Προσευχή πού λυτρώνει από τά κολαστήρια της οσίας Αθανασίας, μαθήτριας του Οσίου Σεραφείμ του Σαρωφ. (1809-1863)

Προσευχή πού λυτρώνει από τά κολαστήρια

Αναστασία είχε έναν άδερφό που τόν έλεγαν Παύλο. Τά τελευταία οχτώ 

χρόνια ζούσε στό Κοόντλεϊ. Όπως αναφέρεται στά βιβλία τής εκκλησίας, υπηρετούσε εκεί ώς επαγγελματίας ψάλτης. Μετά πήγε σχολείο κι απόκτησε κάποια μόρφωση. Αργότερα λέγεται πώς έκανε κάποια άλλη δουλειά, ίσως νά δούλεψε ώς τοπογράφος. Αυτό όμως δεν είναι εξακριβωμένο.

Ό Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος καί κρεμάστηκε. Κι ή Αναστασία αποφάσισε νά προσευχηθεί πολύ γιά τόν άδερφό της. Μετά τό θάνατό του, ή Αναστασία πήγε στό μοναστήρι Ντιβέγεβο, τού όσιου Σεραφείμ, γιά νά μάθει τί ακριβώς έπρεπε νά κάνει, ώστε νά βελτιωθεί ή κατάσταση τού αδελφού της. Ήθελε νά συναντήσει τήν Πελαγία Ίβάνοβνα καί νά ζητήσει τή συμβουλή της. 'Η Πελαγία Ίβάνοβνα ήταν μιά μεγάλη άσκήτρια, πού άκολούθησε τό παράδειγμα της όσιας Ίσιδώρας, της διά Χριστόν σαλής. Ύπόμενε με χαρά καί δοξολογία όλες τις έπιπλήξεις καί τούς χλευασμούς τών άλλων κι άπόφευγε τούς ψυχοφθόρους επαίνους. Πνευματικά, γιά το Ντιβέγεβο λειτουργούσε σάν «συνείδηση» τού μοναστηριού γιά διάστημα 47 χρόνων.

Ή Πελαγία ήταν μιά μορφωμένη κοπέλα. Όταν ήταν νέα, στήν εφηβεία της σχεδόν, έμεινε νεκρή γιά ένα εικοσιτετράωρο. Σ’ αύτή τήν κατάσταση είδε ένα όραμα. Κι από τότε άρχισε νά συμπεριφέρεται σάν τρελή καί νά εύχαριστιέται μέ τις παλαβομάρες πού έκανε. Παρά ταύτα, ή μητέρα της τήν ανάγκασε, παρά τή θέλησή της, νά παντρευτεί Εκείνη όμως δέν άλλαξε τή συμπεριφορά της. Ό άντρας της τήν έδερνε. Τήν έδεσε ακόμα καί μέ αλυσίδες. Τελικά ή μητέρα της τήν πήρε καί τήν πήγε στό Σάρωφ. 

Εκεί ό όσιος Σεραφείμ τήν κράτησε καί μίλησε μαζί της αρκετές ώρες. Προφανώς της έδωσε οδηγίες γιά τόν τρόπο άσκησης πού διάλεξε ν’ άκολουθήσει. Στούς συγγενείς της είπε νά μή τήν εμποδίσουν.

Μετά τήν κοίμηση τού οσίου Σεραφείμ τήν πήγαν στό μοναστήρι τού Ντιβέγεβο σάν τρελή. Εκεί μέ τόν καιρό αποδείχτηκε πώς πρόκειται γιά μιά αγία μέ προορατικό χάρισμα. Καθοδηγούσε τις μοναχές τού μοναστηριού σ’ έναν τρόπο ζωής πού δέν είναι αυτού τού κόσμου. Όσο περνούσαν τά χρόνια, ή συμπεριφορά της γινόταν πιό ήπια. Αφησε τήν τελευταία της πνοή στις 30 Ιανουάριου του 1884.

Ή Αναστασία επισκέφτηκε τήν Πελαγία. Εκείνη της είπε νά κλειστεί στό κελλί της σαράντα μέρες, νά προσευχηθεί καί νά νηστέψει γιά τόν άδερφό της καί κάθε μέρα νά λέει έκατόν πενήντα φορές: «Ύπεραγία Θεοτόκε, άνάπαυσον τόν δούλο σου».

Οταν συμπληρώθηκαν σαράντα μέρες, ή Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά σέ μιά άβυσσο. Στό βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στό βράχο κείτονταν δυό άντρες μέ σιδερένιες αλυσίδες στό λαιμό τους. Ό ένας ήταν ό άδερφός της.

Ή Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στήν Πελάγια καί κείνη της είπε νά συνεχίσει τή νηστεία καί τήν προσευχή.

Τέλειωσαν κι άλλες σαράντα μέρες μέ νηστεία καί προσευχή κι ή Αναστασία είδε το ίδιο όραμα. Ή ίδια άβυσσος κι ό βράχος πάνω στόν όποιο βρίσκονταν οί δυό άντρες μέ αλυσίδες στό λαιμό τους. Αύτή τή φορά όμως ό άδερφός της ήταν όρθιος. Περπατούσε πάνω στο βράχο, έπεφτε καί ξανασηκωνόταν. Οί αλυσίδες ήταν ακόμα στο λαιμό του.

Ή Πελαγία Ίβάνοβνα, στήν όποια κατέφυγε καί πάλι ή Αναστασία, της είπε νά επαναλάβει τήν ίδια άσκηση γιά τρίτη φορά.

Οταν τέλειωσε καί το τρίτο σαρανταήμερο της νηστείας και της προσευχής, ή Αναστασία ξανά ’δε το ίδιο όραμα. 'Η ίδια άβυσσος, ό ίδιος βράχος. Τώρα όμως, πάνω στο βράχο

ήταν μόνο ένας άντρας, άγνωστός της. Ό άδερφός της είχε απελευθερωθεί από τά δεσμό. Δέ φαινόταν πουθενά. Ό άγνωστος άντρας ακούστηκε να Λέει:

—      Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στή γή.

Ή Αναστασία ανάφερε στήν Πελαγία Ίβάνοβνα το τρίτο όραμά της καί κείνη της απάντησε:

—      Ό αδελφός σου λυτρώθηκε από τά βάσανα. Δεν μπήκε όμως στή μακαριότητα του Παραδείσου.

Ένας άλλος κατά σάρκα αδελφός της Αναστασίας κι οί άνεψιοί της βεβαιώνουν το γεγονός αυτό ώς αληθινό κι αδιάψευστο.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΣΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ. ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ. ΑΘΗΝΑ 2003