Ἦταν στά 1986 στήν Σιμωνόπετρα καί ὁ Γέροντας μου με κάλεσε στό Ἡγουμενεῖο .
Φέρε στόν Στεφανάκο μας μαζί με τον καφέ καί ἕνα Λωτό παρήγγειλε στόν παρηγουμενιάρη μήπως ξεχάσει την γυναῖκα του γιά λίγο συμπλήρωσε χαρίζοντας μου ἕνα ἀπό ἐκεῖνα τα ἀξέχαστα χαμόγελά του. Ἦταν χαρούμενος ὁ Γέροντας, σωστός πατέρας πού γύρισα ἐπὶ τέλους στήν Ἑλλάδα μετά ἀπό δέκα χρόνια ἀπουσίας στήν μακρινή Γερμανία ὅπου πῆγα νιόπαντρος καί γύρισα με τρία απο τα παιδιά μου. Λές καί ἤμουν το μοναχοπαίδι του το ξενιτεμένο του, μου ἔδινε μιάν αἴσθηση. Σάν τον Πατέρα πού ὑποδέχτηκε τον ἄσωτο ,τον ξενιτεμένο και κάνει χαρά μεγάλη. Εἶχα ἀνέβει ἀπ την Ἀθήνα νά τον δῶ ὁ νοῦς μου εἶχε μείνει πίσω ,ἦταν καί ὁ Βασιλάκης μου νεογέννητο καί ἡ μανούλα του μονάχη νά φροντίζει καί τα ἄλλα δύο, 5 και 6 χρόνων κουτσούβελα, νά άφηνιάζουν ὅταν λείπει ὁ Πατέρας ἀπ το σπίτι… Ο Γέροντας εἶχε διορατικό καί καταλάβαινε πού ἔτρεχε ὁ νοῦς μου ,ἐγώ ἁπλά τότε δέν ἔπαιρνα χαμπάρι πως τίποτα ἀπό ὅσα ἔλεγε αὐτός ὁ Ἅγιος ἄνθρωπος πού ὁ καλός Θεός με εὐλόγησε ἀπό το 1973 νά γνωρίσω δέν ἦταν τυχαῖο ἢ περισσευούμενο. Δίδασκε με τέτοια διακριτικότητα ,σεβόμενος το αὐτεξούσιο μου που χρόνια ἀργότερα φωτίζονταν ὁ νοῦς μου καί καταλάβαινα πολλές φορές εκ του ἀποτελέσματος τι ἐννοοῦσε. Σου ἔλεγε το σωστό ἀλλά φρόντιζε με τρόπο νά σε ἀφήνει ἐλεύθερο νά ἀποφασίζεις μόνος σου τι θά κάνεις…. Ο παρηγουμενιάρης (πατήρ Εύκαρπίων) ἔφερε τον δίσκο καί πρωταντίκρισα το φροῦτο πού εἶχα ἀκουστά ἀπό την Ὀδύσσεια ἀλλά δέν ἔτυχε νά φάω ποτέ μου. Ἦταν ἡ γεύση του ἀπίθανη ἔτσι ὅπως ἤτανε μελομένο, ὥριμο. Σάν την ἀγάπη του πού εἰσέπραττα ἁπλόχερα χωρίς νά το ἀξίζω.
Δέν ξέρω ἄν ἔφταιγε ὁ Λωτός ἀλλά η δράση του ἐπάνω μου ἦταν παρόμοια με αὐτήν πού ὑπέστη ὁ ἀρχαῖος πρόγονός μου ὁ Ὀδυσσέας. Στά πέντε χρόνια που ἀκολούθησαν μέχρι ἡ ἀρρώστια νά τον κλείσει στήν μαρτυρική κλίνη της μακρονοσίας δέν ἔβλεπα την ὥρα καί στιγμή νά βρίσκομαι κοντά του ,εἴτε στήν Σιμωνόπετρα εἴτε Όρμύλια της προσκολλήσεως στίς φιλόξενες ἀδελφές του “Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου