Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Ἐπικήδειος εἰς τὴν κ. Μηλιὰ Μασοῦρα (Ἱερὸς ναὸς Ἁγίου Ἐλευθερίου Συνοικισμοῦ Λατσιῶν, 06.09.2014) Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου




πικήδειος ες τν κ. Μηλι Μασορα (ερς νας γίου λευθερίου Συνοικισμο Λατσιν, 06.09.2014)
Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου

γιοι ρχιερες,
Πατέρες κα δελφοί μου,
 Μεταβαίνει σήμερον «κ το θανάτου ες τν ζων» πλέον δικός μας νθρωπος: μάνα μας! Γι τν καθένα μάνα εναι «μάννα» καί, βεβαίως, κα Μηλι γι μένα. Μηλι το Θεοχάρη κρίτα, τς Μυροφόρας το Πρωτόπαπα κα τν Πρωτοπαπάδων. Μηλι στερα το Νικόλα το Μασορα, το λετράρη, πο τ νυμφεύθηκε μετ τν πρόωρη χηρεία του.

Πρν π τιδήποτε γι τ μάνα μας, πρέπει ν χουμε πόψη μας, τι Μηλι ταν κόρη τς Μυροφόρας, πο προαναφέραμε, τς γνωστς ς Θεοχάραινας τς Κάτω Ζώδειας. Κα τοτο, γιατί γιαγιά μου Μυροφόρα φησε μνήμη σίας γυναικός. Καί, πως δια επε στν δελφή της Μάρθα (σήμερα 99 τν!), σ μεταθανάτια λοφώτεινη μφάνισή της σαυτήν· « Χριστς μ κατέταξε μ τς παρθένες, κι ς καμα τέσσερα παιδιά. παρθενία δν εναι ατό, πο νομίζετε! γκειται στν νού!  Κι γ πρόσεχα τν νού μου π τ 33 μου χρόνια, πόταν χασα τν νδρα μου.»

μάνα μου, π τν πρώτη στιγμ πο εσλθε στ σπίτι το μακαριστο πατέρα μας, μελλε ν γίνει μητέρα, μητέρα τν δύο ρφανν παιδιν του, το νδρέα μας κα το Μιχάλη μας. Μι λεπτομέρεια, τν ποία εναι καλ ν τν χουν πόψη τους ο σύγχρονες γυνακες τς Κύπρου. μάνα μου δν εχε μόνο ν ναθρέψει τ παιδι το πατέρα μου π τν πρτο του γάμο κα τν πενθερό του. Στ σπίτι μέσα βρκε κα τν πενθερ το πατέρα μου π τν πρτο του γάμο κα τν πενθερό του.


ταν τ πενθερικ το πατέρα μου εδαν πόσο καλς νθρωπος, πόσο καλ χριστιαν ταν Μηλιά, ν και εχαν κόρες, επαν, καλύτερα στν Μηλι ν μείνουμε· κα τσι τος γηροκόμησε κα ατούς. ταν κάποτε πγα ν ξομολογηθ, νέος διάκος τότε, στν Γέροντα το Σταυροβουνίου, π. θανάσιο, μ ρώτησε: «π πο εσαι, γυιέ μου;» «π τν Πάνω Ζώδεια», το πάντησα. «π τν Πάνω Ζώδεια», μο επε τότε, «γνώρισα μι γυναίκα, πο κανε κάτι τ σπάνιο: μεγάλωσε, χι μόνο τ δικά της παιδιά, λλ κα τ παιδι το νδρα της π τν πρτο του γάμο κα γηροκόμησε κα τ πενθερικά της!» Χαμογέλασα, κα το λέω· « μάνα μου εναι ατή, Γέροντα!» «Εσαι ελογημένος, πο χεις ατ τ μάνα», μο επε. «Πρόσεχε, γιατί ελογημένες μάνες, σημαίνει ελογημένες ποχρεώσεις.»

Μεγαλώσαμε κι μες π ατ τ γυναίκα. Ασθάνομαι, τι μεγαλύτερη προίκα, πο δωσε στ παιδιά της, στ γγόνια της, στ δισέγγονα κα στ τρισέγγονά της, εναι πίστη. Μς δωσε πίστη βαθιά, πο ν μν στερεύει ποτ νώπιον ποιασδήποτε δυσκολίας. Κα δν πάρχει μεγαλύτερη δυσκολία π τν θάνατο! Κα τν γεύτηκε Μηλι τν θάνατο π τ παιδικά της χρόνια μέχρι τ στερά της, ταν πρτα, στ φτ τς χρόνια, κήδευσε τν πατέρα της, στ πενήντα της τν νδρα της Νικόλα, στερα τν γυιό της Πέτρο, 24 τν, κατ τ διάρκεια τς τουρκικς εσβολς, κα κατόπιν τν πλέον γαπημένο της «γυιό», πο γι ατν δν ταν κατ σάρκα γυιός της, τν γαπημένο μας γαμπρ νδρέα. λλά, μάνα, σημαίνει ν χεις παιδιά, τ ποα ντέχουν ατ τ ζω κα τοιμάζονται γι τν αώνια ζωή· δν τν πολυτοποίουν ατ τ ζωή, λλ τν ξασκον ν Χριστ ησο. Ατ ζησε, ατ μς μετέδωσε μάνα μας.

Θ θελα, ς εχαριστία γι τν παρουσία σας, γιοι ρχιερες, γιοι πατέρες κα δελφοί μου, ν σς π μερικ περιστατικ π τ ζω τς μάνας μας, γι ν δομε ατό, πο γιος Γέροντάς μας π. Συμεών, Καθηγούμενος τς ερς Μονς γίου Γεωργίου Μαυροβουνίου, μς περιέγραψε προηγουμένως στν λόγο του, ς λαϊκ εσέβεια. «χεις λαόν; ´Εχεις Θεόν!»

ταν τς επα κάποτε, «Μάνα, Στέλλα γάπησε τν νδρέα κα παντρεύτηκαν, Χάρης γάπησε τν Εδοκία κα παντρεύτηκαν», τότε κείνη μο λέει· «γάπησες κι σ καμμιάν, γυιέ μου; Πές μου το, κα εναι καλ πράμα!» Τς λέω· «γάπησα τν πι μορφη, τν κκλησία!» «Μά, θ γίνεις μοναχός;» Τς λέω, «Ναί». Δν μο φερε καμμι ντίδραση κοσμική. ντίδρασή της ταν πνευματικο χαρακτήρα. Μο επε μόνο· «Ξέρεις, σ νθουσιώδης, τί σημαίνει μοναχός; Κα μάλιστα καλς μονάχος;»

Τν ρωτ· «σ ξέρεις;» Μο λέει· «Ξέρω, τι καλς μοναχός, γυιέ μου, μέχρι ν πεθάνει εναι τσακωμένος μ τ κορμί του. Εσαι διατεθειμένος γι ατ τν καβγ τελικ θ μς προσβάλεις;» Θυμήθηκα τότε τν ρισμ το γίου ωάννη τς Κλίμακος, περ το τί στ μοναχός· «Μοναχς στι, βία φύσεως διηνεκς κα φυλακ ασθήσεων νελλιπς» (Κλμάξ, Λόγος Α´, ι´). Μηλι π πο τ μαθε ατό; Ποι νωθεν σοφία τ φώτιζε; π τότε δν τν ξαναφώναξα μάνα. Τ φώναζα, ετε γερόντισσα, ετε σκέτα, Μηλιά. Ασθανόμουν, τι δν μο νήκει νας τέτοιος νθρωπος, πο κουβαλοσε τ σοφία ρχαίων χρόνων. Θ μο πετε, μέχρι πο φτάνουν ατο ο χρόνοι; Μέχρι τος πρώτους χρόνους τς κκλησίας, τν ποχ τν γίων ποστόλων! Διότι, ν δομε ποι εναι πρώτη λαϊκ εσέβεια, εναι λαϊκ εσέβεια ατν τν πλοϊκν κα γραμμάτων ψαράδων τς Τιβεριάδος. Κα π τότε ο νθρωποι τ διαδέχονται, τν παραλαμβάνουν κα τν παραδίδουν π γενε σ γενεά. ν νωθε κα μ τν ερωσύνη ατό, γίνεται κα ποστολικ διαδοχή. Χάριτι Θεο, σ μς τος ναξίους συνέβη! 


λλά, τί κουβαλομε στ κηρύγματά μας, στν πικοινωνία μας μ τν λαό; λοι μας, γιοι ρχιερες, κουβαλομε τ σχέση το πατέρα μας κα τς μάνας μας μ τν Θεό. ν βρήκαμε κα κανένα καλ γιο Γέροντα στ νεανική μας ζωή, τότε κουβαλομε κα τ σχέση ατο μ τν Θε τν Τριαδικό· ατ μεταδίδουμε! ρα, πόσα πολλ φείλω, σκεφτετε, σ να τέτοιο νθρωπο; ργότερα, επα στ μάνα μου· «Ν μο δώσεις τν εχή σου, ν πάω ν γίνω μοναχός!» «!», μο λέει, «δν θ σο δώσω τν εχή μου ν γίνεις μοναχός, ἐὰν δν δ πρτα τν δάσκαλό σου.» Τν Γέροντά μας, ννοοσε! ταν τν πγα στν π. Συμεν κα τν πρωτοεδε, μο επε, πρν κόμα τς μιλήσει· « δάσκαλός σου εναι τοτος παστς (=αδύνατος);» «Ναί», τς λέω. Μο λέει τότε· «Ν χεις τν εχή μου, γυιέ μου. Τουλάχιστον ξέρεις ν διαλέγεις δασκάλους!» Τί καμε νομίζετε κατόπιν, ς πρώτη της κίνηση; γκατέλειψε τν καλ τς δ Πνευματικό, τν π. Σωτήριο π τν σσια, κα καμε Πνευματικό της τν π. Συμεών. Τς επα τότε· «Γιατί καμες Πνευματικ τν π. Συμεών;» «Γι ν σ κατηγορ», μο λέει, «κα ν βοηθήσω τσι ατν τν νθρωπο το Θεο ν σ καταλάβει μιν ρα γρηγορότερα, γι ν συνεργαζόμαστε μαζί του γι τ σωτηρία σου.» Τέτοιος νθρωπος ταν Μηλιά! Σπάνια μς παινοσε! 



Πολ πι σπάνια μς χάιδευε! Παρόλο τοτο, λοι μας, κα παιδιά της κα γγόνια της κα δισέγγονα κα τρισέγγονά της κα λοι σοι τν πλησίαζαν, ασθανόμαστε τν πνευματικ γάπη της, ν χαϊδεύει τν καρδιά μας κα λο μας τ εναι. μάνα μας δν ταν νθρωπος το γλυκο λόγου. νίοτε ατς γινόταν κα πικρός. ταν κάποτε τς επα· «Μάνα, λοι μο λένε τι εμαι πότομος! πατέρας μου ταν γλυκύς, σ δν εσαι πότομη. π ποιν πρα;» Δαχτυλόδειξε τότε μ μι μεγαλοπρέπεια τν αυτό της κα επε· «π μένα πρες!» «Μά, δν εσαι πότομη!» Μο λέει· «μουν, γυιέ μου, μέχρι τ πενήντα μου! Μετ μ πισκέφθηκε θάνατος, κα κατάλαβα, τι τ ν πιβάλλω τ γνώμη μου μ τ ξυπνο μυαλό μου, πο κληρονόμησα π τ γενι τν κριτν, δν εναι ελογημένο π τν Θεό. Καλύτερα ν τος φωτίζει Θες τος νθρώπους, παρ ν τος πιβάλλουμε μες τν ποψή μας.» Τέτοιος νθρωπος ταν μάνα μας!

Ν σς π κόμη γι τς πισκέψεις, πο εχε π γίους σ δύσκολες ρες τν παιδιν της: ταν ταν ν γεννήσει μένα, εδε τν πόστολο νδρέα. ταν θ γινόμουν μοναχός, τν πεισε γι τν πιλογή μου γιος Σπυρίδωνας, πο συνομίλησε μαζί της. ταν κινδύνευσε δελφός μου Χάρης μ δύσκολη σθένεια, κι μες τς κρύβαμε τν σθένειά του, τς τν ποκάλυψε νας γιος! Μο επε μι μέρα· «Δεσπότη, μ γιος Νικήτας ταν ξανθός;» Τς λέω, «Ναί. ταν Γότθος. πατρίδα του ταν κε, πο σήμερα εναι Ρουμανία. λλά, γιατί μ ρωτς;» «Τν εδα», μο λέει «ταν πγα ν προσκυνήσω να πόγευμα, κα μο επε· ‘’Να μν στεναχωριέσαι γι τν Χάρη! Ατ σθένεια ο πρς θάνατον, λλ παιδαγωγία Χριστο’’. Τί σημαίνει μως ατ τ τελευταο;» «Εναι γι ν τν φέρει κοντά του Χριστός, μάνα.» Τότε ναφώνησε· «Δόξα σοι, Θεός! 


Ν μς δώσει ,τι δοκιμασία θέλει! Φτάνει ν εμαστε κοντ στν Χριστό!» Κα τς λέω· «Γιατί, μάνα, ν νιώθουμε τόσην γάπη, ταν εμαστε κοντ στν Χριστό;» «Εσαι Δεσπότης, γυιέ μου, κα μ ρωτς μένα; Χριστς εναι ζω αώνιος· τ λλα λα εναι προσωρινά!» Ν ναφέρω κόμη γι τν ασθηση τν γίων Μυστηρίων, πο εχε, ταν συμμετεχε σ ατά. Πόση σοβαρότητα κα ελάβεια ασθανόταν πέναντι στ Μυστήρια τς κκλησίας μας!

Κα να τελευταο: Μ εδε μι φορ ν γογγύζω κα ν χω θυμό, πιστρέφοντας π μι περιπετειώδη Σύνοδο, πο εχαμε. Καί, τί νομίζετε μο επε, ταν μ εδε στ Μητρόπολη κνευρισμένο; «Μά, εσαι κνευρισμένος;» Τς λέω, «Ναί, π ρισμένα διατρέξαντα στ Σύνοδο, πο εχαμε.» «Δν μο λές, παιδί μου, ταν εσαι πάνω στν θρόνο κα σ θυμιατίζουν δύο διάκοι κι σ καμαρώνεις, σο ρέσει;» Τς λέω, «Ναί, μο ρέσει!» «Κι ταν σ μνημονεύουν συνεχς στν να κα λένε· ‘‘υπρ το πατρς κα ρχιεπισκόπου μν Νεοφύτου’’, κι σ ελογς καμαρωτός, σο ρέσει;» Τς λέω, «Μο ρέσει.» «Κι ταν προσκυν τ χέρι σου λαός, σο ρέσει;» Τς λέω κα πάλιν, «Ναί, μο ρέσει!» «, λοιπόν! Τ καλ δεχούμενα, τ κακ οχί; Ατ σ μάθαμε;»

Πρν τέσσερα χρόνια, ντιλήφθηκα τι μνήμη τς μάνας μας ρχισε ν δυνατίζει. Τ ρώτησα· «ζησες πολλος πόνους στ ζωή σου. Ποις ταν πι μεγάλος πόνος;» Μο πάντησε· «ταν κατέβασα τν γυιό μου τν Πέτρο στν τάφο. Δν πάρχει μεγαλύτερος πόνος μάνα ν θάβει τ σπλάχνο της!» μέσως μως μετά, γι ν μν τ νικήσει θλίψη, πρόσθεσε μ βιασύνη• «λλά, δόξα σοι, Θεός· δόξα σοι, Θεός! Θες ξέρει τ γιατί!» στερα, τς ζήτησα ν μο δώσει μι νουθεσία, δίκην παρακαταθήκης, τί ν προσέξω στ πόλοιπο το βίου μου. Κα μο πάντησε· « Θες σ νέβασε πολ ψηλά. Πρόσεχε, ν μ ‘‘γείρει’’ νούς σου!» ννοοσε, ν μν μ κυριεύσει περηφάνεια. λος γώνας τς μάνας μας ταν ν μς μάθει τν ταπείνωση, πο εναι Χριστός!

ς πιστέγασμα τν πτωχν μου τούτων λόγων γι τ πρόσωπο τς μάνας μου, πιτρέψετέ μου ν καταθέσω κάτι, πο μο επε πρν λίγο νας παλαις γνωστός μας δάσκαλος, πο γνώριζε κα τ Μηλιά: « μάνα σο ταν μοσα σου, πο σ νέπνεε. Φρόντισε ν συνεχιστε τοτο τ ραο πο νιώθαμε κοντά της κα κοντά σου. Ν εσαι σ συνεχ παφ μ τ πνεμα της, γι ν συνεχισθε ατ μπνευση!»

Ατά, γαπητοί μου πατέρες κα δελφοί, ς δεγμα εχαριστίας γι τ δική σας παρουσία, κα ξαιρέτως τ δική σας, γιοι ρχιερες κα γαπητ ρχιεπίσκοπε τν Μαρωνιτν. Ατ κα γι σς, λα το Θεο, πο ρθατε ν δετε να κομμάτι τς δικς σας ψυχς ν φεύγει, να κομμάτι πο φαίνεται τι φεύγει π τ σύγχρονη Κύπρο, κα μένει Κύπρος μοντέρνα, μεταλλαγμένη, πο ναζητ τ καινούργιο νόημα τς ζως κα το θανάτου. Κοντ στ μάνα μας μάθαμε, τι κα ατ ζω χει νόημα κα λλη ζω χει νόημα κα θάνατος χει νόημα· εναι προθάλαμος τς ναστάσεως! Ατ μάθαμε κοντ στ μάνα μας. Εχομαι λη Κύπρος ν εναι κοντ σ τέτοιους νθρώπους. Δόξα τ Θέ, κάθε γενι χει τέτοιους νθρώπους! Τ ζητούμενο, ν μπορέσουμε ν μαθητεύσουμε κα ν μεταδώσουμε ατ τ μαθητεία κα στ τέκνα κα στ κγονά μας.

Παρακαλ, γαπητο δελφοί μου, ρχιερες κα πατέρες, ν μνημονεύετε τακτικ στς προσευχς κα τς Λειτουργίες σας τν δούλη το Θεο Μηλιά. Εχαριστομε π καρδις!

Τς δούλης το Θεο Μηλιάς, εη αωνία μνήμη! μήν!


Δεν υπάρχουν σχόλια: