Σίμων οὖν Πέτρος ἔχων μάχαιραν εἵλκυσεν αὐτήν, καὶ ἔπαισε τὸν τοῦ
τὸν δοῦλον τοῦ ἀρχιερέως, καὶ ἔκοψε τὸ αὐτί του τὸ δεξιόν· καὶ τὸ ὄνομα
τοῦ δούλου ἦταν Μάλχος. 11 Ὁ Ἰησοῦς λοιπὸν εἶπε τοῦ Πέτρου· Βάλε τὸ
σπαθί σου εἰς τὸ θηκάρι· τὸ ποτήριον ὁποῦ μοῦ ἔδωκεν ὁ πατήρ μου, νὰ
μὴν τὸ πίω;
Τὸ περιστατικὸ τῆς ἀποτομῆς τοῦ δεξιοῦ αὐτιοῦ τοῦ ὑπηρέτη ποὺ
συμμετεῖχε στὴ σύλληψη τοῦ Ἰησοῦ, παραδίδεται ἀπὸ σύνολη τὴ συνοπτικὴ παράδοση. Μόνον ὅμως ὁ Ἰωάννης μᾶς παραδίδει τὰ ὀνόματα
τοῦ ἐπιτεθέντος καὶ τοῦ ὑποστάντος τὴν ἐπίθεση· ὁ πρῶτος εἶναι ὁ Πέτρος, ὁ δεύτερος ὀνομάζεται Μάλχος.
Τί τὴν ἤθελε τὴν μάχαιρα ὁ Πέτρος; Ποῦ τὴν βρῆκε; Ἂν ἀνατρέξουμε
στὸ κατὰ Λουκᾶν εὐαγγέλιο, θὰ δοῦμε ὅτι γίνεται λόγος γιὰ μάχαιρα
ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ ἐν ἀναφορᾷ πρὸς τὸν ἀγώνα ποὺ ἔχουν νὰ δώσουν οἱ μα-
θητὲς ἀπέναντι στὶς δυνάμεις τοῦ κόσμου τούτου, τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους. Τὸ χωρίο ἔχει ὡς ἑξῆς: Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ὅτε ἀπέστειλα ὑμᾶς
ἄτερ βαλλαντίου καὶ πήρας καὶ ὑποδημάτων, μή τινος ὑστερήθητε;
Οἱ δὲ εἶπον· οὐδενός. Εἶπεν οὖν αὐτοῖς· ἀλλὰ νῦν ὁ ἔχων βαλλάντιον
ἀράτω, ὁμοίως καὶ πήραν, καὶ ὁ μὴ ἔχων πωλήσει τὸ ἱμάτιον αὐτοῦ
καὶ ἀγοράσει μάχαιραν. [...] Οἱ δὲ εἶπον· Κύριε, ἰδοὺ μάχαιραι ὧδε
δύο. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἱκανόν ἐστι (Λουκ. 22,35-38). Οι δύο μάχαιρες
βρίσκονταν στὸ δωμάτιο (ἴσως καὶ ἐπὶ τῆς τραπέζης) ὅπου τελέσθηκε
ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶχε μαζί του ὁ Πέτρος. Ὅμως,
ὅπως συχνὰ κατατίθεται στὰ εὐαγγέλια, οἱ μαθητὲς δὲν ἐννόησαν τὸ
ἀλληγορικὸ περιεχόμενο τῶν λόγων τοῦ Ἰησοῦ (οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα
Ἅγιον ἐπ᾿ αὐτοῖς). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος θὰ διευκρινίσει ὅτι πρόκειται
γιὰ τὴ μάχαιρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος: Ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ
Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου˙
ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς,
πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος
τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. Διὰ
τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι
ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι. Στήτε
οὖν περιζωσάμενοι τὴν ὀσφὺν ὑμῶν ἐν ἀληθείᾳ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν
θώρακα τῆς δικαιοσύνης, καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ
τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, ἐπὶ πᾶσιν ἀναλαβόντες τὸν θυρεὸν τῆς
πίστεως, ἐν ᾧ δυνήσεσθε πάντα τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα
σβέσαι· καὶ τὴν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου δέξασθε, καὶ τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὅ ἐστι ῥῆμα Θεοῦ (Ἐφεσ. 6,11-17).
Ἄλλωστε, σύσσωμη ἡ πατερικὴ ἑρμηνευτικὴ ἀποδέχεται τὸ ἀλληγορικὸ
περιεχόμενο τῶν λόγων τοῦ Ἰησοῦ ποὺ μᾶς διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς
Λουκᾶς.
Ἂς προστεθεῖ ἐδῶ ὅτι ὁ λόγος καὶ ἡ πράξη τοῦ Ἰησοῦ ἀπέναντι στὴν
ἐνέργεια τοῦ Πέτρου, συμπληρωμένα καὶ ἀπὸ τὸν λόγο ποὺ παρατίθεται
στὰ συνοπτικὰ εὐαγγέλια, θεωρεῖται ἡ βάση τῆς διδασκαλίας περὶ μὴ
βίας, τὴν ὁποία θεμελίωσε ὁ Χριστὸς ὡς διὰ βίου στάση ζωῆς γιὰ τοὺς
πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας τους.
Ὁ Διδάσκαλος μέμφεται τὸν Πέτρο, τοῦ ἐπισημαίνει ὅτι στὸν δρόμο
ποὺ ὁ ἴδιος βαδίζει δὲν ἔχει θέση ἡ βία, ὅτι ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ περνάει
μέσα ἀπὸ τὸ ποτήριον τοῦ Πάθους. Υπάρχει λοιπὸν ἕνα «ποτήριον», τὸ
πατέρῳ τῆς θυσίας, τὸ ὁποῖο εἶναι δεδομένο ἀπὸ τὸν Πατέρα. Δηλαδή,
ἡ κατάσταση τῆς ἱστορίας ποὺ πορεύεται ἀντίθετα μὲ τὸ θέλημα τοῦ
Θεοῦ, θεραπεύεται μόνον ἐὰν ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱὸς τοῦ Πατρὸς τὴν
ἀναλάβει καὶ τὴν ὁδηγήσει στὴν ἔσχατη συνέπεια, στὸν θάνατό του ἐπὶ
τοῦ σταυροῦ, γιὰ νὰ ἀναδυθεῖ μιὰ νέα ἱστορία, ἡ ἱστορία τῆς θείας Βασιλείας.
Δημήτρης Μαυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου