ΚΕΙΜΕΝΑ . ΠΑΤΗΡ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.

Μου έλεγε μια νεαρή κοπέλα. Εγώ πάτερ μεγάλωσα σε ένα καταθλιπτικό σπίτι. Όλα ήταν μαύρα εκεί μέσα, όλα αρνητικά και μίζερα, χωρίς φως και ζωή. Είχα ανάγκη να αναπνεύσω και πήγα σε μια παρέα χριστιανών με την ελπίδα ότι εκεί θα έβρισκα το οξυγόνο που μου έλειπε. Μα και εκεί, γρήγορα κατάλαβα ότι κυριαρχούσε ο φόβος, η μελαγχολία, η ενοχή, τα πρόσωπα τα καταθλιπτικά και μίζερα γεμάτα απειλή. Πιο πολύ μιλούσαμε για το διάβολο και λιγότερο για τον Χριστό, περισσότερο για την κόλαση και καθόλου για την ζωή. Ευτυχώς αργότερα συνάντησα τον Γέροντα Πορφύριο και άνθισε η καρδιά μου. Κατάλαβα ότι ο Χριστός είναι φως και χαρά.

Γι αυτό και εγώ σήμερα το πρωί δεν διάβασα κανένα βιβλίο, άνοιξα το παράθυρο είδα την χαραυγή, μύρισα το βρεγμένο χώμα, καλημέρισα την Σύντια (δεν είναι φωτομοντέλο σκύλος είναι) και χάθηκα μες στην ευχή του Ιησού……

π.Λίβυος

----

Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα μα αποδοχή της ασημαντότητας. Δεν είναι επιτυχία μα δώρο. Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα. Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα. Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.

Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους. Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μην λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. Είναι ανώτερος λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος εκείνος που είδε τις αμαρτίες του, από εκείνο που ανέστησε νεκρούς.

Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε απλά δεν θα ήταν. Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητα του. Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει. Αθωότητα που προασπίζεται είναι «ευγενής «ναρκισσισμός. Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του.

Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. Μια αγκαλιά που δεν το κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος του κόσμου τούτου.

Ο άγιος μονάχα αγαπά. Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού. Ξέρει από πάθη και οδύνη. Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή, λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος. Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε. Έτσι μας καταλαβαίνει μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει. Μονάχα μας αγαπά. Παντού και πάντοτε.

Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. Όχι ηθικά. Μα οντολογικά. Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός. Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο. Όπως το έκανε ο Χριστός. Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση.

Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκεί που θέλουν και επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.

Πηγή: plibyos.blogspot.gr

----

Νίκησες ένα πάθος και νιώθεις δυνατός, ισχυρός, βέβαιος, άτρωτος και υπέροχος; Κατακρίνεις και υποτιμάς τους αδυνάτους; Άστο, δεν σε βοήθησε ο Θεός. Ο «διάβολος» το έκανε.

Όταν ο Θεός μας βοηθάει να βγούμε από ένα πάθος, η έξοδος από αυτό μας βρίσκει ταπεινούς, γλυκούς, ήρεμους, ήσυχους, αγαπητικούς προς τους άλλους, δίχως κατάκριση και έπαρση, μαλακωμένους και κυρίως ευσπλαχνικούς με όλους.

Δεν τα νιώθεις όλα αυτά; τότε καλύτερα σε συνέφερε το πάθος παρά η «αρετή» σου.

π. Λίβυος

----

Κάνεις προσευχή και σκέπτεσαι.

Τώρα εισακούσθηκα; Ήταν καλή; Σωστή; Ωραία; Άρεσε του Θεού;

Θα μου φέρει αποτέλεσμα; Θα νιώσω κάτι; Για να δω…..

Η προσευχή όμως δεν είναι μαθηματικά ούτε χημική ανάλυση. Η προσευχή είναι καλλιέργεια μια σχέσης. Δεν προσεύχομαι επειδή πρέπει αλλά γιατί αγαπώ κάποιον. Θέλω να μιλάω στον αγαπημένο μου!!!

Ας κάνουμε την προσευχή με απλότητα, χωρίς απολογισμούς και προσδοκίες.

Μην περιμένουμε τίποτα. Απλά προσευχόμαστε με καρδιά, δίχως στόχους και υπολογισμούς.

Και να θυμάσαι καλά, όταν δεν το περιμένεις έρχεται. Η προσμονή κουράζει την σχέση, η απαίτηση την συνθλίβει, το αγαπητικό ερωτικό άφημα την λυτρώνει και την σώζει.

π. Λίβυος