ΚΤΙΤΩΡ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΠΕΝΤΕΛΗΣ
Η ἵδρυση
Ο γέροντας τελείωσε πιὰ τὸ χτίσιμο του Ιερού Ναού της Αγίας Βαρβάρας και επεβαλε τὴν παραίτησή του ἀπὸ τὴ διακονία του ὡς ἐφημερίου
ἐκεῖ, ἐπειδὴ εἶχε πρόβλημα μὲ τὰ μάτια του. Οἱ ἄνθρωποι τῆς ᾿Ενορίας καὶ πρὸ πάντων οἱ συνεργάτες του στενοχωρήθηκαν, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, πάρα πολὺ ἀπὸ τὴν ἀπόφαση
αὐτὴ τοῦ π. Σίωμνος. Καὶ ἀντέδρασαν ἔντονα:
Πάτερ Σίμων, ἐσὺ κουράστηκες τόσο πολύ γιὰ νὰ
γίνει ἡ ἐκκλησία καὶ τώρα ποὺ τὴν ἑτοίμασες, μᾶς φεύγεις;
Παιδιά μου, ἀπάντησε ὁ Γέροντας, γιὰ τὸν ἑαυτό μου
ἔκανα τὴν ἐκκλησία ἢ γιὰ σᾶς;
-
Ἔπρεπε ὅμως νὰ φύγει. Αὐτήν τήν πληροφορία εἶχε,
ὅσο κι ἂν ἀσφαλῶς τοῦ κόστιζε σὰν ἄνθρωπο με πλούσια
συναισθήματα καὶ ἀπέραντη αγάπη αὐτὸς ὁ ἀποχωρισμός
του ἀπὸ ψυχὲς ποὺ τὸν λάτρευαν κυριολεκτικά.
Ὅταν ὁ Γέροντας πῆρε τὴν ἄδεια νὰ φύγει, ἦρθε ή
Γερόντισσα ἀπὸ τὴ Μονὴ τῆς Ζούρβας καὶ εἶπε στὸν π.
Σίμωνα:
- Γέροντα, ο δικός μας Γέροντας ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο
αὐτὸν καὶ δὲν ἔχουμε Γέροντα. Σᾶς παρακαλῶ νὰ θελήσετε
νὰ ἔρθετε στὴ Ζούρβα καὶ νὰ μείνετε μόνιμα ἐκεῖ ὡς Γέροντάς μας.
Ἤξεραν τὸν π. Σίμωνα, γιατὶ εἶχε άπλωθεῖ παντοῦ ἡ φήμη του. Ο Γέροντας δέχτηκε να πάει, ἀλλὰ ὄχι γιὰ νὰ μείνει
μόνιμα, γιατὶ ἐπιθυμία του ἦταν νὰ δημιουργήσει δικό του
ἀνδρικό μοναστήρι.
Ο Γέροντας λοιπὸν ἔφυγε ἀπὸ τὴν ῾Αγία Βαρβάρα. Ἡ
καμπάνα τῆς ῾Αγίας χτυποῦσε τὴν ἡμέρα τῆς ἀποχωρήσεώς
του πένθιμα...
᾿Απὸ τὴν ῾Αγία Βαρβάρα ὁ π. Σίμων πῆγε στὴ Ζούρβα
τὸν Οκτώβριο τοῦ 1964 καὶ παρέμεινε ἐκεῖ ἕξι μήνες. Στὸ νησὶ τὸν συνόδευε ἡ κυρα-Χαρίκλεια μέ τό γιό της. Πηγαίνοντας ἐκεῖ ὁ π. Σίμων παρακάλεσε τὴν κυρα-Χαρίκλεια νὰ
ἀγοράσει ψάρια καὶ μάλιστα τα καλύτερα. Συνήθιζε ὁ Γέροντας, ὅπου πήγαινε, νὰ κρατάει γιὰ εὐλογία κάτι, ὅ,τι πιὸ
ἐκλεκτὸ μποροῦσε νά πάρει. Η φιλόξενη διάθεση ήταν πάντοτε ἔντονη μέσα του καὶ δείγμα της ήταν καὶ αὐτή ἡ εὐλογία ποὺ ἤθελε νὰ προσφέρει στο Μοναστήρι ποὺ πήγαινε.
᾿Απὸ τὸ Μοναστήρι βγήκαν νὰ τὸν προϋπαντήσουν ή
Ἡγουμένη μαζὶ μὲ τὶς Μοναχές. Ὅταν ἡ κυρα-Χαρίκλεια
τῆς πρόσφερε τα ψάρια, χάρηκε πολύ ἡ Γερόντισσα, γιατὶ
στὸ Μοναστήρι δὲν εἶχαν μὲ τὶ νὰ φιλοξενήσουν τὸν Γέροντα. Τα ψάρια ήρθαν στὴν ὥρα πού τά χρειάζονταν. Δείγμα
καὶ αὐτὸ τῆς διορατικότητος τοῦ Γέροντος.
Ὁ κ. Ιωάννης Παπαϊωάννου, πού πῆγε νά συναντήσει
τὸν π. Σίμωνα στη Ζούρβα, μοῦ ἔλεγε:
«Ὕστερα ἀπὸ μερικές μέρες ἀπὸ τότε, ποὺ ἔφυγε ὁ
Γέροντας ἀπὸ τὴν ῾Αγία Βαρβάρα, πῆγα νὰ ἰδῶ τὸ Γέροντα
στο Μοναστήρι. Ρώτησα τη Γερόντισσα πῶς θὰ μποροῦσα
νὰ ἰδῶ τὸν Γέροντα. Η Γερόντισσα μοῦ εἶπε πως πήγε στο
βουνὸ καὶ μοῦ ἔδειξε ποῦ περίπου θὰ μποροῦσα νὰ τὸν
βρῶ. Πράγματι τὸν βρῆκα μετά από λίγο ψάξιμο ἐκεῖ. Τὸν
ρώτησα γιατὶ ἀποσύρεται στὴν ἐρημιά. Μοῦ ἐξήγησε πόσο
ἀπαραίτητη εἶναι γιὰ τὸν Μοναχό ή μόνωση καὶ ἡ μελέτη
μέσα στὴ σιωπή. Παρέμεινα στο Μοναστήρι δυό-τρεῖς μέρες, ἐπειδὴ βρίσκονταν ἐκεῖ καὶ κάποιοι ἄλλοι ἀδελφοὶ γνω-στοὶ τοῦ Γέροντα.
Τὴν ἄνοιξη τοῦ 1965, συνεχίζει ο κ. Παπαϊωάννου, ο
Γέροντας γύρισε στὴν ᾿Αθήνα και φιλοξενήθηκε στης κ.
Τσακμάκη, στην κάτω Κηφισιά. Την άλλη μέρα πήγαμε στο
Διόνυσο μαζί, γιὰ νὰ βρεῖ θέση να ιδρύσει Μοναστήρι, αλλά
ὁ Γέροντας δὲν ἐπαναπαυόταν πουθενά. Μια μέρα μου είπε,
Ιωάννη, πήγαινε στη Μονή Πετράκη νὰ ἰδεῖς τὸν π.
Χαραλάμπη Βασιλόπουλο, Ηγούμενο τῆς Μονῆς, καὶ ζήτησε
του νὰ μοῦ ἐπιτρέψει να πάω νὰ ἰδῶ τὸν Ἅγιο Παντελεήμο
να. Ξέρει το σκοπό μου.
-
Πραγματικὰ πῆγα καὶ ζήτησα τὴν ἄδεια τοῦ π. Χαραλάμπη. Ο π. Χαραλάμπης ἔδωσε εὐχαρίστως τὴν ἄδεια καὶ μοῦ
εἶπε χαριτολογώντας:
-
Θέλει νὰ πάει στον Αγιο Παντελήμονα; Να πάει! Θα
πηγαίνει καὶ κανένας κυνηγός πρὸς τὰ ἐκεῖ γιὰ νὰ τοῦ ἀφήνει καὶ καμμιά πέρδικα.
Τὰ διαβίβασα ὅλα στον π. Σίμωνα», είπε τελειώνοντας ὁ κ. Ιωάννης Παπαϊωάννου.
Οταν ξεκίνησε να πάει στον τόπο, ὅπου ἐπρόκειτο να ἱδρύσει τὸ Μοναστήρι του, μοῦ ἔλεγε ὁ Γέροντας, ὅτι σὲ
ἕνα σημεῖο λίγο πιο κάτω ἀπὸ τὰ νταμάρια τοῦ παρουσίαστηκε ὁ ἴδιος ὁ σατανᾶς, ἦταν ἀπογευματινή ώρα, καὶ τοῦ
εἶπε:
– Ξέρω ποῦ πᾶς, βρωμοκαλόγερε. Ήρθες να κάνεις Μου
ναστήρι. Θὰ σὲ πολεμήσω μέχρι τέλους καὶ δὲν θὰ σὲ ἀφήσω νὰ τὸ στεριώσεις!
Ὁ Γέροντας τοῦ ἀποκρίθηκε:
-
Δὲν ἔχεις νὰ κάνεις τίποτα μαζί μου. Μὲ τὸ Θεὸ
ἔχεις νὰ κάνεις!
Τὸν σταύρωσε καὶ ὁ σατανᾶς χάθηκε ἀμέσως ἀπὸ μπροστά του.
Ὁ Γέροντας ἔφτασε στὸ ἐξωκκλήσι τοῦ ῾Αγίου Παντελεήμονος. Ἐκεῖ ἐπρόκειτο νά ἀντιμετωπίσει την πρώτη ἐπίθεση τοῦ δαίμονα, σύμφωνα μὲ τὴν ἀπειλή του. Καὶ ἡ ἐπίθεση τοῦ ἔγινε μὲ ὄργανά του τοὺς ποιμένες. Πραγματικά
οἱ ποιμένες τῆς περιοχῆς ἐκείνης τὸν εἶδαν ἀπὸ μακριά.
Τὸν γνώρισαν ποιὸς ἦταν καὶ κατάλαβαν πως σχεδίαζε να κάνει Μοναστήρι ἐκεῖ. Ο τόπος τότε ήταν χέρσος και τόν
εἶχαν καταπατήσει οἱ ἴδιοι. Αὐτοὶ πρῶτοι ἔγιναν ὄργανα του .Εχθροῦ καὶ θέλησαν νὰ ἀντιταχθοῦν στὸ ἔργο που σχεδίαζε νὰ κάνει. Μαζὶ μὲ τὸν Γέροντα ἦταν καὶ ὁ γιὸς τῆς κυρα-Χαρίκλειας ὁ Ἄγγελος.
· Τὶ ἦρθες νὰ κάνεις ἐδῶ; τὸν ρώτησαν οἱ ποιμένες.
· Να σηκωθεῖς νὰ φύγεις ἀπ' ἐδῶ! τοῦ ἀπάντησαν ἐκεῖ-
- Ήρθα να λατρέψω το Θεό μου, ἀπάντησε ὁ Γέροντας.
Ο τόπος καὶ τὸ παρεκκλήσι δὲν εἶναι δικά σου.
- Ο τόπος καὶ τὸ παρεκκλήσι ἀνήκουν στη Μονή Πε-
τράκη, ἀπάντησε ὁ Γέροντας. Εγώ δεν φεύγω ἀπ᾽ ἐδῶ. Ἐσεῖς νὰ φύγετε.
Οἱ ποιμένες τὸν ἀπείλησαν μὲ τὶς γκλίτσες τους νὰ τὸν
δείρουν, ἀλλὰ βρῆκαν τὸν ἄνθρωπο να φοβερίσουν!...
Τὸ ζήτημα κατέληξε στο δικαστήριο. Δικηγόρος τοῦ Γέροντα ἦταν κάποιος συγγενής τῶν τσοπαναρέων, ἀλλὰ αὐυτὸς ὑπερασπίσθηκε τὴν ὑπόθεση τοῦ Γέροντα θαυμάσια καὶ
τὸ δικαστήριο ἔβγαλε απόφαση ὑπὲρ τοῦ Γέροντα.
᾿Αμέσως ἔγινε ἡ περίφραξη του χώρου. Ὁ Γέροντας
μαζὶ μὲ τὸ πνευματικό του παιδί, τὸν ᾿Ιωάννη Παπαϊωάννου,
ἄρχισαν νὰ σκάβουν τὸ βουνό. Καί ὅποιος πήγαινε γιὰ νὰ
ἰδεῖ τὸν Γέροντα, βοηθοῦσε κι αὐτὸς στὸ σκάψιμο. Ανοιξαν
ἔτσι ἕνα μέρος 15x8 μ. μὲ τὸν κασμά, ὅσο δηλ. χρειαζόταν
γιὰ νὰ κάνει ὁ Γέροντας τὸ κελλί του μὲ ἕναν προθάλαμο
δυὸ μέτρων καὶ μιὰ κουζινίτσα. Επίσης ἔκανε καὶ ἕναν ἀχυρώνα γιὰ τὸ γαϊδουράκι ποὺ θὰ χρησιμοποιοῦνταν γιὰ τὶς
δουλειὲς τοῦ Μοναστηριοῦ. Στὸ δυτικό μέρος τοῦ κελλιοῦ
ἔκαναν καὶ ἕνα μικρὸ χτιστὸ φοῦρνο γιὰ νὰ ψήνουν φαγητά.
Τὴν παράγκα τὴν ἔκαναν τά ἀνήψια τοῦ Γέροντα με πολύ
κόπο. Επρεπε να κουβαλούν τα σανίδια ἀπό τά νταμάρια ὡς τὸ μέρος ἐκεῖνο στον ώμο, γιατί δρόμος δὲν εἶχε ἀκόμα ἀνοιχθεῖ.
Ο γεροντας καὶ ἐγὼ φτυάριζα, φυσούσε τόσο δυνατός αέρας
Ο κ. Παπαϊωάννου μοῦ ἔλεγε πώς, ὅταν ἔσκαβε
ολη ἡ σκόνη ἐρχόταν στὰ μάτια μας καὶ μᾶς τύφλωνε καὶ δὲν μπορούσαμε νὰ ἐργαστούμε. Κάθε φορά που κάναμε αὐτὴ τὴ δουλειά, συναντούσαμε τέτοιου είδους εμπόδια
καὶ σύγχυση, ποὺ φαινόταν καθαρά πώς ἐπρόκειτο για πειρασμό.
Ὁ Γέροντας μοῦ ἔλεγε πόσο δυσκολεύτηκε την περίοδο ἐκείνη ποὺ χτιζόταν τὸ κελλί του καὶ ἡ παράγκα γιὰ τὴν κουζίνα.
Τὸ πρῶτο βράδυ, εἶπε, που κοιμήθηκα στὸ κελλὶ δὲν
μπόρεσα νὰ κλείσω μάτι ὅλη τὴ νύχτα, φυσούσε τόσο δυνατά, ποὺ ἔτριζε ὅλη ή παράγκα. Ακουγα να ξεκαρφώνονται
σανίδια ὅλη τὴ νύχτα μέχρι τα ξημερώματα. Μερικές φορές
μάλιστα μου φαινόταν πὼς θὰ ἔπαιρνε ὁ ἀέρας κι ἐμένα καὶ
τὴν παράγκα μαζί. Καὶ ἔλεγα πὼς ἦταν ζήτημα ἂν θὰ ἔμενε
τίποτε σωστὸ τὴν ἄλλη μέρα...
Τόσο ὁ μισόκαλος ἔτριζε τὰ δόντια του σὲ κάθε τί ποὺ
ἐπιχειροῦσε ὁ Γέροντας.
Οταν πῆγε στο Μοναστήρι ὁ Γέροντας, ὑπῆρχε μια
βρυσούλα ποὺ ἔτρεχε πολύ λίγο νερό. Το νερό της βρύσης
ἔτρεχε σε μια μικρή στέρνα πιό κάτω. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν
ἐπαρκοῦσε τὸ νερό, πήγαιναν τα πνευματικά του παιδιά μὲ
τὸ γαϊδουράκι καὶ μὲ τενεκέδες ἔφερναν νερό από μιά πηγὴ
ποὺ ἦταν πιο κάτω ἀπό τή Μονή κάπου εἴκοσι λεπτά.
Κάτω ἀπὸ τὴ βρύση ἦταν ἕνα χαντάκι που περνοῦσε
μέσα ἀπὸ τὸ περιβόλι. Σ' αὐτὸ τὸ χαντάκι ὑπῆρχε μια μικρή
γούρνα ποὺ ἔβγαζε ἐλάχιστο νερό. Ο Γέροντας εἶπε στὸν
κ. Παπαϊωάννου νά ἀνοιχτεί στη γούρνα αὐτὴ ἕνα πηγάδι.
Πραγματικὰ αὐτὸς ἔσκαβε καὶ ὁ Γέροντας ἔβγαζε τα μπάζα
μὲ ἕναν κουβά. Στα 2,5-3 μ. παρουσιάστηκε ἕνας βράχος.
Ο βράχος ἔκλεινε ὅλο τὸ ἄνοιγμα του πηγαδιού. Η μεγάλη
ὅμως πίστη καὶ ἡ θερμη προσευχὴ τοῦ Γέροντα ἔβγαλαν
τόσο νερὸ ποὺ μέχρι σήμερα ὑπάρχει τὸ πηγάδι αὐτὸ καὶ
φτάνει τὸ νερὸ αὐτὸ γιὰ ὅλη τὴ λάτρα καὶ τὰ ἔργα τοῦ
Μοναστηριού.
Οταν τελείωσαν τὸ κελλὶ τοῦ Γέροντα, ή παράγκα καὶ
ὁ φούρνος, εἶπε ὁ Γέροντας στον κ. Παπαϊωάννου νὰ κάνει
ἕνα σχέδιο για ξενῶνα μέ κελλιά. Το σχέδιο ἔγινε καὶ χτίστηκε τὸ Ισόγειο με κελλιά.
Αργότερα χτίστηκε ὁ πρῶτος όροφος κελλιῶν μὲ τὸ
παρακαλέσει ὁ Γέροντας τὸν κ. Παπαϊωάννου να χαράξει τα
Ηγουμενείο. Προτού χτιστούν τα κελλιά του ξενώνα, είχε
κελλιὰ τῶν Μοναχῶν, ὥστε ἐρχόμενοι οι Μοναχοὶ νὰ βρίσκουν έτοιμα τὰ κελλιά τους. Ἔτσι καὶ ἔγινε,
Το Μοναστήρι χτίστηκε βασικὰ ἀπὸ τὸν π. Σίμωνα, τὸν
θεμελιωτὴ καὶ κτίτορά του καὶ τὸν κ. Ιωάννη Παπαϊωάννου,
πνευματικό του παιδί,
Επίσης προσέφεραν υπηρεσίες πολύτιμες καὶ ἄλλα
πνευματικά του παιδιά, γνωστά, ἀλλὰ τὰ περισσότερα ἄγνωστα γιὰ μᾶς, ἐπίσης συγγενικά πρόσωπα τοῦ Γέροντα, ὁ
Γιώργος Πανταζής, πού ἦταν καὶ ὁ ἐργολάβος ὅλης τῆς οἱκοδομικῆς αὐτῆς δραστηριότητος, ἄνθρωπος τῆς πλήρους
ἐμπιστοσύνης τοῦ Γέροντα. Βοηθό του μάστορα εἶχε τὸν
Ηλία Παλασάκη. Καὶ οἱ δυὸ ἦταν ἀπὸ τὰ Μελίσσια. Ακόμη
βοήθησαν πολὺ καὶ οἱ Μοναχοὶ τοῦ Μοναστηριοῦ καθὼς ἔνας-ἕνας ἐρχόντουσαν σ' αὐτό, καὶ ἀκόμη πολλοὶ ἄλλοι ἐργάτες καὶ οἰκοδόμοι. Κάποιων τὰ ὀνόματα υπάρχουν. Θὰ τὰ
βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στο τέλος τοῦ βιβλίου αὐτοῦ. Πολλῶν
ἄλλων ὅμως δυστυχῶς δὲν ὑπάρχουν καὶ θὰ ἤμασταν εύτυχεῖς καὶ εὐγνώμονες, ἂν θελήσουν νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ
αὐτὸν ποὺ γράφει τις γραμμές αὐτὲς καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες γιὰ νὰ καταγράψουμε τὰ ὀνόματά τους σὲ ἐνδεχόμενη
δεύτερη έκδοση του βιβλίου. Ἐκεῖ σημειώνεται καὶ ἡ διεύθυνση ποὺ μποροῦν νὰ σταλοῦν τὰ ὁποιαδήποτε στοιχεῖα.
Επίσης πρέπει να σημειώσουμε πώς ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς
ἄνδρες ὑπῆρξαν καὶ συνεργεῖα γυναικῶν ποὺ μὲ κάθε τρόπο
προσέφεραν κατὰ τὴ διεξαγωγή τῆς ὅλης εργασίας πολυτιμότατες υπηρεσίες. Ἔχουμε δὲ καὶ ἀρκετοὺς ἐργάτες καὶ
συνεργούς, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποὺ δὲν βρίσκονται πλέον
στὴ γῆ ἐτούτη. Ας εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τους καὶ πλουσιό
δωρος μισθαποδότης γιὰ τοὺς κόπους τους ὁ Κύριος!
Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης ~ Η ζωή και το έργο του (1901-1988)
 | Ζωσιμάς μοναχός |
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου