοπος Βαλεντίν Ράντουγκιν, συσπουδαστής:
– Σπουδάσαμε μαζί με τον (τότε ακόμη ονομαζόμενο) Ιβάν Πάβλοφ. Ήταν πάντα ο
αρχηγός στην ομάδα. Ήταν και μεγαλύτερος στην ηλικία απ’ όλους μας. Μετά τις σπουδές
μάς συγκέντρωνε όλους. Οργάνωνε για μας πικνίκ στο δάσος κοντά στο Ζαγόρσκ,
όταν ήταν ήδη ηγούμενος της Τριαδικής Λαύρας του Αγίου Σέργιου. Είχε έναν
γνωστό του δασοφύλακα εκεί και, ως εκ τούτου, είχε την ευκαιρία να στρώνει
τραπέζι στο δάσος, που ήταν κλειστό και παρθένο. Σ’ εκείνο το μέρος γιορτάζαμε
όλες τις συναντήσεις αποφοίτων.
Κάποια φορά, οι απόφοιτοι – πατέρες, πήγαμε στο σπίτι που ζούσα με την
Τάνια (σύζυγός μου). Η μέρα δεν ήταν νηστήσιμη και στο μεσημεριανό για κύριο
πιάτο προσφέρθηκαν λουκάνικα για γαρνίρισμα. Όλοι έφαγαν τα πάντα, μόνο ο πατήρ
Θεόδωρος είπε:
– Τι είναι αυτό; Δεν πρόκειται να το φάω!
Και ο Βάνια, επίσης (έτσι φώναζε ο πατήρ
Βαλεντίνος τον πατέρα Κύριλλο – ΟΟ ), δεν έφαγε
τίποτα. Αλλά δεν δυσανασχέτησε και λέει ήρεμα:
– Βαλ΄ (ΣτΜ: Βαλεντίνε), Μίτ΄ (αρχιερέας
Ντμίτριι Ακινφέεφ, επίσης συσπουδαστής τους – OO ), θα φάτε για μένα;
Ήταν ήρεμος, δεν εκνευριζόταν ποτέ, όπως άλλοι πατέρες με τις γυναίκες.Δεν
θα τον άκουγες ποτέ να λέει, π.χ.:
«Γιατί με αγγίζεις;»
Ποτέ.
Αλλά θα τον άκουγες να λέει: «Τάν΄ (ΣτΜ: Τάνια), βοήθησέ με» και να
πηγαίνει μαζί της.
Ο Ιβάν ήταν πάντα απλός άνθρωπος· ερχόταν σ’ εμένα όταν ακόμα σπούδαζε,
ήμουν Μοσχοβίτης.
«Τι, λοιπόν», ρωτώ, «θα φάμε;»
Η γιαγιά μου, Τάνια, την οποία και αγαπούσε, μας είχε μαγειρέψει μπληγούρι
από μαυροσίταρο και έβαλε επίσης για τον καθένα κι από έναν κεφτέ, αλλά αυτός
μου έδωσε τον δικό του λίγο – λίγο.
Όταν ήδη δίδασκα στη Θεολογική Ακαδημία της Μόσχας, πήγαινα πάντα για
εξομολόγηση στον πατέρα Κύριλλο. Πηγαίνω και ήταν ήδη μεγάλος στην ηλικία κι
εγώ ένας εγωιστής! Ήταν ήδη Γέροντας τότε και από κόσμο άλλο τίποτε... Λέει:
– Έλα, έλα. Λοιπόν, τι;
– Βάν΄ ...
– Τι «Βάν’» μου λές; Είμαι ήδη Κύριλλος ...
– Βάνκα ήσουν, Βάνκα έμεινες.
Μου χαμογελάει.
Τον επισκέφτηκα κάποτε, όταν ήταν ήδη καθηλωμένος στο κρεβάτι, πήρα το χέρι
του και με αναγνώρισε! Μου δίνει μια καραμέλα, και να σου κι ακόμη μία:
– Για σένα και για την Τάνιετσκα (ΣτΜ: Χαϊδευτικό του Τάνια).
Και η γυναίκα μου, Τάνια, ήταν πνευματική του κόρη και τη φρόντιζε. Τη
γνώριζε καλά και τον γνώριζε. Ακόμη και πριν με παντρευτεί, όταν ζούσε στην
Κολόμνα, πήγαινε στο μοναστήρι του για εξομολόγηση.
Ο πατήρ Κύριλλος ήταν ελεήμων. Αυτό είναι το πιο σημαντικό χάρισμα ενός
πνευματικού.
«Υπέροχο παράδειγμα. Και ακριβώς τέτοια παραδείγματα
χρειζόμαστε πάντα»
Αρχιμανδρίτης Ηλίας (Ρέιζμιρ), Τριaδική Λaύρα του Αγίου Σέργιου:
– Ο πατήρ Κύριλλος δεν είχε προσωπική ζωή.
Πέρασε όλη του τη ζωή στην υπηρεσία του Θεού και της Εκκλησίας. Κουβάλησε έναν
πολύ βαρύ σταυρό. Δεχόταν κόσμο όλο το εικοσιτετράωρο. Εξομολογούσε και τους
αδελφούς, αλλά και τον κόσμο που συνέρρεε σε αυτόν. Και εξομολογούσε
ακόμη και πριν, αλλά και μετά τη Λειτουργία. Το βράδυ δεχόταν
κόσμο στο κελλί του μέχρι τις μία το πρωί, ακόμη και τις δύο – κοίταζες κι είχε
ακόμα φώς. Πότε κατάφερνε να κοιμηθεί, ο Θεός μόνο ξέρει.
Και το πρωί, στις 5, πήγαινε ήδη στη Λειτουργία της αδελφικής προσευχής·
δεν αργοπορούσε ποτέ σε αυτήν. Αργότερα, λάμβανε χώρα η εξομολόγηση του κόσμου
στο "ταχυδρομείο" (ΣτΜ: Της Μονής). Γύρω στις δέκα και μισή το πρωί,
κάθε πρωί, οι αδελφοί συγκεντρώνονταν στο κελλί του και διάβαζαν τον μοναστικό
κανόνα: Τρεις Κανόνες μ’ έναν ακάθιστο στον Ιησούν Γλυκύτατον, ακολούθως ο
ίδιος ο πατήρ Κύριλλος διάβαζε το Ψαλτήρι – ένα ή περισσότερα Καθίσματα – ή τον
Απόστολο, το Ευαγγέλιο. Στο τέλος, αφού έκλεινε τις Γραφές, έλεγε:
– Και τώρα λίγη ανάπαυση, που όλοι σας την αξίζετε!
Τα απογεύματα είχε, ίσως, μερικές ώρες ανάπαυσης. Τη νύχτα το ίδιο. Τον
υπόλοιπο χρόνο τον αφιέρωνε στους ανθρώπους. Όταν είχε χρόνο και δεν έπρεπε να
δεχθεί κόσμο, ο πατήρ απαντούσε σε πολλές επιστολές – ακόμη και την ώρα της
ανάπαυσης. Έδινε ένα λαμπρό παράδειγμα. Και, βέβαια, τέτοια παραδείγματα
χρειάζονται πάντα. Και τότε, πλέον, τα λόγια είναι αχρείαστα.
Η εικόνα του πατρός Κυρίλλου αποτυπώθηκε στην καρδιά μου. Κανείς δεν τον
είδε ποτέ να ενοχλείται ή να παραπονιέται. Πόσο μάλλον που ήταν άρρωστος όλη
του τη ζωή, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια. Σε πόσες εγχειρήσεις και αν
υποβλήθηκε! Και αυτός «αγνοούσε» τον εαυτό του και βοηθούσε τους ανθρώπους.
Πόσους έσωσε! Πολλοί από αυτούς ήταν στα πρόθυρα της καταστροφής.
Ο πατήρ Κύριλλος υπήρξε ένα παράδειγμα για όλους τους μοναχούς. Ήταν πάντα
παρών στη Λειτουργία της αδελφικής προσευχής. Τον ευλογούσαν να κηρύττει κι
αυτός κήρυττε, δεν αρνιόταν.
Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη και έλεος. Βοήθησε πολλούς να πάρουν το
μονοπάτι της πίστης. Πόσοι σπουδαστές Σεμιναρίων ήταν αυτοί που πήγαν σε αυτόν
για καθοδήγηση! Ο Κύριος φροντίζει πάντα να υπάρχουν Γέροντες σαν κι αυτόν
μεταξύ τών ανθρώπων: Είτε σ’ ένα μοναστήρι είτε σε ολόκληρη την Εκκλησία.
Στο Στάλινγκραντ υπέστη την πρώτη του πνευμονία. Και ακόμα πέρασε έναν μήνα
ολόκληρο χωρίς να σηκωθεί, ξαπλωμένος στο χιόνι! Και μετά θυμόταν σε όλη του τη
ζωή αυτήν την εμπειρία του τρομερού κρύου.
Ο πατήρ Κύριλλος μού παραδέχτηκε μια φορά:
– Πάτερ Ηλία, η μάχη του Στάλινγκραντ ήταν μια κόλαση. Τρομακτικό πράμα.
Για να θυμίσει μετά στους αδελφούς:
"Είστε σαν στον Παράδεισο".
Όμως, μετά την κόλαση του Στάλινγκραντ, είπε, μας τοποθέτησαν σε πειθαρχικό
τάγμα στη Δυτική Ουκρανία, το οποίο αποδείχθηκε ακόμη χειρότερο. Επειδή εκεί οι
Μπαντεριστές πυροβολούσαν στα κρυφά: Από μια σοφίτα, από ένα ανοιχτό παράθυρο.
Και πυροβολούσαν κατ’ ευθείαν στη σπονδυλική στήλη. Έτσι μόνο πέθαναν όσοι από
τους πολεμιστές μας πέθαναν εκεί.
Ο πατήρ Κύριλλος είδε τόσα πολλά στον πόλεμο, υπέστη τόσα δεινά, που ήρθε
αμέσως από το μέτωπο και με το αμπέχωνο, για να εγγραφεί σε θεολογικά μαθήματα
στο Νοβοντέβιτσι (ΣτΜ: Ιερά Μονή της Παρθένου στην Μόσχα). Ο πατήρ Κύριλλος
έσωσε χιλιάδες ανθρώπων, με το που ήρθε να υπηρετήσει στην Εκκλησία.
Έτσι κάπως έφτασε να κουβαλήσει τον βαρύ Σταυρό της νόσου.
Πώς έζησε και τι μας ευχήθηκε
Αρχιμανδρίτης Νικόδημος (Ντέεφ), Τριaδική Λaύρα
του Αγίου Σέργιου:
– Ο πατήρ Κύριλλος κατακτούσε ψυχές με την αγάπη του. Τους συγχωρούσε
όλους. Πόσο ταπεινός ήταν! Είχε και μια Λειτουργική ανταμοιβή: Έναν δεύτερο
Σταυρό, που τον έβαζε μόνο όταν λειτουργούσε το Πάσχα και όταν του το ζητούσαν
οι αδελφοί.
Στη ζωή του, ο πατήρ Κύριλλος είχε σαν οδηγό του την εντολή του οσίου Αμβρόσιου
της Μονής της Όπτινα: «Να ζήσεις χωρίς να θλίβεσαι και να μην κρίνεις κανέναν,
να μην ενοχλείς κανέναν και να δείχνεις σεβασμό για όλους» – κάτι που ευχήθηκε
επίσης για όλους μας.
Επιμέλεια: Όλγα Ορλόβα
Μετάφραση για το gr.pravoslavie.ru: Γρηγόριος Μάμαλης
Μετάφραση για το gr.pravoslavie.ru: Γρηγόριος Μάμαλης
6/5/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου