ΦΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΠΑΤΣΑΡΑΣ.

Φως Χριστού

Μας αξίωσε η παντοδυναμία Του και εφέτος να ζήσουμε την μεγαλειώδη νύχτα της Αναστάσεώς του.

Γνωρίζω έναν ιερέα που έβαλε σκοπό να πάει με ενορίτες του στα πανάγια προσκυνήματα. Όταν γύρισε ήταν άλλος άνθρωπος. Πιο ειρηνικός, πιο ήμερος, πιο γλυκύς, πιο ανθρώπινος.

Ήταν τότε που ένας πανεπιστημιακός καθηγητής, της Θεολογικής του Α.Π.Θ, φληνάφησε και πρόσθεσε την α-νόητη άποψή του, στα περί του Αγίου Φωτός.

Και εμείς, καλογεράκια στο Περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου, τον ξεμοναχιάσαμε τον παπούλη, δήθεν γιά να πιούμε καφεδάκι πρωϊνό, μετά την Ακολουθία, όπως συνηθίζεται στον ιερό Άθωνα.

Βλέπαμε μπροστά μας την κορυφή του ιερού βουνού, με το αιώνιο καπελάκι του, και αποτολμήσαμε την ερώτηση: -Παπά μου, είδες το Άγιο Φως;

Γλύκανε ακόμα περισσότερο το πρόσωπό του, και ένα χαμόγελο δρόσισε την μορφή του.

- Πηγαίναμε με το λεωφορείο προς τα Ιεροσόλυμα από το ξενοδοχείο-είμαστε αρκετά έξω. Κρατούσαμε κεριά, καθισμένοι στις θέσεις μας. Άλλος προσευχόταν, άλλος έψελνε και το λεωφορείο συνέχιζε. Ήταν Σαββάτο. Το πιστεύεις; Τα κεριά μας άναψαν.

Μαρτυρία φοβερή. Ο πατήρ Βασίλειος – καλή του ώρα – κάθε άλλο παρά συναισθηματικός είναι. Ίσως και ψυχρό μπορείς να τον πεις. «Παλαιός ζωϊκός», αλλά και το πρώτο πνευματικοπαίδι του Γέροντος. Η μαρτυρία του βαραίνει.

Ναι. Οι Ιεροσολυμίτες το ξέρουν πολύ καλά αυτό. Κάθε Σαββάτο, προς το μεσημέρι, κατεβαίνει το Άγιο Φως.

Δεν ξέρω πώς, αλλά συνειρμικά ήρθε στον νου μου τώρα που γράφω ένα άγιο πρόσωπο. Η γερόντισσα Άννα από το Δοξάτο δούλευε παραδουλεύτρα σε σπίτια της Δράμας, κρατούσε και τα παιδιά σε οικογένειες. Σκοπό της ζωής της είχε τάξει να μαζεύει τα χρήματα από τα ξενοδούλια και να πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα.

Ήταν άγιος άνθρωπος και εκεί, στα πανάγια προσκυνήματα, τα είδε όλα και μας τα διηγούνταν. Και το Άγιο Φως.

Ο γεροΓελάσιος μία μέρα ήταν πάλι πνιγμένος στα δάκρυα. Καθόταν στην πολυθρόνα του, αυτές που τις λέν του σκηνοθέτη, και από τα δάκρυα δεν μπορούσε να μιλήσει.

- Καθόμουν στο μπαλκόνι, παιδί μου. Σε μιά στιγμή βρόντηξε ο Άθωνας. Τάχασα, αλλά από την χαρά κάτι σαν να χόρευε εδώ – και έδειξε τον χώρο στήθους και καρδιάς. Ακούω μιά φωνή: -Ποιόν φοβάσαι; Τον Χριστό φοβάμαι. Ρωτάει πάλι: -Ποιόν δεν φοβάσαι; -Τον Χριστό δεν φοβάμαι. Αυτόν αγαπώ και αυτόν προσκυνώ. Και τα δάκρυα, παιδί μου, ποτάμι. Ύστερα μπήκα μέσα, γιατί είπα άμα ακούσω ακόμα μιά φορά την φωνή δεν θα αντέξω. Ακούγονταν και συνταράζονταν ο Άθωνας και κάπνιζε.

Πώς γίνεται και είναι πανταχού παρών ο Χριστός; Και στον τάφο, και στο βουνό και στο φως, και στην ανάσταση και παντού;

Πώς γίνεται και παρουσιάζεται στους ταπεινούς;

Πώς γίνεται και μας συγκλονίζει το πανάγιο όνομά του;

Είναι και μερικοί – ανόητους να τους πεις; Χαζούς; - που προσβάλλουν την πίστη μας. Δεν είναι σημερινό το φαινόμενο. Από τότε ακόμα τον έλεγαν πλάνο τον Χριστό.

Και εφέτος ξαναάρχισε η ανόητη κουβέντα γιά το Άγιο Φως. Και οι δοκούντες ενε εαυτοίς είναι σοφοί αποφθέγγονται και βγάζουν συμπεράσματα. Τυφλοί, τυφλούς οδηγούν.

Όμως εκείνος ο καθηγητής που αναφέραμε είναι πλέον στα κυπαρίσια και δεν είμαστε σίγουροι αν στους ουρανούς αξιώθηκε της χάριτος. Έσβυσε το μνημόσυνό του. Χάθηκε. Πάει και αυτός, μαζί με τους άλλους.

Πώς γίνεται όμως και όποιος πάει στα πανάγια προσκυνήματα να συγκλονίζεται και να γυρνάει με άλλα αισθήματα; Είτε στον λίθο της Αποκαθηλώσεως, είτε στον Πανάγιο Τάφο, είτε στο Όρος το Θαβώρ;

Και πώς γίνεται το κερί από τις σφραγίδες του Πανάγιου Τάφου, που μοιράζεται ευλογία, να κάνει θαύματα; - Τα ακούσαμε από ιερώς παθόντες.

Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που μάς θεωρούν πλανεμένους, αφού ακολουθούμε Εκείνον που οι ίδιοι ή οι πρόγονοί τους τον ονόμασαν πλάνο.

Πάντα θα υπάρχουν όσοι ψάχνουν αποδείξεις γιά καταστάσεις που και οι πέτρες τις ομολογούν.

Αλλά πάντα θα υπάρχουμε και εμείς.

Ζη Κύριος ο Θεός, ο Θεός των πατέρων μας. Ζη Κύριος, ο εκ νεκρών σαν σήμερα αναστάς και ζη εις τους αιώνες και εις τους αιώνες των αιώνων.

Αδελφοί, Χριστός Ανέστη.

Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Αναστάσει και ούτω βοήσωμεν: Αληθώς Ανέστη ο Κύριος.