Δάκρυα χαράς ανέβλυζαν από τα βάθη της καρδιάς των αιχμαλώτων, όποτε ήταν σε θέση να γιορτάσουν τις μεγάλες εορτές, ιδίως το Πάσχα [...].

Συνεχίζοντας την προηγούμενη ανάρτηση για τον π. Ιουστίνο Πίρβου διάβαζω και τα εξής: "Τίποτα δεν εμπόδιζε τους κρατούμενους [στις φυλακές] να αγαπούν τον Χριστό, την Εκκλησία τους, τη χώρα και τον λαό τους... Δάκρυα χαράς ανέβλυζαν από τα βάθη της καρδιάς των αιχμαλώτων, όποτε ήταν σε θέση να γιορτάσουν τις μεγάλες εορτές, ιδίως το Πάσχα [...]. Το 1954 γιόρτασαν το Πάσχα στο ορυχείο της Μπάια Σπρίε, μισό μίλι κάτω από τη γη. Αυτό ήταν το πιο δυνατό Πάσχα που έζησε ποτέ ο π. Ιουστίνος και το γιόρτασε μαζί με 100 άλλους αιχμαλώτους. Αφηγείται ο ίδιος: ΄Πώς μπορούσαμε να γιορτάσουμε το Πάσχα;

 Παίρναμε όλα τα μεταλλικά εξαρτήματα από τις μηχανές θραύσης βράχων και τα προσαρμόζαμε πάνω σ΄ ένα σχοινί. Ύστερα τα χτυπούσαμε με ένα μεταλλικό ραβδί, από τη μια άκρη του σχοινιού ώς την άλλη. Έκαναν ένα θαυμάσιο ήχο, αναγγέλλοντας έτσι την έναρξη της Ακολουθίας. Ήταν η στιγμή που μπαίναμε στον αναβατήρα και κατεβαίναμε στον χώρο όπου είχε στηθεί ένα πρόχειρο ιερό και σταυροί κατασκευασμένοι από δοκάρια. Ήταν εκείνη η στιγμή, που αισθανόμασταν να μας κόβεται η ανάσα, μ΄ έναν τρόπο βαθύ, πνευματικό. Εμείς οι ιερείς ψάλλαμε όλα όσα γνωρίζαμε, δυνατά και εκ βάθους καρδίας, ρισκάροντας τα πάντα. Ήμασταν κατά κάποιον τρόπο εκστατικοί, έξω από τον εαυτό μας. Όμως κανείς δεν είχε φόβο. [...]

 Μπήκαμε στον αναβατήρα ψάλλοντας το Χριστός ανέστη!΄" Δηλαδή βρίσκονταν μισό μίλι κάτω από τη γη σπάζοντας πέτρες και ταυτόχρονα ζούσαν την ανάσταση του Χριστού. Όταν έχεις στενή σχέση με τον Χριστό λοιπόν και στα έγκατα της γης να σε βάλουν αυτό δεν χάνεται και αποτελεί ταυτόχρονα εμπειρία και όραμα που καθορίζει τη ζωή σου.