Πρωτοπρεσβύτερος Valentin Biryukov .Μόλις μαθαίνουμε να ζούμε στη γη . Κεφάλαιο εικοστό δεύτερο!

Πρωτοπρεσβύτερος Valentin Biryukov .Μόλις μαθαίνουμε να ζούμε στη γη . Κεφάλαιο εικοστό δεύτερο!

Στα βουνά κοντά στο Σουχούμι

Εδώ είναι ένα άλλο έγγραφο για εσάς - τι μπορεί να κάνει η πίστη. Πολλά έχουν γραφτεί για τους ασκητές Σουχούμι, ότι στα βουνά του Καυκάσου ζουν -χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι τους- σε φαράγγια, στα βουνά προφυλάσσονται από τη βροχή και το χιόνι. Τρώνε άγρια φρούτα. Μια τέτοια ιστορία άκουσα και από τον Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ (Bryskin), ο οποίος τώρα είναι ο εξομολόγος της Μονής του Ιερού Ευαγγελισμού του Κρασνογιάρσκ. Αυτός και ο μικρότερος αδελφός του Ιερομόναχος Βαρσανούφιος (τώρα σχήμα-ηγούμενος Βίκτωρ) ταξίδεψαν στον Καύκασο το 1962, στο Σουχούμι - μετά τον π. Σεραφείμ εκδιώχθηκε από τον Καθεδρικό Ναό Μεσολάβησης στο Κρασνογιάρσκ επειδή απέτρεψε το κλείσιμο του καθεδρικού ναού. Στα βουνά κοντά στο Σουχούμι, οι ασκητές της Ορθοδοξίας κρύβονταν από τις αρχές, ζώντας χωρίς διαβατήρια, χωρίς εγγραφή. Ο π. Σεραφείμ και ο π. Βαρσανούφιος κατευθύνθηκαν προς το μέρος τους. Πριν από το προσκύνημα νήστευαν τρεις μέρες, εξομολογήθηκαν, κοινωνούσαν, μάζευαν κροτίδες, σπίρτα, λινά, μπότες και κρεβάτι. Και ακολουθήσαμε τον χάρτη και την πυξίδα - στο δάσος, στα βουνά, χωρίς δρόμους και μονοπάτια. Τους προειδοποίησαν: αν συναντήσετε βόα, μείνετε ακίνητοι και μην κινηθείτε, διαφορετικά μπορεί να στραγγαλιστείτε. «Ακολουθούμε τον χάρτη», μου είπε ο π. Σεραφείμ, κοιτάμε: κάποιο είδος μεγάλου φιδιού κυλάει στο βουνό, σαν να πετάχτηκε από κάποιον. Και αποδείχθηκε ότι ήταν βόας .Τεντώθηκε μπροστά μας και στάθηκε απέναντί μας, περίπου είκοσι εκατοστά μακριά. Τώρα πιάνει το ένα, τώρα για το άλλο - μυρίζει το καθένα. Φανταστείτε: σταθήκαμε για περίπου δύο ώρες, φοβόμασταν να κινηθούμε - απλώς διαβάσαμε μια προσευχή στον εαυτό μας. Και ο βόας κράτησε το κεφάλι του στο ύψος των ματιών μας. Ύστερα ξαφνικά γύρισε πάλι σαν τροχός - και τυλίγοντας το βουνό με τον ίδιο τρόπο. Ρωτάμε ο ένας τον άλλο: - Ζεις; - Ο Θεός να ευλογεί! Αυτή είναι μια τρομερή συνάντηση. Όταν ο κίνδυνος πέρασε, τα δάκρυά μας άρχισαν να κυλούν. Και πάλι ακολουθήσαμε την πυξίδα. Και τότε συναντήσαμε έναν ερημίτη - τον Ιεροδιάκονο Avvakum. 

Γνώριζε ολόκληρο το Ψαλτήρι απ' έξω, όπως και εμείς το «Πάτερ ημών». Ήταν διορατικός - ήξερε ότι ένας βόας είχε έρθει στο δρόμο μας και, όπως φαίνεται από την προσευχή του, αυτός ο βόας είχε κυλήσει κάπου... Αυτός ο δούλος του Θεού έρχεται κοντά μας, υποκλίνεται και μας καλεί και τους δύο όνομα. - Ακολούθησέ με! Μας οδήγησε στο κελί του. Γονάτισε, άρχισε να ευχαριστεί τον Κύριο και διάβασε το Ψαλτήρι από μνήμης. Ήμασταν γονατιστοί, και μετά πέσαμε και οι δύο και αποκοιμηθήκαμε, και εκείνος συνέχισε να διαβάζει. Και όταν κάθισαν στο φαγητό, συνέχισε να διαβάζει - για να μην ξεχάσει τον Κύριο τον Θεό. Μας είπαν ότι δεν ζητάει τίποτα, δεν ζητάει τίποτα, δεν χρειάζεται τίποτα - ακόμα κι αν του βγάλεις το πουκάμισο, θα διαβάσει το Ψαλτήρι. Αλλά είδαμε ότι ήταν όλος αλατισμένος - τον πλύναμε όσο καλύτερα μπορούσαμε, του βάλαμε ό,τι καινούργιο και καθαρό: καινούριες μπότες, καινούργια εσώρουχα, καινούργια παντελόνια. Δεν αντιστάθηκε και τότε ο ίδιος διάβαζε και διάβαζε το Ψαλτήρι. Μετά μας μίλησε για το μέλλον, για τις στενοχώριες που θα έπρεπε να αντέξουμε. Δίπλα του ήταν το κελί ενός άλλου ερημίτη, του Ιερομόναχου Μαρδάρη, με τον οποίο συναντιόμασταν συχνά στο Σουχούμι». Ο π. Σεραφείμ και ο π. Βαρσανούφιος έμειναν με τον Ιεροδιάκονο Αμβρόσιο για δύο εβδομάδες. Εκτός από το Ψαλτήρι, αυτός ο ερημίτης διάβαζε συνεχώς την προσευχή «Είθε ο Θεός να αναστηθεί». Γιατί παντού υπάρχουν πειρασμοί. Γύρω από το κελί του, δαίμονες ούρλιαζαν σαν γυναίκες.Είναι πλέον αδύνατο να ζεις οπουδήποτε χωρίς προσευχή. 

Έλαβα επίσης νέα για τη ζωή των ασκητών όταν υπηρετούσα στη Σαμαρκάνδη. Τότε ο μοναχός Αλέξανδρος ήρθε σε μένα από τα βουνά Σουχούμι - του είπαν ότι είμαι από τη Σιβηρία και μου έδωσαν τη διεύθυνση. Τον άφησα να ζήσει μαζί μου. Και μίλησε πολύ για το πώς ζουν οι Καυκάσιοι ερημίτες - χωρίς κτίρια, σχεδόν στο ύπαιθρο, κρυμμένοι από τη βροχή και το χιόνι σε φαράγγια. Τα φρούτα αποξηραίνονται για το χειμώνα. Ανάμεσά τους υπάρχουν διορατικοί. Υπάρχουν σπουδαία βιβλία προσευχής. Έτσι με τις προσευχές ενός μοναχού εμφανίζονται πηγές. Αρκεί να τον ρωτήσεις -χρειάζεσαι νερό λένε- θα έρθει, θα προσευχηθεί για 2-3 ώρες, θα χτυπήσει τον βράχο με το κομποσκοίνι του- και θα εμφανιστεί νερό. Ήξερε εκ των προτέρων ότι θα τους αναζητούσαν, ότι θα πετούσαν ελικόπτερα, προειδοποιεί τους άλλους κατοίκους της ερήμου. Όλοι κρύβονταν προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν σπουργίτια από χαρταετό... Οι πιστοί τους έφερναν φαγητό και τους ζητούσαν να προσευχηθούν. Όμως οι ερημίτες δεν είχαν διαβατήρια. Και εγγραφή επίσης. Εκεί ζούσαν μοναχοί και αρχάριοι από διάφορα μοναστήρια, μεταξύ των οποίων από τον Πότσαεφ και το Ερμιτάζ του Γκλίνσκ. Όλη τους η ζωή ήταν προσευχή.