Το κελλί της φυλακής ήταν το κελλίον μου, στο οποίο είχα τη δυνατότητα να κάνω τον μοναστικό κανόνα μου εν ηρεμία

ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ. 

Ας σκεφτούμε, τούτες τις δύσκολες μέρες της απουσίας μας από τους ναούς, το μαρτύριο εκατομμυρίων χριστιανών όχι για ένα ή δύο μήνες αλλά για δεκαετίες σε ολοκληρωτικά καθεστώτα των χωρών του ανατολικού μπλοκ όπου η λατρεία και όποια εκδήλωση της πίστης απαγορεύονταν και τιμωρούνταν ανηλεώς. Τους θαυμάζουμε όταν διαβάζουμε για αυτούς, ας τους μιμηθούμε - τρόπος του λέγειν. Διαβάζω για τον Ρουμάνο π. Ιουστίνο Πίρβου ("Ζωή θυσιαζόμενης αγάπης", εκδ. Άθως), ο οποίος έζησε 16 χρόνια σε συνθήκες εγκλεισμού και καταναγκαστικών έργων: "[Η πνευματική ζωή] έγινε η θεμελιώδης χαρά της ζωής μου.

Προσωπικά δεν ένιωθα πια πόνο. Ζούσα σύμφωνα με την κλίση μου, γι΄ αυτό ήμουν πιο χαρούμενος απ΄ ό,τι όταν ζούσα ελεύθερος στον κόσμο. Επιπλέον, η πνευματική μας ζωή έγινε πολύ βαθύτερη στη διάρκεια του εγκλεισμού μας στη φυλακή... 

Το κελλί της φυλακής ήταν το κελλίον μου, στο οποίο είχα τη δυνατότητα να κάνω τον μοναστικό κανόνα μου εν ηρεμία. Μέσα σ΄ ένα μικρό κελλί, που χωρούσε πέντε-έξι ανθρώπους, η προσευχή ήταν αδιάλειπτη. Διαβάζαμε προσευχές και παρακλητικούς κανόνες που γνωρίζαμε απ΄ έξω. Απομνημονεύαμε ένα ευαγγέλιο την εβδομάδα, μαθαίνοντάς το τόσο καλά, όσο γνωρίζαμε την Ευχή στον Ιησού. Επειδή τα βιβλία ήταν απαγορευμένα μέσα στη φυλακή, ορισμένα κυκλοφορούσαν λαθραία, κρυμμένα στις φόδρες των παλτών. Η ανάγνωση και απομνημόνευση μερικών σελίδων ή ενός κεφαλαίου κάθε φορά προσέφερε στους αιχμαλώτους απερίγραπτη πνευματική τροφή και δύναμη, υπομονή, αποφασιστικότητα και απαντοχή.

Έτσι έμαθαν την Καινή Διαθήκη, το Ψαλτήριον, ακόμη και τη Φιλοκαλία από στήθους και μπόρεσαν να κρατήσουν την ανθρωπιά τους, να γίνουν αληθινά ελεύθεροι άνθρωποι, αν και σιδηροδέσμιοι στη φυλακή".