Στη σκήτη των Δολών, ο γέροντας Γαβριήλ αναβαλόμενος φως εν αναμονή του νυν και του αεί, της σύγκλισης των διεστώτων, της αδιατάρακτης ενότητας του κόσμου...

Στη σκήτη των Δολών, ο γέροντας Γαβριήλ αναβαλόμενος φως εν αναμονή του νυν και του αεί, της σύγκλισης των διεστώτων, της αδιατάρακτης ενότητας του κόσμου...

-Πολύν καιρό σε περίμενα αλλά δεν ήτανε τότε το νυν, τώρα ήρθε το νυν που κατέχει το αεί. Σήμερα πιάνεις κομποσκοίνι!

-Μα... δεν ήρθα γι' αυτό, δεν είμ' έτοιμος για τέτοια.

-Κανείς δεν είν' έτοιμος, μόνον ο δρόμος είν' έτοιμος και περιμένει να τον βαδίσουμε.

-Εγώ αλλού πηγαίνω... εν απιστία διάγω κι όλο ερωτήματα... δίχα μοι τα νοήματα, παντού σταυροδρόμια κι όλο ξεμακραίνω... δεν ξέρω κατά που να κάνω κάθε φορά.

-Μία είν' η οδός, εμείς ζητάμε απαντήσεις μονοδιάστατες ενώ η υπόσταση είναι τριαδική και αναπάντεχη. Αγώνας επ' αγαθώ, αυτήν την οδό περπατάς κι ας μην το ξέρεις. "Εν τω ευ το πολύ, ουκ εν τω πολλώ το ευ". Όνομα και πράγμα να γίνεσαι. Χρήστος το όνομα, χρηστότητα το πράγμα.

-...

-Χαρά μεγάλη χαίρομαι αυτή τη συνάντηση. Από ωπών προς ώπας -τα μάτια- οψόμεθα την όψιν, ωψ, ωπός, συναντούμε το "πρόσωπον".

Πολύ αργά και με δυσκολία μιλούσε εκείνος, δυσκολευόμουνα κι εγώ να τον καταλάβω, όσο γονάτιζα μπροστά στο αναπηρικό του κάθισμα ο Σιλουανός απ' έξω χτυπούσε εν αγαθή μανία το τάλαντο πρώτα, το σήμαντρο μετά, μια καμπάνα, ο ήχος παλίνδρομος μας κύκλωνε δυνατός, φτεροκοπούσαν αλλούτερες οι λέξεις ανάμεσα, αντηχούσαν άπιαστα πουλιά, ακατανόητα, μυστικά, δεν είχα που να ξεφύγω, ο Αλέξιος έσκυβε να πάρει την ευλογία του να ψάλλει, ο Νεκτάριος ντυμένος τα άμφια έτοιμος να ιερουργήσει δέηση παρακλητική, ο Μάνος, η Βέρα, ο Στάμος πίσω μου στο φως της πόρτας, τα μάτια όμως του γέροντα επίμονα με κοίταγαν αδιατάρακτα στα μάτια κι έτρεμε σφιγμένο το δεξί του χέρι στο δικό μου...