«Ἡ Sibylla Martin καί ὁ σύζυγός της γνωρίζουν ἕνα ζευγάρι στην πολιτεία τῆς Ν. Υόρκης
καί γίνονται πολύ στενοί φίλοι μαζί τους. Εκείνη,
ἡ Μαντάμ Doolittle, ζῆ κατάκοιτη ἐδῶ καί 20 χρόνια. Ὁ ἄνδρας της εἶναι ἀνάπηρος καί μετακινεῖται
μέ ἀναπηρικό καροτσάκι. Κι ὅμως εἶναι καί οἱ δυό
τους εὐτυχισμένοι Χριστιανοί, πού παρηγοροῦν καί
ἐνθαρρύνουν ὅλο τό περιβάλλον γύρω τους. Σέ μιά
ἐπίσκεψί της, ἡ Sibylla ρωτάει τήν κ. Doolittle ἄν τῆς
συμβαίνη νά αἰσθάνεται κάποιες φορές ἀποθαρρυμένη ἤ λυπημένη. Ἡ ἀπάντησι της: "Πῶς θά μποροῦσα
νά εἶμαι ἔτσι, ὅταν ὁ Θεός ὁ Οὐράνιος Πατέρας μου,
φροντίζει ἀκόμα καί γιά τό κάθε μικρό σπουργιτάκι; Γνωρίζω ὅτι μ' αγαπάει καί φροντίζει γιά μένα".
Συγκινημένη ἀπ' τά λόγια αὐτά, ἡ Sibylla, πού
εἶναι ποιήτρια, δέν ἀργεῖ νά γράψη τά λόγια ενός
ὕμνου, πού σήμερα εἶναι πολύ γνωστός καί ἀγαπημένος στόν Ἀγγλο-σαξωνικό κόσμο: "Τα μάτια του
εἶναι πάνω στό σπουργίτη"»
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΊΑ.ΗΔΥΠΝΟΟΣ ΚΉΠΟΣ. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΙΩΆΝΝΗΣ ΚΩΣΤΩΦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου