Ήλθε λοιπόν στο Άγιο Όρος το 1927 ετών 23 και σαν άνθρωπος διάλεξε δύο μοναστήρια. Την Μονή της Μεγίστης Λαύρας του συμπατριώτη του Αγίου Αθανασίου από τα ιδιόρρυθμα και του Καρακάλλου από τα Κοινόβια. Σημειωτέον ότι από το 1924 που έγινε η αλλαγή του ημερολογίου ποτέ δεν την αποδέχτηκε. Δεν ήταν όμως με τους ακραίους ζηλωτές που εκείνη την εποχή εγκατέλειπαν τα Μοναστήρια και πήγαιναν σε κελιά για ν1 αποφύγουν το μνημόσυνο του νεοημερολογίτη Πατριάρχη Κων/πόλεως. Ο Οικουμενισμός τότε ούτε στη φαντασία των ανθρώπων δεν υπήρχε. Όμως συμπαθούσε τους ζηλωτές εξ' αρχής, αφού έτσι οι άνθρωποι αναπαύονταν. Ποτέ δεν υπήρξε δικτατορικός σε συνάνθρωπο του ούτε καν στους υποτακτικούς του. Ενώ λοιπόν πήγαινε στη Μονή Καρακάλλου η Παναγία που είναι η Ηγουμένη του Αγίου Όρους άκουσε την προσευχή του που έλεγε «Υπεραγία Θεοτόκε εσύ οδήγησε με, χειραγώγησε με και τοποθέτησε με». Έτσι περνώντας να δώσει ένα γράμμα για τη Μονή των Ιβήρων «Καλώς το παλικάρι» του λέει ένας προϊστάμενος της ιδιόρρυθμης Μονής, «να σε κρατήσουμε εδώ». «Όχι, θα πάω στη Καρακάλλου», είπε ο Αντώνης, και ο προϊστάμενος «Ποιο Καρακάλλου; Αυτό είναι μικρό θα το πάρουμε στο Ιβήρων σε λίγο (τότε είχε 150 πατέρες στην Ιβήρων). Εδώ έχουμε και την Παναγία την Πορταϊτισσα». Αυτό ήταν. Ο Αντώνης έμεινε δόκιμος στο Ιβήρων.
Ένα χρόνο υπηρέτησε τον Γέροντα του Προηγ. Άνθιμο που ήταν αντιπρόσωπος στην Ιερά Κοινότητα. Κόσμος πολύς στο κονάκι στις Καρυές, καφέδες, κεράσματα κλπ. Ο Αντώνης δυσκολεύονταν στα κομποσχοίνια, που θέλουν ώρα και υπομονή. Όμως η πρόνοια της Παναγίας φέρνει ένα Γεροντάκι απλό στο κονάκι. Τάκ-τάκ την πόρτα «δι' ευχών των αγίων πατέρων ημών...» «Αμήν· καλώς τον Γέροντα» ο Αντώνης «Παιδί μου έφερα λίγα κεράσια για τον Γέροντα σου δεν ήξερα ότι είσαι και συ» (είχε ένα ξεροκάλυβο με μια μικρή κερασιά το Γεροντάκι αλλά είχε αρετή) «- Δεν πειράζει Γέροντα κάτσε να σου κάνω ένα καφέ». «Πώς πάς παιδί μου έχεις πνευματικό; τι κανόνα σου έβαλε;» «-Έχω Γέροντα, μου είπε να κάνω 6 κατοστάρια και 100 μετάνοιες τη μέρα. Τις μετάνοιες τις κάνω κι άλλες μπορώ (βλέπετε η κληρονομιά της Τραπεζούντας της Ποντιομάνας), αλλά τα κομποσχοίνια δεν μπορώ, πολύ δυσκολεύομαι (ενώ εγώ αντίθετα μετάνοιες δεν μπορούσα μαθημένος στο διάβασμα από τα Πανεπιστήμια) και το Γεροντάκι «Ένα να κάνεις παιδί μου τώρα. Το ένα θα φέρει δύο, τα δύο τέσσερα, τα τέσσερα έξι (του μικρόσχημου) τα έξι δώδεκα» (του μεγαλόσχημου).
Έτσι ο Αντώνης νίκησε τον πειρασμό στα κομποσχοίνια. Γίνεται
μοναχός Μάξιμος και έπαιρνε διάφορα διακονήματα στη Μονή από το 1930-1940. Παράλληλα σαν ιδιόρρυθμο το Μοναστήρι, τον ελεύθερο χρόνο τον είχε δικό του έκανε μπαξέ-κήπο. Έβαλε και πορτοκάλια, λεμόνια κλπ. Επειδή όλα τα καλλιεργήσιμα ήταν πιασμένα έκανε σπουδαίο έργο. Έκοψε λίγο το ποτάμι άλλαξε την κοίτη, έκτισε ντουβάρια και τα γέμισε με χώμα από αλλού (κουβαλητό). Άνοιξε πηγάδι, φύτεψε αμπέλια-κλήματα - κρεμαστά τα τσωρτζίτικα και έγινε το μέρος γη της επαγγελίας.
Ήταν η εποχή που συνήθως οι αποτυχημένοι γίνονταν μοναχοί και οι τεμπέληδες. Μετά το 1950 άρχισαν να έρχονται οι μορφωμένοι και ονομαστοί. Και όλ' αυτά χρειάστηκαν στη μαύρη γερμανική κατοχή του 1940-44. Πείνα και φτώχια φοβερή. Ο Γέροντας έκανε ρακί από τα σταφύλια, το έδινε και έπαιρνε λάδι, κερί κλπ. πράμα με πράμα. Έσπειρε κριθάρι, ρεβίθια κ.ά. και τα ανακάτευε και τα ζύμωνε και έψηνε αυτό το μίγμα σαν ψωμί. Έτρωγε αυτός έδινε και σε άλλους που πεινούσαν. Ήταν μέγας ελεήμων. Είχαν όλοι μεγάλε σεβασμό στον μοναχό από την Τραπεζούντα που βοήθησε και τι Μονή Ιβήρων με την αποζημίωση που πήρε της πατρικής του κληρονομιάς στα δύσκολα αυτά χρόνια της κατοχής.
Έτσι χωρίς να ξέρει αποφάσισε η Μοναστηριακή Σύναξη να του κάνει Προσμονάριο και ιερέα στο παρεκκλήσιο της Κυρίας Πορταίτισσας διότι τότε ο προσμονάριος οικονομούσε τα λάδια, τα κεριά και γενικά την συντήρηση του παρεκκλησίου. Τρέξανε να τον βρούνε στον κήπο του. «Σε ζητούν στην Σύναξη» του λένε «Πω - πω και θα έκανα» τρόμαξε ο μοναχός Μάξιμος. «Βάλε μετάνοια» του μόλις μπαίνει μέσα. «Τι μετάνοια πατέρες τι συμβαίνει;».
- Η Σύναξη αποφάσισε να σε βάλει στην Παναγία.
- Εμένα την ουρά; Δεν θα μπορέσω· δεν έχω και φωνή.
- Εσύ, εσύ που έχεις και τα κήπια να τα οικονομάς όλα, κι όταν
ανοίξει η Ρουσία θα σε στείλουμε και στη Ρουσία (στο Μοναστήρι
Μετόχι της Μονής). Ούτε φωνή καλή χρειάζεται ούτε γράμματα
πολλά. Απλά πράγματα θα σου τα μάθουμε όλα.
Έτσι λοιπόν (όχι βέβαια για την υπόσχεση ότι θα τον στείλουν ηγούμενο στο μετόχι στη Ρωσία) δέχτηκε ο Γέροντας από φώτιση της Παναγίας να γίνει προσμονάριος από το 1940-1990 πράγμα πρωτοφανές τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Κάλεσαν λοιπόν τον εφησυχάζοντα στο Άγιο Όρος Αρχιερέα του Οικουμενικού Πατριαρχείου Ιερόθεο Μελιτουπόλεως και τον Χειροτόνησε Ιεροδιάκονο το Σάββατο στον Ναό του Προδρόμου και Ιερέα την Κυριακή στο Καθολικό της Μονής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου