Τὴ χρονιὰ τοῦ 1981 καιγόταν τὸ δάσος πίσω ἀπὸ τὸ
βουνό. Φωτιὰ ἐρχόταν καὶ ἀπὸ τὸν Διόνυσο, ἀπὸ τὴ μεριὰ
της μικρῆς ἐκκλησίας τοῦ ῾Αγίου Λουκᾶ μὲ κατεύθυνση
πρὸς τὸν Αγιο Παντελεήμονα. Στο Μοναστήρι φιλοξενούσαμε ένα μικρό παιδάκι ἀπὸ τὸ "Αργος. Στὸ παιδάκι αὐτὸ εἶπε
ὁ Γέροντας
Σπυράκη, γονάτισε στὸ Χριστούλη, πὲς τὸ «Πάτερ
ἡμῶν» καὶ ρώτησέ τον ἂν ἔρθει ἡ φωτιὰ καὶ ἐδῶ στὸ Μοναστήρι μας καὶ νὰ μοῦ πεῖς μετά τήν προσευχή.
Τὸ παιδάκι γονάτισε καὶ προσευχήθηκε καὶ ἔπειτα εἶπε:
Ο Χριστούλης μοῦ εἶπε νά μή φοβηθοῦμε. Δὲν θὰ
ἔρθει ἐδῶ ἡ φωτιά. Μόνο τις φλόγες θὰ ἰδοῦμε στὴ ράχη
τοῦ βουνοῦ καὶ ἔπειτα θὰ σβήσει.
Ἔτσι κι ἔγινε. Εἴδαμε μόνο τις φλόγες ἀπὸ μακριά.
Ἡ φωτιὰ εἶχε ἀρχίσει τρεῖς μέρες πρίν ἀπὸ τὴν πανήγυρη τοῦ ῾Αγίου μας. Εἴχαμε αγοράσει τότε κάπου διακόσια
κιλά γόπες και τέσσερεις γυναῖκες τις τηγάνιζαν καὶ τὶς τοποθετοῦσαν σὲ ἕνα μεγάλο δοχεῖο. Τις μέρες ἐκεῖνες εἶχαν
ἔρθει ἑκατὸν πενήντα στρατιῶτες γιὰ νὰ καταπολεμήσουν
τὴ φωτιά. Ὅπως ἐρχόντουσαν τὰ φανταράκια κατάκοπα, και
ταϊδρωμένα, πεινασμένα καὶ διψασμένα ἀπὸ τὸν ἀγῶνα ποὺ
ἔκαναν γιὰ τὸ σβήσιμο τῆς φωτιᾶς, πήγαιναν κατευθείαν
στά τηγανισμένα ψάρια καὶ ἔπαιρναν ὅσα ἤθελαν. Βλέποντας τοὺς στρατιῶτες νὰ ἔχουν ἐπιπέσει «ὥσπερ μέλισσαι
(σέ) κηρίον» ἐκδήλωσαν το φόβο τους οἱ κυρίες τῆς τραπεζαρίας μήπως δὲν μείνει τελικά τίποτε γιὰ τοὺς προσκυνητές. Πήγα τότε καὶ διεβίβασα τά παράπονα στὸ Γέροντα. Ο
Γέροντας έδωσε εντολή να μην εμποδίζουν τους στρατιώτες να παίρνουν όσο θέλουν ἀπὸ τὰ ψάρια. «Ο Θεός είπε
θὰ εὐλογήση τα ψάρια και θα φτάσουν και για την εορτή.Και πραγματικά, ενώ οἱ στρατιώτες έτρωγαν όσο ήθελαν καὶ ἔπαιρναν και μαζί τους, τα ψάρια δεν τελείωσαν.
Ήρθε ή πανήγυρις, σέρβιραν ψάρια σε δυο χιλιάδες άτομα
φάγαμε κι εμείς του Μοναστηριού ἐπὶ τρεῖς ἡμέρες καὶ το
ψάρια δεν έλεγαν να τελειώσουν! Τάση ευλογία ο ίδιος ο
Θεός στὸ Γέροντά μας!
Η φωτιά όμως ξαναήρθε στο βουνό και αυτή τη φορά
ἔφθανε μέχρι το Μοναστήρι μας. Τρείς μέρες νωρίτερα με
είχε ειδοποιήσει ὁ Γέροντας και είχε γεμίσει τις στέρνες με
80-90 κυβικά νερό. Η Πυροσβεστική που είχε έρθει, δεν
μπορούσε να φύγει εξαιτίας της φωτιάς. Με το νερό όμως
που είχαμε αποθηκευμένο έσβησε ή Πυροσβεστική τη φωτιά
και έτσι δεν κάηκε το Μοναστήρι μας. Ο Γέροντας τὸ εἶχε
καὶ αὐτὸ προβλέψει και γι' αὐτὸ καὶ ἔδωσε την παραγγελία
να γεμίσω τις στέρνες.
Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης ~ Η ζωή και το έργο του (1901-1988)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου