Είναι δώρο Θεού. Κάνε κάτι να ζωντανέψει η ψυχή σου και να χαρεί τα παιδιά και τον σύζυγο
Ακόμα ένα νοσηρό σύμπτωμα του καιρού μας: Παντρεμένα ζευγάρια θαυμάζουν συνέχεια άγαμους και ασκητές, με τρόπο ο οποίος μειώνει και υποτιμά το μυστήριο του γάμου που οι ίδιοι ζουν. Θαυμάζουν ιερομονάχους, αρχιμανδρίτες, ασκητές, μοναχούς, σπηλαιώτες, που πήγαν στα βουνά, στις τρύπες και στις οπές της γης. Και ταυτόχρονα υποτιμούν την οικογενειακή ζωή και τη βλέπουν ως «συμβιβασμό». Είναι στο τραπέζι με την οικογένειά τους, τρώνε το φαγητό τους σαν οικογένεια και ενώπιον των παιδιών τους βγάζουν μια απογοήτευση γι' αυτό που ζουν, ενώ λιγώνονται και θαυμάζουν όλους τους άλλους. Αυτοί οι άνθρωποι πώς θα σωθούν;
Οταν δεν χαίρονται την κλίση τους, πώς θα σωθούν; Οταν διαρκώς νιώθουν ότι ο δρόμος όπου βαδίζουν είναι ασήμαντος, πώς να χαρούν την κλίση τους; Οταν βλέπουν αρχιμανδρίτη και λένε: «Αχ, πάτερ μου, εσείς είστε οι εκλεκτοί του Θεού!», σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Οταν δεν τιμάς τον δρόμο όπου βαδίζεις, μαραζώνεις. Οταν δεν απολαμβάνεις το χάρισμά σου και δεν αισθάνεσαι τιμή για την πρόσκληση που σου έκανε ο Θεός να κάνεις οικογένεια, πώς θα σωθείς; Ηδη ζεις ένα μαρτύριο με τον τρόπο που ζεις. Ηδη αισθάνεσαι δύσκολα και μίζερα. Βιώνεις μια ταλαιπωρία, μια πικρία και μια απογοήτευση.
Φιλική συμβουλή: Κοίτα να χαρείς τον δρόμο σου! Κοίτα να απολαύσεις αυτό που κάνεις. Δες με άλλο μάτι τον γάμο σου. Με φρεσκάδα, ως κάτι τιμητικό. Είναι δώρο Θεού. Κάνε κάτι να ζωντανέψει η ψυχή σου και να χαρεί τον γάμο, τα παιδιά, τον σύζυγο, τη σύζυγο. Μπορεί και οι δύο να έχετε το πρόβλημα. Μπορεί μόνο ο ένας. Ψαχτείτε. Βρείτε τι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Με αγάπη. Με σκοπό την ενότητα και όχι τα δικαστήρια. Και μην ονομάζεις πάντα «θεϊκά» αυτά που σε απασχολούν. Μερικές φορές δεν είναι καθόλου θεϊκά, μα κρύβουν τα πολλά σου... ψυχολογικά. Μπορεί αυτό που μας βασανίζει να είναι μια ψυχική ασθένεια που θέλει θεραπεία.
Σε αυτό, βέβαια, φταίμε κι εμείς οι ιερείς, που κάνουμε συχνά αρκετά λάθη. Διότι, αντί να ταρακουνήσουμε τον άνθρωπο λέγοντας: «Ξύπνα! Αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό», λέμε: «Μπράβο, παιδί μου, αφού ζεις σαν την Αγία Μαρία την Αιγυπτία στην έρημο και δεν αγγίζεις τον σύζυγό σου, καλά κάνεις». «Ο σύζυγός μου, βέβαια, εκνευρίζεται και τσακωνόμαστε, πάτερ, και δεν θέλει να τον κρατώ σε απόσταση, και πληγώνεται με το φέρσιμό μου». «Δεν πειράζει. Εσύ, εκεί. Αγώνας, παιδί μου». Και βαφτίζουμε την αρρώστια «αγώνα».
Αυτά δεν είναι φαντασίες, δεν τα λέω απ' το μυαλό μου. Είναι πάμπολλα τα περιστατικά που ακούω. Χιλιάδες. Μακάρι όλοι να σωθούμε. Αυτό εύχομαι και ελπίζω. Και θέλω να το πιστεύω. Νομίζω όμως ότι κάποιοι, έτσι άρρωστα που πάμε, θέλουμε γερό ταρακούνημα. Δεν είμαστε σίγουρα κριτές κανενός. Και δεν ξέρουμε τίποτα με σιγουριά. Για κανέναν.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
«Ολα του γάμου δύσκολα...»
των εκδόσεων Αθως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου