ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΕΚΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΕΚΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

Ο Αγιοι Δέκα Μάρτυρες τῶν Μεγάρων, σε πολλούς ἐμφανίζονται καί θαυματουργοῦν συνήθως ὡς καβαλάρηδες. Πλάσματα ὑπάκουα καί δυνατά τά ἄλογα, μοιάζουν κατάλληλα γιά τήν ἀπόσταση τῶν δύο κόσμων, οἱ λάμψεις ἀπό τίς ὁπλές τους οι τροχιοδεικτικέςκαί οἱ κρότοι ὅπως βαροῦν τίς πλάκες, στέλνουν στούς ἕτοιμους κάθε φορά τά σωστά μηνύματα. Τούς βλέπω στήν εἰκόνα καί πείθομαι, μέ βλέπουν ἀπό ἐκεῖ καί μέ προσκαλοῦν.

Μικρός εἶχα πίστη – δέν δίσταζα. Μετά τή Λειτουργία, λοιπόν, πολύ φυσικά, κάποια μέρα τούς ζήτησα μιά μεγάλη βόλτα. Καί, θυμᾶμαι, ἡσύχασα. Τόσο ἤμουν βέβαιος γιά τό θαῦμα. Ἔτσι, πέρασαν κάποιες βαριές πληγές. Ἀλλά ὅσο ἡ ἐπιθυμία δέν σαρκωνόταν, ἄλλο τόσο τήν κατασκεύαζα μέ ρήματα και συνδέσμους. Πώς τά ἄλογα γίνονταν ἕντεκα κι ἐγώ ἵππευα τό κατάλευκο μέ τη μαύρη βούλα –πότε τήν ἔβλεπα στο αὐτί, πότε στήν κορυφή τοῦ κεφαλιού, πότε σε κάποιο γόνατο, πώς μ᾿ ἔβαζαν οἱ Ἅγιοι στή μέση καί προστατευόμενο μοῦ γνώριζαν τά πάνω ἀπό τούς πρόποδες τῆς φαντασίας, πώς σώζαμε τούς δίκαια ἢ ἄδικα βασανισμένους στή φυλακή τῆς Γῆς.

Μεγάλος, πού προσπαθῶ νά πιστέψω, τά ποδοβολητά ἔχουν γίνει συχνό φαινόμενο. Γεμάτα λάμψεις καί πεντακάθαρα, μόλις πέσω σε λάθος ή σάν ἱππεύσω κάποια λέξη κατάλευκη μέ βούλα στην κορφή. Μεγάλος, ἔχω πλήρως βεβαιωθεῖ γιά τούς Μάρτυρες τῶν Μεγάρων. Ὅπως ἀκοῦν τά παιδιά καί συντρέχουν τούς πάσχοντες, ἔτσι ἄκουσαν προσεκτικά κι ἐμένα στίς ἀνάγκες μου, πού εἶμαι ἀνέκαθεν καί παιδί καί πάσχων.

Βιβλιογραφία. ΨΥΘΥΡΟΙ ΤΩΝ ΞΎΛΩΝ.

ΜΙΧΆΛΗΣ ΛΕΒΈΝΤΗΣ ΔΉΜΗΤΡΑ ΣΤΑΥΡΟΥ.

ΕΚΔΌΣΕΙΣ ΣΤΑΜΟΎΛΗ