24 Πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ᾿ ἐμοῦ,
ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ
καταβολῆς κόσμου.
26 Ὦ πάτερ, ἐκείνους ὁποῦ μοῦ ἔδωκες, θέλω ἐκεῖ ὁποῦ εἶμαι ἐγώ, νὰ
εἶναι καὶ ἐκεῖνοι μετ᾽ ἐμένα· διὰ νὰ βλέπουσι τὴν δόξαν τὴν ἐδικήν μου
ὁποῦ μοῦ ἔδωκες, ὅτι μὲ ἠγάπησας προτίτερα ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τοῦ κόσμού.
Ὁ «τόπος» ὅπου βρίσκεται ὁ Χριστὸς νοεῖται ὑπὸ δύο ἔννοιες: α) ἡ
προαιώνια ὕπαρξή του στὸν τόπο τῆς θεότητας, ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται
καὶ «ἀγάπη τοῦ Πατρός» (ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου), β)
ἡ θέση του «εἰς τὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός», μετὰ τὸ τέλος τοῦ ἔργου του ἐπὶ
τῆς γῆς καὶ τὴν Ἀνάληψή του. Στὴν πρώτη περίπτωση ὁ Ἰησοῦς ἀναφέρεται στὴ θεότητά του πρὶν τὴν ἐνανθρώπηση, στὴν ἰσοθεΐα του· στὴ δεύτερη ἀναφέρεται στὴ δόξα τῆς ἀνθρώπινης φύσης του μετὰ τὸν
θάνατο καὶ τὴν Ἀνάσταση. Ὁ Θεάνθρωπος πλέον Χριστὸς βρίσκεται
στὸν δοξασμένο τόπο, ἔχοντας σώσει τὴν ἀνθρώπινη φύση. Ἄλλωστε,
αὐτὴ «δοξάζεται», δεδομένου ὅτι ἡ θεία του φύση πάντα ἦταν δοξασμένη.
Σ’ αὐτὸν λοιπὸν τὸν τόπο θέλει νὰ βρίσκονται οἱ μαθητές του, ὡς υἱοὶ
τοῦ ἴδιου Πατέρα ποὺ εἶναι καὶ Πατέρας τοῦ Χριστοῦ. Ἕνα βῆμα ἀκόμη
ἂν προχωρήσουμε, θὰ ἀντιληφθοῦμε ὅτι ὁ Χριστὸς περιγράφει μιὰ αἰώνια
ζωὴ τῶν μαθητῶν του ποὺ ζοῦν θεώμενοι τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ, κατάσταση ποὺ τὴν ὀνομάζουμε «θέωση» καὶ ποὺ περιγράφεται στὴν Ἀποκάλυψη ὡς οὐράνια Λειτουργία.
Αὐτὸς ὅμως ὁ «τόπος», στὸν ὁποῖο ἐπιθυμεῖ ὁ Χριστὸς νὰ βρίσκονται
οἱ μαθητές του, ἔχει ἀρχίσει νὰ εἶναι παρὼν ἀπὸ τώρα, ἀπὸ τὴν παρούσα
ζωή. Εἶναι ὁ «τόπος» καὶ ὁ «χρόνος» τῆς θείας Εὐχαριστίας. Θυμίζω
τί ἐνεργεῖται στὴ θεία Εὐχαριστία: Προσερχόμαστε ὡς ἕν (ἂς τὸ λάβουμε
ὡς δεδομένο), ὡς ἑνότητα, γύρω ἀπὸ ἕνα τραπέζι. Ανάμεσα σ' αὐτὰ
ποὺ παρέδωσε ὁ Ἰησοῦς στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ σ᾿ αὐτὰ ποὺ τελοῦμε
ἐμεῖς ἔχει μεσολαβήσει ἡ Πεντηκοστή. Ἡ Πεντηκοστὴ μᾶς μαθαίνει
ὅτι ὑπάρχει μέσα στὴν ἱστορία, διαρκῶς παρόν, ἕνα πρόσωπο. Τὸ ὀνομάζουμε Πνεῦμα, εἶναι τὸ τρίτο πρόσωπο τῆς θεότητας, καὶ ἀκριβέστερα
Ἅγιον Πνεῦμα. Αὐτὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι παρὸν στὴν ἱστορία, μὲ
τὴν Πεντηκοστὴ ἔρχεται γιὰ νὰ συνεχίσει τὸ ἔργο τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ Ἰησοῦς
ἔκανε τὸ θεμελιῶδες ἔργο, ἑνώθηκε μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση, καὶ μπορεῖ,
ἑπομένως, ἡ ἀνθρώπινη φύση νὰ ἐνεργεῖ σὲ σχέση μὲ τὸν Υἱό. Ὁ Υἱὸς
ἔφυγε ἀπὸ τὴν ἱστορία μὲ τὴν Ἀνάληψη. Ἔρχεται λοιπὸν τὸ Πνεῦμα,
τὸ ὁποῖο μᾶς συνάγει καὶ μᾶς συγκροτεῖ σ' αὐτὴ τὴν εὐχαριστιακὴ σύναξη. Ἐμεῖς προσφέρουμε ὅλη τὴ δημιουργία ὡς ψωμὶ καὶ κρασί, τοὺς
ἑαυτούς μας ἐπίσης, χάρη στὴν παρουσία τοῦ Πνεύματος, στὸν οὐράνιο
Πατέρα. Λάβε τα, τοῦ λέμε, καὶ στεῖλε μας τὸν Υἱό σου. Τὸ Πνεῦμα
λοιπὸν ἀνάγει ἐμᾶς καὶ τὰ δῶρα μας στὸν Πατέρα, καὶ ὁ Πατέρας μᾶς
φέρνει πίσω τὸν Υἱὸ γιὰ νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸν Υἱό. Ὁ τόπος τοῦ Υἱοῦ εἶναι
αὐτός, ἡ κοινωνία μαζί του. Δὲν εἶναι ἕνας τόπος γεωγραφικός, δὲν
εἶναι ὁ ναός, ἀλλὰ εἶναι τὸ «ἕν», ἡ ἑνότητα. Γι' αὐτὸ καὶ μέχρι σήμερα
στὴν Ὀρθόδοξη Εκκλησία διατηρεῖται μία οὐσιώδης συνθήκη: ὁ ἱερέας
μπορεῖ μόνος του νὰ τελέσει θεία Εὐχαριστία, ἐν ἀντιθέσει πρὸς
ἄλλες χριστιανικές παραδόσεις, γιατὶ ἡ κοινωνία (ἡ θεία Κοινωνία) δὲν
εἶναι ἀτομικὴ ἐνέργεια ἢ ἀτομικὸ κατόρθωμα. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι
μία θρησκεία στὴν ὁποία θὰ καταφύγουμε γιὰ νὰ καταθέσουμε ἀτομικὰ
κατορθώματα. Προέχει ἡ ἑνότητα, ὁ ἕνας νὰ συνδεθεῖ μὲ τὸν ἄλλο, καὶ
συνδεόμενοι μεταξύ μας νὰ φτάσουμε νὰ συνδεθοῦμε μὲ τὸν Χριστό. Ὁ
Ἰωάννης στὴν Α' Ἐπιστολή του μᾶς ὀνομάζει ψεῦτες ἐὰν αὐτὴ τὴν
ἀγάπη τῆς ἑνότητας τὴν ἔχουμε μὲ τὸν Θεὸ ἀλλὰ δὲν τὴν ἔχουμε μὲ
τοὺς ἀνθρώπους: Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν
αὐτοῦ μισῃ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γὰρ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν ὃν ἑώρακε,
τὸν Θεὸν ὃν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν; Καὶ ταύτην τὴν ἐντολὴν
ἔχομεν ἀπ' αὐτοῦ, ἵνα ὁ ἀγαπῶν τὸν Θεὸν ἀγαπᾷ καὶ τὸν ἀδελφὸν
δὲν αὐτοῦ» (Α' Ἰωάν. 4,20-21 )
Δημήτρης Μαυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου