25 Μαρτίου - Πριν από 48 χρόνια, ο μακαριστός μοναχός Νικολάι Ερεμίνσκι (Τιχομίροφ) αναχώρησε στον Κύριο /1900 - 25/03/1977/

 

25 Μαρτίου - Πριν από 48 χρόνια, ο μακαριστός μοναχός Νικολάι Ερεμίνσκι (Τιχομίροφ) αναχώρησε στον Κύριο /1900 - 25/03/1977/

Ευλογημένη Κολένκα. Έμοιαζε με μικρό γέρο, φορώντας ένα λιπαρό, σκισμένο σακάκι και κρατούσε στο χέρι του μια μικρή τσάντα, την οποία δεν άφησε ποτέ να φύγει. Δεν είχε πού να ζήσει και περνούσε τη νύχτα μετακομίζοντας από το ένα σπίτι στο άλλο.

Η επιλογή του καταφυγίου δεν ήταν επίσης τυχαία - ήρθε μόνο σε καλές χριστιανικές οικογένειες. Όλοι ήξεραν ότι αν ερχόταν ο Νικολένκα στο σπίτι σου, σήμαινε ότι θα υπήρχε χαρά και ευημερία. Γι' αυτό πολλοί κάτοικοι σχεδόν με το ζόρι τον έφερναν στα σπίτια τους, αλλά ο Μακάριος πάντα έφευγε από τέτοιο σπίτι.

Ο κόσμος τον σεβόταν ως ευλογημένο και τον αποκαλούσε με στοργή Κολένκα. Πολύς κόσμος, μερικές φορές μέχρι και πενήντα άτομα, ερχόταν καθημερινά κοντά του για πνευματική παρηγοριά. Και αυτό ήταν εκείνα τα άθεα χρόνια!

Γεννήθηκε στην περιοχή Kostroma στην πόλη Tekun, κοντά στην πόλη Kologriv. Το φθινόπωρο, κατά τη διάρκεια των παγετών, ο Kolenka έτρεχε ξυπόλητος πίσω από τις αγελάδες. Το κρύο του προκάλεσε επιπλοκές στα μάτια και άρχισε να τυφλώνεται.

Οι γονείς του πέθαναν σύντομα και στην ηλικία των εννέα ετών το αγόρι έμεινε ορφανό. Η τύφλωση προχώρησε. Στο γειτονικό χωριό Ερέμινο, ζούσαν άτεκνοι ο Ντμίτρι και η Ζηνοβία, και με τη συμβουλή του ιερέα πήραν το αγόρι. Ο Ηγούμενος Τζόναθαν, ο οποίος υπηρετούσε στην τοπική εκκλησία, είπε στους θετούς του γονείς: «Κρατήστε το αγόρι μαζί σας, θα είναι ο τροφοδότης σας στα γεράματα».

Ακολούθως, ο ηγούμενος Ιωάνναφαν ώθησε τον Κολένκα σε μοναχισμό και ο Μακάριος επισκέφθηκε την εκκλησία Soldog μέχρι το κλείσιμό της. Οι κάτοικοι της περιοχής θυμούνται ότι έψελνε ακόμη και στη χορωδία και διάβαζε, και ίσως μάλιστα υπηρετούσε στο βωμό.

Μετά το θάνατο του ηγουμένου, ο τάφος του βεβηλώθηκε και το φέρετρό του έβγαλαν και άνοιξαν. Ταυτόχρονα, όλοι έμειναν έκπληκτοι που το σώμα του πατέρα Ιωνάθαν ήταν άφθαρτο, ακόμη και τα άμφια πάνω του ήταν καινούργια, σαν να είχαν μόλις φορεθεί.

Σε ηλικία 12 ετών, ο Νικολάι είχε γίνει εντελώς τυφλός. Έγινε έτσι. Στο σπίτι τους ήρθαν κλέφτες για να ληστέψουν τους ήδη φτωχούς, τους θετούς γονείς του. Όταν μπήκαν, κοιμόταν στο στήθος. Το αν ξύπνησε και τους είδε ή όχι είναι άγνωστο. Μόνο που τον χτύπησαν με μαχαίρι στο κεφάλι και έπεσε πίσω από το στήθος.

Μάλλον νομίζοντας ότι τον σκότωσαν, αφού το χτύπημα ήταν δυνατό και ήταν ακόμη παιδί, οι κλέφτες πήραν ότι ήθελαν και έφυγαν. Ήταν μετά από αυτό το περιστατικό που έχασε εντελώς την όρασή του και πολλά χρόνια αργότερα, στο σημείο του χτυπήματος έγιναν αισθητές ουλές στο κεφάλι του.

Το τυφλό αγόρι άρχισε να αναπτύσσει την ικανότητα να θεραπεύει την ψυχή και το σώμα των ανθρώπων. Του αποκαλύφθηκαν τα πεπρωμένα και οι ψυχές των ανθρώπων. Περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στη δουλειά και στην προσευχή. Έκανε μόνος του τις δουλειές του σπιτιού και πήγε στην πηγή να πάρει νερό. Πολλοί αμφισβήτησαν ακόμη και την τύφλωσή του.

Μια μέρα, μερικά αγόρια αποφάσισαν να του κάνουν ένα αστείο και να ελέγξουν αν ήταν πραγματικά τυφλός. Πλησιάζοντας σχεδόν στο σχοινί, το αγόρι σταμάτησε ξαφνικά και άφησε κάτω τον κουβά.

Στάθηκε εκεί μέχρι που εκείνοι, μη μπορώντας να το αντέξουν άλλο, βγήκαν από την ενέδρα τους και άρχισαν να του φωνάζουν γιατί δεν πήγαινε παραπέρα. Από τις εξηγήσεις του καταλάβαιναν ότι κάποιο είδος μπάλας, σαν βολίδα, κυλούσε πάντα μπροστά του, και αν σταματούσε, τότε ήταν αδύνατο να πάει πιο μακριά.

Ο θετός πατέρας της Κολένκα Ντμίτρι δεν έζησε πολύ και πέθανε. Και άρχισε να ζει με τη μητέρα του, τη θεία Ζηνοβία, όπως την έλεγαν όλοι.

Ζούσαν σε ένα χωριό στην άκρη ενός μικρού σπιτιού. Με την πρόνοια του Θεού αυτό το σπίτι έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα. Εδώ, περνώντας τον περισσότερο χρόνο του στη δουλειά και στην προσευχή, πολλαπλασίασε το ταλέντο που του έδωσε ο ευλογημένος Θεός.

Προσευχόταν, όπως λένε αυτόπτες μάρτυρες, για πολύ καιρό, το καλοκαίρι στον κήπο κάτω από μια φλαμουριά, και το χειμώνα σε μια μικρή, κρύα, σκοτεινή ντουλάπα με ένα στενό παράθυρο. Προσευχόταν παρά το κρύο. Προσευχόμουν περισσότερο τη νύχτα, γιατί τη μέρα ερχόταν συνεχώς ο κόσμος με τα δεινά του.

Με τα χρόνια αυξανόταν ο αριθμός των ανθρώπων που τον κατέφευγαν για βοήθεια και αυξήθηκε και ο χρόνος των προσευχητικών του κόπων, ώστε στα τελευταία του χρόνια, σύμφωνα με τη μαρτυρία του τελευταίου κελλιού του Παρασκευά, «δεν κοιμήθηκε ούτε ένα βράδυ», λέγοντας: «Όποιος προσεύχεται τη νύχτα, ακούει τον ήχο στον ουρανό».

Καρπός αυτών των προσευχών ήταν το χάρισμα της διόρασης, που αναπτύχθηκε μέσα του σε εξαιρετικό βαθμό ακόμη και στην παιδική του ηλικία. Όσοι τον επισκέπτονταν τακτικά λένε ότι ήταν αδύνατο να κρύψει ή να κρύψει οτιδήποτε έβλεπε και ήξερε τα πάντα, μικρά και μεγάλα, κοντά και μακριά, ακόμα και πώς ντύθηκε κάποιος.

Ένας υπηρέτης του Θεού που ζει στο Kineshma, ο οποίος πήγε στον ασκητή Eremin τα τελευταία 9 χρόνια της ζωής του, θυμήθηκε πώς αγόρασε καλσόν σε ένα κατάστημα για πρώτη φορά, όταν είχαν μόλις εμφανιστεί στην πώληση, τα φόρεσε και ήρθε κοντά του. Και τη χτύπησε στο κεφάλι και της είπε: «Zinushka, μη φοράς παντελόνι, είσαι κορίτσι».

Οι άνθρωποι που ζούσαν γύρω του ήταν κυρίως απλοί και τους μεγάλωσε με απλά πράγματα. Μια γυναίκα, για παράδειγμα, του έφερε μια ντουζίνα αυγά ως δώρο, αλλά τα λυπήθηκε και τα άφησε κοντά στο χωριό στο δάσος, σκεπτόμενη: όταν επιστρέψω, θα τα μαζέψω. Ήρθε στην Κολένκα, μίλησε μαζί του, πήρε απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις της και άρχισε να φεύγει, και εκείνος είπε μετά από αυτήν: «Μην ξεχνάς τά αυγά σήκωσέ τά».

Η ψαλτρια από την εκκλησία του Ναβολόκ πήγαινε να δει την Κολένκα και πήρε, λέει, εκείνη την άλλη. Ήθελα να πάρω λίγη ζάχαρη, αλλά κοίταξα στην τσάντα μου και σκέφτηκα: ω, καλά, υπάρχουν ήδη τόσα πολλά από όλα, είναι αρκετά. Ήρθε και η Κολένκα της είπε: «Ήρθε, εντάξει, κάτσε να πιεις λίγο τσάι, έχουμε πολλά από όλα, μόνο που δεν υπάρχει ζάχαρη». Κατάλαβε αμέσως τα πάντα: «Κολένκα, συγχώρεσέ με, δεν θα το μετανιώσω πια».

Το 1941, ο συνομήλικος και φίλος της Kolenka Viktor Belov από το Militino συνελήφθη στο στρατό. Στις τρεις η ώρα το πρωί πέρασε με τα πόδια από τον Ερεμίνο μέχρι τη διάβαση πάνω από τον Βόλγα. Το χωριό κοιμόταν.

Και ξαφνικά ο Βίκτορ άκουσε την Κολένκα να φωνάζει: «Βίτια, Βίτια, έλα πίσω!» Γύρισα στο σπίτι: πράγματι, Κολένκα. Πώς το ήξερε; «Τι», λέει, «θέλεις να μην επιστρέψεις;» Τον σταύρωσε, «Τώρα πήγαινε». Είπαν επίσης ότι προέβλεψε τον ίδιο τον πόλεμο πολύ πριν ξεκινήσει.

Όταν έκανε πρόβλεψη, δεν μιλούσε ποτέ ευθέως, αλλά μάλλον υπαινίχθηκε ή έδωσε κάποιο είδος. Ο Μακάριος προειδοποίησε εκ των προτέρων για το τι επρόκειτο να συμβεί σε αυτό ή εκείνο το άτομο.

Ανάμεσα στις πολλές προβλέψεις που αποδείχθηκαν ακριβείς ήταν η έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το έτος του θανάτου του.

Η Avdotya, μια πωλήτρια στο κατάστημα του χωριού Militinsky, δεν ήταν ακριβώς μια άπληστη γυναίκα, αλλά μάλλον μια φειδωλός. Έκανα οικονομία κυριολεκτικά σε όλα. 

Μερικές φορές, για να εξοικονομήσω χρήματα, αγόραζα «ό,τι χρειαζόμουν» από το κατάστημα όπου συναλλάσσομαι.

Μια μέρα πήγαινε στο Ερεμίνο για να δει τον Κόλια. Ήθελε να μάθει για τον πόνο στα πόδια της που την βασάνιζε εδώ και αρκετά χρόνια, τόσο πολύ που ακόμη και το βάδισμά της είχε γίνει κάπως χορταστικό.

Ανάμεσα στα δώρα, συνηθισμένα τενεκεδένια κουτιά, έβαζαν πέντε πορτοκάλια. Τα φρούτα ήταν αρκετά σπάνια εκείνη την εποχή, και δεν ήταν φθηνά. 

Η πωλήτρια αγόρασε τρία από αυτά και πήρε δύο από το κατάστημα «της» χωρίς χρήματα, για να κερδίσει χρήματα. Αργότερα, όταν επέστρεψε στο σπίτι, δεν μπορούσε να μην πει στους φίλους της τι συνέβη στο Ερεμίνο.

Και έτσι έγινε. Η θεία Ζηνοβία άφησε τα κονσερβοποιημένα τρόφιμα που είχε φέρει η Αβδότια και άπλωσε τα πορτοκάλια στο τραπέζι μπροστά στον ευλογημένο. Θέλοντας να τον περιποιηθείς. Η Κολένκα πήρε τα πορτοκάλια και άρχισε να τα ξεχωρίζει. Έσπρωξε τριαστην άκρη και της έδωσε δύο, λέγοντας: «Πάρε τα γρήγορα, δεν είναι δικά σου». Τελικά τα πορτοκάλια επέστρεψαν στα ράφια και ο πόνος στα πόδια μου, έστω και αργά, άρχισε να υποχωρεί.

Υπήρχαν πολλές τέτοιες περιπτώσεις, και η φήμη του μακαριου μεγάλωνε. 

Όλο και περισσότεροι έρχονταν κοντά του με τις ανάγκες τους. Έχοντας επισκεφθεί μια φορά, ένα άτομο ήθελε να πάει ξανά εκεί. Συχνά έφερναν συγγενείς, παιδιά και γνωστούς τους. Πολλοί άνθρωποι πήγαιναν κοντά του με ολόκληρες τις οικογένειές τους σε τακτική βάση. Ήρθαν από όλη τη Σοβιετική Ένωση.

Ένας υπηρέτης του Θεού, που τον επισκέφτηκε τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής του, θυμήθηκε πώς, απαντώντας στην κρυφή της σκέψη ότι έπρεπε να τον επισκέπτεται πιο συχνά, είπε: «Ναι, Zinushka, όλα θα καταγραφούν, ποιος πήγε σε αυτό το κελί». Και τα τελευταία χρόνια υπήρχαν τόσοι πολλοί άνθρωποι που είπε κάποτε: «Δεν ξέρω αν θα υπάρχει αρκετός εξοπλισμός για να τους βγάλω όλους».

Αν και δεν δεχόταν τους πάντες, προβλέποντας τι του έρχονταν οι άνθρωποι, είτε από ανάγκη είτε απλώς από περιέργεια. Στην τελευταία περίπτωση είπε: «Είμαι άρρωστος» ή «Δεν ξέρω τίποτα». Και έκλεινε ακόμη και την πόρτα μπροστά σε κάποιους: «Πανούσκα, κλείσε την, κλείσε την, μην την ανοίξεις».

Ο τελευταίος υπάλληλος του κελιού του μακαριου Κολένκα, ο Παρασκευάς, έζησε μαζί του μέχρι τον θάνατό του το 1977.

Σε μια από τις συνομιλίες μας είπε κάποτε: «Έχω μόνο μέχρι το 1977 να ζήσω». Δεν ήταν αμέσως σαφές για ποιον μιλούσε. Και μόνο όταν πέθανε έγινε σαφές ότι αυτό ειπώθηκε για αυτόν.

Και πέθανε έτσι: μια μέρα στο τέλος του χειμώνα γύρισε σπίτι από το δρόμο, προφανώς πάγωσε, ανέβηκε στη σόμπα για να ζεσταθεί, αποκοιμήθηκε και έπεσε από τη σόμπα και μώλωπες τα νεφρά του. Ήταν άρρωστος για έναν ολόκληρο μήνα, ο πόνος ήταν πολύ έντονος - αναπτύχθηκε υδρωπικία. Ένας γιατρός από το Vozdvizhenie ήρθε, έβαλε έναν καθετήρα και έβγαλε το υγρό ακριβώς πάνω στο τραπέζι.

Πέθανε στις 25 Μαρτίου που ήταν Πάσχα. Κηδεύτηκε σε μοναστήρι. Σχεδόν κανένας δεν ήξερε ότι ήταν μοναχός. Το είπε λίγο πριν από το θάνατό του: «Όταν πεθάνω, θα μάθετε ποιος είμαι». Όταν τον έθαψαν, έφεραν το φέρετρο στα χέρια τους μέχρι την Ύψωση του Σταυρού, ο καιρός ήταν θλιβερός, και όταν πλησίασαν το χωριό είδαν δύο ακτίνες ηλιακού φωτός πάνω από την εκκλησία».

Την τεσσαρακοστή μέρα, μια γυναίκα, η πνευματική του κόρη, βλέπει ένα όνειρο: «Βλέπω έναν κύκλο φωτός, σαν τον ήλιο, και μοναχοί περπατούν μέσα του, και ο Κόλια είναι μαζί τους, πιο κοντά μου. Τέτοια πρασινάδα, τέτοια ομορφιά, όπου περπατούν και όλοι είναι ντυμένοι σαν μοναχοί. Και λέει: «Ζούσαμε όλοι μαζί, και τώρα μας μένει μόνο το χώμα μέχρι το χείλος».

Η εικόνα της Θεοτόκου «Troeruchitsa» διατηρήθηκε χάρη σε αυτόν. Ήταν κάποτε στην εκκλησία του Πανάγαθου Σωτήρος στο χωριό Yesiplovo. Το 1936, η εκκλησία αυτή καταστράφηκε. Ένας από τους ενορίτες πήρε την εικόνα της Θεοτόκου και την μετέφερε στο σπίτι της.

Την ίδια στιγμή, μια αδύναμη γυναίκα ήρθε στον Κολένκα ζητώντας του να προσευχηθεί γι 'αυτήν, και εκείνος είπε: "Πήγαινε στο Εσίπλοβο, σώσε την εικόνα!" Υπάκουσε, πήγε και στο δρόμο συνάντησε έναν ενορίτη της εκκλησίας Σπάσκαγια με μια εικόνα στα χέρια της.

Η γυναίκα ζήτησε να της δώσει την εικόνα, έφερε το λείψανο στην Κολένκα και εκείνος είπε: "Αυτή η εικόνα δεν είναι απλή. Κράτα την και πες στα παιδιά να τη δώσουν στο βωμό της Εκκλησίας της Υψώσεως του Σταυρού μετά το θάνατό σου."

Η εικόνα αυτή στέκεται στον Ιερό Ναό της Υψώσεως του Σταυρού εδώ και τριάντα περίπου χρόνια. Υπάρχουν μαρτυρίες θεραπειών και ευγενικής βοήθειας που δίνει η Μητέρα του Θεού με προσευχές μπροστά σε αυτήν την εικόνα.

Ο επίσκοπος Ιβάνοβο και Κινεσμά Ιωσήφ προσευχήθηκε ενώπιόν του όταν ήρθε πρόσφατα για την πατρική εορτή. Ο επίσκοπος επισκέφθηκε επίσης το διατηρητέο ​​σπίτι της Κολένκα, όπου τέλεσε νεκρώσιμη λιτανεία για τον μοναχό Νικολάι και επισκέφθηκε την ιερή πηγή δίπλα στο σπίτι. Ο ασκητής πήγαινε συχνά σε αυτήν την πηγή, που ονομάζεται Kolenkin Klyuch, για να προσευχηθεί.

Ο τάφος του Kolenka βρίσκεται στο χωριό Vozdvizhenie, στην περιοχή Zavolzhsky, στην περιοχή Ivanovo, όπου ο ίδιος κληροδότησε να ταφεί. Οι θετοί γονείς του, ο Ντμίτρι και η Ζινόβια, βρίσκονται στο ίδιο περίβλημα μαζί του.

Η επιτύμβια στήλη είναι κατασκευασμένη από πέτρες ποταμού που έφεραν από τον Βόλγα μαθητές του Ορθόδοξου Γυμνασίου Kineshma.

Από πάνω υψώνεται ένας ξύλινος σταυρός με ένα λυχνάρι που φλέγεται και την επιγραφή: «Μακάριοι οι πτωχοί στο πνεύμα».

Ο Ορθόδοξος λαός τον σέβεται ως άγιο του Θεού όχι μόνο στην περιοχή του Ιβάνοβο, αλλά και πέρα ​​από τα σύνορά της. Προς το παρόν, υλικά για τη δόξα του μακαριστού ασκητή ως αγίου βρίσκονται στην επισκοπική επιτροπή Kineshma για αγιοποίηση.