Η ιστορία του μοναχού Μιχαία
Ο αρχάριος Αλεξέι κρεμάστηκε στον Πύργο Νικόλσκαγια. Έζησε στο μοναστήρι για 4 χρόνια, ήταν μηχανικός υπακοής, «εφοδίαζε» και επισκεύαζε τα ρολόγια στα κελιά. Μια μέρα παραπονέθηκε:
- Ο αρχηγός μου επιτίθεται πολύ, δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν θέλω να φύγω, δεν έχω δύναμη να ζήσω.
Λίγο αργότερα, οι άνθρωποι πήγαν για δείπνο, και ο Αλεξέι πήγε στον πύργο όπου φυλάσσονταν όλα τα υλικά. Αυτός είχε τα κλειδιά. Δεν ήρθε για δείπνο, άρχισαν να τον ψάχνουν παντού. Τον βρήκαν στον πύργο, τον είδαν κρεμασμένο στο οριζόντιο δοκάρι... Τον έθαψαν χωρίς νεκρώσιμο τελετή, αλλά έψαλαν το "Άγιος ο Θεός". Ο ηγούμενος τον επέπληξε που έψαλλαν. Ο συναγερμός ανέλαβε την ευθύνη. (Ο ελεγκτής Αρχιμανδρίτης Μπόρις μίλησε αποδοκιμαστικά για το τραγούδι στην ταφή ενός αυτόχειρα.)
Δεν είχε περάσει ούτε μισός χρόνος και είδα ένα όνειρο. Σαν να στεκόμουν σε μια εκκλησία. Ο Ιεροδιάκονος Κυπριανός λειτουργούσε και απήγγειλε λιτανείες. Τον καταδίκασα νοερά, αυτόν και τον π. Πορφύριο, για μέθη: «Οι άνθρωποι προσεύχονται, αλλά μεθάνε».
Έπειτα μπήκα στο δωμάτιο όπου έπινε ο π. Πορφύριος με έναν Πομόρ. Ξαφνικά όλα εξαφανίστηκαν, άρχισα να ψάχνω για διέξοδο, αλλά παγιδεύτηκα. Εκεί είχε καπνό. Μετά άρχισα να ψάχνω για μια σκάλα για να βγω από εκεί. Έπρεπε να κατέβω. Και το έκανα.
Κάτω υπάρχει φωτιά και τροχοί που περιστρέφονται τόσο πολύ που είναι απλά τρομακτικό. Οι τροχοί είναι τυλιγμένοι στις φλόγες, μερικά κουρέλια κρέμονται πάνω τους. Ένας άντρας στέκεται κοντά στους τροχούς, η φωτιά φλέγεται ακριβώς από κάτω του και τον κατακλύζει ολοσχερώς...
Τον ρώτησα λοιπόν:
-Γιατί στέκεσαι εδώ;
- Ήμουν ο διαχειριστής της κρατικής περιουσίας του μοναστηριού, με οδήγησαν σε δίκη. Δεν περίμενα τη δίκη και κρεμάστηκα. Πρέπει να σταθώ εδώ μέχρι την 40ή μέρα και μετά θα κρεμαστώ σε αυτούς τους τροχούς.
- Ποιος κρέμεται εκεί;
- Οι άνθρωποι κρέμονται.
Και φαινόταν σαν να ήταν κουρέλια. Του ξαναλέω:
- Και πρόσφατα ο Αλεξέι κρεμάστηκε. Είναι πραγματικά εδώ;
«Τον τοποθέτησαν ψηλότερα, όπου υπάρχει καπνός, τώρα τον έχουν κατεβάσει», απάντησε ο άντρας και έδειξε με το χέρι του το σκοτάδι, «είναι ακόμα χαμηλότερα εκεί, στη μεγάλη φωτιά μαζί με τους Φαρισαίους που βασάνισαν τον Χριστό... Είναι εκεί τώρα επειδή οι μοναχοί σας προσεύχονται γι' αυτόν. Και οι μοναχοί δεν μπορούν να προσεύχονται για τέτοιους ανθρώπους».
-Και προσεύχομαι γι' αυτόν...
– Η Εκκλησία απαγορεύει να προσευχόμαστε για εμάς.
- Μπορώ να φύγω από εδώ;
- Θα φύγεις από εδώ, αλλά όταν στέκεσαι στην εκκλησία, μην κρίνεις τους μεθυσμένους διακόνους. Εσύ ο ίδιος δεν πίνεις, αλλά συμπεριφέρεσαι χειρότερα από μεθυσμένους διακόνους.
Μετά από αυτό ξύπνησα με φόβο. Ο εξομολόγος εξήγησε ότι ο Άγγελος με είχε επιπλήξει να διορθώσω τη ζωή μου.
Ο Ιερομόναχος Φίλιππος και πολλοί άλλοι τίμησαν τη μνήμη του Αλιόσα μας...
Σολοβέτσκι, ζηλωτές της υπακοής
Μοναχός Μαμάντος († 23 Ιουνίου 1915). Σιδεράς. Για περίπου 50 χρόνια, χωρίς διακοπή, εργάστηκε στο σιδηρουργείο από ιδιαίτερο ζήλο για δουλειά. Ήταν ασυνήθιστα εργατικός και ευσυνείδητος.
Μοναχός Νεκτάριος. Είχε το παρατσούκλι «Γερμανός» επειδή ήταν άλαλος. Έζησε στο μοναστήρι για περίπου 45 χρόνια, εργαζόμενος αδιάλειπτα ως υποδηματοποιός. Πέθανε στο Αρχάγγελσκ.
Δόκιμος Πέτρος Σουτόριν († 13 Φεβρουαρίου 1892). Του προσφέρθηκε ο μοναχισμός περισσότερες από μία φορές, αλλά πάντα αρνούνταν. Το χειμώνα υπηρετούσε ως μεταφορέας και το καλοκαίρι, κατά την περίοδο της κοπής σανού, διοριζόταν επανειλημμένα ως προμηθευτής τροφίμων για τους αδελφούς.
Μοναχός Αρσένιος († 2 Σεπτεμβρίου 1894). Λιθοκόμος. Υπέμεινε αυτή τη δύσκολη υπακοή για πολύ καιρό. Ήταν αδύνατος, ακόμη και αδύνατος. Τα ρούχα και τα παπούτσια του ήταν εντελώς σκισμένα, όλα με μπαλώματα και τρύπες, και δεν φορούσε καινούργια και σε αυτό ταπεινώθηκε, υπηρετώντας την ντροπή των αδελφών.
Εργάτης Βασίλι (Γαλακτιόνοβιτς Κουλάκοφ) ο Σιωπηλός. Ο τάφος του, αρ. 17, βρίσκεται στην πέμπτη σειρά από το κάτω μέρος του ξενοδοχείου Αρχάγγελσκ. Η επιγραφή στον σταυρό έχει ως εξής:
«Κάτω από αυτόν τον σταυρό βρίσκεται το σώμα ενός γιου αγρότη από την επαρχία Βόλογκντα, την περιοχή Βέλσκι, το βολόστ Ζιγκίβσκι, το χωριό Γέλινσκ. Βασίλι Γαλακτιόνοφ Κουλάκοφ. † 1908, 23 Ιουλίου, στις 8 το βράδυ. Ήταν 16 ετών. Η ζωή του στο μοναστήρι διήρκεσε ένα χρόνο, ένα μήνα και 15 ημέρες.»
Στη συνέχεια ακολουθεί το ποίημα:
Αποχαιρετιστήριες ευχές από τους συντρόφους
Είσαι στο απόγειο της νεανικής σου ζωής
Άφησα τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο,
Άφησε πίσω του τη ματαιοδοξία του κόσμου, τις ανέσεις του, την ομορφιά του,
Και αφιερώθηκες στον Θεό,
Έχοντας επιλέξει το δρόμο της σωτηρίας.
Ο Παντοδύναμος άκουσε την προσευχή σου,
Δεν το επέτρεψα στη μάχη της ζωής
Έχεις πολλά να ζήσεις,
Αλλά έδειξε να πεθάνει εδώ,
Χωρίς να βιώνει τα πάθη της ανησυχίας.
Στον Εαυτό Σου στο Ουράνιο Παλάτι,
Με την αθώα ψυχή σου
Σε έχω βάλει στην αιώνια γαλήνη.
Ένα στεφάνι από λευκά κρίνα για εσάς
Ας υφάνουμε, αγαπητέ μας φίλε Βασίλι.
Του άρεσε να παρακολουθεί τις μεσονύχτιες λειτουργίες. Παρακολουθούσε με ζήλο όλες τις εκκλησιαστικές λειτουργίες στον ελεύθερο χρόνο του. Εργαζόταν σε ένα εργαστήριο ραπτικής. Σύμφωνα με τους αδελφούς, ήταν ταπεινός, υπάκουος και δεν επιτρεπόταν σε αργόσχολες συζητήσεις.
Εργάτης Φίλιππος Πετρόφ († 22 Φεβρουαρίου 1872). Χριστιανός πολεμιστής. 49 ετών, ο οποίος εργάστηκε με ζήλο σε αυτό το ιερό μοναστήρι για την επισκευή του ρολογιού του πύργου.
Όλοι τους είναι απαρατήρητοι μοναχικοί εργάτες, αδιάφοροι, που εκτελούν συνεχώς τις υπακοές τους σε ένα μερικές φορές άχαρο εξωτερικό περιβάλλον για 10, 20, 30 ή και περισσότερα χρόνια και δεν παραπονιούνται για τη μοίρα τους. Δεν περίμεναν προαγωγές, αλλαγές, βραβεία - για αυτούς όλα αυτά ήταν αδιάφορα και χωρίς αξία. Βάρυναν ταπεινά όλα τα βάρη της μοναστικής ζωής και η αρετή τους καταδιώχθηκε παντού από φθόνο.
Δεν υπενθύμιζαν στον ηγούμενο την επιθυμία τους να κουρευτούν και μερικές φορές πέθαιναν σε ηλικία δόκιμων, προ πολλού ώριμοι πνευματικά για τον μοναχισμό. Πολλοί υπέφεραν στην υπακοή τους για τη σωτηρία των ψυχών τους, υπομένοντάς την ταπεινά και χωρίς να διστάζουν στην εκτέλεσή της (αυτό αφορά κυρίως τραγουδιστές που έχαναν τη φωνή τους, ψαράδες κ.λπ.). Πολλοί άγνωστοι (μυστικοί) ασκητές και εργάτες έκρυβαν τα πνευματικά τους χαρίσματα και την ευλογημένη πνευματική τους ζωή πίσω από το εξωτερικό κέλυφος της συνηθισμένης μοναστικής ζωής.
Πηγή: Ανθόκηπος Σολοβέτσκι // Πνευματικός Συνομιλητής. 2000. Τεύχος 1. Σελ. 73–98· Τεύχος 2. Σελ. 38–76. Σταυροπηγιακή Μονή Σολοβέτσκι Σπασό-Πρεομπραζένσκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου