…Ἔτσι περνοῦσαν οἱ μέρες, καὶ κάποιοι εὐχαριστοῦσαν τὸν Θεό, ποὺ τοῦ συνέβη τοῦτο τ’ ἀγιάτρευτο:
«Δόξα νά ’χει ὁ Θεός, δὲν μᾶς ἄφησε νὰ πλήξουμε. Μᾶς ἔστειλε τὸν ἀρκουδιάρη Του γιὰ νὰ γελᾶμε. Καραγκιόζη δὲν εἴχαμε καὶ καραγκιόζη βρήκαμε. Μεγάλη ἡ χάρη Του.»
Ἀκόμη καὶ ὁ Μῆτσος ὁ σκεμπές, μὲ μία κοιλιὰ πιὸ μεγάλη καὶ ἀπ’ τὸ μπόγι του, ἀποφαινότανε πειραχτικά: «Ἐλᾶτε, γειτόνοι, νὰ καμαρώσετε τὴν κατάντια τοῦ Κου ζουλοπρόδρομου. Εὐτυχῶς ὁ Θεὸς στὸν πιὸ καλὸ καιρὸ τὸν μώρανε, θά ’χουμε τώρα καὶ τζάμπα θέατρο στὴ γειτονιά μας νὰ κάνουμε χάζι. Εὖγε, ρὲ βλακοπρόδρομε, κλόουν τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ μᾶς ἀπομείνει ἄντερο μαζί σου. Σ’ εὐχαριστοῦμε, Θεέ μου, ποὺ μᾶς ἀξιώνεις κι ἐμᾶς νά ’χουμε τέτοια χαρά. Πῶς ἀλλιῶς θέ’ νὰ περνοῦσε ἡ ὥρα μας!»
Πολὺ γρήγορα τὸν ἔδιωξε καὶ ὁ γερο-Πολύδωρος ὁ ταβερ νιάρης ἀπὸ τὸ μαγαζὶ ποὺ τοῦ ’κανε τὸ γκαρσόνι καὶ σερβίριζε καθ’ ἑκάστην πατσάδες…
Πατήρ Διονύσιος Ταμπάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου