___
Ο ιατρός π. Στέφανος Μίντεα, πατέρας έξη
παιδιών, εγκατέλειψε μια σπουδαία καριέρα στην Αμερική και στο Στάνφορντ,
επέστρεψε στη γενέτειρά του, τη Ρουμανία, και τάχθηκε στην υπηρεσία του
ταλαιπωρημένου λαού.
Υπάρχουν προσωπικότητες που έχουν το υγιές χάρισμα να
διευρύνουν τον ορίζοντα της ζωής των άλλων ανθρώπων. Τέτοια μορφή ήταν ο
γέροντας Ιουστίνος Πίρβου από τη Ρουμανία, που έμεινε στις φυλακές επί 16
ολόκληρα χρόνια, καταδιωγμένος από το καθεστώς μιας σκοτεινής εποχής.
Βασανίστηκε, υπέφερε, πείνασε και δεν κατηγόρησε τους υπαίτιους του άδικου
δράματος που βίωσε.
Πριν από λίγο καιρό έγιναν στην Αθήνα μια σειρά εκδηλώσεων
για τον γέροντα Ιουστίνο Πίρβου. Για να μιλήσουν για τον γέροντα Ιουστίνο και
τον αντίκτυπο που είχε η συναναστροφή μαζί του στις ζωές τους έφθασαν στην
Αθήνα από τη Ρουμανία η γερόντισσα Ιουστίνα, πνευματική του θυγατέρα και
ηγουμένη της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου που ίδρυσε ο π. Ιουστίνος, μαζί με
μια ομάδα μοναχών. Επίσης ο π. Ιουστίνος ο νεότερος, υποτακτικός του γέροντα.
Και τέλος ο π. Στέφανος Μίντεα, ιατρός, νευροχειρουργός και αρχιδιάκονος και η
σύζυγός του επίσης ιατρός, Μαγδαληνή.
Ο π. Στέφανος μας τίμησε παραχωρώντας μας μια συνέντευξη
για την Ορθόδοξη Αλήθεια. Πατέρας σήμερα 6 παιδιών υπήρξε σε νεαρή ηλικία ένας
από τους πλέον υποσχόμενους γιατρούς στην Αμερική. Διευθυντής του
νευροχειρουργικού τμήματος του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, εξειδικευμένος στην
ελάχιστα επεμβατική μεθοδολογία στη χειρουργική της σπονδυλικής στήλης και
Καθηγητής στο Ιατρικό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ στην Καλιφόρνια.
Πάτερ Στέφανε, γεννηθήκατε στην ευρύτερη
κοινή μας περιοχή, τα Βαλκάνια και συγκεκριμένα στη Ρουμανία. Πώς ήταν τα παιδικά
σας χρόνια;
Όταν ήμουν παιδί οι γονείς μου μετανάστευσαν στην
Αμερική. Πρώτα μετανάστευσε στην Αμερική ο πατέρας μου και τότε δεν επιτρεπόταν
να μεταναστεύσει μια ολόκληρη οικογένεια. Η μητέρα μου χρειάστηκε να περιμένει
κάποιο διάστημα ώσπου να εγκριθεί η άδεια να πάει να συναντήσει τον πατέρα μου.
Τότε χρειάστηκε να μείνω πίσω με τη γιαγιά μου στο χωριό. Η γιαγιά μου ήταν μια
γυναίκα ολιγογράμματη. Είχε πάει μόνον μέχρι την Τετάρτη δημοτικού. Είχε όμως
ανεπτυγμένο μέσα της τον φόβο του Θεού. Εκεί θυμάμαι πολύ έντονα ότι η γιαγιά
με πήγαινε στην εκκλησία με μεγάλη ευλάβεια. Στα τέσσερά μου πήγα και εγώ στην
Αμερική και εκεί τελείωσα το σχολείο. Οι γονείς ήταν πτωχοί και εργάζονταν όλη
μέρα. Η γιαγιά που είχε έρθει μαζί μας ασχολείτο με εμένα και με πήγαινε πολύ
συχνά στην εκκλησία, μας έμαθε την αξία της προσευχής.
Σπουδάσατε ιατρός νευροχειρουργός και στη
συνέχεια αναδειχθήκατε σε κορυφαίο στέλεχος του Νοσοκομείου του Στάνφορντ, ενός
πολύ σημαντικού νοσοκομείου όπου εργάζονται και πολλοί έλληνες γιατροί. Με τι
ακριβώς ασχοληθήκατε από ιατρικής απόψεως;
Ασχολήθηκα με την μικροεπεμβατική όπου με έναν πολύ
εξελιγμένο εξοπλισμό αποκτούμε πρόσβαση στο νευρικό σύστημα. ΄Ήταν πολύ
σημαντική αυτή η εμπειρία γιατί είχαμε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση σε έναν
τεχνολογικό εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας ιδιαίτερα ανεπτυγμένης.
Τώρα όμως εργάζεστε στη Ρουμανία σε ένα
νοσοκομείο.
Ακριβώς. Το 2013 επέστρεψα στη Ρουμανία και από το 2014
εργάζομαι κανονικά εκεί. Χρειάστηκε ένας χρόνος για να πάρω την άδεια εξάσκησης
του επαγγέλματος καθώς έπρεπε να μελετήσω την ορολογία στη ρουμανική γλώσσα.
Σκέπτομαι πόσο δύσκολο είναι για κάποιον
που έφυγε στα τέσσερά του για την Αμερική να επιστρέφει στη Ρουμανία μετά από
τόσα χρόνια. Είναι μια τεράστια αλλαγή στη ζωή τού κάθε μετανάστη δεύτερης
γενιάς που απαιτεί τόλμη και υπομονή. Δεν σκεφθήκατε να μείνετε για πάντα στην
Αμερική;
«Ζούσαμε το αμερικάνικο όνειρο. Είχαμε
κοινωνικό κύρος, είχαμε πραγματοποιήσει τα όνειρά μας. Υπήρχε όμως κάτι που δεν
είχαμε που το συνειδητοποίησα όταν πήγα στην πατρίδα για να κάνω κάποια
χειρουργεία»
Βεβαίως. Εγώ ανατράφηκα στις ΗΠΑ. Η γυναίκα μου ήρθε εκεί
όταν ήταν 14 ετών. Ζούσαμε το αμερικάνικο Όνειρο. Τα είχαμε όλα στην Αμερική.
Είχαμε πολύ καλές Πανεπιστημιακές θέσεις, από υλικής απόψεως είμασταν πολύ
καλά. Ζούσαμε όπως σας είπα το αμερικάνικο Όνειρο. Είχαμε κοινωνικό κύρος,
είχαμε πραγματοποιήσει τα όνειρά μας. Είχαμε ακόμη και Ορθόδοξη εκκλησία κοντά
μας. Τα είχαμε όλα. Υπήρχε όμως κάτι που δεν είχαμε που το συνειδητοποίησα όταν
πήγα στη Ρουμανία για μια εβδομάδα με έναν συνάδελφο για να κάνουμε κάποια
χειρουργεία.
Αρκεί στη ζωή μας ένα μικρό χρονικό
διάστημα για ν΄ αλλάξουμε καθολικά τον τρόπο που ζούμε! Ωστόσο για τον καθένα
που του συμβαίνει αυτό, έχει προηγηθεί ένα γεγονός συνήθως συνταρακτικό.
Πράγματι! Στη διάρκεια μιας εβδομάδας κάναμε στη Ρουμανία
μερικά περίπλοκα χειρουργεία. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία για εμένα, ένα σοκ στην
κυριολεξία όταν είδα ότι στα νοσοκομεία υπήρχαν πολύ καλοί άνθρωποι που ήθελαν να
κάνουν σωστή δουλειά, αλλά που δεν ήταν εξοπλισμένοι για να μπορέσουν να την
κάνουν. Μια εμπειρία που με συγκλόνισε ήταν όταν έτυχε να πέσει στην αντίληψή
μου ένα περιστατικό με μια γυναίκα γύρω στα 25, μητέρα δύο μικρών παιδιών. Ένα
ταξί την τραυμάτισε και η γυναίκα έμεινε παράλυτη, γιατί δεν υπήρχαν τα
κατάλληλα μέσα για να τη χειρουργήσουν με τη χρήση υψηλής τεχνολογίας.
«Είμαι πεισμένος ότι μέσα από τις προσευχές
του φωτίστηκα κι εγώ. Σε άφηνε ελεύθερο!»
Στις ιδιαίτερες συνθήκες που επηρεάζουν την
εξέλιξη ενός ανθρώπου, παίζει ρόλο η δική μας απόφαση να αφεθούμε σε αυτό που
συμβαίνει; Με άλλα λόγια, η συνάντησή σας με τον γέροντα Ιουστίνο στη Ρουμανία
εκείνη την εβδομάδα ήταν ένα γεγονός που έπαιξε ρόλο στη μετέπειτα ζωή σας;
Οπωσδήποτε! Όντως, στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού
γνώρισα τον γέροντα. Γνώριζα τον πατέρα Ιουστίνο τον νεότερο. Ο πατήρ Ιουστίνος
ήταν από παιδί κοντά στον γέροντα, η οικογένειά του συνδεόταν με αυτόν. Τα
τελευταία τρία χρόνια της ζωής του γέροντα έμεινε κοντά του και τον διακόνησε
μέχρι το τέλος που ήταν πολύ οδυνηρό. Ο νεότερος πατήρ Ιουστίνος με πήγε λοιπόν
να γνωρίσω τον γέροντα Ιουστίνο. Δεν είχα ακούσει για αυτόν. Είχα ακούσει στην
Αμερική μόνον για τον άγιο Παΐσιο και Πορφύριο. Δεν ήξερα πώς είναι ένας
γέροντας. Εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι αν και ήταν σε πολύ προχωρημένη ηλικία
είχε πολύ νεανική σκέψη. Καταλάβαινε και μπορούσε να μιλήσει με έναν άνθρωπο
σαν και μένα που διένυα την τρίτη δεκαετία της ζωής μου. Μπορούσε να κατανοήσει
τότε ότι εγώ ενδιαφερόμουν κυρίως για την καριέρα μου, καταλάβαινε τα πολιτικά
πράγματα πώς διαδραματίζονταν σε όλη την Υφήλιο και γενικά ήταν πολύ σύγχρονος.
Μου έθεσε ωστόσο με απαλό τρόπο ορισμένα ερωτήματα: Με ρώτησε τι σημαίνει για
μένα να είμαι Ρουμάνος, τι σημαίνει να είμαι Ορθόδοξος και τι σημαίνει για μένα
να είμαι πατέρας παιδιών που πρέπει να μεγαλώσουν σ΄ αυτό τον κόσμο;
Ήταν αυτό που σας έκανε να εγκαταλείψετε
την Αμερική και τη σημαντική καριέρα που χτίσατε και να πάρετε τη μεγάλη
απόφαση μιας ανατρεπτικής αλλαγής μένοντας για πάντα στη Ρουμανία;
«Ξεκίνησε μια εσωτερική επαναξιολόγηση των
στόχων μου και του πώς θα ήθελα να συνεχίσω τη ζωή μου»
Έτσι ξεκίνησε μια εσωτερική επαναξιολόγηση των στόχων μου
και του πώς θα ήθελα να συνεχίζω τη ζωή μου. Πρέπει να τονίσω ότι ποτέ δεν μου
είπε επιτακτικά «είσαι υπεύθυνος για τη χώρα, πρέπει να γυρίσεις, πρέπει να
έλθεις, ποτέ!». Άφηνε μια ελευθερία στους ανθρώπους. Πάντα έδινε ελευθερία,
αλλά σου έθετε ερωτήματα. Είμαι πεισμένος ότι μέσα από τις προσευχές του
φωτίστηκα και εγώ. Σε άφηνε ελεύθερο.
Ο Gilles Deleuze έλεγε ότι δεν υπάρχει
χειρότερο πράγμα από το να βρεθείς φυλακισμένος στο όνειρο ενός άλλου. Μας
κάνατε κατανοητό για ποιο λόγο νιώσατε ελεύθερος κοντά του, να πραγματοποιήσετε
τα δικά σας όνειρα. Πάτερ Στέφανε, σήμερα μετά από την τριβή σας με την πνευματική
ζωή, αλλά και την ιατρική εμπειρία τόσων ετών, θεωρείτε ότι η πίστη βοηθά στην
εργασία σας;
Θα ήταν λάθος να υποστηρίζουμε ότι τα πράγματα πάντοτε
λειτουργούν όπως εμείς θέλουμε (κατά το θέλημά μας). Οι άρρωστοι έχουν την τάση
να γίνονται δύσπιστοι και δειλοί. Εάν ο Θεός δεν κατοικεί μέσα στην καρδιά τους
υποκύπτουν σε διάφορους φόβους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μόλις
διαγνωσθούν τα κύρια σημάδια μιας νόσου, πρέπει να προσεγγίσουμε την ψυχή του
ασθενούς με πίστη και αγάπη.
«Προσεύχομαι από τη στιγμή που ένας ασθενής
μπαίνει στο ιατρείο μέχρι να τον χειρουργήσω ή όχι»
Όμως, σε ορισμένες περιπτώσεις αισθάνεται κανείς
ανεπαρκής. Στη νευροχειρουργική υπάρχουν πολλές ιδιαίτερα περίπλοκες
καταστάσεις. Έτσι, σε δύσκολες περιπτώσεις όπως ο καρκίνος ή οι μεταστάσεις
απλά σηκώνει κανείς το βλέμμα του στον ουρανό και αναζητά καθοδήγηση από το Θεό
για να παίρνει αποφάσεις. Συνηθίζω να προσεύχομαι από τη στιγμή που ένας
ασθενής μπαίνει στο ιατρείο μου μέχρι τη στιγμή που αποφασίζω να τον
χειρουργήσω ή όχι. Ζητώ με ειλικρίνεια από τον Κύριο να με φωτίσει και να με
εμποδίσει να χειρουργήσω έναν ασθενή που δεν θα επιβιώσει από μια χειρουργική
επέμβαση ή εφόσον διαφαίνεται ότι η επέμβαση δεν θα ήταν αποτελεσματική. Και
κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης, η προσευχή μού δίνει εμπιστοσύνη και δύναμη. Δεν
σηκώνω την άγκυρα, αλλά κρατιέμαι
στιβαρά πάνω στον σύνδεσμό μου με τον καλό Θεό.
* * *
Ο π. Στέφανος εκπέμπει μια βεβαιότητα και μια ηρεμία.
Παρά το γεγονός ότι είναι ένας διακεκριμένος επιστήμονας αλλά και ιερωμένος,
εξακολουθεί να είναι προσιτός και απλός. Έχει την ικανότητα της απλής
εγγύτητας. Προφανώς το χάρισμα αυτό να το πήρε από τον γέροντά του. Γνωρίζοντάς
τον, συμπέρανα πως η γιαγιά του έπαιξε ρόλο στην πρώιμη ηλικία του. Οι απλοί
άνθρωποί μας είναι αυτοί που μπορούν να διδάσκουν την ορθοδοξία στην πράξη,
φυτεύοντας τον σπόρο και προστατεύοντάς τον καλά κρύβοντάς τον βαθιά στη καλή
γη.
* * *
Ο π. Στέφανος αγγίζει τις καρδιές όλων με την αμεσότητα,
τη γνησιότητα των λόγων του και το σπουδαίο του παράδειγμα. Εγκατέλειψε μια
σπουδαία καριέρα στην Αμερική για να επιστρέψει στη γενέτειρά του και να ταχθεί
στην υπηρεσία του ταλαιπωρημένου λαού της. Αυτό μας κάνει να σκεφτόμαστε με
ελπίδα όλους τους Έλληνες γιατρούς που έφυγαν από τη χώρα μας κατά τη διάρκεια
της κρίσης.
Τον π. Στέφανο συνόδευε η σύζυγός του
Μαγδαληνή, μια ήρεμη και φωτεινή παρουσία, γιατρός αναισθησιολόγος και μητέρα έξι
παιδιών. Και αυτή εντυπωσίασε με την απλότητα και την εγκαρδιότητα με την οποία
αντιμετώπιζε όλους τους ανθρώπους που βρέθηκαν στις εκδηλώσεις για τον γέροντα
Ιουστίνο. Είναι αλήθεια ότι οι Έλληνες και οι Ρουμάνοι έχουμε ένα φυσικό τρόπο
επικοινωνίας, είμαστε έθνη με πολλά κοινά.
__________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε
στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ
ΑΛΗΘΕΙΑ, 01.04.2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου