Δυο τελευταίες κουβέντες για το γέροντα μου τον Πάπα
Δαυίδ, που αποχαιρέτησα πριν λίγο.
Ξυπνούσε κάθε μέρα στις 3 τα χαράματα και στις 3.30
έκανε λειτουργία μέχρι τις 6.
Αμέσως μετά πήγαινε στην Αθωνιαδα, όπου για μερικές
ώρες δίδασκε στους μικρούς μαθητές.
Τέλειωνε κάπου στις 10 και αφού κατέβαινε στο κελί
του, μαγείρευε για τον ίδιο και τους φιλοξενούμενους του, σφουγγάριζε τα δωμάτια,
έπλενε σεντόνια πετσέτες.
Περιποιούνταν το μπαξέ του με τις ντομάτες και τα φασολάκια.
Μέχρι πριν 3 χρόνια, γηροκομούσε και δυο υπερήλικες
μοναχούς κοντά στα 100, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Στα 10 λεπτά που καθόταν να πιει ένα καφέ μαζί σου
για να τα πείτε, το τηλέφωνο του χτυπούσε ασταμάτητα,
Κόσμος ζητούσε συμβουλές, άλλος ήθελε να πει τον καημό
του και όχι μόνο τους άκουγε, αλλά θυμόταν με κάθε λεπτομέρεια το πρόβλημα του καθενός
Εάν ένα μήνα πριν του είχες πει για κάποιον Γιώργο
που δε σου είχε δώσει λεφτά και είχες αφήσει απλήρωτο το Θανάση (που δεν τους ήξερε),
μόλις σήκωνε το Τελ σου έλεγε ''έλα ευλογημένε, εντάξει με το Γιώργο, ησύχασε ο
Θανάσης?''
Και μιλάμε για 10αδες τηλεφωνά σε καθημερινή βάση.
Κάποια εποχή που έκανα εκπομπές στο Metropolis του είχα
πει πάτερ, στο ράδιο έχουμε λιγότερα τηλεφωνά''.
Αυτή η ιστορία, επαναλαμβανόταν καθημερινά επί 35 χρόνια,
στους μοναχούς δεν έχει βαριέμαι σήμερα δεν κάνω λειτουργία'', ούτε κουράστηκα φέτος,
πάμε 2 εβδομάδες διακοπές να ξεσκάσουμε...
Κι όλα αυτά, από έναν άνθρωπο που είχε κάνει μπαι
πας και ήταν και διαβητικός!
Αφιερωμένο σε κάποιους ανίδεους, που θεωρούν πως οι
μοναχοί είναι τεμπέληδες και μονάζουν επειδή βαριούνται να εργαστούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου