Χτες ήταν τής Αγίας Μαρία της Μαγδαληνής . Μια απίστευτα όμορφη γυναίκα. Αργότερα μισογυνιστές προσπάθησαν να τη μπερδέψουν επιμελώς με την πόρνη. Δεν το ξέρουμε αυτό. Γνωρίζουμε από τα Ευαγγέλια ότι ο Χριστός είχε εκδιώξει από αυτήν επτά δαίμονες.
Από τη στιγμή που οι διάβολοι πέταξαν μακριά από την καρδιά της, η Μαρία ένιωσε ένα τεράστιο κενό στην ψυχή της, το οποίο γέμισε, σαν κανάτα, με αγάπη για τον Θεό. Ακολούθησε πιστά τον Δάσκαλο στους δρόμους της Γαλιλαίας, μαζί με μια χούφτα ευωδιαστές γυναίκες. Άκουγε με προσοχή τα λόγια που έβγαιναν από το στόμα του Λόγου. Ένιωσε το αεράκι του φωτός των θαυμάτων, τον σεισμό της αγάπης που ένωσε ξανά ουρανό και γη, στο άγιο χέρι του Ιησού. Μια μεγάλη φωτιά άναψε στην καρδιά της, της λαχτάρας, του πόνου για το έρημο παρελθόν, της ατελείωτης αγάπης για τον Γλυκό Θεραπευτή. Πήγε παντού μετά από Αυτόν. Πεινούσε, διψούσε, έπεσε από την κούραση, αλλά ήταν πάντα εκεί, στα πόδια Εκείνου που έχτισε τη γη. Ρίξτε ένα αλάβαστρο μύρο στο κεφάλι του Ιησού και κλάψτε στα πόδια Του.
Όταν πιάστηκε ο Ιησούς, μπήκε στο Σανχεντρίν, στάθηκε μπροστά φωνάζοντας και κλαίγοντας για Εκείνον γεμάτο αίματα και πληγές. Πηγαίνει μπροστά στο Πραιτώριο και σωπαίνει τον Πιλάτο, απαιτώντας την απελευθέρωση Εκείνου που ελευθερώνει τον κόσμο από το θάνατο. Βρίσκεται στο δρόμο του Σταυρού, σκίζεται πίσω από τον Άνθρωπο με τον Σταυρό πίσω του, κλαίει με χιλιάδες δάκρυα, φιλάει το λυτρωτικό Αίμα, χαϊδεύει το αγκαθωτό μέτωπο Εκείνου που χαμογελά στη βρεφική ηλικία. Είναι κοντά στον Σταυρό, θρυμματίζεται από τον πόνο κάτω από τις πληγές του Θεού, αφουγκράζεται τους θανάτους γκρίνιες της Ζωής. Τρελάθηκε με τα βάσανα βλέποντάς τον να παραδίδει το Πνεύμα Του και να παγώνει κάτω από τον Σταυρό σαν πέτρινη κολόνα πόνου. Θάβουν δακρυσμένα τον Σωτήρα μαζί με τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο.
Περπατήστε μέσα στη νύχτα στον τάφο με μυρωδιές, παραμερίστε τους φρουρούς των θηριωδών. Βλέπει τον άδειο τάφο.
Η καρδιά της που ταλαιπωρήθηκε από τον πόνο χτυπά εκκωφαντικά. Αρχίζει να κατανοεί τη θεολογία του ουρανού ερωτευμένου .Ο δότης της ζωής δεν μπορεί να μείνει στο λάκκο. Ο αναστημένος Χριστός δεν μπορεί να ξαπλώσει σε μια πέτρα. Ο στολιστής των γαλαξιών δεν μπορεί πάντα να είναι τυλιγμένος με λινά σάβανα. Και ενώ αναζητά το σώμα του Ιησού στον κήπο, της εμφανίζεται ο ίδιος ο Κηπουρός του σύμπαντος, την φωνάζει με το όνομά της, εμποτίζει την καρδιά της με τη Φωτιά των λόγων Του. Ορμάει να τον αγκαλιάσει, αλλά την εμποδίζει η ένδοξη δόξα της Ανάστασης. Είναι η πρώτη -μετά τη Μητέρα του Θεού- που Τον βλέπει να ανασταίνεται, που Τον αισθάνεται, που ένιωσε τον πόνο Του στον Σταυρό.
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τους Αποστόλους. Αναγγέλλετε την Ανάσταση. Πείσε τους ανθρώπους μέσα από δάκρυα για τη Ζωή του κόσμου. Το χέρι της, στη Σιμωνόπετρα, στον Άθω, είναι πάντα ζεστό, και τη Μεγάλη Παρασκευή καίει από τον πόνο Εκείνου που αγάπησε. Αν είχαμε και μια σταγόνα από τη φωτιά της καρδιάς της, θα καίγαμε τα αγκάθια των αμαρτιών μας σε μια στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου