Η γιαγια μου παρουσιασε ενα
σαρκωμα στο ποδι.
Αποφασιστηκε απο τον γιατρο
της οτι επρεπε να αφαιρεθει.
Η επεμβαση εγινε, ομως παρα την
αφαιρεση το σαρκωμα εκδηλωσε
μεγαλη επιθετικοτητα και
απλωθηκε στο ποδι.
Οι γιατροι μας εδωσαν δυο εναλλακτικες.
1) Να κοψουν το ποδι και να αφαιρεσουν ολο το σαρκωμα, με την ελπιδα να ζησει ετσι μερικα χρονια, οπως ευελπιστουσαν οτι θα γινει...χωρις να δινουν ομως εγγυηση σαυτο.
2) Να αφήσουν το σαρκωμα να εκδηλωθει πληρως μεταστατικα , γεγονος που θα οδηγούσε στο θανατο πολυ συντομα.
Η μητερα και οι θειοι μου αποφάσισαν να προχωρησουν στην κοπη του ποδιου, πραγμα που εκαναν.
Παροτι ο γερων Προκοπιος ηταν πνευματικος μου...και ειχα ηδη
ζησει θαυμαστα γεγονοτα κοντα του,
δεν του μιλησα για το προβλημα που αντιμετωπιζαμε με την γιαγια...
Ετσι λοιπον το ποδι κοπηκε.
Ενω ομως θα περιμενε καποιος να τελειωσει εκει η περιπετεια του σαρκωματος...τα πραγματα εγιναν πολυ
πιο συνθετα και δυσκολα.
Οι εξετασεις που εγιναν αμεσως μετα
την επεμβαση εδειξαν οτι ειχαμε πλεον μεταστασεις παντου.
Τις επομενες μερες η κατασταση της επιδεινωθηκε και εγινε εσπευμενη εισαγωγη της στο νοσοκομειο.
Μετα απο λιγες μερες, η γιαγια επεσε
σε κωμα και μπηκε μονιμα, στον ορο.
Οι γιατροι μας ενημερωσαν οτι ο επικειμενος θανατος ηταν θεμα ημερων.
Μεγαλο Σαββατο, δεχομαι στη δουλεια
μου τηλεφωνο απο την μητερα μου να επισκεφτω τη γιαγια στο νοσοκομειο
γιατι οι γιατροι την περιμένουν να καταλήξει...πιθανως και εντος της μερας.
Με την ψυχολογία μου στο ναδιρ, αρνηθηκα να παω στο νοσοκομειο.
Ανταυτου...πηγα στο μοναστηρι του γεροντα μας...στην Παναγία Παντων Χαρα να κανω Ανασταση με τον γεροντα και τα πνευματικα μου αδερφια.
Εγινε η Ανασταση....και χωρις να επικοινωνησω με κανεναν, αποσυρθηκα στον ξενωνα που το μοναστηρι μου
εδωσε για να κοιμηθω εκεινο το βραδυ.
Το πρωι, πριν φυγω , πηγα στην Εκκλησια
να προσκυνησω την Παναγια.
Ακουσα τον γεροντα στο ιερο και μπηκα
να παρω την ευχη του...
Βλέποντας με , μου λεει...
"Γιαννη τι κανεις; Δεν σε βλεπω πολυ καλα..."
Του λεω...
"Γεροντα, δεν ειμαι καθολου καλα...περιμενουμε απο στιγμη την
γιαγια να πεθανει...και ειμαι χαλια"
Σιωπησε, σταυρωσε τα χερακια του, εκλεισε τα ματια του και εγειρε προς τα κατω ελαφρα το κεφαλι του.
Αυτο δεν κρατησε ουτε λεπτο...
δευτερολεπτα...και ανοιγοντας
τα ματια του...μου λεει!
"Γιαννη παιδακι μου ο Χριστος μας δεν θα την παρει τη γιαγια σου τωρα....ουτε συντομα!
Δεν ειναι ακομα ετοιμη, γιαυτο θα της δωσει πολλα χρονια ακομα για να μετανοησει!"
Σχεδον του επιτεθηκα...
Γεροντα τι μου λες τωρα;;; Πεθαινει απο στιγμη σε στιγμη σου λεω...την περιμενουμε....μπορει να εχει ηδη πεθανει.
Μου απαντησε...
"Καλα παιδι μου ...πηγαινε τωρα γιατι εχω δουλεια....και οπως σου είπα...."
Εφυγα σχεδον θυμωμένος...
Ο γεροντας μαλλον ουτε που προσεξε
τι του ειπα...αλλα αντι αλλων μου ειπε....
μονολογούσα...
Εφτασα στο νοσοκομειο...
Βρηκα τη μητερα μου εξαλλη να
μου επιτιθεται που τους παρατησα...
μια τετοια στιγμη που περιμένουν
το θάνατο της γιαγιας...
Σε λιγο βγαινει ο γιατρος που επιβεβαιωνει οτι η γιαγια ειναι σε κωμα λεγοντας οτι η καταληξη της θα γινει απο στιγμη σε στιγμη.
Μπαινω μεσα, καθομαι διπλα της και
της κραταω το χερι...
Τοτε συνεβη το αναπαντεχο...
Η γιαγια ανοιξε τα ματια της και
μου ειπε ..."διψαω".
Βγηκαν οι οροι...και η γιαγια μετα
απο δυο μηνες στην εντατικη ...
επινε νερο μονη της.
Τις επομενες δυο μερες η υγεια
της επανηλθε θεαματικα...πληρως.
Οι γιατροι εκαναν εξετασεις....και δεν βρηκαν ιχνος καρκινου στο σωμα της...
Τρεις φορες εξετάσεις...
τρεις φορες αρνητικο!!!
Η γιαγια βγηκε απο το νοσοκομειο υγιεστατη!!!
Εχουν περασει απο τοτε 15 χρονια...
Το μονο που μας θυμιζει την περιπετεια της γιαγιας...
ειναι τα τηλεφωνα των γιατρων που την κουραρησαν....
που αναρωτιουνται αν ζει η πεθανε...
η αν επανηλθε ο καρκινος...
Την ευχη του μεγαλου μας
γεροντα Προκοπιου να εχουμε!!!
Την καταγραφη του χρονικου εκανε
ο Κωνσταντινος Συμπουρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου