«Κάποτε, άρχισε τήν ἱστορία του, ήταν μια
γριά βεδουίνα καί τίναζε σουσάμι. Όπως τό τίναζε,
τὸ σουσάμι, μέ τή βοήθεια καί τοῦ ἀνέμου, πεταγόταν μερικά μέτρα μακρυά. Τήν ὅλη υπόθεσι παρακολουθοῦσε ἕνας ἀετός ἀπό ψηλά πού, βλέποντας μέ τ' ἀετίσιο μάτι του τούς κόκκους τοῦ σουσαμιοῦ νά πετάγωνται ἔξω ἀπ' τό σεντόνι, ἐπιθυμοῦσε νά τούς ἀπολαύση. Δίπλα, ὅμως, στο σουσάμι, πίσω ἀπ' τόν βράχο, ἦταν ἕνα νέμερ (=πάνθηρας), πού περίμενε εὐκαιρία ν' ἁρπάξη καμιά απ' τίς γίδες τῆς γιαγιᾶς.
Κάποια στιγμή, ἡ γιαγιά μπῆκε μέσ' στο δωμάτιο.
Οπότε κι ὁ ἀετός πού τόση ὥρα καιροφυλακτοῦσε,
έκλεισε τα φτερά του καί σάν σφαίρα, προσγειώθηκε κι ἄρχισε νά τρώη τούς κόκκους τοῦ σουσαμιοῦ.
Το νέμερ, βλέποντας τόν ἀετό σάν ἀπρόσμενο κι
οὐρανοκατέβατο μεζέ, τόν ἅρπαξε ἀπ' τό λαιμό. Την
ὥρα κατά τήν ὁποία ξεψυχοῦσε ὁ ἀετός, βγῆκε ἡ
βεδουίνα καί μέ μιά ματιά, τά κατάλαβε ὅλα. Γεμάτη
ἀπορία ρωτάει τόν ἀετό: "Καλά, βρέ ἀδελφέ, ἀπό κεῖ πάνω ὅπου ἤσουν μπόρεσες κι εἶδες τούς κόκκους τοῦ σουσαμιοῦ· τό νέμερ πού ἦταν δύο μέτρα μακρυά, δέν τό είδες;» Με τέτοια ἀπροσεξία μᾶς ἁρπάζει ὁ διάβολος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου